Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ważne jest to, żeby każdy miał swoją nie­po­wta­rzal­ną twarz, żeby była na niej wy­pi­sa­na hi­sto­ria życia. Każda nasza zmarszcz­ka to prze­cież jest jakaś hi­sto­ria.

(...) zda­rza­ło mi się wy­sy­łać swo­ich pa­cjen­tów do psy­cho­lo­ga, a nawet do psy­chia­try, bo ist­nie­je taka jed­nost­ka cho­ro­bo­wa, jak dys­mor­fo­fo­bia, która po­le­ga na nie­ak­cep­to­wa­niu swo­je­go ciała. Co­kol­wiek się ta­kie­mu pa­cjen­to­wi zrobi, on i tak bę­dzie nie­za­do­wo­lo­ny, bę­dzie chciał wię­cej i wię­cej.

Nie ma cze­goś ta­kie­go jak ty­po­wy wiek, w któ­rym chcesz do­brze wy­glą­dać. Teraz mło­dość się wy­dłu­ża. 50- i 60-latki są bar­dzo ak­tyw­ne. Nie są bab­cia­mi i nie chcą nimi być.

Mał­go­rza­ta Ro­ze­nek ma bar­dzo za­ma­za­ny wyraz twa­rzy. Swego czasu Edyta Gór­niak też nie naj­le­piej wy­glą­da­ła. Pro­mo­wa­ne w me­diach Kró­lo­we Życia. Nie znam na­zwisk wielu z tych ce­le­bry­tek, ale gdy pa­trzę na nie, to za­sta­na­wiam się, co z nimi bę­dzie za 5 czy 10 lat. Te twa­rze się roz­pad­ną. Jeśli się ostrzy­ku­jesz, roz­sze­rzasz usta, to w pew­nym mo­men­cie twarz nie wy­trzy­ma. Trze­ba bę­dzie robić to do końca życia. A ileż można pom­po­wać usta czy po­licz­ki?

Justyna, Warszawa

Re­la­cje z ope­ra­cji pla­stycz­nych to pe­tar­da. Kli­ków nie zli­czysz. A jeśli masz ob­ser­wu­ją­cych li­czo­nych w dzie­siąt­kach ty­się­cy albo set­kach i wię­cej, to w Tur­cji czy Cze­chach zo­pe­ru­ją cię za darmo, to zna­czy w za­mian za re­kla­mę. Ja tak zro­bi­łam nos, usta i pod­bró­dek. Po wa­ka­cjach lecę na BBL. Je­stem szczu­pła, ale duży tyłek trze­ba mieć. Na si­łow­ni mu­sia­ła­bym z 5 lat ćwi­czyć.

Nie na­zwał­bym tego na­ło­giem, ale to fakt, że po­pra­wia­nie wy­glą­du wcią­ga. Zda­rza­ją się osoby, które co chwi­lę chcą się ope­ro­wać.

Wia­do­mo, jaki kanon pięk­na obo­wią­zu­je na In­sta­gra­mie. Duże usta, smu­kła broda w szpic, po­licz­ki wy­peł­nio­ne kwa­sem. W świe­cie ce­le­bry­tów, te­le­wi­zji wiele ko­biet tak wy­glą­da­ło. Ja też za­czę­łam tego chcieć.

Kie­dyś usły­sza­łem od ko­le­gi po fachu, że we­dług nie­któ­rych osób z biu­stem jest jak z te­le­wi­zo­rem – nigdy nie jest za duży.

Ka­no­ny pięk­na w me­diach spo­łecz­no­ścio­wych są tak wy­śru­bo­wa­ne, że osoby mniej pewne sie­bie prze­sta­ją się ak­cep­to­wać. Inni mogą nie wi­dzieć w nas nic brzyd­kie­go, mo­że­my im się nawet po­do­bać, a my sami wpę­dza­my się w kom­plek­sy.

