Na tropie zła. Raporty profilera

Autor ma ogromną wiedzę, jednak gdzieś to się chowa przy rozwlekłym sposobie pisania...

Autor ma ogromną wiedzę, jednak gdzieś to się chowa przy rozwlekłym sposobie pisania...

Bez ubarwiania – czysta wiedza!

Autor od początku przedstawia to, co się dzieje po morderstwie, jak wygląda śledztwo, jakie trudności spotykały śledczych kilkadziesiąt lat temu, kiedy to technika nie była jeszcze na tak wysokim poziomie jak teraz. Książka ogólnikowo napisana jest bardzo łatwym i przejrzystym językiem przez co nie musimy zachodzić w głowę jakie znaczenie ma to a nie inne słowo.

Kryminologia zawsze była mi bliska wiec może dlatego tak bardzo ‘’zajarałam się’’ jak zobaczyłam te książkę. Pamiętam, ze dostałam ja od brata i jak zaczęłam ja czytać to przepadłam . To było na moim drugim roku studiów gdzie profilowanie nie było już mi obce i wiedziałam jak postepsuja profilerzy na miejscu zbrodni. Nie powinniśmy mieć za złe Axelowi za to, ze pobieżnie opisał ten temat bo wybrał On najważniejsze podpunkty, które odpisał. Natomiast jeśli ktoś szuka książki gdzie wszystko będzie opisane od podstaw do samego końca powinien przeczytać Paula Brittona, który niesamowicie opisuje swoje życie profilera i zbrodnie, które rozwiązał podczas swojej kariery.

Jak dla mnie jest to pozycja MUST HAVE dla kryminalistycznych świrów, którzy chcą wiedzieć jak wszystko wygląda od deski do deski.

Bez ubarwiania – czysta wiedza!

Autor od początku przedstawia to, co się dzieje po morderstwie, jak wygląda śledztwo, jakie trudności spotykały śledczych kilkadziesiąt lat temu, kiedy to technika nie była jeszcze na tak wysokim poziomie jak teraz. Książka ogólnikowo napisana jest bardzo łatwym i przejrzystym językiem przez co nie musimy zachodzić w głowę jakie znaczenie ma...

Mam problem z tą książką. Z jednej strony przedstawione sprawy są bardzo interesujące, a same opisy merytorycznie bardzo poprawne ze sporą ilością szczegółów i detali ale... No właśnie tym ale jest styl autora i fakt tego, że autor w opisie książki trochę wprowadza w błąd czytelnika. Nie umie zbudować napięcia i wykorzystać potencjału jaki drzemie w tego typu sprawach. Petermann określa się mianem profilera, a samego profilowania jest w tej książce bardzo niewiele. Pisze o kilkunastu sprawach, a tak naprawdę pierwsze 4 rozdziały poświęcone są każdej sprawie oddzielnie, dopiero w ostatnim autor "przyśpiesza" i jakby na skróty opisuje kilka zbrodni. Co więcej (jak już ktoś wcześniej zauważył) w książce są błędy ponieważ w "Milczeniu Owiec" agentka Starling nie ścigała Doktora Lectera, a Edmund Kemper na drugie imię miał Emil. Jestem trochę rozczarowany. Przez te wpadki autorytet Petermanna jest tak jak książka, bardzo przeciętny. A sama książka, cóż... raczej dla zagorzałych fanów tej tematyki.

Mam problem z tą książką. Z jednej strony przedstawione sprawy są bardzo interesujące, a same opisy merytorycznie bardzo poprawne ze sporą ilością szczegółów i detali ale... No właśnie tym ale jest styl autora i fakt tego, że autor w opisie książki trochę wprowadza w błąd czytelnika. Nie umie zbudować napięcia i wykorzystać potencjału jaki drzemie w tego typu sprawach....

