Diablo: Dziedzictwo krwi

Dawno temu, kiedy magowie Sanktuarium wciąż byli podzieleni na klany, jeden z klanów aby stać się najpotężniejszym zaczął trenować sztukę przywołania. Oczywiście najłatwiej było przyzwać demony i tak oto Vizjerei zaczęli swoją drogę ku upadkowi. Zanim jednak do tego doszło, jeden z nich – Bartuc, osiągnął w swej dziedzinie mistrzostwo, do tego stopnia, że nawet Wielcy Źli liczyli się z jego działaniami i dawali na nie swe przyzwolenie.

Bartuc mordował niewinnych, a jego celem było zniszczenie Viz-jun, starożytnego miasta, które Vizjerei zajęli na swoją siedzibę. Bartuc pożądał co raz to większej mocy i uważał, że w Viz-jun ją odnajdzie. Z każdą rzezią, którą urządził, z każdym krwawym odniesionym zwycięstwem, nasączał on swoją zbroję krwią i kolejnymi czarami, do tego stopnia, że w pewnym momencie zbroja przejęła kawałek jego duszy, osobowości i wspomnień. Kiedy więc Bartuc został zabity przez swojego brata Horazona, zbroja pozostała…

Po wielu latach, grupa poszukiwaczy przygód odnajduje pewien grobowiec, a w nim … zbroję Bartuca, która przeleżała w nim tyle lat, czekając na właściwą osobę…

Fabuła bardzo ciekawa, osadzona w czasach kiedy Wielcy Źli zostali wygnani do Sanktuarium. Spotkać możemy w książce wiele postaci z gier, jak chociażby Atma, czy kapitan Meshif. Troszkę brakowało mi tutaj wartkości akcji, różnorodności postaci, wtrącania się aniołów, ale mimo to czytałem z dużą przyjemnością.

Dawno temu, kiedy magowie Sanktuarium wciąż byli podzieleni na klany, jeden z klanów aby stać się najpotężniejszym zaczął trenować sztukę przywołania. Oczywiście najłatwiej było przyzwać demony i tak oto Vizjerei zaczęli swoją drogę ku upadkowi. Zanim jednak do tego doszło, jeden z nich – Bartuc, osiągnął w swej dziedzinie mistrzostwo, do tego stopnia, że nawet Wielcy Źli...

Jeśli ktoś lubi fantastykę to dość dobra pozycja, ale nie zachwyca.

Jeśli ktoś lubi fantastykę to dość dobra pozycja, ale nie zachwyca.

Książka z settingu Sanktuarium, w którym dzieje się fabuła serii gier Diablo. Czy jednak książka ma coś wspólnego z dowolną z gier? No średnio i w sumie to dobrze. Jest to zupełnie inna historia oczywiście mrugająca do graczy i znawców Sanktuarium. Jej główną wadą jest średni przekład, który jeszcze podbija wrażenie napisania na kolanie.

Książka z settingu Sanktuarium, w którym dzieje się fabuła serii gier Diablo. Czy jednak książka ma coś wspólnego z dowolną z gier? No średnio i w sumie to dobrze. Jest to zupełnie inna historia oczywiście mrugająca do graczy i znawców Sanktuarium. Jej główną wadą jest średni przekład, który jeszcze podbija wrażenie napisania na kolanie.

Wciąga od pierwszych, aż do ostatnich stron. 100%-towa, czysta rozrywka. Powinna być wzorem, dla innych pisarzy Fantasy.
Pomimo, że w tytule jest przeklęte imię, władcy piekieł, to całość jest lekkostrawna. Owszem, pojawiają się krwawe opisy, ale to nie thriller, ani nie horror.
Jeśli ktoś doszukuje się głębi w kwestii wiary, zła i dobra, to pomylił adres. Bo to nie są, wstrząsające jestestwem, dzieła i eseje Tomasza Mann'a, tylko zwykła - wakacyjna Fantasy.

Wciąga od pierwszych, aż do ostatnich stron. 100%-towa, czysta rozrywka. Powinna być wzorem, dla innych pisarzy Fantasy.
Pomimo, że w tytule jest przeklęte imię, władcy piekieł, to całość jest lekkostrawna. Owszem, pojawiają się krwawe opisy, ale to nie thriller, ani nie horror.
Jeśli ktoś doszukuje się głębi w kwestii wiary, zła i dobra, to pomylił adres. Bo to nie są,...

