Mroki tom III

Leto, piękny dla oczu elf, parającym się ponurym zajęciem skrytobójcy oraz Lilian, obdarzona mocą, stanowią trzon tej finalnej historii. Wokół nich dzieją się sprawy i krążą ludzie, elfy, mieszańcy, krasnoludy, a niemal każdy z nich buduje klimat. Właśnie tło wzbudzi jako pierwsze Waszą uwagę. Opisy otoczenia, zwłaszcza od strony zapachu i szczegółów, są w tym tomie mocnym atutem, ale i momentami naciągną nieco cierpliwości. Oddanie, z jakim autorka opisuje nam, dając przykład, wnętrze domu bohaterów zasługuje na podziw, ponieważ niemal widzimy i możemy dotknąć te wnętrza, rozsmakowując się w szczegółach wystroju, mebli, ich obecnego stanu. Zarazem zwróciłam też uwagę, choć nie wiem czy ktoś jeszcze się ze mną zgodzi, że w całej trylogii, nie tylko w tym ostatnim tomie, dominuje motyw rozpadu, rozkładu i zniszczenia. Dzielnice pokrywa błoto i brud. Jasne strony w tej opowieści niemal tu giną, przytłoczone ogromem mroku. Mocny plus dla piszącej za opisanie świata w tak realny sposób.
Muszę jednak napomknąć, że konstrukcja przedstawionych krain, owa drobiazgowość od naczyń, po leśne ścieżki może nieco zmęczyć. Nie radzę się jednak poddawać, pod kołdrą ożywionego świata kryją się losy bohaterów i magia, które zainteresować mogą niejednego Czytelnika.
Celowo zbyt wiele nie opowiem o fabule, by czegoś nie zdradzić. Napiszę jednak, że spotkać tu można magię złowrogą, bezwzględną i pradawną, o jakiej na pewno gdzieś już słyszeliście, ale woleliście zapomnieć.
O jakiej magii piszę?
Nie, nie jest to machanie różdżką i tylko, lub aż pewne zaklęcia.
Radzę to sprawdzić.
Moją słabością w tej trylogii jest Leto, z czym raczej się nie ukrywam. Nosi na sobie lśniące w pewnych okolicznościach tatuaże, których wzór radzę również poznać samemu. Ponury zawód skrytobójcy dodaje mu charakteru. Relacje z przyjaciółką ocieplają jego wizerunek.
Jeśli chodzi o Lilian, dziewczyna irytowała mnie nad wyraz swoją zmiennością. W towarzystwie przyjaciół potrafiła mieć własne zdanie i tupnąć nogą. Wśród innych zachowywała się, jakby bała śię własnego cienia. Choć czasem było to konieczne, dla kamuflażu, szalenie mnie to denerwowało.
Jeśli chodzi o złą kobietę w tej historii, to mogę powiedzieć z własnego skromnego, pisarskiego doświadczenia, że nie jest łatwo stworzyć zły charakter. Autorce udało się to bardzo dobrze. By przedstawić tak na zimno podobną postać, nie wystarczy zamknąć się w lodówce, lecz ten chłód w sobie odnaleźć. Wyszło naprawdę intrygująco i ciekawie.
Tom trzeci, gdyż o nim jest głównie mowa, jest pisany w baroku. Nie znalazłam w niej wyrazów trudnych, może dlatego, że za sobą mam poważną ilość klasyków, a może z tej przyczyny, że miałam dobrych nauczycieli. Zdarzały się pewne powtarzające się słowa czy drobne potknięcia, ale to zdarza się u najlepszych. Naprawdę trzeba się dobrze wsłuchać, by je znaleźć.
Audiobook jest czytany rewelacyjnie i nie jest to przesada. Jeśli lubicie żeński ton, wpadający do ucha, to z całego serducha polecam Panią Magdalenę Zając - Zawadzką. To muzyka dla moich uszu, dopełnienie fabuły poprzez zmianę tonacji i nadanie tonu tam, gdzie wyraźnie trzeba było pomóc czytelnikowi, by się nie zgubił. czyli w opisach.
Audiobook mam z własnej woli i jestem z niego zadowolona.
Polecam zapoznać się z całą trylogią!
Cieszę się, że ją poznałam i czekam kiedy wreszcie ukaże się w wersji papierowej, by móc do niej wrócić, ponieważ do papieru miłość ma większa niż do słuchania książek 🙂
Dziękuję autorce za to, że poznałam jej świat!

