Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przed Wielkim Wybuchem nie istniało zupełnie nic.

Do czasu, gdy światło gwiazd zaczęło mknąc przez kosmos, jego ciemności rozświetlała jedynie poświata po Wielkim Wybuchu.

Z czasem wszechświat zaczęły rozświetlać tryliardy gwiazd. Podobnie jak my, gwiazdy rodzą się, starzeją i umierają. Jednak ich życie, w przeciwieństwie do naszego, trwa miliardy lat, tak więc wiele z tamtych pierwszych gwiazd błyszczy po dziś dzień.

Bardzo długo po Wielkim Wybuchu narodziła się jasna gwiazda - nasze Słońce. Ta płonąca kula gazu jest tak ogromna, że zmieściłoby się w niej ponad milion kuli ziemskich.

Nasze Słońce to tylko jedna z miliardów gwiazd w naszej galaktyce - Drodze Mlecznej.

Nie licząc planet, wokół Słońca latają także odłamki skał i lodu, które nazywamy kometami.

Niedługo po uformowaniu się Ziemi uderzyła w nią ogromna asteroida, która nadleciała z kosmosu. Oderwane od planety kawałki skał odleciały w przestrzeń i z czasem skleiły się razem, tworząc nasz zimny, pylisty Księżyc.

Ziemia obraca się wokół własnej osi: kolejne strony w nieskończoność odwracają się ku Słońcu i od niego, tworząc na kuli ziemskiej cykl dni i nocy.

Z upływem miliardów lat rozpowszechniający się tlen doprowadził do eksplozji życia na tej niebiesko-zielonej kuli.

Na początku astronomowie badali przestrzeń, przyglądając się gwiazdom gołym okiem - potem wynaleźli teleskopy, aby pomagały im w obserwacji nieba.

Czarne dziury to dziwne, ciemne miejsca, w których grawitacja jest tak silna, że zastyga do środka nawet światło.

Jedno z najbardziej ekscytujących zadań to poszukiwanie śladów życia na innych księżycach i planetach. Mało prawdopodobne, że jesteśmy w kosmosie całkiem sami.