Dziedzictwo krwi to pierwsza powieść oparta na Diablo (gra wideo) firmy Blizzard Entertainment, wydana w 2001 roku. Używa tego samego obrazu, co okładka pudełka z grą Diablo II.

Książka jest napisana o grupie trzech mężczyzn, którzy natknęli się na zaczarowaną zbroję o niezgłębionych, ogromnych mocach, o których nie mają pojęcia. Zbroja ostatecznie należy do byłego wodza o imieniu Bartuc, który był najbardziej brutalnym ze wszystkich ludzi, którzy chodzili po ziemi, malując swoją zbroję każdego ranka krwią z bitwy swoich zmarłych wrogów. Był Czarodziejem, który potrafił kontrolować demony i wykorzystywać je do własnej mocy, by przejąć miasta i kraje, aby zaciekle panować nad całą ziemią. W końcu został zabity podczas ogromnej bitwy przez wiele osób, w tym jego własnego brata Horazona. Zbroja została ukryta w ciemnym lochu chronionym mrocznymi magicznymi mocami, gdzie spoczywała uśpiona, potajemnie wzywając głównego bohatera, Norreca. Norrec był jednym z trzech łupieżców grobowców, gdy odkryto zbroję. Trzej mężczyźni zostali złapani w tragicznej sytuacji, w której Norrec założył zbroję i obudził moc legionów demonów i samego piekła. Jego życie zmieniłoby się na zawsze... i można by się zastanawiać, czy na lepsze, czy nie.

Dziedzictwo krwi to pierwsza powieść oparta na Diablo (gra wideo) firmy Blizzard Entertainment, wydana w 2001 roku. Używa tego samego obrazu, co okładka pudełka z grą Diablo II.

Książka jest napisana o grupie trzech mężczyzn, którzy natknęli się na zaczarowaną zbroję o niezgłębionych, ogromnych mocach, o których nie mają pojęcia. Zbroja ostatecznie należy do byłego wodza o...

Świetna książka. Dziś ledwie dostępna, a kiedyś za 25 zł w księgarni. Uwielbiam za gęstą atmosferę i mroczny klimat.

Świetna książka. Dziś ledwie dostępna, a kiedyś za 25 zł w księgarni. Uwielbiam za gęstą atmosferę i mroczny klimat.

Ciekawa opowieść, w całkiem fajnym klimacie, chociaż szczerze mówiąc bardziej przypominającym zwykłe fantasy. Co nie znaczy, że nie była ciekawa. Fajna, trzymająca w napięciu akcja. Warta uwagi, nawet nie dla fanów świata Sanktuarium :)

Ciekawa opowieść, w całkiem fajnym klimacie, chociaż szczerze mówiąc bardziej przypominającym zwykłe fantasy. Co nie znaczy, że nie była ciekawa. Fajna, trzymająca w napięciu akcja. Warta uwagi, nawet nie dla fanów świata Sanktuarium :)

Jako książka oparta czy raczej uzupełniająca historię z gier to się może i broni. Moim zdaniem to jednak było na tyle słabe, że nie sięgnąłem po kolejne części. Zaskakują mnie wysokie oceny i choć zawsze byłem fanem gier to jakoś...

Jako książka oparta czy raczej uzupełniająca historię z gier to się może i broni. Moim zdaniem to jednak było na tyle słabe, że nie sięgnąłem po kolejne części. Zaskakują mnie wysokie oceny i choć zawsze byłem fanem gier to jakoś...

Na pewno jestem nieobiektywna, bo kocham uniwersum Diablo. Ta książka o tym świecie jest najciekawsza ze wszystkich, które mam. Czuć w niej ducha Diablo. Jak ją czytam, to wyobrażam sobie, że gram i to po prostu scenariusz, który jest w tle.

Na pewno jestem nieobiektywna, bo kocham uniwersum Diablo. Ta książka o tym świecie jest najciekawsza ze wszystkich, które mam. Czuć w niej ducha Diablo. Jak ją czytam, to wyobrażam sobie, że gram i to po prostu scenariusz, który jest w tle.

Jak stary fan Diablo kiedyś bardzo chciałem to przeczytać i po latach gdy w końcu to się stało czuje duży zawód. Bardzo słaba pozycja, okropnie napisana, przetłumaczona i nudna jak cholera. Nie polecam, bardzo męcząca książka.

Jak stary fan Diablo kiedyś bardzo chciałem to przeczytać i po latach gdy w końcu to się stało czuje duży zawód. Bardzo słaba pozycja, okropnie napisana, przetłumaczona i nudna jak cholera. Nie polecam, bardzo męcząca książka.