Jesz­cze kilka lat temu pra­wie nikt nie przy­zna­wał się do po­pra­wia­nia wy­glą­du. Gwiaz­dy oszu­ki­wa­ły, ukry­wa­ły to, mó­wi­ły, że ich ciało zmie­ni­ło się od ćwi­czeń.

Gdyby w la­tach 80., kiedy nasi oj­co­wie i dziad­ko­wie wal­czy­li z ły­sie­niem za po­mo­cą za­cze­sek, były takie za­bie­gi jak dziś, i ktoś wy­dał­by na nie pie­nią­dze, to chyba zo­stał­by uzna­ny za sza­leń­ca. Ra­czej my­śla­ło się wtedy, żeby mieć te­le­wi­zor, auto. Potem w la­tach 90. – żeby roz­krę­cić wła­sny biz­nes. Do­pie­ro teraz przy­szedł czas, że za­czy­na­my my­śleć o sobie.

Oczy­wi­ście przy bon­din­gu w grę wcho­dzi jesz­cze nowy od­cień uzę­bie­nia. Można sobie zro­bić nawet taki jak u Mi­cha­ła Wi­śniew­skie­go: gdy się uśmiech­niesz, to aż razi.

Moje po­ko­le­nie zbu­do­wa­ne jest z sa­mych wąt­pli­wo­ści, ale to młod­sze ra­czej już nie bę­dzie miało aż tak za­cią­gnię­tych ha­mul­ców. Ob­ser­wu­ją ak­to­rów, ce­le­bry­tów – u nich dba­nie o sie­bie, za­bie­gi i ope­ra­cje pla­stycz­ne to co­dzien­ność. Do tego do­cho­dzi kult me­diów spo­łecz­no­ścio­wych: sami pięk­ni lu­dzie. Dla tego po­ko­le­nia ktoś, kto nie robi ni­cze­go ze swoim wy­glą­dem, bę­dzie tym dziw­nym, nie na od­wrót.

Gdy masz jakiś kom­pleks i oglą­dasz mnó­stwo zdjęć ko­biet, które mają ide­al­ne ciała, ide­al­ne nosy, pier­si, pupy, to za­czy­nasz my­śleć, że w sumie wszyst­ko po­win­naś po­pra­wić. Chcesz wy­glą­dać jak one, choć gdzieś tam w głębi ducha prze­cież wiesz, że dużą część ta­kie­go wy­glą­du za­pew­nia nie na­tu­ra i nawet nie chi­rurg pla­stycz­ny, ale fil­try in­sta­gra­mo­we i pro­gra­my do prze­ra­bia­nia zdjęć. To jed­nak nie po­ma­ga. Gdy już my­ślisz, że mu­sisz to zro­bić, nic cię nie po­wstrzy­ma. Ani ewen­tu­al­ne ry­zy­ko, ani brak kasy.

Dziew­czy­ny, które marzą o bar­dzo du­żych pier­siach, czę­sto nie zdają sobie spra­wy z jed­ne­go. Ogrom­ny biust nie bę­dzie im ster­czał jak u mo­de­lek z In­sta­gra­ma. Skóra się roz­cią­ga, im­plan­ty opa­da­ją i nikt nie jest w sta­nie tego zmie­nić – poza biu­sto­no­szem wło­żo­nym do zdję­cia, który na chwi­lę pod­nie­sie pier­si, i pro­gra­mem do ob­ra­bia­nia zdjęć. Dla­cze­go tyle ko­biet de­cy­du­je się na więk­sze im­plan­ty po kilku la­tach od pierw­szej ope­ra­cji? Bo pier­si już tak nie ster­czą. Opa­dły, są nie­rów­ne, roz­je­cha­ły się na boki. Czy ktoś o tym wie przed ope­ra­cją? Pew­nie – ale każda ko­bie­ta myśli wtedy tylko o tym, że za chwi­lę bę­dzie miała wy­ma­rzo­ny biust. Kon­se­kwen­cje scho­dzą na plan dal­szy, o ile w ogóle wspo­mni o nich le­karz.