Przyjemna książka z której można dowiedzieć się co nieco o zawodzie profilera. Styl pisania autora spodobał mi się, potrafił zainteresować, dzięki czemu książkę szybko się czyta. Będąc mniej więcej w środku czytania odczuwałam lekkie znużenie, jednak ostatnie dwa rozdziały książki były bardzo interesujące. Nie jest to pozycja o której będę wspominać po latach z wypiekami na twarzach, ale warto ją przeczytać, jeśli chcemy przeczytać o paru intrygujących zbrodniach oraz sposobie pracy profilera.

Przyjemna książka z której można dowiedzieć się co nieco o zawodzie profilera. Styl pisania autora spodobał mi się, potrafił zainteresować, dzięki czemu książkę szybko się czyta. Będąc mniej więcej w środku czytania odczuwałam lekkie znużenie, jednak ostatnie dwa rozdziały książki były bardzo interesujące. Nie jest to pozycja o której będę wspominać po latach z wypiekami na...

Jako osoba delikatnie zainteresowana tematem muszę stwierdzić, że wiele się z niej dowiedziałam, poza tym, że umiliła mi czas w szkolnych salach.

Jako osoba delikatnie zainteresowana tematem muszę stwierdzić, że wiele się z niej dowiedziałam, poza tym, że umiliła mi czas w szkolnych salach.

Nie mogę powiedzieć, żeby ta książka mnie zachwyciła tak, że nie mogłam się od niej oderwać. Tematyka bliska "mojemu sercu" ale autor pisał dosyć nierówno i zabrakło mi takiej iskry, która pojawia się w książkach opartych na faktach i będących zbiorem doświadczeń autora.
Muszę jednak przyznać, że strona merytoryczna na wysokim poziomie i opisane przypadki mocno kontrowersyjne.

Nie mogę powiedzieć, żeby ta książka mnie zachwyciła tak, że nie mogłam się od niej oderwać. Tematyka bliska "mojemu sercu" ale autor pisał dosyć nierówno i zabrakło mi takiej iskry, która pojawia się w książkach opartych na faktach i będących zbiorem doświadczeń autora.
Muszę jednak przyznać, że strona merytoryczna na wysokim poziomie i opisane przypadki mocno...

Oparta na faktach. Autor nie oszczędza szczegółów, czasami bardzo brutalnych i wulgarnych. Przeczytana jednym tchem.

Oparta na faktach. Autor nie oszczędza szczegółów, czasami bardzo brutalnych i wulgarnych. Przeczytana jednym tchem.

Książka jest bardzo nierówna. Z jednej strony czytelnik dostaje dość urozmaicony wachlarz najbardziej brutalnych zbrodni, popełnianych także z różnych motywów, które czasem ciężko zrozumieć; z drugiej zaś musi się zmierzyć z raczej opornym stylem, który sprawia, że lektura nie porywa, a momentami się wręcz dłuży. Jest to zapewne spowodowane tym, że owe tytułowe raporty pochodzą sprzed kilku dekad, zatem metody pracy niemieckiej policji (ale i w ogóle organów ścigania na świecie) były zupełnie inne - niektóre z popularnych i powszechnie stosowanych obecnie metod dopiero kiełkowały i nieśmiało próbowały się wybić ponad ustalone od dawna techniki,a samo profilowanie było wówczas pewnym novum. Jest to więc poniekąd książka z rysem historycznym, który w mniejszym stopniu (ale jednak!) pokazuje rozwój kryminalistyki. Raczej dla fanów tematyki.

Książka jest bardzo nierówna. Z jednej strony czytelnik dostaje dość urozmaicony wachlarz najbardziej brutalnych zbrodni, popełnianych także z różnych motywów, które czasem ciężko zrozumieć; z drugiej zaś musi się zmierzyć z raczej opornym stylem, który sprawia, że lektura nie porywa, a momentami się wręcz dłuży. Jest to zapewne spowodowane tym, że owe tytułowe raporty...