Leto, piękny dla oczu elf, parającym się ponurym zajęciem skrytobójcy oraz Lilian, obdarzona mocą, stanowią trzon tej finalnej historii. Wokół nich dzieją się sprawy i krążą ludzie, elfy, mieszańcy, krasnoludy, a niemal każdy z nich buduje klimat. Właśnie tło wzbudzi jako pierwsze Waszą uwagę. Opisy otoczenia, zwłaszcza od strony zapachu i szczegółów, są w tym tomie mocnym...

Katarzyna Szewioła-Nagel
Mroki III
Nie czytam recenzji książek, po które mam zamiar sięgnąć. Dlatego nie wiedziałam co mnie czeka. W trzeciej, niestety już ostatniej części serii wracamy do Nory, Lilian, Leto i Seneha. Poznajemy rozwiązanie wielu zagadek, ale... nie będę uprzedzać faktów.
Zacznijmy od Nory, która opuszcza swoją rodzinną wioskę. Fakt… niewiele z tej wioski zostało, ale… prawdopodobnie i tak dziewczyna ruszyłaby w świat, by spełnić swoje marzenie, a konkretnie, by zaciągnąć się do straży królewskiej oraz... poznać przeszłość własnej rodziny. Klucz do tej przeszłości dzierży król…
Poważniejsze problemy ma Lilian, którą to Seneh wiedzie do Baronowej. Zbieg okoliczności sprawia, że na drodze konwoju staje elf Leto, jeden z członków elity skrytobójców. I, choć początkowo interesuje go zawartość skrzyń ze skarbami, to ostatecznie uwalnia on Lilian.
Leto i Lilian postanawiają współdziałać. Co prawda nie zaufali sobie w stu procentach, ale zawsze we dwoje bezpieczniej, zwłaszcza gdy na kobietę cały czas czai się Baronowa. Pozostaje im „tylko” znaleźć bezpieczne schronienie…
Leto postanawia zamieszkać w elfickiej dzielnicy Norion. Co prawda to miasto to siedziba Baronowej, ale do elfickiej dzielnicy ludzie nie wejdą. Jednak Leto znajduje sposób, by uzasadnić obecność człowieka. Lilian nie jest tym zachwycona, ale lepsze ogrywanie roli niż śmierć w męczarniach.
Mimo konieczności ukrycia się starają się zebrać jak najwiecej informacji, a poznane fakty rodzą coraz to nowe pytania. Dodatkowe komplikacje pojawiają się razem z… Senehem. Ta trójka, po omówieniu wszystkiego o czym wiedzą, postanawia… zabić Baronową.
Czy Nora odkryje tajemnice swojej rodziny?
Dlaczego Baronowa zleciła porwanie Lilian?
Jaką rolę odgrywa Lilian?
Czego dowiedzą się Lilian, Leto i Seneh?
Dlaczego zamordowanie Baronowej wydaje się najlepszą opcją?
Odpowiedzi na te i inne pytania poznacie z trzeciego tomu Mroków.
Lekturę zakończyłam z pewnego rodzaju niedosytem (dlatego nie daję maksymalnej oceny ;) ). Co prawda dowiedziałam się, co przytrafiło się Leto (to mój ulubieniec),ale... chciałabym wiecej. Niestety pozostaje mi tylko wyobraźnia.
Aha... jeszcze jedno... celowo nie mówię nic o swoich wrażeniach. Muszę je przeanalizować... ;)

Katarzyna Szewioła-Nagel
Mroki III
Nie czytam recenzji książek, po które mam zamiar sięgnąć. Dlatego nie wiedziałam co mnie czeka. W trzeciej, niestety już ostatniej części serii wracamy do Nory, Lilian, Leto i Seneha. Poznajemy rozwiązanie wielu zagadek, ale... nie będę uprzedzać faktów.
Zacznijmy od Nory, która opuszcza swoją rodzinną wioskę. Fakt… niewiele z tej wioski...

Witajcie moi drodzy.

