Czy zastanawialiście się kiedyś, jak mogłoby wyglądać wasze życie, gdyby okazało się, że posiadacie sobowtóra? Ja nigdy, ale po przeczytaniu tej książki, nie wiem czy byłoby to błogosławieństwo, czy jednak przekleństwo.
Świetna książka, ciekawa rodzinka, w szeregi której wchodzi John brany za Jeana. Jego spojrzenie z zewnątrz pozwala z początkowego chaosu, uporządkować sprawy rodzinne oraz dać wszystkim domownikom to, czego w rzeczywistości pragnęli.
Ale czy tytułowy kozioł ofiarny otrzyma słowa wdzięczności? I jak potoczy się jego życie w Anglii, gdzie miejsce Johna zajmie Jean?
To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i cieszę się, że powieść tak bardzo mi się spodobała.
Polecam!

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak mogłoby wyglądać wasze życie, gdyby okazało się, że posiadacie sobowtóra? Ja nigdy, ale po przeczytaniu tej książki, nie wiem czy byłoby to błogosławieństwo, czy jednak przekleństwo.
Świetna książka, ciekawa rodzinka, w szeregi której wchodzi John brany za Jeana. Jego spojrzenie z zewnątrz pozwala z początkowego chaosu, uporządkować...

Jestem miłośnikiem pióra Daphne du Maurier, więc spodziewałem się świetnej powieści i taką dostałem. Ciekawie skonstruowana fabuła. Mimo nikłego czy wręcz zerowego prawdopodobieństwa takiej historii w prawdziwym życiu, to czytając dałem się pochłonąć tej iluzji. Motyw przybrania nowej tożsamości przez głównego bohatera pociągnął za sobą konsekwencję, zarówno w życiu ludzi, których poznał, jak i w nim samym. Pierwszoosobowa narracja znakomicie się tu sprawdziła. Stopniowe odkrywanie historii, poznawanie postaci, aż do ciekawego finału. Powieść potrafiła zaintrygować, wciągnąć i dostarczyć relaksu. Zdecydowanie trafiła w mój gust.

Jestem miłośnikiem pióra Daphne du Maurier, więc spodziewałem się świetnej powieści i taką dostałem. Ciekawie skonstruowana fabuła. Mimo nikłego czy wręcz zerowego prawdopodobieństwa takiej historii w prawdziwym życiu, to czytając dałem się pochłonąć tej iluzji. Motyw przybrania nowej tożsamości przez głównego bohatera pociągnął za sobą konsekwencję, zarówno w życiu ludzi,...

Szczerze liczyłam na coś więcej po ogromnym zachwycie Rebeką. Mimo wszystko bardzo doceniam styl i język autorki. Przez tę książkę się płynie, czyta bardzo przyjemnie i szybko. Zakończenie było dla mnie lekko rozczarowujące. W tej powieści nie znajdziemy zbyt wiele akcji. Podczas czytania czuć mrok, smutek, przygnębienie. Uwielbiam klimat panujący w powieściach Daphne.

Szczerze liczyłam na coś więcej po ogromnym zachwycie Rebeką. Mimo wszystko bardzo doceniam styl i język autorki. Przez tę książkę się płynie, czyta bardzo przyjemnie i szybko. Zakończenie było dla mnie lekko rozczarowujące. W tej powieści nie znajdziemy zbyt wiele akcji. Podczas czytania czuć mrok, smutek, przygnębienie. Uwielbiam klimat panujący w powieściach Daphne.

Jest kilka utworów tej autorki, które uważam z o wiele lepsze. Tu nie było ani jednego bohatera, którego mogłabym polubić, ani jednego zwrotu akcji, którym mogłabym się przejąć, ani jednej tajemnicy, której rozwiązanie mogłoby mnie zainteresować. Nawet zakończenie jest takie nijakie. Doceniam styl, ale to trochę za mało.

Jest kilka utworów tej autorki, które uważam z o wiele lepsze. Tu nie było ani jednego bohatera, którego mogłabym polubić, ani jednego zwrotu akcji, którym mogłabym się przejąć, ani jednej tajemnicy, której rozwiązanie mogłoby mnie zainteresować. Nawet zakończenie jest takie nijakie. Doceniam styl, ale to trochę za mało.