Niesłychanie mocna pozycja. Niemiecki profiler opisuje swoje doświadczenia - niezwykle drobiazgowo, nie oszczędzając czytelnikowi najbardziej drobiazgowych opisów, jakich obrażeń doznały poszczególne ofiary zbrodni (zwłaszcza w jednym rozdziale, o facecie, który mordował prostytutki, żeby zaspokoić swoje chore żądze). Trochę tego za dużo jak na mój gust. Ale jednak książka bardzo ciekawa. Pokazuje jak trudno czasem odpowiedzieć na pytanie, kto zabił. Podobał mi się zwłaszcza rozdział, w którym autor przyznaje, że bodajże przez 20 lat błędnie wskazywał zabójcę staruszki i za wszelką cenę próbował wsadzić go za kraty, a ostatecznie okazało się, że zamordował ktoś inny. Polecam.

Niesłychanie mocna pozycja. Niemiecki profiler opisuje swoje doświadczenia - niezwykle drobiazgowo, nie oszczędzając czytelnikowi najbardziej drobiazgowych opisów, jakich obrażeń doznały poszczególne ofiary zbrodni (zwłaszcza w jednym rozdziale, o facecie, który mordował prostytutki, żeby zaspokoić swoje chore żądze). Trochę tego za dużo jak na mój gust. Ale jednak książka...

Kulisy pracy profilera

Zawód profilera to profesja, która w wielu krajach dopiero zaczyna się rozwijać. W Polsce na przykład profiler nie może nawet liczyć na stały etat. Co oczywiście nie oznacza, że profilerów u nas nie ma i nie pomagają policji w prowadzeniu śledztw. Profilowaniem kryminalnym zajmują się psycholodzy pełniący funkcję policyjnych konsultantów lub policjanci o stosownym wykształceniu. Ponadto praca profilera sprawia wrażenie niezwykle ciekawej, choć niezaprzeczalnie jest także ciężka i pod wieloma względami nieprzyjemna. O tym, że jest to praca ciekawa świadczy fakt, że profiler pojawia się także na kartach powieści kryminalnych. U nas jako pierwsza do literatury wprowadziła go Katarzyna Bonda. Postać profilera pojawia się także w cyklu kryminalnym Mariusza Czubaja. Niemniej za kulisy pracy policyjnego profilera – kulisy nie podkręcone wymogami kryminalnej opowieści – może nas wprowadzić jedynie literatura faktu. Zwłaszcza jeśli pisana jest przez policyjnego profilera właśnie.

Takim profilerem jest Axel Petermann, który od ponad trzydziestu lat pracuje w bremeńskiej policji. Jednocześnie jest w niej komisarzem kryminalnym. Ma na koncie ponad tysiąc spraw. Tworząc portrety psychologiczne sprawców przestępstw przyczynił się do rozwiązania wielu z nich. „Na tropie zła. Raporty profilera” to pozycja, w której przytacza i obszernie omawia najciekawsze przypadki, które spotkał na drodze policyjnej kariery.

Jeśli ktoś choć pobieżnie interesuje się historią profilowania kryminalnego, ten wie, że obfituje ona w liczne spektakularne osiągnięcia. Jednym z najbardziej znanych przypadków jest choćby ten, kiedy psycholog tworząc profil psychologiczny przestępcy określił nawet kolor i rodzaj marynarki, w jakiej będzie ubrany przestępca, kiedy zostanie aresztowany. W tym miejscu warto powiedzieć, na czym polega praca profilera policyjnego. Mówiąc ogólnie polega ona na tym, że psycholog śledczy na podstawie przesłanek znajdujących się na miejscu zbrodni tworzy portret psychologiczny potencjalnego mordercy. Określa jego wiek, okolicę, w której mieszka, status społeczny etc. Tym samym zawęża krąg podejrzanych, co wpływa na przyśpieszenie pracy policji – zamiast pukać do drzwi na przykład tysiąca potencjalnych podejrzanych, puka do kilkuset lub kilkudziesięciu. Z punktu widzenia pracy policjanta jest to zasadnicza różnica. Oczywiście ustalenia policyjnego profilera są traktowane jako jedne ze składowych śledztwa. Policjanci biorą także pod uwagę inne czynniki, które pojawiły się w trakcie pracy nad daną sprawą. Niemniej wielokrotnie okazywało się, że to właśnie profiler dostarczał kluczowych i przełomowych informacji w śledztwie.

