Powrót wabiszczura. Przypowieść

Jest w tej książce coś zawadiackiego jak u Cizia Zykë w "złoto" ale nie śmiem tych książek do siebie porównywać "złoto" jest o niebo lepsze to jest dobre do poczytania w tramwaju czy przy dwójce ☺️

Jest w tej książce coś zawadiackiego jak u Cizia Zykë w "złoto" ale nie śmiem tych książek do siebie porównywać "złoto" jest o niebo lepsze to jest dobre do poczytania w tramwaju czy przy dwójce ☺️

Po książkę sięgnąłem po obejrzeniu filmu o tym samym tytule. Zresztą był oparty na przypowieści Makowieckiego. Dziwna fabuła i ciężko się początkowo połapać. Całość się sprowadza to historii o przybyciu tajemniczej grupy do miasteczka. Na tym przybyciu chciał zarobić burmistrz owej osady, poprzez namówienie gości do najczęstszych wizyt w burdelach. Widocznie był to dobry biznes, burmistrz sam tam korzystał z usług pewnej mulatki. Skończyło się na tym, że przybyli goście zjedli wszystkie barany i konie oraz jedną kozę, które były na posiadaniu miasteczka. Aha i z ciekawaszych wątków, podczas orgii odbywającej się wśród gości - podczas której skorzystać też chciał syn burmistrza, ktoś go zgwałcił.

Na plus:
1. idealna książka (98 stron) podróż PKSEM na trasie Białystok-Zambrów. Zdążylem jeszcze wypić piwo.
2. w książce piją jedynie swojski samogon.

Po książkę sięgnąłem po obejrzeniu filmu o tym samym tytule. Zresztą był oparty na przypowieści Makowieckiego. Dziwna fabuła i ciężko się początkowo połapać. Całość się sprowadza to historii o przybyciu tajemniczej grupy do miasteczka. Na tym przybyciu chciał zarobić burmistrz owej osady, poprzez namówienie gości do najczęstszych wizyt w burdelach. Widocznie był to dobry...

Mając w pamięci filmową adaptację nie spodziewałem się po książkowym pierwowzorze niczego pozytywnego i choć po lekturze Powrotu wabiszczura na pewno nie powiedziałbym, że jest to rzecz dobra, potrafiła przykuć uwagę i zaintrygować. Autor nazwał swoje dzieło "przypowieścią" i coś w tym jest - choć nie ma tu typowo biblijnego stylu to czytając nie sposób oprzeć się wrażeniu, że cała ta króciutka historia jest tak naprawdę jedną wielką metaforą. I świetnie się składa, że jest to rzecz tak nieznana i nieomawiana, bo dzięki temu każdy może interpretować ją na swój sposób, ba, próżno też szukać jakichkolwiek dyskusji na jej temat, co nadaje książce bardzo specyficznej aury obcowania z czymś niezwykłym i obskurnym, czymś należącym tylko do nas. To powieść bardzo dziwna, ze skromną treścią, lecz zaskakująco dobrze zbudowanym klimatem zatęchłej nory na krańcu świata. Jeżeli tak jak ja odczuwacie pewną nietypową, niedającą się nazwać przyjemność z czytania zapomnianych i niekoniecznie dobrych książek, to i Powrót wabiszczura może się okazać pozycją godną uwagi.

Mając w pamięci filmową adaptację nie spodziewałem się po książkowym pierwowzorze niczego pozytywnego i choć po lekturze Powrotu wabiszczura na pewno nie powiedziałbym, że jest to rzecz dobra, potrafiła przykuć uwagę i zaintrygować. Autor nazwał swoje dzieło "przypowieścią" i coś w tym jest - choć nie ma tu typowo biblijnego stylu to czytając nie sposób oprzeć się wrażeniu,...

Obok tej książki nie sposób przejęć obojętnie. Jej najlepsze i najgorsze elementy są tym samym. Opis został trochę naciągnięty, ponieważ nie jest tak brutalnie, jak na to wskazuje, lecz rozgrywającej się na kartach masakry nie brakuje, a poziom konsternacji podskakuje nieubłaganie wysoko. Jedni zachwycą się tym iż autor przedstawia najdziwniejsze i najobrzydliwsze zachowania tak ostentacyjnie. Natomiast inni nie będą mogli wyrzucić z głowy obrzydzenia. Jeśli chodzi o mnie, to na początku czułam dość spore zakłopotanie, jednak z każdą kolejną strona zaczęłam się przyzwyczajać.