Ope­ra­cje pla­stycz­ne są dla wszyst­kich, ale trze­ba znać umiar, wy­bie­rać wła­ści­wie i nie su­ge­ro­wać się tym, co jest w in­ter­ne­cie, na In­sta­gra­mie. Tam jest głów­nie Pho­to­shop. Praw­da jest zu­peł­nie inna.

Dziew­czy­ny z wiel­ki­mi im­plan­ta­mi pier­si na zdję­ciach mają biust bar­dzo wy­so­ko, a to nie jest moż­li­we przy takim roz­mia­rze. (...). Wszyst­ko to oszu­stwo. Trze­ba sobie zda­wać z tego spra­wę. Dziew­czy­ny su­ge­ru­ją się tym, co widzą na In­sta­gra­mie, a potem jest wiel­kie roz­cza­ro­wa­nie.

Na­praw­dę mało kto zdaje sobie spra­wę z tego, że te wszyst­kie mo­del­ki z In­sta­gra­ma na żywo wy­glą­da­ją zu­peł­nie ina­czej. Go­rzej. To na­praw­dę jest prze­paść. Trud­no je po­znać na ulicy.

Na In­sta­gra­mie jest grono po­pu­lar­nych osób z Pol­ski, które za­chę­ca­ją do ope­ra­cji w Tur­cji. W za­mian za­pew­ne do­sta­ją zniż­ki na ope­ra­cje lub mają je za darmo. Piszą do mnie ich zna­jo­mi, któ­rzy też roz­wa­ża­ją tam za­bie­gi. Py­ta­ją, czy na pewno jest tam bez­piecz­nie. Od­pi­su­ję, że prze­cież mogą za­py­tać swo­ich przy­ja­ciół – dla­cze­go im nie ufają? Naj­wi­docz­niej coraz wię­cej osób ro­zu­mie, że nie wszyst­ko jest takie pięk­ne jak na ob­raz­ku.

Każda ko­bie­ta jest pięk­na i można to pięk­no z niej wy­do­być, ale klu­czo­we jest to, żeby każdy za­cho­wał na­tu­ral­ne, uni­ka­to­we cechy. Żeby na uli­cach czy w me­diach spo­łecz­no­ścio­wych nie do­cho­dzi­ło do spo­tkań klo­nów. W war­szaw­skich klu­bach dziew­czę­ta są tak samo zro­bio­ne, mają te same fry­zu­ry i noszą te same to­reb­ki Lo­uisa Vu­it­to­na na zgię­ciu łok­cia. I tak samo wy­dę­te, nie­pro­por­cjo­nal­nie wiel­kie, „po­pra­wio­ne” usta.

Kie­dyś prze­py­ta­łem około dwu­stu pa­cjen­tek, zro­bi­łem an­kie­tę: „Komu chcesz się po­do­bać, dla kogo się zmie­niasz?”. Uwierz­cie, że 70 pro­cent to były od­po­wie­dzi: „Bo moja ko­le­żan­ka to zro­bi­ła”, „Bo moja ko­le­żan­ka to ma”. Dzia­ła tu po­dob­ny me­cha­nizm jak z tymi dro­gi­mi to­reb­ka­mi. Prze­cież my, fa­ce­ci, nie znamy się, czy to jest Vu­it­ton, Her­mes czy coś in­ne­go. A nawet jeśli, to za­zwy­czaj nie ma to dla nas żad­ne­go zna­cze­nia. A ko­bie­ty się znają i chcą się z tym po­ka­zy­wać, chcą to mieć. Pod­nieść w ten spo­sób swój sta­tus spo­łecz­ny.

Dys­mor­fo­fo­bia – a wła­ści­wie cie­le­sne za­bu­rze­nie dys­mor­ficz­ne, bo taka ak­tu­al­nie nazwa funk­cjo­nu­je w mię­dzy­na­ro­do­wych kla­sy­fi­ka­cjach – na­le­ży do kręgu na­tręctw. Po­le­ga na tym, że osoba po­strze­ga się ina­czej, niż po­strze­ga­ją ją inni. Jest prze­ko­na­na, że wy­glą­da dużo go­rzej od więk­szo­ści ludzi, choć w rze­czy­wi­sto­ści wy­glą­da zwy­czaj­nie. Nie jest w sta­nie prze­stać my­śleć o swoim „de­fek­cie”.

