Skóra

Książka ogólnie dobra, wciągająca, ale brakowało jej jakiegoś, mam odczucie, porządku - było chaotycznie, o wirusie nie wiemy nic - coś tam jest, ale nie wiadomo co - jakieś objawy, brak rozwinięcia wątku.
Dużo niedopowiedzianych tematów, wiele pytań na końcu, zakończenie otwarte, ale na swój sposób wciągające i ciekawe, a na pewno na plus, że niespodziewane - generalnie w książkach tego typu końcówka jest na odwrót jak w tej historii, dość schematyczna, ale nie tu :)
Na duży plus przedstawienie relacji międzyludzkich, ludzi uwięzionych jak w pułapce, bardzo dobre spostrzeżenia autora, a jak o ludziach mowa, to warto zwrócić uwagę na wyraziste przedstawienie głównej bohaterki, która jest naprawdę ciekawą i dobrze napisaną postacią, natomiast jej syn... potwór, to mało wręcz powiedziane - przez uwięzienie zapomniał już jak żyć z ludźmi...
Ogólnie polecam, dobra książka, przyjemnie i szybko się czyta :) choć dla osób lubiących mieć w książce wszystko wyjaśnione, a nie lubią być pozostawienie z pytaniami, to odradzam ;)

Książka ogólnie dobra, wciągająca, ale brakowało jej jakiegoś, mam odczucie, porządku - było chaotycznie, o wirusie nie wiemy nic - coś tam jest, ale nie wiadomo co - jakieś objawy, brak rozwinięcia wątku.
Dużo niedopowiedzianych tematów, wiele pytań na końcu, zakończenie otwarte, ale na swój sposób wciągające i ciekawe, a na pewno na plus, że niespodziewane -...

"Gdyby ktoś [...] dał mi do wyboru śmierć z powodu jakiegoś wirusa albo życie do końca moich dni jak kura z chowu klatkowego, weszłabym w najbliższy tłum ludzi i wzięła głęboki oddech."

Gdybym miała opisać "Skórę" jednym słowem, byłoby to z pewnością "przejmująca". Książka o pandemii uniemożliwiającej ludziom jakikolwiek kontakt fizyczny (zwłaszcza w obliczu przeżyć ostatnich kilku lat) porusza dogłębnie. Zupełnie jakby drażniła te zakończenia nerwowe, o których chciałoby się zapomnieć. Tym bardziej, że Liam Brown całkowicie bezpardonowo, z rozdzierającą serce prostotą rozprawia się z pandemicznymi dramatami. Jest jakaś tępa siła uderzenia zawarta w myśli matki o swoim dziecku: "Przez jedną okropną chwilę myślałam, że znowu będzie próbowała mnie przytulić." Czy też w ironicznym zdaniu o "sprawiedliwości" kroczącej śmierci: "Te wszystkie staruszki, które gorliwie chodziły do kościoła co niedziela i dawały z emerytury na tacę. Bóg miał to w dupie. Wykosił je razem z pedofilami i handlarzami broni."

Z jednej strony książka wciąga szybkim przebiegiem wydarzeń i zwartą fabułą, z drugiej jednak - tak bardzo dojmujące są przemyślenia głównej bohaterki na temat płodności i przetrwania gatunku.
"Co było pierwsze, kobieta czy jajo? [...] Bo wiesz, jajo, dziś rano znowu o Tobie myślałam. [...] Wiesz, że kobiety rodzą się ze wszystkimi swoimi jajami? Skoro tak jest, to chyba oznacza, że wcale Cię nie stworzyłam. Ty i ja powstaliśmy razem w łonie mojej biednej, starej matki. A jajo, które stało się mną, stworzyła jej matka, moja babcia, którą stworzyła jej matka, a wcześniej matka jej matki. Cała ta biologiczna linia produkcyjna ciągnie się przez tysiąclecia. Od milionów lat jajniki przekazują sobie mikroskopijną pochodnię"

Sama kreacja postaci wypada naprawdę dobrze, szczególnie głównej bohaterki - Angeli - i jej córki, Amber. Działania bohaterów są spójne z ich charakterami i - w kontekście ich samych - sensowne.

