Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Obcowanie z filozofią należy uważać za niedzielę życia (52).

Tylko świadomości, która sama jest pierwotnie zewnętrzna, a tym samym bezpośrednia, tj. świadomości zmysłowej, przyroda jawi się jako to, co pierwsze, bezpośrednie istniejące (264).

Tak więc zasada tożsamości głosi: ‘Wszystko jest tożsame ze sobą; A=A’, a w sformułowaniu negatywnym: ‘A nie może być zarazem A i nie A'. Zasada ta zamiast być prawdziwym prawem myślenia, nie jest niczym innym niż prawem abstrakcyjnego rozsądku. [...] Szkoła, jedyne miesjce, w którym obowiązują takie prawa [prawo niesprzeczności i wyłączonego środka], wraz ze swą logiką, która je z całą powagą wykłada, zdyskredytowała się już dawno zarówno wobec zdrowego rozsądku, jak i wobec rozumu (167-168).

Ponieważ fizyka w odniesieniu do myśli trzyma się zwykłej logiki, więc łatwo przestraszyłaby się, gdyby rozwinęła sobie biegunowość i dotarła do myśli, które są w niej zawarte (171).

W dzisiejszych czasach konieczne jest przypomnienie w ogóle o tym, że w przypadku człowieka tym, co stanowi jego najbardziej własną rzeczywistość, dzięki której odróżnia się on od bydlęcia, jest myślenie, podczas gdy doznanie stanowi tu cechę wspólną (417).

Jeśli jakiś człowiek powołuje się w odniesieniu do czegoś nie na naturę i pojęcie rzeczy albo przynajmniej na racje, rozsądkową ogólność, ale na swoje czucie, to najlepiej będzie dać sobie z nim spokój, ponieważ w wyniku tego wyklucza się on ze wspólnoty łączącej istoty rozumne, zamykając się w swojej izolowanej subiektywności, w swojej partykularności (461).

To, że jednostki i stany pozbawione kultury umysłowej zadowalają się nieokreślonymi wyobrażeniami, można jeszcze zrozumieć. Ale jeśli obdarzony kulturą umysł i wykształcone zainteresowanie dla refleksyjnego rozważania chce w odniesieniu do tego, co uznane jest za rzecz godną wyższego i najwyższego zainteresowania, zadowolić się nieokreślonymi wyobrażeniami, to doprawdy trudno jest się zorientować, czy faktycznie duch bierze tę treść na serio (581).