Cool Japan. Autoprezentacja Japonii w popkulturze

Jak to zbiory wydawane po konferencjach naukowych - nierówno, co nie oznacza źle, ale w ogólnym rozrachunku podejrzewam, że książka nie ujrzałaby światła dziennego, gdyby nie wolne moce przerobowe Kirina - i strata byłaby niewielka.

No i mamy taki rollercoaster: bardzo dobry esej Lily Adamowicz poświęcony zjawisku kawaii - zagadnienia poruszone w tej pracy autorka bardzo interesująco rozwinęła w publikacji "Oblicza kawaii" - i bam, zaraz po nim Gabriela Matusiak omawia wizje erotyki w Japonii. W jej ramach dostajemy przeciętną prackę spod znaku "wtf i po co?", w której autorka podejmuje polemikę z artykulikami traktującymi o love hotelach i innych "egzotycznych" aspektach erotycznego życia Japończyków, żeby przekonać nas, że Japończycy seksu uprawiają mało i w sposób raczej konwencjonalny.
I znowu - bardzo dobry tekst Marcina Chojnackiego o estetyce japońskich gier video, raczej unikatowy tekst Przemysława Sztafieja o "czarności" w kinie japońskim, czyli jak Japończycy widzą jazz i hip-hop i wyśmienita praca Alicji Ozgi i Anny Salamonik o folklorze w filmach Ghibli. Trochę słabiej na tym tle wypada tekścik o lalkach japońskich Adrianny Włosińskiej, ale da się znieść.
Natomiast co w tym zbiorku robi abstrakcyjna fantazja Pauliny Szczęsnej o androgynicznym ciele w butoh i popkulturze - nie wiem i nie rozumiem, ale czekam z niecierpliwością, aż z taką samą konsekwencją i poszanowaniem dla stanu wiedzy autorka udowodni, że Horacy w poezji antycypował estetykę wabi-sabi. A po tym jeszcze jeden średniak, tym razem nudne śmiertelnie wyliczenie Olgi Yoshidy-Madrowskiej, autorki zresztą całkiem znośnej książki o drzeworycie w epice Meiji i Taisho, o wystawach i popularyzacji drzeworytów Kuniyoshiego Utagawy.

Zbiór pół na pół, więc ocena też w środek.

Jak to zbiory wydawane po konferencjach naukowych - nierówno, co nie oznacza źle, ale w ogólnym rozrachunku podejrzewam, że książka nie ujrzałaby światła dziennego, gdyby nie wolne moce przerobowe Kirina - i strata byłaby niewielka.

No i mamy taki rollercoaster: bardzo dobry esej Lily Adamowicz poświęcony zjawisku kawaii - zagadnienia poruszone w tej pracy autorka bardzo...

Książka przeczytana migiem, bo długa nie jest. To właściwie zbiór 9 artykułów na całkiem różne tematy (estetyka, erotyka, gry komputerowe, kino, teatr, manga, drzeworyt),których motywem przewodnim jest jak w tytule - japońska kultura popularna i to, jakie wnioski można na jej podstawie wysnuć na temat samej Japonii. Oczywiście jedne artykuły trzymają się tematu bardziej ściśle, inne tylko gdzieś do niego nawiążą; bardzo różny jest też język, jakim posługują się autorzy i ich metody badawcze. Ta różnorodność treści i formy dla jednego czytelnika może być zaletą książki, a dla innego wadą. Jeśli ktoś się spodziewał kompleksowego potraktowania rządowego programu Cool Japan, to się zawiedzie. Z drugiej strony chyba każdy, kto choć trochę interesuje się Japonią, a w szczególności jej popkulturą, znajdzie tu coś dla siebie. Mnie najbardziej przypadły do gustu artykuły o kawaii, o folklorze w filmach Studia Ghibli i o "czarnym" kinie w Japonii. Dużym plusem są też liczne ilustracje, w tym również kolorowe strony. Książka droga nie jest, więc myślę, że naprawdę warto ją mieć, nawet jeśli z całego zbioru interesuje nas tylko jeden czy dwa artykuły - przy tak skąpej literaturze na temat japońskiej popkultury czy w ogóle współczesnej Japonii na polskim rynku nie ma co grymasić, a ta naprawdę trzyma poziom, mimo dość skromnej objętości.

Książka przeczytana migiem, bo długa nie jest. To właściwie zbiór 9 artykułów na całkiem różne tematy (estetyka, erotyka, gry komputerowe, kino, teatr, manga, drzeworyt),których motywem przewodnim jest jak w tytule - japońska kultura popularna i to, jakie wnioski można na jej podstawie wysnuć na temat samej Japonii. Oczywiście jedne artykuły trzymają się tematu bardziej...