Początek trudny do przebrnięcia, później się rozkręca i jest naprawdę ciekawie. Zakończenie mnie strasznie rozczarowało, widzę sensowność tego zabiegu, jednak porwanie się na ciekawsze zakończenie bardziej by mnie usatysfakcjonowało

Początek trudny do przebrnięcia, później się rozkręca i jest naprawdę ciekawie. Zakończenie mnie strasznie rozczarowało, widzę sensowność tego zabiegu, jednak porwanie się na ciekawsze zakończenie bardziej by mnie usatysfakcjonowało

Dlaczego nie ma drugiej części?

Dlaczego nie ma drugiej części?

Podobała mi się ta książka, Daphne du Maurier jest niewątpliwie niesamowicie utalentowaną autorką. Atmosfera tej książki jest ciężka, lepka, zaczynasz czytać i czujesz się przytłoczony. Plejada upiornych bohaterów z których główny wciąż popada w większe tarapaty. Z jednej strony bardzo dobrze napisana książka, doskonały pomysł na fabułe, ale z drugiej strony niesamowicie cieszę się, że już skończyłam ją czytać.

Podobała mi się ta książka, Daphne du Maurier jest niewątpliwie niesamowicie utalentowaną autorką. Atmosfera tej książki jest ciężka, lepka, zaczynasz czytać i czujesz się przytłoczony. Plejada upiornych bohaterów z których główny wciąż popada w większe tarapaty. Z jednej strony bardzo dobrze napisana książka, doskonały pomysł na fabułe, ale z drugiej strony niesamowicie...

„Kozioł ofiarny” Daphne du Maurier to powieść psychologiczna o mrocznej atmosferze i zaskakującej fabule. Historia skupia się na losach Johna, nieśmiałego nauczyciela, który w wyniku nieoczekiwanego spotkania z sobowtórem, Jeanem de Séverac, arystokratą z Francji, staje przed szansą na diametralną zmianę swojego życia.
John i Jean są niemal identyczni fizycznie. Pod wpływem impulsu i pogrążony w melancholii John zgadza się na propozycję Jeana: zamianę tożsamości. John staje się hrabią de Séverac, wkraczając w świat bogactwa i luksusu, podczas gdy Jean znika bez śladu.

Początkowo John jest zachwycony nowym życiem. Cieszy się bogactwem, splendorem i uwielbieniem rodziny Jeana. Jednak z czasem zaczyna odczuwać coraz większy dyskomfort. Czuje się uwięziony w sztucznej tożsamości i tęskni za swoim dawnym życiem.Wkrótce John odkrywa, że życie Jeana nie było tak idealne, jak się wydawało. W przeszłości arystokraty kryją się mroczne sekrety i namiętności, które zaczynają rzutować na życie Johna.

„Kozioł ofiarny” to nie tylko historia o zamianie tożsamości. To również studium psychologiczne człowieka, który zmaga się z poczuciem winy, lękiem i tęsknotą za utraconą przeszłością. Du Maurier mistrzowsko buduje napięcie, stopniowo odkrywając mroczne sekrety bohaterów i prowadząc do zaskakującego finału.
Niesamowita i wciągająca fabuła i mistrzowskie budowanie napięcia to cechy charakterystyczne dla stylu Daphne.
Polecam tę książkę wszystkim miłośnikom thrillerów psychologicznych i powieści z nutą tajemnic

„Kozioł ofiarny” Daphne du Maurier to powieść psychologiczna o mrocznej atmosferze i zaskakującej fabule. Historia skupia się na losach Johna, nieśmiałego nauczyciela, który w wyniku nieoczekiwanego spotkania z sobowtórem, Jeanem de Séverac, arystokratą z Francji, staje przed szansą na diametralną zmianę swojego życia.
John i Jean są niemal identyczni fizycznie. Pod wpływem...

A gdyby tak spotkać swojego sobowtóra lub brata bliźniaka, o którym nie miało się pojęcia i odkryć dodatkowo, że wiedzie wymarzone przez nas życie, ale jest nieszczęśliwy i pragnie tego, co wydaje się nam naszym smutnym losem...? A gdyby tak zamienić się rolami? Czy trawa jest bardziej zielona tylko na sąsiednim podwórku? John staje się hrabią, ma sporą rodzinę, która jest skrzywdzona na wiele sposobów. Czy uda mu się naprawić relacje rodzinne? Czy zauważą, że ktoś się podszywa pod ich krewnego? Czy można w krótkim czasie pokochać cudzą rodzinę jak własną i czy są to prawdziwe uczucia? Cudownie czytało się tę książkę, bardzo wciąga!