Dlatego tym większym zdziwieniem okazał się dla mnie sam finał powieści - zostawił za dużo pytań a za mało odpowiedzi, zupełnie jakby Brownowi gdzieś się spieszyło. Mimo to, w kontekście samych przemyśleń nad tematem pandemii - bardzo, bardzo warto.

"Gdyby ktoś [...] dał mi do wyboru śmierć z powodu jakiegoś wirusa albo życie do końca moich dni jak kura z chowu klatkowego, weszłabym w najbliższy tłum ludzi i wzięła głęboki oddech."

Gdybym miała opisać "Skórę" jednym słowem, byłoby to z pewnością "przejmująca". Książka o pandemii uniemożliwiającej ludziom jakikolwiek kontakt fizyczny (zwłaszcza w obliczu przeżyć...

⭐️⭐️⭐️⭐️ Z dnia na dzień świat zostaje zaatakowany przez nowego wirusa, który wywołuje śmiertelną alergię człowieka na drugiego człowieka. Kontakt ze skórą drugiej osoby staje się śmiertelny. My poznajemy rodzinę 2+2, która od początku pandemii żyje w izolacji.

W mieszkaniach każdy członek rodziny zamknięty jest w swoim pokoju. Napromieniowane jedzenie, wodę, witaminy i rzeczy użytku codziennego dowożone są z zewnątrz. Na wejściu znajduje się strefa dekontaminacji. Jedynym kontaktem z resztą rodziny jest ten wirtualny.

Angela należy do straży sąsiedzkiej, co znaczy, że co kilka tygodni zakłada skafander i wychodzi patrolować okolicę. Pewnego dnia spotyka chłopaka, bez skafandra, całkowicie zdrowego. To spotkanie całkowicie zaburza jej pogląd na pandemię.

W domu ma tylko nieszczęśliwą córkę; przebrzydłego i otyłego syna, który czerpie radość z hakerstwa i niszczenia życia swojej rodziny; męża, który tworzy na czas pandemii wirtualną rzeczywistość, w której uskutecznia przemoc i brutalny seks. W tym wszystkim Angela musi zastanowić się, nad czym naprawdę jej zależy i które życie jest dla niej ciekawsze.

Sama książka została wydana przed pandemią COVID-19 i stanowi dość ciekawą dystopię z, o dziwo, mało przewidywalnym, otwartym zakończeniem. Aż zbyt dosadnie pokazuje, do czego może prowadzić izolacja społeczna i zamknięcie w wirtualnym świecie, a wykreowana postać Charliego napawała mnie obrzydzeniem. Bardzo dosadnie zostało wypunktowane też to, że Angela nie bała się o swoje zdrowie, by ratować obcego, za to nie miała tyle odwagi w kierunku własnych dzieci.

⭐️⭐️⭐️⭐️ Z dnia na dzień świat zostaje zaatakowany przez nowego wirusa, który wywołuje śmiertelną alergię człowieka na drugiego człowieka. Kontakt ze skórą drugiej osoby staje się śmiertelny. My poznajemy rodzinę 2+2, która od początku pandemii żyje w izolacji.

W mieszkaniach każdy członek rodziny zamknięty jest w swoim pokoju. Napromieniowane jedzenie, wodę, witaminy i...

Śmiesznie czyta się książkę o pandemii po realnej pandemii, można wiele porównać pomiędzy fikcją a rzeczywistością. Po pierwsze mam więcej wiary w ludzi niż autor, okazuje się że przeciętne IQ człowieka jest trochę wyższe niż zakłada autor ;) ale do rzeczy, sama książką jest mocno przeciętna. Czyta się ją lekko ale postacie są niezwykle płytkie i wkurzające. Sama akcja również jest dość "prostacka", autor podaje nam prymitywne zachowania jakie można sobie wymyślić w stanie całkowitego odizolowania, a jak czas pokazał ludzie potrafią być kreatywni również w samotności. Jeśli chcecie książkę na zabicie czasu w pociągu lub poczekalni to jest to idealna pozycja, jeśli oczekujecie od książki że ma was wciągnąć... polecam inne lektury ;) tylko niepotrzebnie stracicie nerwy na mega irytujące postacie jakie tu dostaniecie.

