Blood Meridian

Krew, mocz, kał, mózg wypływający z czaszki, wnętrzności, zniszczenie, gwałt, brak nadziei. Wciąż i wciąż.

A potem zachód słońca taki, że zapiera dech w piersiach.

Książka McCarthy'ego to dzieło ekstremalnych kontrastów. Trudne w odbiorze tak ze względu na treść jak i formę. Czułem się, jakbym czytał bardzo długi wiersz albo traktat filozoficzny. Narracja potęgowała uczucie odrealnienia, brnąłem przez kolejne strony, nie mogąc nie chcąc wierzyć w pożogę i zniszczenie rozlewające się przed moimi oczami. Z nadzieją, że zaraz się skończą, że gdzieś tam jest szczypta optymizmu i nadziei.

Tu nie ma nadziei.

Krew, mocz, kał, mózg wypływający z czaszki, wnętrzności, zniszczenie, gwałt, brak nadziei. Wciąż i wciąż.

A potem zachód słońca taki, że zapiera dech w piersiach.

Książka McCarthy'ego to dzieło ekstremalnych kontrastów. Trudne w odbiorze tak ze względu na treść jak i formę. Czułem się, jakbym czytał bardzo długi wiersz albo traktat filozoficzny. Narracja potęgowała...

Przeczytałam pół doceniam za kunszt słowa, za piękne opisy przyrody ale ciężko się czytało . Starałam się ale nie lubię się męczyć i czytać na siłę . Może kiedyś wrócę ...może to nie był ten czas

Przeczytałam pół doceniam za kunszt słowa, za piękne opisy przyrody ale ciężko się czytało . Starałam się ale nie lubię się męczyć i czytać na siłę . Może kiedyś wrócę ...może to nie był ten czas

Cóż McCarthy nie zostanie moim ulubionym twórcą. Szczerze mówiąc książka bardzo mnie zmęczyła, kilkukrotnie przerywałam lekturę gdyż poraziła mnie jej brutalność...ale do sedna.
" Krwawy południk" Cormaca McCarty'ego to chyba jedna z najbardziej brutalnych książek literatury amerykańskiej. Lektura pokazuje bezlitośnie dziki świat amerykańskiego pogranicza XIX wieku. Ukazuje również mroczną stronę ludzkiej natury. McCarthy w charakterystyczny dla siebie sposób pozwala podróżować czytelnikowi przez pogranicza Meksyku i Teksasu śledząc losy bezimiennego "Dzieciaka".
Powieść od pierwszych stron wciąga w atmosferę dzikości i przemocy, a autor przedstawia obraz świata gdzie człowiek jest zdolny do niebywałego okrucieństwa. Oszczędny w słowach oraz niezwykle surowy styl pisarza świetnie oddaje beznadziejność i brutalność egzystencji bohaterów. Opisy przyrody pióra McCarth'ego są natomiast niezwykle precyzyjnie rozbudowane, malownicze a jednocześnie pełne mroku i grozy.
Sędzia Holden będący centralną postacią książki to postać uosabiający chaos i przemoc. Filozoficzne wywody postaci dotyczące natury wojny czy ludzkiej kondycji zmuszają do zastanowienia sie nad moralnością. Ta postać zapada w pamięć porażając zarówno swoją inteligencją jak i brutalnością.
W "Krwawym południku", w którym przemoc i gwałt są wszechobecne a opisy brutalnych scen niezwykle realistyczne autor nie ocenia swoich bohaterów, nie wchodzi w rolę moralizatora. Przedstawia rzeczywistość taką jaka jest w całym jej okrucieństwie.
"Krwawy południk" to przemyślenia dotyczące natury człowieka i jego skłonnościom do czynienia zła. To świetnie ukazana nikłość granicy oddzielającej cywilizację od barbarzyństwa.
W mojej ocenie "Krwawy południk" Cormaca McCarthy'ego to lektura dla dojrzałych, wymagających czytelników, którzy są gotowi na jej mroczną treść. To powieść, która skonfrontuje czytelnika z trudną prawdą o ludzkim barbarzyństwie i pozostawi go z głową pełną pytań o istotę zła.

