Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ale zawsze nadchodzi godzina w historii, kiedy ten, co ośmiela się powiedzieć, że dwa i dwa to cztery, jest karany śmiercią.

Każdy nosi w sobie dżumę, nikt bowiem nie jest od niej wolny. I trzeba czuwać nad sobą nieustannie, żeby w chwili roztargnienia nie tchnąć dżumy w twarz drugiego człowieka.

Raczej umrzeć stojąc niż żyć na kolanach.

Nie idź za mną - mogę cię nie poprowadzić. Nie idź także przede mną - mogę za tobą nie podążyć. Po prostu idź obok mnie jako przyjaciel.

Świat bez miłości jest martwym światem i zawsze przychodzi godzina, kiedy człowiek zmęczony błaga o twarz jakiejś istoty i o serce olśnione miłością

Ale w miarę czekania przestaje się już czekać.

W ludziach więcej rzeczy zasługuje na podziw niż na pogardę.

Bakcyl dżumy nigdy nie umiera i nie znika (...) nadejdzie być może dzień, kiedy na nieszczęście ludzi i dla ich nauki dżuma obudzi swe szczury i pośle je, by umierały w szczęśliwym mieście.

Nic na świecie nie jest warte, żeby człowiek odwrócił się od tego, co kocha. A jednak ja także się odwracam, sam nie wiedząc dlaczego.

Miłość, bowiem żąda odrobiny przyszłości, a myśmy mieli tylko chwile

Z przyjaźnią sprawa nie jest tak prosta. Długo, z trudem się ją zdobywa, ale kiedy już się przyjaźń posiadło, nie sposób się od niej uwolnić, trzeba stawić czoło. Nich pan przede wszystkim nie wierzy, że pańscy przyjaciele będą telefonować do pana co wieczór, jak powinni, by dowiedzieć się, czy nie jest to przypadkiem ten wieczór, kiedy postanowił pan popełnić samobójstwo, lub, bardziej po prostu, czy nie pragnie pan towarzystwa, jeśli nie ma pan ochoty wyjść z domu.

Pytanie: co robić, by nie tracić czasu? Odpowiedź: doświadczać go w całej jego rozciągłości. Środki: spędzać dni w przedpokoju u dentysty na niewygodnym krześle; przesiadywać na balkonie w niedzielne popołudnie; słuchać wywiadu w języku, którego się nie rozumie; wybierać najdłuższe i najmniej wygodne marszruty kolejowe i jechać oczywiście na stojąco; stać w kolejce do okienka, gdzie sprzedają bilety do teatru, i nie wykupić biletu itd., itd.

Być świętym bez Boga - oto jedynie prawdziwy problem jaki znam.

Na świecie było tyle dżum, co wojen. Mimo to dżumy i wojny zastają ludzi zawsze tak samo zaskoczonych.

Zawsze są powody do zabicia człowieka. Nie sposób za to udowodnić, że powinien żyć.

I nigdy nie będę kochał tego świata, gdzie dzieci są torturowane.

Nic mi to nie przeszkadza, że na ciebie czekam, skoro wiem, że przyjdziesz.

Szkołą przygotowuje dzieci do życia w świecie, który nie istnieje.

Człowiek jest jedynym stworzeniem, które nie zgadza się być tym, czym jest.

Ale przecież wszyscy wiedzą, że życie nie jest wcale warte trudu przeżywania. W gruncie rzeczy dokładnie zdawałem sobie sprawę, że to nie ma znaczenia, czy się umiera w trzydziestym czy w siedemdziesiątym roku życia, ponieważ jest oczywiste, że w obydwu wypadkach inni mężczyźni i inne kobiety żyć będą dalej, i to przez tysiące lat.

Ale może powinniśmy kochać to, czego nie umiemy pojąć.

Zło na świecie płynie niemal zawsze z niewiedzy.

Jedyny sposób, żeby ludzie byli razem, to zesłać im dżumę.

Żeby przestano w nas wątpić, musimy przestać istnieć, po prostu.

Ludzie są raczej dobrzy niż źli.

(...) przyzwyczajenie się do rozpaczy jest gorsze niż sama rozpacz".

Dżuma odebrała wszystkim siłę miłości, a nawet przyjaźni, trzeba to powiedzieć. Miłość bowiem żąda odrobiny przyszłości, a myśmy mieli tylko chwile

Skąd wiem, że nie mam przyjaciół? To bardzo proste: odkryłem to owego dnia, kiedy miałem zamiar się zabić, żeby im splatać figla, żeby ich ukarać w pewien sposób. Ale kogo ukarać? Niektórzy byliby zdumieni; nikt nie czułby się ukarany. Zrozumiałem, że nie mam przyjaciół.

Człowiek zawsze ma przesadne wyobrażenie o tym, czego nie zna.

Skoro jednak śmierć ustanawia porządek świata, może lepiej jest dla Boga, że się nie wierzy w niego i walczy ze wszystkich sił ze śmiercią, nie wznosząc oczu ku temu niebu, gdzie on milczy.