Przez całą lekturę miałam nieodzowne wrażenie, że to wszystko ma jakiś głębszy sens, którego nie jestem w stanie zrozumieć. Ostatecznie postanowiłam traktować tę książkę jako metaforę uciekania na Zachód po "lepsze życie". Ludzie spodziewali się dostatku i wyższych ideałów a okazało się, iż zastali nierząd, brak szacunku i zasad. W miasteczku żyją zwykli, biedni ludzie. Natomiast ogłupiona hołota przyjeżdża do nich, spodziewając się bogactwa oraz luksusów. Mają nadzieję, że na drugim końcu świata życie jest jakieś bardziej znośne, lecz w rzeczywistość niczym się ono nie różni od tego, co oni posiadają. Znakomitym przykładem na uleganie tej propagandzie jest głuchoniemy syn. Bardzo ważna dla całej opowieści jest również muzyka. Tytułowy bohater wabi szczury jak najdalej od miasta. Udaje mu się to właśnie dzięki muzyce, która jest nieodłącznym elementem zmian, rozwoju i kształtowania się społeczeństwa.

Styl pisania Makowieckiego w moim odczuciu jest naprawdę przyjemny. Książkę czyta się szybko. Nie ma w niej udziwnień stylistycznych. Jednak można trafić na trochę "trudniejsze" słowa.

Spektakl ironii, pogardy i groteski zaserwowany przez Andrzeja Makowieckiego w mojej opinii zasługuje na uwagę. Szczerze polecam przyjrzeć się tej niekonwencjonalnej pozycji, jeśli ma się ochotę trochę poeksperymentować. Dla mnie jest to książka ciekawa (zarówno jeśli treść zinterpretuje się dosłownie, jak i postawi na wyszukane metafory). Jednak raczej nie dołączy do grona moich ulubieńców.

Obok tej książki nie sposób przejęć obojętnie. Jej najlepsze i najgorsze elementy są tym samym. Opis został trochę naciągnięty, ponieważ nie jest tak brutalnie, jak na to wskazuje, lecz rozgrywającej się na kartach masakry nie brakuje, a poziom konsternacji podskakuje nieubłaganie wysoko. Jedni zachwycą się tym iż autor przedstawia najdziwniejsze i najobrzydliwsze...

zadziwiająca i konkretna

bo dziwi świat, język, historia
zadziwiająca w pozytywnym znaczeniu

warto było

zadziwiająca i konkretna

bo dziwi świat, język, historia
zadziwiająca w pozytywnym znaczeniu

warto było

Czytałam ją w czasach licealnych. Jako nastolatce nawet mi się podobała i miała pewien urok "zakazanego owocu". Pamiętam, iż po lekturze miałam wrażenie, że to "Szczurołap z Hameln" w wersji dla dorosłych. Sceny do filmu na podstawie książki kręcono w pobliskim miasteczku. Młodzież z okolicznych szkół średnich w nim statystowała (robiliśmy za hipisów). Później jedna z koleżanek w jakiejś bibliotece znalazła książkę, którą od niej po kolei pożyczałyśmy, chcąc się przekonać w czym właściwie "grałyśmy'. Filmu nigdy nie oglądałam.

Czytałam ją w czasach licealnych. Jako nastolatce nawet mi się podobała i miała pewien urok "zakazanego owocu". Pamiętam, iż po lekturze miałam wrażenie, że to "Szczurołap z Hameln" w wersji dla dorosłych. Sceny do filmu na podstawie książki kręcono w pobliskim miasteczku. Młodzież z okolicznych szkół średnich w nim statystowała (robiliśmy za hipisów). Później jedna z...

Jest to dziwna, może trochę nie zrozumiała opowieść, ale nie jest tak bardzo pornograficzna jak wszyscy mówią. Nie zaszkodzi przeczytać;)

Jest to dziwna, może trochę nie zrozumiała opowieść, ale nie jest tak bardzo pornograficzna jak wszyscy mówią. Nie zaszkodzi przeczytać;)

Nie jest aż tak brutalna i pornograficzna, jak twierdzi opis z okładki, choć nie brakuje w niej mocnych fragmentów. Książka ma w sobie "to coś". Nie można wobec niej przejść obojętnie.

Nie jest aż tak brutalna i pornograficzna, jak twierdzi opis z okładki, choć nie brakuje w niej mocnych fragmentów. Książka ma w sobie "to coś". Nie można wobec niej przejść obojętnie.