Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skupiony, płomienny wzrok mężczyzny kruszył ją na drobne kawałki. Powodował, że traciła rozum i dawała się ponieść chwili. Zapominała, co powinna, a czego nie, co wypada, a co nie. A przede wszystkim wplątywała się w siatkę utkaną ze swych sprzecznych emocji.

Dla niego była posągowo piękna. Doskonała w swojej niedoskonałości. Stanowiła mieszankę kontrastów, grę przeciwności. Zimno z ciepłem, kolory z szarością, smutek z promienną radością. Była granatową, pochmurną nocą i błękitnym, słonecznym dniem.

Mawia się, że dobry adwokat musi być też dobrym aktorem. Wszystko tak naprawdę zależy od widowni. Możesz być świetnym aktorem, możesz mieć warsztat, ale nie wygrasz, jeśli nie polubi cię tłum - to on decyduje, to on wydaje opinie. Możesz być przeciętny, nawet słaby, jednak jeśli masz za sobą widzów, jesteś w stanie zrobić wszystko. Dlatego też twoim zadaniem nie jest bycie dobrym aktorem, twoim zadaniem jest bycie dobrym scenariuszem dla aktora. Bo jeżeli scenariusz jest kiepski, nawet najlepszy aktor nie zrobi z niego arcydzieła.

W pogoni za perfekcyjną zbrodnią oraz jej spektakularnym zdemaskowaniem zapomina się o najważniejszym czynniku - o człowieku. Człowiek popełnia błędy, człowiek błądzi, człowiek się myli. Człowiek nie jest idealny i prędzej czy później pokierują nim uczucia. Decydując o ludzkim losie, skazując kogoś lub broniąc, nie ma się nigdy pewności, że konkretne działania są słuszne. Nigdy jednoznacznie nie wskażemy: to on zabił, to on popełnił zbrodnię. Jedno można uznać za pewnik: każdy jest po części winny...

Etyka ad­wo­kac­ka jest jak seks do­pie­ro po ślu­bie – oświad­czył. – Ist­nie­je, ale tylko nie­licz­ni uwa­ża­ją, że to fajne i po­trzeb­ne. Nie warto o niej roz­ma­wiać.

- Nie wiesz, co cha­rak­te­ry­zu­je pra­wie sto pro­cent spo­łe­czeń­stwa, w tym też po czę­ści se­ryj­nych, za­bój­ców i in­nych de­wian­tów? Hi­po­kry­zja – wy­da­ła osąd, ak­cen­tu­jąc każdą sy­la­bę. – Byli krzyw­dze­ni, nie ak­cep­tu­ją tego, ale za­ak­cep­tu­ją krzyw­dę kogoś in­ne­go. Nie mogą wyjść z trau­my po mo­le­sto­wa­niu, więc będą mo­le­sto­wać kogoś in­ne­go, żeby na mo­ment po­czuć uko­je­nie. Wie­rzą w Boga, a za­bi­ja­ją. To tylko mrzon­ki, szu­ka­nie na siłę wy­tłu­ma­cze­nia.