Platon i dialog sokratyczny

Jedyna interpretacja rozwoju filozofii Platona, jaką znałam przed sięgnięciem po książkę Charlesa H. Kahna, to teoria ewolucyjna. Jej założenie jest takie, z grubsza ujmując, że w najwcześniejszych dialogach Platon ustami Sokratesa przedstawia poglądy swojego mistrza, a dopiero z czasem dialogi odzwierciedlają własną myśl Platona.
Kahn widzi sprawy inaczej. Uważa on, że twórca Akademii już jako dość młody człowiek, ale po śmierci Sokratesa, zaczął wypracowywać swoją oryginalną teorię idei. Dlaczego więc nie ma o niej wzmianek w najwcześniejszych dialogach? Bowiem, według Kahna, wczesne dialogi, często aporetyczne, wprawiające czytelnika w konfuzję i budzące apetyt na dalsze „rozmowy” z Sokratesem miały charakter propedeutyczny, stanowiły pewnego rodzaje trening umysłowy przed wyłożeniem filozoficznych kart na stół. Mowa jest o „aporii pojętej jako pierwszy etap w procesie filozoficznego oświecenia”.
Jednakże, dlaczego? Po co to przygotowanie? Amerykański badacz uważa, że społeczność Aten i szerzej, grecka, nie była gotowa na tak metafizyczne idee, jakie obmyślał Platon: „Z jednej strony dialogi są mocno zakorzenione w ateńskich realiach [...] Z drugiej zaś strony dialogi miały również dawać świadectwo niebiańskiej wizji z innego świata”.
Dlatego Platon kolejnymi dialogami z Sokratesem w roli głównej miał przygotowywać swoich czytelników i uczniów na pełne rozwinięcie tej pozaświatowej, metafizycznej wizji Idei.
Czy interpretacja Kahna jest słuszna? Wydaje mi się w przekonująca, ale zbyt słabo znam zagadnienie, żeby móc powiedzieć TAK lub NIE. Trzeba czytać dalej

Jedyna interpretacja rozwoju filozofii Platona, jaką znałam przed sięgnięciem po książkę Charlesa H. Kahna, to teoria ewolucyjna. Jej założenie jest takie, z grubsza ujmując, że w najwcześniejszych dialogach Platon ustami Sokratesa przedstawia poglądy swojego mistrza, a dopiero z czasem dialogi odzwierciedlają własną myśl Platona.
Kahn widzi sprawy inaczej. Uważa on, że...