Silmaris, nr 2/13.08.2016

Przeczytałam, ale znów nie od deski do deski, ale o tym poniżej.


Oba wywiady – znów bardzo dobre. Co prawda o Wojtku już sporo wiedziałam, ale za to Crummeya nie znałam, a po lekturze wywiadu z chęcią sięgnę po którąś z książek, bo mnie autor zaciekawił.


Czytający atrament... – nie doczytałam do końca. Za mało miałam samozaparcia, żeby na upartego dobrnąć przez tekst. Nie załapałam od początku kto jest kim i skąd – obce nazwy plątały mi się wprowadzając zamieszanie. Do tego z jakiegokolwiek rytmu czytania wybijały mnie dodatkowe odstępy po prawie każdym akapicie (po co one???). Odpuściłam.


Nici od słów gęste niewyśpiewanych – dość ciekawa wizja, nie powiem, ale nie do końca dla mnie zrozumiała. Poczułam się jak rzucona w środek obcych mi opowieści i świata. Trochę za dużo pytań mi po lekturze zostało, bym odczuła pełnię satysfakcji.


Głębia boi się próżni – dobre, mocne. Z zakończeniem, które świetnie wpisuje się w klimat.


To byliśmy my – mój faworyt numeru :) Fantastyczna para z przygodami opisanymi tak lekko i nienachalnie dowcipnie jak lubię. Taka lektura to czysta przyjemność.


Wojownicy martwych bogów – no, no, nie znałam Emi z takiej strony. Albo zapomniałam, jeśli nawet czytałam coś innego niż krasnoludzkie bajki, bo te wyparły u mnie z pamięci wszystko inne :) Mocne, posępne i elegancko przedstawione.


Brzydki Monferrado – całkiem spoko opowiastka, ale raczej nie wzbudzająca we mnie większych emocji i szybko o niej zapomnę.

Przeczytałam, ale znów nie od deski do deski, ale o tym poniżej.


Oba wywiady – znów bardzo dobre. Co prawda o Wojtku już sporo wiedziałam, ale za to Crummeya nie znałam, a po lekturze wywiadu z chęcią sięgnę po którąś z książek, bo mnie autor zaciekawił.


Czytający atrament... – nie doczytałam do końca. Za mało miałam samozaparcia, żeby na upartego dobrnąć przez tekst....