Cóż McCarthy nie zostanie moim ulubionym twórcą. Szczerze mówiąc książka bardzo mnie zmęczyła, kilkukrotnie przerywałam lekturę gdyż poraziła mnie jej brutalność...ale do sedna.
" Krwawy południk" Cormaca McCarty'ego to chyba jedna z najbardziej brutalnych książek literatury amerykańskiej. Lektura pokazuje bezlitośnie dziki świat amerykańskiego pogranicza XIX wieku....

Cormac McCarthy jest niepowtarzalny. Boję się go, boję się sięgać po jego książki. Co jakiś czas szukam w sobie odwagi, by przeczytać kolejną.

Przemierzając przez te sceny wyrafinowanego cierpienia, przez te wszystkie męki, zastanawiałem się czy autor wierzył w jakąś formę większego dobra? Czy wierzył w ogóle w człowieka? Krwawy południk chyba pod tym względem przeczy jego najbardziej znanej książce. Nie chcę sprawdzać, którą z nich napisał wcześniej.

“W głębi serca pragniecie poznać jakąś tajemnicę. Tajemnica polega na tym, że nie ma tajemnicy. Wstał i zagłębił się w mrok poza poświatą z ogniska. Akurat, odezwał się eks-ksiądz, patrząc z wygasłą fajką w zębach. Nie ma żadnej tajemnicy. Jakby on sam nią nie był, cholerny stary szarlatan..”

Sędzia Holden. Jakim demonem jesteś? Gdzie się ukrywasz? Jak społeczeństwo XXI wieku próbuje poskromić twoje mordercze, makabryczne zapędy? Czy to Ty wpłynąłeś na innych, na porucznika, na Młodego? To przez Ciebie? Czemu twój język, język w sumie twojej powieści, jest tak piękny, taki poetycki, mimo, że opisuje rzeczy, o których nie chciałem nawet wiedzieć, że istnieją/istniały. Czemu twoje przemyślenia były ciekawsze niż cała dantejska fabuła?

“To diabeł nas pociąga, dzierżąc nici końce, Że w rzeczach wstrętnych dziwne widzimy uroki. “Charles Baudelaire, Kwiaty zła

Ja to zło staram się odrzucać i mam nadzieję, że sędzia nigdy mnie nie znajdzie.

Czekam na ekranizacje. Pewnie ona nigdy nie powstanie i to jest chyba najlepsza rekomendacja.

Cormac McCarthy jest niepowtarzalny. Boję się go, boję się sięgać po jego książki. Co jakiś czas szukam w sobie odwagi, by przeczytać kolejną.

Przemierzając przez te sceny wyrafinowanego cierpienia, przez te wszystkie męki, zastanawiałem się czy autor wierzył w jakąś formę większego dobra? Czy wierzył w ogóle w człowieka? Krwawy południk chyba pod tym względem przeczy...

Niestety, jakoś mnie nie wciągnęła. Przeczytałem 1/4 i nie mogę się zmusić by czytać dalej.
Jakoś czuję jakby bohater był bez żadnego celu. Nie wiadomo do czego dąży i czego pragnie. Ten brak wyrazu mnie zniechęca.

Niestety, jakoś mnie nie wciągnęła. Przeczytałem 1/4 i nie mogę się zmusić by czytać dalej.
Jakoś czuję jakby bohater był bez żadnego celu. Nie wiadomo do czego dąży i czego pragnie. Ten brak wyrazu mnie zniechęca.

Zło nie wymyślili tyrani XX wieku. Cywilizacja trochę go oswoiła, ujęła w karby. Zło jest pierwotne. Dziki Zachód był DZIKI, okrutny, bezwzględny. Książka trudna, wymagająca.

Zło nie wymyślili tyrani XX wieku. Cywilizacja trochę go oswoiła, ujęła w karby. Zło jest pierwotne. Dziki Zachód był DZIKI, okrutny, bezwzględny. Książka trudna, wymagająca.