Śmiesznie czyta się książkę o pandemii po realnej pandemii, można wiele porównać pomiędzy fikcją a rzeczywistością. Po pierwsze mam więcej wiary w ludzi niż autor, okazuje się że przeciętne IQ człowieka jest trochę wyższe niż zakłada autor ;) ale do rzeczy, sama książką jest mocno przeciętna. Czyta się ją lekko ale postacie są niezwykle płytkie i wkurzające. Sama akcja...

Książka jest czymś innym, niż się spodziewałam. Świetnie przedstawia izolację, samotność i bardzo ponurą wizję post-pandemicznego świata. Opisy przeżyć są bardzo trafne, a klimat zachwyca.

Akcja jest chaotyczna, ale wg mnie w dobrym tego słowa znaczeniu. Nic nie jest do końca wyjaśnione, trochę jak w prawdziwym życiu. Akcja się urywa na koniec, ale może nigdy główna bohaterka nie dowie się co dalej i to jest naturalne, a wręcz podkreśla beznadziejność sytuacji, w jakiej się znajduje. Być może jej życie już zawsze będzie wyglądać tak samo. I to jest przygnębiające, ale bardzo do mnie trafia.

Książka jest czymś innym, niż się spodziewałam. Świetnie przedstawia izolację, samotność i bardzo ponurą wizję post-pandemicznego świata. Opisy przeżyć są bardzo trafne, a klimat zachwyca.

Akcja jest chaotyczna, ale wg mnie w dobrym tego słowa znaczeniu. Nic nie jest do końca wyjaśnione, trochę jak w prawdziwym życiu. Akcja się urywa na koniec, ale może nigdy główna...

Dwa lata temu pomysł na zamknięcie ludzi w odosobnieniu, ograniczenie ich kontaktów do minimum i kontrolowanie przepływu informacji o wirusie robiłby większe wrażenie. Dziś jesteśmy specami w wyborze wygodnych (w miarę możliwości) maseczek ochronnych i pachnących płynów do dezynfekcji rąk. Czy coś może nas w „Skórze” Liama Browna jeszcze zaskoczyć?

Rodzina Angeli jak tysiące innych próbuje żyć w „nowym” świecie, w którym dotyk zastępuje wirtualna rzeczywistość. Skazani na odosobnienie ludzie widują się juz tylko za pośrednictwem ekranów komputera, a budowane przez lata relacje wiszą na włosku. Jak można dorosnąć w czterech ścianach własnego pokoju? Jak się zakochać, doświadczać młodości, popełniać błędy? Jak się starzeć? Kolejne dni zdają się być takie same i łatwo stracić rachubę. Stracić poczucie ile rzeczy nam umyka, jak bardzo nie widzimy problemów, emocji i samotności naszych najbliższych mieszkających za ścianą.

Liam Brown stara się pokazać nam zupełnie inny świat, stłamszony przez śmiertelny wirus. I chociaż rodzinnym relacjom poświęcona jest znaczna część książki, to mimo wszystko zabrakło mi nieco głębi. Miejsca, na rozłożenie na czynniki pierwsze zachowania syna i córki oraz męża, który w świecie wirtualnym zdaje się być zupełnie obcym człowiekiem. Autor zostawia wiele niedopowiedzeń, czasami zbyt wiele by zrozumieć sens tej historii i miejsca, w którym znajdują się bohaterowie. Ich pragnień i potrzeb.

Dlatego też w kategorii czytelniczej rozrywki „Skórę” mogę Wam polecić śmiało. Czyta się szybko, z ciekawością przewraca strony i chociaż główna bohaterka mnie niezwykle irytowała - chciałam poznać zakończenie. Jeśli jednak zajrzycie niego głębiej, możecie czuć pewien niedosyt. Książka zmusza jednak do zastanowienia nad tym, czy kontakt fizyczny jest jedynym trwałe łączącym ludzi sposobem okazywania sobie uczuć.

Dwa lata temu pomysł na zamknięcie ludzi w odosobnieniu, ograniczenie ich kontaktów do minimum i kontrolowanie przepływu informacji o wirusie robiłby większe wrażenie. Dziś jesteśmy specami w wyborze wygodnych (w miarę możliwości) maseczek ochronnych i pachnących płynów do dezynfekcji rąk. Czy coś może nas w „Skórze” Liama Browna jeszcze zaskoczyć?

Rodzina Angeli jak...