🍃 Rozgoście się wygodnie. Nadszedł wszak czas na prawienie o księdze niezwykłej. O księdze, która swym niezwrónanym magnetyzmem, zafascynowała mnie, wątłego człeka pragnącego spokoju. Owa księga zwie się Mroki - trylogia . To już trzecie tomiszcze spod dłoni wyśmienitej artystki słowa, czcigodnej Katarzyna Szewioła-Nagel

🍃 "Mroki" tom trzeci, wszak jest dziełem niezwykłym, bogatym w dorodne niczym kiść winogron, owoce. Księga ta pokazuje, iż autorka przebyła niezwykle długą podróż w głąb swojego jestestwa, aby okazać nam, maluczkim, ogrom stworzonego przezeń świata.

🍃 Wsłuchajcie się w szept wiatru, baraszkujące go w listowiu. Poczujcie zapach straw, którymi sycili się bohaterowie, cieszcie się małymi rzeczami i konajcie, kiedy zimna stał dokonywała żywota.

🍃 "Mroki" to niezapomniana podróż w odmęty pradawnej, brudnej magii, w trzepot skrzydeł niewinnych uczuć, które dopiero co wiją się w sercach młodzian. Księga ta, okazuje ciemności serca, które pochłania i pożera gospodarza pragnąc władzy absolutnej.

🍃 Pozwólcie, abym pokazał Wam o czym jest ta magiczna, pełna rozmachu historia pełnej elfów, krasnoludów, jermów, ludzi i ciemnej, zwodniczej energii.

(...) Usiadł na brzegu. Nagość pieścił chłód. Trwało to jako scalenie z pierwotnością. Towarzyszyły mu tylko nocne ptaki, chlupot strumienia i szelest wiatru uwięzionego w koronach drzew. Feeria dźwięków opuściła mu powieki. Musiał rychło wracać do obozowiska, jednako chwila samotności naładowała go spokojem. Może z porania inaczej spojrzy na tę, która niesie kroki wraz z nim. Czas na złożenie czoła i zaczerpnięcia dobra ze snu. Naciągnął koszulę, którą niegdyś otrzymał od Anny, założył skórzane portki. Przeczesał palcami włosy. Zdążyły przeschnąć, lecz nie na tyle, by sprawiały kłopot. Zebrał je tuż przy karku i ściągnął rzemieniem. (...)

🍃 Niewiarygodna ilość opisów przyrody, miejsc, rzeczy która już od pierwszych stronic zawładnęła duszą, wrzuciła mnie sam środek tego świata. Czytając każde najdrobniejsze zdanie, czuło się mrowienie po skórze, bzyczenie koło ucha, skowyt wilków u granic gór oraz szelest traw. Soczysty język jakim wprawnie posługuje się artystka słowa, przykuwa uwagę. Choć barokowy styl wcale nie jest lekki do czytania (jak i do pisania także),sprawia mnóstwo radości, pokazuje jak piękny jest język polski a co najważniejsze uświadamia, iż na rynku wydawniczym są utalentowani twórcy warci grzechu.

🍃 W trzecim tomie powracają bohaterowie, którzy przez wzgląd na inność tomu poprzedniego, musieli sobie sami dawać radę z trudami życia.

🍁 Leto, elf skrytobójca opuściwszy wioskę, podąża przed siebie. Pragnie zapomnieć o tym, co go spotkało w siole. W międzyczasie ratuje Lilian. Piękna, temperamentna ognistowłosa dziewczyna i bohaterka drugiego tomu, wcale nie ułatwia zadania skrytobójcy. Na każdym kroku jej docinki, wprawiały mnie w dobry nastrój. Czuć było między nimi chemię. Rudowłosa mag miała także niesamowity problem, którego nie mogę zdradzić jeśli jeszcze nie czytaliście poprzednich części. Musicie sami się przekonać, że spotkanie tej dwójki, okaże się istną eksplozją przeróżnych odczuć.
🍁 Mamy także Norę, która na końcu pierwszego tomu rozłączyła się z Leto na rozstaju dróg. Wiedziona misją, jaką sobie wyznaczyła, punkt po punkcie realizuje zbliżając się do odkrycia prawdy o swoich korzeniach. Czy to, co odkryje oczyści jej duszę?
🍁 Jest także Alvena. Okrutna baronowa, której nie jest w smak, że król nadal oddycha. Pełna ciemności w sercu, ma niecny plan sprawowania władzy absolutnej. Lecz, czy ten plan poprowadzi ją zwycięstwa czy porażki? Alvena to dumna, podstępna i niezwykle inteligentna pani, która w swej chorej fascynacji magią i władzą, zrobi wszystko by mieć to, co zechce.
🍁 Seneh także jest elfem skrytobojcą. Ciąży na nim ogrom frustracji i zanik pamięci. Czy odkryje prawdę o sobie? Czy niezwykłe ciagutki do Lilian to zwykła fascynacja czy "coś" jeszcze?
🍁 W którymś momencie wszyscy bohaterowie spotykają się, a jest to zaskakująco brawurowa, pełna agresywnego światła, solucja. Dla jednej ze stron oznaczać będzie śmierć a dla drugiej życie. Kto zwycięży? Dobro, którego malutkie cząsteczki scalały się w jedność? A może Zło, które brutalnie kończyło żywot każdego, kto stanął na drodze przeznaczenia?
Dobro i zło.
Czerń i biel.
Ogień i woda.
Dzień i noc.
Odwieczna walka.

