Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jego ramiona zamknęły mnie w mocnym uścisku, jakby chciał mnie ochronić przed każdym możliwym spojrzeniem lub pyłkiem kurzu. A ja płakałam dalej. Głośno. Tak jak poprzedniego wieczora. Ale tym razem nie z powodu bezsilności, ale z powodu ulgi, bo ktoś w tym głębokim oceanie pełnym milionów ludzi w końcu wyciągnął do mnie dłoń”.