Dys­mor­fo­fo­bia wy­stę­pu­je czę­ściej niż ano­rek­sja. Więk­szość cho­rych nawet nie wie, że ją ma. Gdy ktoś zmaga się z ano­rek­sją, prę­dzej czy póź­niej za­czy­na zda­wać sobie z tego spra­wę. Przy dys­mor­fo­fo­bii pa­cjen­ci cho­dzą do chi­rur­gów pla­stycz­nych, by zo­pe­ro­wać nos czy uszy, do den­ty­stów, któ­rzy mają im wy­bie­lić czy wy­pro­sto­wać zęby, do der­ma­to­lo­gów, któ­rzy mają spra­wić, że skóra bę­dzie bar­dziej gład­ka – ale nie tra­fia­ją do le­ka­rzy psy­chia­trów.

(...) coraz czę­ściej fa­ce­ci zgła­sza­ją się też na po­więk­sza­nie ust kwa­sem hia­lu­ro­no­wym i nie mam tu na myśli osób, któ­rzy prze­cho­dzą pro­ces ko­rek­ty płci.

Wła­śnie je­stem tuż przed obro­ną dok­to­ra­tu z li­po­suk­cji brzu­cha u męż­czyzn. Udo­wod­nio­no, że po takim za­bie­gu zmniej­sza się ape­tyt po­przez ure­gu­lo­wa­nie po­zio­mu hor­mo­nów. Zmniej­sza się także in­su­li­no­opor­ność, po­pra­wia się pro­fil glu­ko­zy, pa­cjen­ci po­tra­fią wyjść ze stanu przed­cu­krzy­co­we­go. Tak na­praw­dę to jedna z metod le­cze­nia oty­ło­ści i cho­rób to­wa­rzy­szą­cych.

Tren­dy wy­ni­ka­ją z cza­sów, w któ­rych ży­je­my. So­cial media, In­sta­gram robią swoje, lu­dzie chcą ład­nie wy­glą­dać i nie myślą o kon­se­kwen­cjach, po­wi­kła­niach.

Osoby o ni­skim po­czu­ciu wła­snej war­to­ści są na­ra­żo­ne na to, że w pew­nym mo­men­cie prze­sa­dzą. Będą się po­pra­wiać w nie­skoń­czo­ność i w końcu za­czną wy­glą­dać nie­zdro­wo.

Jeśli ktoś lubi swoje zmarszcz­ki, to super, ale niech nie za­bra­nia innym ich nie mieć. Ope­ra­cje pla­stycz­ne to nie tylko pla­stik, ogrom­ne pier­si i usta, ale też dba­nie o sie­bie, po­zby­cie się nie­do­sko­na­ło­ści czy kom­plek­su. Wszyst­ko jest dla ludzi, trze­ba tylko znać umiar w ko­rzy­sta­niu z tego.

Uwa­żam, że na­ma­wia­nie kogoś do ope­ra­cji jest nie­etycz­ne. Nie można bez wy­raź­nej po­trze­by in­ge­ro­wać w zdro­wy, żywy or­ga­nizm.

Im wcze­śniej za­cznie­my coś w sobie po­pra­wiać, tym szyb­ciej osią­gnie­my mak­sy­mal­ny efekt. Dajmy na to Mał­go­rza­ta Ro­ze­nek. Niby ma czter­dzie­ści parę lat, a wy­glą­da jak do­brze zro­bio­na pięć­dzie­się­cio­pa­ro­lat­ka. Zbyt wcze­sne eks­pe­ry­men­to­wa­nie spra­wia, że po 10 czy 15 la­tach wcale nie wy­glą­da się do­brze.