Cartland. Wydanie zbiorcze 2

Kiedy tylko myślę o komiksowym i zarazem na wskroś ambitnym westernie, to od razu przychodzi mi na myśl znakomita seria „Cartland”, autorstwa nieżyjącej już Laurence'a Harlé. Dlatego też z tym większą przyjemnością powitałam w swych rekach pozycję „Cartland. Wydanie zbiorcze 2”, która to ukazała się właśnie w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Elemental. Zapraszam do poznania recenzji tej pozycji.

Stany Zjednoczone, lata 60-te dziewiętnastego stulecia. Kraj jest pogrążony w bratobójczej Wojnie Secesyjnej, zaś na oddalonych od teatru działań zbrojnych terytoriach Dzikiego Zachody trwa inna walka - o przetrwanie kolejnego dnia w pięknym, ale i jakże niebezpiecznym oraz niegościnnym zakątku Ameryki. Jednakże to właśnie to miejsce jest dla niektórych domem - m.in. dla trapera Jonathana Cartlanda. To właśnie jego losy składają się na zaoferowane nam w tym zbiorczym wydaniu trzy mini opowieści: „Rzeka Wiatru”, „Palce chaosu” i „Silver Canyon”.

Pierwsza historia przedstawia okoliczności spotkania Cartlanda z pewnym zamożnym hrabią i jego piękną żoną, który lekceważąc tradycję i święte miejsca Indian, postawia wznieść piękny, okazały, gotycki zamek. Bardzo szybko okazuje się, że projekt ten nie przyniesie niczego dobrego, sprowadzając m.in. chorobę, gniew duchów, jak i niewolę dla Jonathana... Opowieść ta wprowadza nas w świetnym stylu w realia tej komiksowej rzeczywistości, pozwala przypomnieć nam postać tytułowego bohatera, jak i też otwiera ścieżki dla kolejnych dwóch opowiadań.

Druga z opowieści stanowi swoiste rozwinięcie poprzedniej relacji, gdy oto zamożny hrabia Wilhem Von Kirchenheim wpada na kolejny szalony pomysł - stworzenia sztucznego jeziora w miejscu, gdzie indiańskie plemiona cierpią na brak pitnej wody. Zanim jednak do tego dojdzie, Cartland wikła się w nieliche kłopoty, obiecując dostarczyć listy pewnego umierającego młodzieńca, które staną się następstwem spotkania Jonathana z niezbyt sympatyczną, fanatyczną, religijną familią... To barwna, rozpisana na kilka ważnych wątków i zarazem prezentująca kwintesencję konfliktu rdzennych mieszkańców Dzikiego Zachodu z białymi osadnikami, niezwykle gorzka, smutna i wymowna relacja...

I wreszcie trzecia i zarazem najbardziej zaskakująca historia - opowieść o podroży dyliżansem kilkorga, nieznanych sobie osób, wśród których znajduje się również Jonathan Cartland. I jak nie trudno się domyślić, w pewnym momencie dochodzi do serii przedziwnych wypadków, które pociągają za sobą śmiertelną ofiarę. W grupie tej znajduje się jednak nie tylko zabójca, ale też i tajny, wojskowy agent... To coś na wzór mocnego, klimatycznego, westernowego kryminału z akcją i przygodą w tle, co przedstawia się naprawdę ciekawie.

Każda z trzech powyższych historii jest na swój sposób inną, ale każda nas intryguje, zachwyca klimatem i oczarowuje ilustracyjną oprawą. Największe wrażenie budzi tu we mnie swobodne łączenie kilku literackich nurtów w spójną i piękną całość, gdzie to mamy z jednej strony klasyczny western, z innej coś na wzór gotyckiej historii grozy, z jeszcze innej motywy dobrego kryminału, a i nawet romans się znajdzie. Przy tym autor zadbał tu o przekonującą prezencję bohaterów - z poczciwym i prawym Cartlandem na czele..., o piękny i równie realistyczny obraz codzienności życia na Dzikim Zachodzi - tak po stronie białych, jak i Indian..., jak i również o emocje, które są mocne, silne i nierzadko poruszające.

