Spoglądam na stosik przeczytanych w tym tytułów i wychodzi, że ten kwiecień nostalgiczny wielce. Tęsknota za kimś, za czymś, za czasem przemijającym. Nie inaczej jest z poezją Pana Józefa. Był czas, że bardzo lubiłem jego twórczość, zwłaszcza tę pamiętnikarsko-obserwacyjną (vide „Koncert dla nosorożca. Dziennik poety z przełomu wieków” z 2005 roku). Minęło wiele sezonów i przypadkiem zgoła trafiłem na ten oto tomik.
Liryka z lat późniejszych, znacznie dojrzalsza, naznaczona chorobą i cierpieniem, przez co i spojrzenie na świat mniej optymistyczne, z większym dozą pokory. Owszem, są tu również wiersze bardziej pogodne, ale cóż na to poradzę: teksty z rozdziału VI zatytułowanego niepokojąco „Niedziela. Słońce zagląda do szpitala” są po prostu najlepsze. Bezlitośnie obnażają nasze ukrywane lęki, o tym co nieznane, ale przyjdzie. Popatrzmy choćby na same tytuły: „Na tę podróż międzygwiezdną stale niegotowi”, „Stary człowiek i śmierć”, „Przypis do cierpienia”. Zaprawdę, jest o czym rozmyślać…

Spoglądam na stosik przeczytanych w tym tytułów i wychodzi, że ten kwiecień nostalgiczny wielce. Tęsknota za kimś, za czymś, za czasem przemijającym. Nie inaczej jest z poezją Pana Józefa. Był czas, że bardzo lubiłem jego twórczość, zwłaszcza tę pamiętnikarsko-obserwacyjną (vide „Koncert dla nosorożca. Dziennik poety z przełomu wieków” z 2005 roku). Minęło wiele sezonów i...