Czy w książce Petermanna znajdują się przykłady spektakularnych sukcesów? Otóż nie. „Na tropie zła. Raporty profilera” charakteryzuje się przede wszystkim wielką pokorą autora, skrupulatnością i naukową ciekawością. Już w przedmowie Petermann wyjaśnia, że jego celem nie jest zdefiniowanie zła, bo pracując wiele lat w policji zrozumiał, że czyste zło nie istnieje. Na każdą zbrodnię składa się wiele czynników, które w przytoczonych przykładach szeroko omawia. Jego praca jest zarówno jego pasją i życiem. Kończąc daną sprawę, nawet jeśli sprawca został ujęty, często do niej wraca. Ba, nawet po latach odwiedza więźniów, aby jeszcze raz przepytać ich na temat popełnionej zbrodni. Rzuca to dodatkowe światło, ponieważ przestępcy po latach wielokrotnie, już z dystansu, ujawniają szczegóły, o których nie chcieli mówić, kiedy sprawa była jeszcze świeża. Choć oczywiście nie jest to regułą. Czasami mordercy swoje motywacje zabierają ze sobą głęboko do grobu.

O pokorze autora świadczy przede wszystkim fakt, że pisze także o swoich porażkach. Przytacza przypadek, kiedy o mały włos przez jego ustalenia niewinny człowiek nie trafił za kratki. Na szczęście mężczyznę uratowały początkujące wówczas badania DNA. Rekonstrukcja wydarzeń, jaką ustaliła policja dobitnie świadczyła przeciwko niemu. Także Petermann stworzył profil, w który mężczyzna się wpasowywał. Sąd jednak uznał, że testy DNA są kluczowe. Cała sprawa jednak zniszczyła mężczyźnie życie. Żył z piętnem podejrzenia o morderstwo. Dopiero po latach znaleziono właściwego mordercę. Petermann odwiedzał mężczyznę do niemal ostatnich dni jego życia. Do dziś zadaje sobie pytanie, jak by ono wyglądało, gdyby nie został niesłusznie oskarżony. Tego się nigdy nie dowie, ale sprawa ta nauczyła go tego, że ludzie bywają omylni. Policyjne pomyłki do tego mogą mieć przykre konsekwencje.

„Na tropie zła. Raporty profile” to niedługa – licząca zaledwie dwieście stron – książka. Składa się z pięciu rozdziałów. Cztery pierwsze poświęcone są czterem odrębnym przypadkom. Z kolei rozdział piąty, to opis kilku kolejnych, co sprawia, że książka jest pod tym względem nierówna. Z drugiej strony przytoczone przypadki są na tyle ciekawe, że gdyby zostały pominięte, to książka raczej by straciła, niż zyskała. Książkę natomiast polecam wszystkim miłośnikom kryminałów oraz historii profilowania kryminalnego.

Ewelina Dyda

Blog:
http://poczytajnia.wordpress.com/

Facebook:
https://www.facebook.com/recenzjeliterackie

Instagram:
https://instagram.com/poczytajnia/

Kulisy pracy profilera

Zawód profilera to profesja, która w wielu krajach dopiero zaczyna się rozwijać. W Polsce na przykład profiler nie może nawet liczyć na stały etat. Co oczywiście nie oznacza, że profilerów u nas nie ma i nie pomagają policji w prowadzeniu śledztw. Profilowaniem kryminalnym zajmują się psycholodzy pełniący funkcję policyjnych konsultantów lub...