Kolejny raz zachwyca nas ilustracyjne oblicze tej serii, o które zadbał Michel Blanc-Dumont. To niezwykle szczegółowe, zadbane w każdym względzie, poprowadzone wyrazistą i zarazem dość surową kreską, rysunki. I jest w nich klasyka frankońskiej sztuki komiksowej ilustracji, co objawia się chociażby udanym kadrowaniem, bogactwem kolorów oraz jakże specyficznym tuszowaniem. Dla mnie jest to sztuka przez duże „S”.

Uzasadnionymi będą porównania lektury tego komiksu do oglądania filmowego westernu. Mamy tu bowiem niezwykle filmowy tok relacji, swobodne przechodzenie pomiędzy czasowymi planami oraz łączenie głównego nurtu wydarzeń z tymi z drugiego planu, które w idealny sposób dopełniają sobą najważniejszej historii. Przede wszystkim jest to również ten jakże dobrze nam znany z ekranów niepowtarzalny klimat Dzikiego Zachodu, któremu nie sposób się oprzeć.

Nie będzie zaskoczeniem stwierdzenie, że jest to świetny, westernowy komiks z najwyższej półki. Świetny pod absolutnie każdym względem, gdyż obok akcji, przygody i emocji znajdziemy tu również odniesienia do dramatu Indian, bezwzględności białych osadników, czy też ich braku poszanowania dla kultury, wiary, a nawet i natury tego zakątku Ameryki. I jest w tym również ambicja i jakość, co czyni lekturę tej opowieści jeszcze wspanialszą, bardziej porywającą, wyjątkową.

Komiks „Cartland. Wydanie zbiorcze 2”, to rzecz znakomita, pięknie wykonana i zasługująca w pełni na przypisane jej miano kultowej. To po prostu porywająca, westernowa historia, która nas intryguje, chwyta za serce i pozwala przenieść się oczyma wyobraźni na surową prerię Dzikiego Zachodu. Jeśli zatem kochamy komiks i western, to sięgnięcie po ten niniejszy tytuł jest dla nas absolutnym obowiązkiem. Polecam – naprawdę warto!

Kiedy tylko myślę o komiksowym i zarazem na wskroś ambitnym westernie, to od razu przychodzi mi na myśl znakomita seria „Cartland”, autorstwa nieżyjącej już Laurence'a Harlé. Dlatego też z tym większą przyjemnością powitałam w swych rekach pozycję „Cartland. Wydanie zbiorcze 2”, która to ukazała się właśnie w naszym kraju nakładem Wydawnictwa Elemental. Zapraszam do...

W recenzji pierwszego tomu zbiorczego serii przygód Jonathana Cartlanda stwierdziłem, ze to klasyk przez duże "K". Nadal trzymam się tej wersji, choć widać wyraźny progres, który niewątpliwie nastąpił też z powodu zmiany czasów, w których powstawały komiksy. Zawarte w tym tomie albumy pochodzą z lat 1979-1983 i warto dodać, że dwa z nich stanowią dylogię. Jednak odstęp czasu w jakim powstawały jest dość spory. Co jednak ciekawsze, Cartland znów pakuje się w kłopoty, gdzie główną przyczyną okazuje się kobieta. Choć nie robią one tego celowo, a nasz blondas ma zwyczajnie pecha bo nikt z jego kompanów go nie słucha.

Muszę przyznać, że John Cartland to swego rodzaju głos rozsądku na dzikim Zachodzie. Niestety inni biali osadnicy wiedzą lepiej od niego, jak "władać" nową krainą. Bagatelizują dobre rady i wiedzę Cartlanda, to że był związany węzłem małżeńskim z Indianką i jest przyjacielem plemienia Oglalów. Drwią z jego wiedzy, doświadczenia i instynktu trapera, wykorzystując biedaka jak tylko mogą. Oczywiście pakuje go to w nieliche kłopoty, które kilkukrotnie omal nie przypłacił życiem.