(...) Droga pięła się to opadała. Piach wciskał się pomiędzy palce stóp. Nim przeniósł wzrok na szare klify, omiótł okolicę spod przymrużonych powiek. Morze pachniało słono. Wilgoć szarżowała z suchym powietrzem niesionym znad wyżyn. Nie potrzebował zachęty, by wspiąć się po skałach. Dotknąć kęp traw wetkniętych pomiędzy szczeliny. Grudy ziemi i mchu wygodnie ułożyły się pod paznokciami, a elf bez trudu przeskoczył mury. (...)

🍃 Nie ukrywam, że z żalem zamykałem ostatnią stronicę księgi tomu trzeciego. Ale... Rad jestem, że autorka definitywnie zakończyła te fenomenalną historię w świecie fantasy. Uważam, że czasami co za dużo to nie zdrowo... A dalsza egzystencja bohaterów, niech żyje w wyobraźni czytelników. Od nich zależy jakie rzeczy spotkają Leto, Norę, Lili... i resztę.

(...) Szum uderzających o klify fal sprawił, że przystanęła na kilka oddechów. Spienione morze bezlitośnie wdzierało się w ląd. Każdej wiosny poziomowe sztormy rysowały odmienną linię brzegową. Moc zielonej wody zawsze ją fascynowała. Była stała pomimo zmian, które toczyły miasto. Poprawiła odzienie i ruszyła w kierunku portu. Stamtąd prosto do elfiej dzielnicy. (...)

🍃 Przeogromny ciężar emocji, który przygniata bohaterów jak i nas samych, pokazuje doskonałe wyczucie chwili Katarzyny Szewioły-Nagel. Niczym żonlerka podrzuca co rusz nowe zjawiska uczuciowe, mieszając je ze sobą, łącząc skrajności, barwiąc strach odrobiną nadziei, rozświetlając mrok skrzącymi się iskrami blasku. Autorka wie, kiedy uderzyć w mocniejszą strunę aby zaskoczyć oraz spowolnić przyspieszony oddech. Idealnie steruje czasem by czytelnik mógł ochłonąć wraz z bohaterami.

(...) Blade słońce złotymi smugami całowało pył traktu. Kurz wirował w tych przebłyskach niczym najszlachetniejsze klejnoty. Roziskrzona chmura wzbijała się i opadała, podsycana powiewem wiatru, który niósł ze sobą nutę jesieni. Buki o rdzewiejącym listowiu oraz dęby o masywnych konarach gubiły liście, które kruszały, oddzielone od życiodajnych soków dostojnych roślin. Nici grzybni snuły się pomiędzy korzeniami i gdzieniegdzie kwitły wiązkami burych lub czerwonych kapeluszy. Rozleniwione ptactwo raz wzbijało się z krzykiem, raz zlatywało z furkotem. Czasem padało. Mokre oraz uciążliwe mżawki przedzierały się przez zarośla i kąsały chłodem zwierzęta poukrywane w gęstwinie. I choć rankiem przymrozek szczypał ostatnie zielone źdźbła traw, nadal wyczuwało się ulotną rękę lata, które pieszczotliwie kładło się promykami na leśnych ścieżynach. (...)

🍃 "Mroki" tom trzeci różni się od dwóch poprzednich części klimatem, akcjami, tematami. Czuć, że Pani Katarzyna ewoluowała na przestrzeni lat pisząc poszczególne tomy. To się chwali. Trójka jest przemyślanym, pięknie poprowadzonym bytem, który mimo wszystko nie może istnieć bez poprzedników. To dojrzała twórczość bez dwóch zdań.

