Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Bądź moja, a staniesz się królową na mojej szachownicy. - Robi pauzę i liże mnie po dolnej wardze. - Walcz, a pozostaniesz pionkiem.

Oso­bo­wość two­rzy się z ka­wał­ków ukła­dan­ki i jeśli chcesz na­praw­dę kogoś po­znać, to za­cznij od ka­wał­ków, które two­rzy­ły jego dzie­ciń­stwo. One są pod­sta­wą. Wszyst­ko inne jest na nich opar­te.

So­cjo­pa­ci się nie rodzą. Są two­rze­ni.

Ja wybieram samotność, ponieważ w ten sposób mogę kontrolować moje demony. To ludzie wyciągają je na zewnątrz”.

Oka­za­nie sła­bo­ści jest naj­prost­szą drogą do stra­ce­nia w oczach wła­snych żoł­nie­rzy i prze­gra­nia każ­dej bitwy.

- Cieszę się, że cię wtedy poznałam - mówi po chwili. - Byłeś moim światełkiem w mroku”.

Moje serce przyspiesza bez względu na to, jak bardzo tego nienawidzę. Ale tak właśnie jest z sercami, czyż nie? Nie mogą się powstrzymać od bicia mimo bólu.

- Po­two­ry się rodzą. – Po­chy­la się, by ugryźć mnie w usta. Na­stęp­nie mrocz­nie szep­cze: – Gdy do­ra­sta­ją, albo temu za­prze­cza­ją, albo w pełni to ak­cep­tu­ją, ale to nie zmie­nia tego, kim są.

- Czy w ogóle mam jakiś wybór?
- Ze mną zawsze masz wybór. Królowa albo pionek.
Oczywiście. Z nim nie ma czegoś pomiędzy.
- Albo zostanę najważniejszym elementem, albo najbardziej nieistotnym. Jakie to... poetyckie.

On i ja to dwa ka­wał­ki tej samej ukła­dan­ki. Obraz two­rzy ca­łość, kiedy je­ste­śmy razem.

- Wierzysz w przeznaczenie? - pyta.
Jestem zdumiona tym tak bardzo niepasującym do niego pytaniem.
- Niezbyt.
- Ja też nie, ale zaczynam".

Sama się w to wkopałam, wierząc, że on może zostać odkupiony. Diabły nie mogą być zbawione. Demony umieją tylko dręczyć i spalać.

- Nie uro­dzi­łam się po to, żeby prze­grać lub być pion­kiem na two­jej plan­szy.

Zerwę mu tę ko­ro­nę z głowy i po­pchnę go nad prze­paść. Może wtedy zro­zu­mie, jak to jest mieć zła­ma­ne serce i pa­trzeć, jak się wy­krwa­wia.

Król się nie po­świę­ca. Bied­ne pion­ki już tak.
Mo­gła­bym się wy­co­fać, lecz nie za­mie­rzam być pion­kiem.

Okoliczności cię kształtują, ale nie dyktują twojego losu. To Ty o nim decydujesz.

Naj­więk­szą sztu­ką jest po­ko­nać wroga bez walki.

Cisza to moja je­dy­na broń i będę jej uży­wać jako oręża do sa­me­go końca. Bez wzglę­du na to, jak du­szą­ca jest ta cisza.

Ale czyż nie jest to lep­sze? Czy kłam­stwo nie jest lep­sze od praw­dy? W końcu praw­da nisz­czy, zanim kogoś uwol­ni.

- Czy ty się mną bawisz? - pytam.
- A ty, Elsa? Bo nigdy nie miałem cię tak bardzo lubić. Cholera, nie miałem myśleć o tobie więcej niż o samym sobie.

To, co do cie­bie czuję, to nie tylko mi­łość, to coś wię­cej. To ob­se­sja, uza­leż­nie­nie. Wiesz, co to zna­czy, skar­bie? To zna­czy, że nie mogę bez cie­bie żyć.

Nie mogę uciec, nawet gdybym chciała. Ma mnie całkowicie na swojej łasce. Może mnie zmiażdżyć, zrujnować i nikt się nie dowie.

Jego milczenie było straszniejsze niż słowa. Na nie mogę zareagować, ale jak mogę odpowiedzieć na... nic? W ciągu jednego dnia sprawił, że moja głowa znalazła się na krawędzi eksplozji.

- Wiesz, na obozie letnim ten buddyjski kapłan powiedział nam pewną ciekawostkę - powiedział.
- Jaką?
- Dusze przyciągają się nawzajem.

Podczas kiedy ja upadałam i zachowywałam się jak idiotka, on zabawiał się mną jak lalką. Byłam pionkiem na jego szachownicy.
Małą, nic nieznaczącą figurą.

Tym razem tylko śmierć może nas rozłączyć.

- Nie wiem, do czego jestem zdolny, jeśli chodzi o ciebie. Chcę myśleć, że mam granice. - Jego ciemne oczy przesuwają się po mojej twarzy. - Ale nie mam.

Możesz uciekać, ale i tak cię dogonię. Możesz się chować, a i tak cię zdobędę - mówi, po czym składa delikatny pocałunek w kącikach moich ust. - Twój ruch, skarbie.

Nie mogłabym być bardziej wdzięczna za jego spokojną obecność, która pomaga mi nie utonąć w tym przerażającym, mętnym oceanie. Jest tu, ale nic nie mówi. Pozwala mi poradzić sobie z tym na własną rękę.

Nie mu­sisz się przy mnie wsty­dzić tego, kim je­steś, Elsa. Mo­żesz być pie­przo­ną wa­riat­ką, a ja i tak nie po­zwo­lę ci odejść.

ta dziew­czy­na po­tra­fi ob­ró­cić w po­piół nawet naj­bar­dziej mi­ster­nie opra­co­wa­ne plany.