A gdyby tak spotkać swojego sobowtóra lub brata bliźniaka, o którym nie miało się pojęcia i odkryć dodatkowo, że wiedzie wymarzone przez nas życie, ale jest nieszczęśliwy i pragnie tego, co wydaje się nam naszym smutnym losem...? A gdyby tak zamienić się rolami? Czy trawa jest bardziej zielona tylko na sąsiednim podwórku? John staje się hrabią, ma sporą rodzinę, która jest...

Muszę przyznać, że początkowo byłam dość sceptycznie nastawiona. Uważałam wątek z zamianą tożsamości za nudny i wykorzystywany już zbyt wiele razy, ale jestem bardzo przyjemnie zaskoczona.

Przede wszystkim opisy robią robotę, nie tylko opisy miejsc, ale też uczuć, przeżyć, rozmyślań bohatera. Bardzo imponuje mi jego niewyidealizowane, a raczej realistyczne spojrzenie na historię; nie robi z niej jakiegoś utopijnego świata, w którym kiedyś to było, w którym kiedyś ludzie mieli dobre wartości, a teraz te dobre czasy minęły i świat nieuchronnie zmierza ku swojemu upadkowi.

Świetnie przedstawiony wewnętrzny konflikt Johna, moment zawieszenia między młotem a kowadłem, kiedy sam nie wie, czy zostać, czy uciekać jak najdalej od rodziny de Gue. Z jednej strony pragnienie ucieczki od samego siebie, stania się kimś innym, z drugiej wiążąca się z tym konieczność wzięcia na siebie ogromu problemów i win. John ma w sobie bardzo dużo pokory stając się tytułowym "kozłem ofiarnym", przyjmując na klatkę wszystkie winy Jeana de Gue i mierząc się z ich konsekwencjami. Nie jest to jednak jedyny konflikt, przed jakim staje. Sam nie wie, jak powinien się czuć w obliczu tych nowych okoliczności, raz ma się za silnego, pewnego siebie mężczyznę, którego przebrania nikt nie przejrzy, innym razem dopadają go wyrzuty sumienia, niepewność, jakiegoś rodzaju pokraczność w kontaktach z innymi. A ta rodzina, ta poczciwa, przeklęta rodzina - czy w ogóle zasługuje na uwagę, na jakąś próbę ratunku? Czy może lepiej tych snobistycznych, egoistycznych ludzi zostawić samych sobie, żeby los się z nimi rozprawił?

Wiele dylematów pojawia się przed Johnem, ale on niezwykle naturalnie wchodzi w swoją rolę i ją odgrywa, co tylko podkreśla, że całe to zamieszanie w pewnym sensie spadło mu z nieba, było dokładnie tym, czego chciał - jednak zawsze gdy o tym wcześniej myślał, nie wyobrażał sobie konsekwencji i problemów, jakie to za sobą pociągnie. Odegrał Jeana de Gue bez zarzutu, ale dodał coś od siebie, co wszystkim (prawie) wyszło na dobre. Był właśnie tym, czego owa rodzina potrzebowała. Wielka szkoda, że to, co z takim wysiłkiem John budował, tak krótko potrwa i szybko się skończy...

Takie zakończenia trochę mnie frustrują, dają wrażenie, że cała książka była w zasadzie na nic, bo wszystko wróciło do punktu wyjścia. Ale prawda jest taka, że nie da się dwa razy wejść do tej samej rzeki, nie da się wrócić do punktu wyjścia, a rodzina de Gue na zawsze już będzie odmieniona, nawet jeśli Jean de Gue będzie wciąż tym samym egoistą i darmozjadem o sercu potwora. On pozostanie niezmieniony, ale wszyscy wokół niego będą już inni.

Muszę przyznać, że początkowo byłam dość sceptycznie nastawiona. Uważałam wątek z zamianą tożsamości za nudny i wykorzystywany już zbyt wiele razy, ale jestem bardzo przyjemnie zaskoczona.

Przede wszystkim opisy robią robotę, nie tylko opisy miejsc, ale też uczuć, przeżyć, rozmyślań bohatera. Bardzo imponuje mi jego niewyidealizowane, a raczej realistyczne spojrzenie na...