Pierwszy tom tego zbioru został wydany w 1979 roku, zaś jego kontynuacja dopiero w 1982. Czuć wyraźnie przeskok czasu, bowiem drugi tom dylogii jest lepiej dopracowany. Szczególnie od strony narracji oraz połączenia wszystkich wątków, w tym dalszoplanowych, w jedną spójną całość. Cartland pomaga zamożnej parze w polowaniu na bizony, przestrzegając też przed brakiem szacunku wobec obyczajów Indian. Głównie chodzi o wodospad i świętą rzekę zwaną Wietrzną Rzeką. Ponoć zamieszkują ją demony, natomiast dla Indian jest ona niezwykle ważna. Hrabia ma jednak za nic obyczaje tubylców, postanawiając zbudować zamek oraz tamę aby obok jego nowej rezydencji było jezioro na wzór tego z jego ojczyzny. Oczywiście sprowadza to na niego, jego przyjaciółkę Cecilię i samego Cartlanda gniew Indian.

Tym sposobem nasz protagonista ląduje jako jeniec w jednym z plemion Czejenów, a hrabia z swą protegowaną umykają do powstającej rezydencji. Niestety żadne z nich nie ma spokoju, bowiem budowa jest sabotowana, Cecilia popada w dziwną chorobę, a Cartland zmaga się z trudami niewoli pełniąc rolę łowcy dla jednej z rodzin. Z czasem jednak dochodzą kolejne wątki i cała sprawa z tajemniczą rzeką nabiera rozpędu. Czytelnik poznaje sekrety Wietrznej Rzeki i terenów wokoło wodospadu, zaczyna odkrywać kolejne puzzle całej układanki, składając to wszystko w przerażającą całość. Finał, muszę przyznać, jest bardzo widowiskowy.

Druga przygoda, zawarta w trzecim tomie tego albumu, też oscyluje wokoło kobiety. Cartland tym razem jedzie dyliżansem, którym podróżuje spora grupa osób. Nie jest to jednak przypadek, bowiem każde z nich ma ukryty cel. Fabułą przywodziła mi na myśl kryminał, tylko w klimatach rasowego, dość brutalnego westernu. Tak naprawdę nie chciałbym zdradzać za wiele, poza tym, że już na początku drogi dyliżans ulega wypadkowi i jego pasażerowie są zmuszeni poczekać na pomoc w ruinach miasteczka górniczego. Z każdą kolejną sceną robi się coraz bardziej tajemniczo, a trupów w opowieści nie zabraknie.

Musze przyznać, że seria o Cartlandzie to naprawdę solidny western. Pierwszy tom zbiorczy, zawierający albumy 1-4, był solidny. Jak pisałem na wstępie, taka klasyka przez duże "K". Ale ten tom to już nieco inne podejście do gatunku, bardziej bawiące się jego konwencja. Mamy watek paranormalny, choć wytłumaczalny logicznie, mamy namiastkę kryminału, w obu wypadkach mamy tajemnicę. I to podoba mi się o wiele bardziej. Tak to, naprawdę dobry komiks i nie mogę się doczekać trzeciego albumu zbiorczego zawierającego komiksy wydane w latach 1987-1995. Będzie to ostatni album, bowiem dalej nie pociągnięto historii tego bohatera. Dlaczego? Tego nie wiem, ale być może odpowie na to ostatni tom.

W recenzji pierwszego tomu zbiorczego serii przygód Jonathana Cartlanda stwierdziłem, ze to klasyk przez duże "K". Nadal trzymam się tej wersji, choć widać wyraźny progres, który niewątpliwie nastąpił też z powodu zmiany czasów, w których powstawały komiksy. Zawarte w tym tomie albumy pochodzą z lat 1979-1983 i warto dodać, że dwa z nich stanowią dylogię. Jednak odstęp...

Druga część z nieco niższym poziomem, niż pierwsza. Z całego tryptyku najciekawszy dla mnie był ostatni tom, świetnie wplatający kwestie ówczesnego konfliktu między Dixie a jankesami. Heil Południe

Druga część z nieco niższym poziomem, niż pierwsza. Z całego tryptyku najciekawszy dla mnie był ostatni tom, świetnie wplatający kwestie ówczesnego konfliktu między Dixie a jankesami. Heil Południe