🍃 Wielki finał trylogii nie zawiódł moich oczekiwań (choć spodziewałem się nieco krwawszego finału 😉). Rad jestem, że dane mi było zatopić się w "Mrokach". Wielkie podziękowania dla autorki, która mi zaufała, podzieliła się z jakże marnym człekiem, swoim ponadczasowym dziełem. Strasznie mi miło, że mogłem przeczytać finał trylogii jeszcze przed wszystkim.

(Kasiu, dziękuję za podziękowania na ostatnich stronicach. To dużo dla mnie znaczy. )

Witajcie moi drodzy.

🍃 Rozgoście się wygodnie. Nadszedł wszak czas na prawienie o księdze niezwykłej. O księdze, która swym niezwrónanym magnetyzmem, zafascynowała mnie, wątłego człeka pragnącego spokoju. Owa księga zwie się Mroki - trylogia . To już trzecie tomiszcze spod dłoni wyśmienitej artystki słowa, czcigodnej Katarzyna Szewioła-Nagel

🍃 "Mroki" tom trzeci, wszak...

Powiem Wam, że długo czekałam na tę powieść. Zakończenie Mroków miało wbić mnie w fotel - takie miałam oczekiwania co do tej powieści Katarzyny. I nie zawiodłam się, ponieważ autorka doskonale rozplata i wyjaśnia wszystkie wątki, które poplątała i skomplikowała w dwóch poprzednich tomach. Jest to moja ulubiona część, chyba mogę tak powiedzieć, ponieważ łączy w sobie dwie poprzednie w idealny wręcz sposób. Możemy spotkać się z bohaterami jedynki i śledzić losy postaci z drugiego tomu. Możemy obserwować, jak w przedziwny sposób łączą się ich losy, jak mocno wypełnia się przeznaczenie. Mamy tutaj również wgląd w życie Baronowej Alveny, która jest postacią nad wyraz interesującą.
Podziwiam, że autorka potrafiła ogarnąć wszystkie wątki i ładnie je nam przedstawić. Może zakończenie pozostawia nieco niedosytu, chciałabym wiedzieć, co dalej, ale jednocześnie mogę to sobie wyobrażać i to jest jest fajne. Szkoda, że to już koniec, ponieważ polubiłam tych ludzi i przez ten czas, który o nich czytałam, zżyłam się z nimi mocno.
Polecam, ponieważ Katarzyna napisała naprawdę dobrą, wypełnioną cudownymi opisami powieść, pełną emocji i rozwiązań, które miejscami mogą nawet doprowadzić do płaczu.

Powiem Wam, że długo czekałam na tę powieść. Zakończenie Mroków miało wbić mnie w fotel - takie miałam oczekiwania co do tej powieści Katarzyny. I nie zawiodłam się, ponieważ autorka doskonale rozplata i wyjaśnia wszystkie wątki, które poplątała i skomplikowała w dwóch poprzednich tomach. Jest to moja ulubiona część, chyba mogę tak powiedzieć, ponieważ łączy w sobie dwie...

Miałam przyjemność pracować nad książką Katarzyny i poznać losy bohaterów, zanim jeszcze powieść ukazała się w druku. Zadziwiające, jak autorka łączy wątki z pierwszego i drugiego tomu, by w trzecim pokazać nam kulminację w najlepszym wydaniu. W tej powieści wszystko jest spójne, a bohaterowie dążą do rozwiązania konfliktów zadzierzgniętych w dwóch poprzednich tomach. Nie będę zdradzać szczegółów, jestem jednak zaskoczona, jak potoczyły się losy tych, do których zdążyłam się tak bardzo przywiązać. Polecam, ponieważ Katarzyna napisała piękną, obszerną, wypełnioną doskonałymi opisami powieść, od której nie można się oderwać.

Miałam przyjemność pracować nad książką Katarzyny i poznać losy bohaterów, zanim jeszcze powieść ukazała się w druku. Zadziwiające, jak autorka łączy wątki z pierwszego i drugiego tomu, by w trzecim pokazać nam kulminację w najlepszym wydaniu. W tej powieści wszystko jest spójne, a bohaterowie dążą do rozwiązania konfliktów zadzierzgniętych w dwóch poprzednich tomach. Nie...