Tak dobrze już nam znany temat pandemii sprawia, że w jakiś sposób książki dystopijne robią na nas mniejsze wrażenie. W tego rodzaju powieściach chciałabym dostrzec coś, co sprawi, że jednak tę książkę zapamiętam, znajdę w niej coś oryginalnego. Tutaj temat pandemii i izolacji aż prosił się o rozwinięcie w kierunku upadku relacji międzyludzkich, patologii, które ta sytuacja zrodziła. I chociaż tą właśnie ścieżką zdaje się zmierzać autor, to mam wrażenie, że wątek ten mocno spłyca. Przez to jest on nieprzekonujący, momentami wręcz absurdalny. Być może wydaje się taki, gdyż na własnej skórze doświadczyliśmy jak taka rzeczywistość może wpłynąć na świat, który znamy i mamy większe rozeznanie co jest prawdopodobne a co groteskowe ?

Tak dobrze już nam znany temat pandemii sprawia, że w jakiś sposób książki dystopijne robią na nas mniejsze wrażenie. W tego rodzaju powieściach chciałabym dostrzec coś, co sprawi, że jednak tę książkę zapamiętam, znajdę w niej coś oryginalnego. Tutaj temat pandemii i izolacji aż prosił się o rozwinięcie w kierunku upadku relacji międzyludzkich, patologii, które ta sytuacja...

Dystopia, która skupia się nie tyle na opisie katastrofy, ile na zmianie sposobu życia i relacji międzyludzkich w świecie opanowanym przez pandemię. A kiedy jeszcze czyta się to w obecnej sytuacji, gdy sami przerabialiśmy pracę i szkolę zdalną - cóż, czyta się to ciekawie. I pozostaje z głęboką refleksją: do czego takie życie może doprowadzić ludzkość.

Warto przeczytać.

Dystopia, która skupia się nie tyle na opisie katastrofy, ile na zmianie sposobu życia i relacji międzyludzkich w świecie opanowanym przez pandemię. A kiedy jeszcze czyta się to w obecnej sytuacji, gdy sami przerabialiśmy pracę i szkolę zdalną - cóż, czyta się to ciekawie. I pozostaje z głęboką refleksją: do czego takie życie może doprowadzić ludzkość.

Warto przeczytać.

Książka zapowiadała się ciekawie, tym bardziej, że obecnie temat pandemii nie jest nam obcy, jednak jak dla mnie okazała się ona całkowitym rozczarowaniem.

Pierwsza połowa książki wywoływała u mnie niepokój, czasem musiałam ją na chwilę odłożyć aby móc zabrać się za nią ponownie, niestety później okazało się, że im dalej w las, tym gorzej.

Jeżeli poszukujecie książki o tym jak ludzie radzą sobie w pandemii, jak walczą z przeciwnościami losu, być może sprzeciwiają się działaniom rządu, rodzice próbują dotrzeć do swoich dzieci wychowywanych od kilku lat w izolacji to nie sięgajcie po tę pozycję.

Cała historia jest napisana z perspektywy matki, która po prostu bytuje sobie w swoich dosłownie czterech ścianach i już ze wszystkim się poddała, z wychowywaniem, z rozwojem, z małżeństwem, mimo iż siedzi bezpieczna w domu to tak naprawdę już dawno straciła samą siebie. Ciekawsze okazują się historie sprzed 4 lat, kiedy ten chaos dopiero się rozpoczynał, niż teraźniejsze wydarzenia, które jak dla mnie były całkowicie nielogiczne, a najbardziej rozczarowująca była postawa głównej bohaterki na zakończenie.

Książka zapowiadała się ciekawie, tym bardziej, że obecnie temat pandemii nie jest nam obcy, jednak jak dla mnie okazała się ona całkowitym rozczarowaniem.

Pierwsza połowa książki wywoływała u mnie niepokój, czasem musiałam ją na chwilę odłożyć aby móc zabrać się za nią ponownie, niestety później okazało się, że im dalej w las, tym gorzej.

Jeżeli poszukujecie książki o...

spodziewałam sie więcej po opiniach i opisie, trochę mnie wymęczyła i znudziła, a pomysł miał potencjał, cóz...

spodziewałam sie więcej po opiniach i opisie, trochę mnie wymęczyła i znudziła, a pomysł miał potencjał, cóz...