Chciałem napisać, że podobała mi się, ale to nie jest dobre słowo. Ta książka nie może się "podobać" - zbyt jest okrutna i zbyt, w swoim okrucieństwie, prawdziwa. Odziera ze złudzeń na temat ludzkiej natury i przypomina, że ani świat ani ta właśnie natura nie uległy zmianie. Od lat. I pewnie nie ulegną. Mądrzejsi ode mnie znaleźli u McCarthy'ego: Faulknera, Melvillego i Dantego. Ja znalazłem jeszcze Conrada. Ta podróż przez Meksyk jest jak podróż przez Kongo. A sędzia? Pierwszy obraz, jaki pokazała mi wyobraźnia to Marlon Brando w roli Kurtza u Coppoli.

Chciałem napisać, że podobała mi się, ale to nie jest dobre słowo. Ta książka nie może się "podobać" - zbyt jest okrutna i zbyt, w swoim okrucieństwie, prawdziwa. Odziera ze złudzeń na temat ludzkiej natury i przypomina, że ani świat ani ta właśnie natura nie uległy zmianie. Od lat. I pewnie nie ulegną. Mądrzejsi ode mnie znaleźli u McCarthy'ego: Faulknera, Melvillego i...

Brutalne przypomnienie o tym że naszą jedyna nadzieją jest przyroda

Brutalne przypomnienie o tym że naszą jedyna nadzieją jest przyroda

Czternastoletni Dzieciak ucieka z domu od swego ojca pijaka. Może liczyć tylko na siebie, a w jego duszy rodzi się przemoc. Podczas swej wędrówki poznaje sędziego Holdena, i dołącza się do grupy najemników Glantona. Przemierzają meksykańsko-amerykańskie pogranicze. To podróż podczas jednego z najbardziej dzikich okresów Ameryki, czasów bezprawia i barbarzyństwa.

Pozostawiają za sobą stosy okaleczonych i oskalpowanych ciał... Dopuszczają się najstraszliwszych okrucieństw. Krwawa makabra wykręca na drugą stronę, wytrąca z równowagi. To nie tylko strzelaniny... Skalpy, skalpy... ucinanie głów, nabijanie na pal, naszyjniki z uszu, trofea z ususzonych, sczerniałych serc... Przeklęta ziemia spalona od słońca zraszana krwią. Dziki, taki naprawdę zdziczały, ponury świat.

Brutalna, gęsta i poetycka. Napisana szorstkim, surowym językiem, z chaotyczną narracją, z poszarpanymi dialogami wymagająca skupienia. Wybijały mnie z rytmu nieprzetłumaczone dialogi w języku hiszpańskim. Piękne i zarazem turpistyczne opisy krajobrazu. Bardzo plastyczne. Pełno tu metafor i symboliki, biblijnych alegorii.

To zanurzenie się w zło i mroczną, bezlitosną ludzką psychikę. To świat wyprany z dobroci, postaci są tu zepsute, moralnie zgniłe.

To nie jest książka dla każdego, nie dla rozrywki. Rzecz otwierająca oczy i mocno osiadająca w duszy.
Pewne obrazy pozostają długo w pamięci. Bardzo dobra rzecz, jednak nie zrobiła na mnie tak kolosalnego wrażenia jak "Droga", plasuje się gdzieś na trzecim miejscu w moim prywatnym rankingu przeczytanych przeze mnie książek od Cormaca. Bliższe mojemu sercu jest "Na Południe od Brazos" McMurtry'ego.

Czternastoletni Dzieciak ucieka z domu od swego ojca pijaka. Może liczyć tylko na siebie, a w jego duszy rodzi się przemoc. Podczas swej wędrówki poznaje sędziego Holdena, i dołącza się do grupy najemników Glantona. Przemierzają meksykańsko-amerykańskie pogranicze. To podróż podczas jednego z najbardziej dzikich okresów Ameryki, czasów bezprawia i barbarzyństwa....

Nie udało mi się dobrnąć do mety.

Nie udało mi się dobrnąć do mety.