Zobaczyć gdzie indziej

Niesamowita. Bardzo dobre, naturalne, proste, budujące, wartościowe dialogi, bez hamstwa, wulgaryzmów i dobrze poprowadzony temat a problem dający do myślenia i przemyśleń. Polecam.

Niesamowita. Bardzo dobre, naturalne, proste, budujące, wartościowe dialogi, bez hamstwa, wulgaryzmów i dobrze poprowadzony temat a problem dający do myślenia i przemyśleń. Polecam.

Wiktoria główna bohaterka nie ma łatwo w życiu od wychowywania syna starszego już musi borykać się z trudnościami życia codziennego. Pracuje w przedszkolu i kiedy pojawia się nowa pani dyrektor pojawiają się również najgorsze cechy w ludziach... by przypodobać. Trudne chwile. Mobbing w pracy odejście z przedszkola. Jej matka też nie łatwa kobieta.
Zaczyna jednak prace w warzywniaku i tam dopiero poznaje cudownych i wartościowych ludzi którzy są cudownie wrażliwi. Kiedy Sebastian jej syn ma wypadek wszystko inne idzie na dalszy plan. Czy potrafi życie ułożyć na nowo? Czy syn wyzdrowieje i świat znów do niej się uśmiechnie ?

Wiktoria główna bohaterka nie ma łatwo w życiu od wychowywania syna starszego już musi borykać się z trudnościami życia codziennego. Pracuje w przedszkolu i kiedy pojawia się nowa pani dyrektor pojawiają się również najgorsze cechy w ludziach... by przypodobać. Trudne chwile. Mobbing w pracy odejście z przedszkola. Jej matka też nie łatwa kobieta.
Zaczyna jednak prace w...

Lubię tę serię. Głowa mi odpoczywa przy tych książkach. Kolejny udany tytuł.

Lubię tę serię. Głowa mi odpoczywa przy tych książkach. Kolejny udany tytuł.

Typowa powieść Noszczyńskiej, nie było tu ani zawodu, ani zaskoczenia. Emocje, dramaty i obowiązkowe szczęśliwe zakończenie. Spora doza... może nie moralizowania, ale takich mądrości życiowych, mniej lub bardziej wprost podanych porad, jak należy dobrze żyć.
Czyta się szybko, całkiem wciąga.

Co mnie denerwuje u tej autorki to fakt, że jej bohaterowie zawsze dysponują ponadprzeciętną urodą. To powoduje, że jej książki nabierają harlekinowatego charakteru.
W tej powieści dodatkowo nie przekonywała mnie postać 14-letniego syna głównej bohaterki - wydawał się zbyt dojrzały i mądry na swój wiek.
Fajnie natomiast została przedstawiona postać matki - no takich mamusiek jest mnóstwo... Niestety.

Typowa powieść Noszczyńskiej, nie było tu ani zawodu, ani zaskoczenia. Emocje, dramaty i obowiązkowe szczęśliwe zakończenie. Spora doza... może nie moralizowania, ale takich mądrości życiowych, mniej lub bardziej wprost podanych porad, jak należy dobrze żyć.
Czyta się szybko, całkiem wciąga.

Co mnie denerwuje u tej autorki to fakt, że jej bohaterowie zawsze dysponują...

Nie. Ksiazka nudna, bez polotu. Tylko jeden watek,ktory zastanawia,choc nie porywa. Relacja glownej bohaterki z matks nie jest opisana w jakis wybitny sposób. Mimo zwrocenia uwagi autorki na istotne aspekty i probleny relacji,książka byls po prosty nudna i nieciekawa:(

Nie. Ksiazka nudna, bez polotu. Tylko jeden watek,ktory zastanawia,choc nie porywa. Relacja glownej bohaterki z matks nie jest opisana w jakis wybitny sposób. Mimo zwrocenia uwagi autorki na istotne aspekty i probleny relacji,książka byls po prosty nudna i nieciekawa:(

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Noszczyńskiej. I naprawdę wybitnie udane.
Na pewno nie skończy się na jednej powieści.
Wiktoria pracuje w przedszkolu jako pomoc nauczyciela. Niestety zmienia się władza i dyrektorem zostaje młoda, nadęta dziewczyna, która zdecydowanie minęła się z powołaniem.
Jeśli chodzi o życie prywatne, Wiktoria ma za sobą traumatyczne przeżycia. Kiedyś wszystko jej się świetnie układało. Wiktoria była bardzo zakochana, ponadto właśnie kończyła studia, praca magisterska była już właściwie napisana. I nagle zostawił ją chłopak. Po prostu uciekł do Szwecji. Mężczyzna złamał jej serce, zwłaszcza że była w ciąży, po czym nie umiała się otrząsnąć. Jak się później okazało, jego zniknięcie nie było dobrowolne. Wmieszała się w nie jej własna rodzina.
I nagle po 14 latach Konrad wraca...
Na tym zakończę streszczanie fabuły.
W powieści "Zobaczyć gdzie indziej" bardzo ciekawie przedstawione są relacje w rodzinie oraz powolny proces ich naprawy. Szczególnie podobała mi się relacja Wiktorii z synem Sebastianem i prowadzone przez nich rozmowy.
Już mniej sympatycznie wyglądały kontakty głównej bohaterki z własną matką, ale i to z czasem uległo poprawie.
W treści wkradła mi się pewna nieścisłość dotycząca zrobienia magisterium przez Wiktorię. O ile pamiętam, na takie rzeczy jest czas pięć lat od ukończenia studiów i trzeba wtedy zdać różnice programowe. Nie chce mi się wierzyć, że po 14 latach (tyle lat ma Sebastian) można ukończyć studia bez ponownego studiowania. No chyba, że poszczególne uczelnie rządzą się swoimi własnymi prawami.
To tylko taki drobny niuans. Książka sama się broni. Szczerze polecam. Jedna z lepszych powieści, jakie ostatnio czytałam.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Noszczyńskiej. I naprawdę wybitnie udane.
Na pewno nie skończy się na jednej powieści.
Wiktoria pracuje w przedszkolu jako pomoc nauczyciela. Niestety zmienia się władza i dyrektorem zostaje młoda, nadęta dziewczyna, która zdecydowanie minęła się z powołaniem.
Jeśli chodzi o życie prywatne, Wiktoria ma za sobą traumatyczne...

Jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek czytałam.
Podobała mi się bardzo. Książka napisana z humorem, przeczytałam ją jednym tchem. Naukę wyciągniętą z powieści - prośba nauczycielki głównej bohaterki pamiętam do dziś i w chwilach kryzysowych cały czas mi się przypomina.
Brawa dla Autorki

Jedna z najlepszych książek, jakie kiedykolwiek czytałam.
Podobała mi się bardzo. Książka napisana z humorem, przeczytałam ją jednym tchem. Naukę wyciągniętą z powieści - prośba nauczycielki głównej bohaterki pamiętam do dziś i w chwilach kryzysowych cały czas mi się przypomina.
Brawa dla Autorki

Nie, nie i jeszcze raz NIE! Lubię sobie poczytać książki obyczajowe, naprawdę lubię, ale to co zaserwowała mi autorka było po prostu słabiutkie. Pani Danuta starała się wywołać jakieś emocje, muszę przyznać, że jej się udało - wywołała wielką irytację i frustrację spowodowaną faktem, że traktuje dorosłego czytelnika jak niezbyt ogarniętego nastolatka. Banalna historia z dziwnymi dialogami, rodem z pamiętnika młodej dziewczyny. Wiktoria, pracownica przedszkola, która całe życie ma pod górkę, samotnie wychowująca syna, narzeczony porzuca ją przed samym ślubem, matka, która jej nigdy nie doceniała, itd, itp. No i jeszcze syn - nawet już nie pamiętam ile miał lat, wydaje mi się, że coś około czternastu, i jego dialogi z Wiktorią. Pokażcie mi dziecko w tym wieku, które posługuje się takim słownictwem i zna takie wyrażenia jak Sebastian, a go ozłocę.
Bzdurna książeczka, nie wiem nawet czemu straciłam czas i przeczytałam do końca.

Nie, nie i jeszcze raz NIE! Lubię sobie poczytać książki obyczajowe, naprawdę lubię, ale to co zaserwowała mi autorka było po prostu słabiutkie. Pani Danuta starała się wywołać jakieś emocje, muszę przyznać, że jej się udało - wywołała wielką irytację i frustrację spowodowaną faktem, że traktuje dorosłego czytelnika jak niezbyt ogarniętego nastolatka. Banalna historia z...

Druga książka Danuty Noszczyńskiej wśród przeczytanych na mojej półce.
Przy pierwszej - spore zaskoczenie, bo autorka była mi zupełnie nie znana.

Pisze książki życiowe, z polskiego podwórka, o polskich warunkach, naszych wadach i przywarach.
W tej też dominują znane tematy: samotne wychowanie dziecka, polskie piekiełko w pracy czyli wyścig szczurów i mobbing, nepotyzm i znajomości zamiast kompetencji i fachowości, niesprawiedliwe oceny, lizusostwo, faworyzowanie jednego z dzieci, nieporozumienia i tajemnice z przeszłości, trudności z okazywaniem uczuć, bo zawsze łatwiej zganić i wymagać niż pochwalić.

Życiu Wiktorii wydaje się z miarę poukładane: samotnie wychowuje syna, nie ma pracy marzeń, ale starcza jej na skromne życie, ma trudnych rodziców, ale ugodowy charakter pozwala jej przełknąć ciągłe wymagania i niezadowolenie matki.
Jeden drobny incydent i wszystko nagle się przewraca jak kostki domina. Traci pracę, środki do życia, koleżanki i wiarę w dobro i ludzi. Zaczyna się chwiać jej system wartości.
Na szczęście są obok niej ludzie, którzy też wiele w życiu przeszli i już przerobili podobny scenariusz. Gotowi też są udzielić swego wsparcia i rad.
Wiktoria powoli odbudowuje swoje życie i wraca do swojego szkieletu moralnego: że dobro odbije się dobrem, a lawinę zła trudno będzie zatrzymać.

Pani Noszczyńska pokazuje życie takim, jakie jest, bez upiększeń.
Świetna powieść dla kobiet, która zwraca naszą uwagę na to jak łatwo w codziennym zabieganiu przeoczyć to, co najważniejsze: dobre słowo dla bliskich nam osób, przytulenie, pochwałę. Czasem trzeba dopiero porządnego kopa, by docenić to dobro, które nas otacza.

Początek trochę nijaki, koniec trochę zbyt optymistyczny, ale i tak bardzo polecam tę powieść, bo jest prawdziwa: szczera, emocjonalna i nasza polska.

Druga książka Danuty Noszczyńskiej wśród przeczytanych na mojej półce.
Przy pierwszej - spore zaskoczenie, bo autorka była mi zupełnie nie znana.

Pisze książki życiowe, z polskiego podwórka, o polskich warunkach, naszych wadach i przywarach.
W tej też dominują znane tematy: samotne wychowanie dziecka, polskie piekiełko w pracy czyli wyścig szczurów i mobbing, nepotyzm i...

😍😍😍

😍😍😍