Mleko krew żar

Doskonała.
Nie przepadam za opowiadaniami. Kto mnie zna, ten wie, że przywiązuję się do bohaterów dzieł kultury dość mocno, a ich losy przeżywam miesiącami 😉 Przy opowiadaniach nie mam takiej możliwości, bohater leci za bohaterem, historia za historią i przy kolejnej nie pamiętam już tego, co działo się kilka stron wcześniej.
Tutaj jest inaczej. Bohaterzy opowiadań Moniz, mimo że już trochę czasu minęło, są ze mną do tej pory.
Matka, walcząca o miłość córki; mąż nieumiejący pogodzić się z chorobą żony; młoda żona rozczarowana małżeństwem... Brzmi banalnie? Nic z tych rzeczy. Moniz pisze płynnie, równo i angażująco. Historie stare jak świat przedstawione są tu świeżo, wyjątkowo. Mimo to, są to proste opowiadania, w których nie ma zabawy formą, trudnego języka. Jest po prostu opowieść.
Jestem oczarowana wrażliwością Autorki i nie mogę doczekać się kolejnego spotkania.
@wydawnictwo_pauza robisz to dobrze 🙌❤️

Doskonała.
Nie przepadam za opowiadaniami. Kto mnie zna, ten wie, że przywiązuję się do bohaterów dzieł kultury dość mocno, a ich losy przeżywam miesiącami 😉 Przy opowiadaniach nie mam takiej możliwości, bohater leci za bohaterem, historia za historią i przy kolejnej nie pamiętam już tego, co działo się kilka stron wcześniej.
Tutaj jest inaczej. Bohaterzy opowiadań Moniz,...

Opowiadania, których akcja umiejscowiona jest w stanie Floryda w USA. Mogą się niepodobac, bo są pełne emocji. Nie tylko tych pozytywnych. Często niewygodne, zmuszające do refleksji, przemyśleń, z otwartym zakończeniem. Czasem wręcz obrzydliwe, ale nie w sposób Reymontowski, pozytywistyczny, ale obrzydliwe ze względu na to, do czego człowiek jest zdolny. Zostają w pamięci, pozostawiają po sobie ślad. Ja polecam.

Opowiadania, których akcja umiejscowiona jest w stanie Floryda w USA. Mogą się niepodobac, bo są pełne emocji. Nie tylko tych pozytywnych. Często niewygodne, zmuszające do refleksji, przemyśleń, z otwartym zakończeniem. Czasem wręcz obrzydliwe, ale nie w sposób Reymontowski, pozytywistyczny, ale obrzydliwe ze względu na to, do czego człowiek jest zdolny. Zostają w pamięci,...

11 opowiadań debiutanckiego zbioru Daniel.W . Moniz, jest umiejscowionych na północy Florydy, która w odróznieniu od Florydy południowej nie jest tylko bajeczną krainą dla bogaczy.Jacksonville, półtoramilionowe miasto , w którym rozgrywa sie akcja wiekszości opowiadań , jest zamieszkałe w połowie przez białych, a w 1/3 przez Afroamerykanów. Z tego powodu watki rasowe są obecne w opowiadaniach.
Zwłaszcza jeśli chodzi o " mieszańców", czyli potomstwo mieszanych rasowo małżenstw. Narracja opowiadań prowadzona jest przez dziewczynki w wieku 8-10 lat, nastolatki i młode kobiety. Ich przyjażnie, niepokoje, relacje z matkami, najczęściej samotnie je wychowującymi, problemy w niedojrzałych małżenstwach. Czasami uzaleznienia, rozdzwięki psychiczne. Często problemy z pracą, szkołą , zarobkami.
Wszystko to napisane w niezwykle emocjonalny i interesujący sposób , tak, że opowiadania czyta sie b.szybko i pozostawiaja one w czytelniku wiele pytań co do niedokończonych sytuacji i zagadek w tekście.

11 opowiadań debiutanckiego zbioru Daniel.W . Moniz, jest umiejscowionych na północy Florydy, która w odróznieniu od Florydy południowej nie jest tylko bajeczną krainą dla bogaczy.Jacksonville, półtoramilionowe miasto , w którym rozgrywa sie akcja wiekszości opowiadań , jest zamieszkałe w połowie przez białych, a w 1/3 przez Afroamerykanów. Z tego powodu watki rasowe są...

Nie przepadam za opowiadaniami, bo zazwyczaj są mocno wrażeniowe i nie pozwalają wejść głębiej w świat stworzony przez autora. Tu jest podobnie, chciałoby się poznać dalsze lub wcześniejsze losy bohaterów i dowiedzieć się o nich czegoś więcej. Mylnie oczekiwałam też, że kolor skóry będzie miał jakieś znaczenie, tymczasem bohaterowie borykali się z podobnymi problemami co inne nacje i przeżywali je dokładnie tak samo. Może więc dobrze, że kwestia koloru skóry nie wybijała się na pierwszy plan i nie była punktem wyjścia, a jedynie dygresją? Nie powinna mieć żadnego znaczenia, ani dla nas, ani dla bohaterów.
To, co zostaje w pamięci to mocne, sugestywne sceny, napisane niezwykłym językiem. Będę wyczekiwać kolejnych pozycji tej autorki.

Nie przepadam za opowiadaniami, bo zazwyczaj są mocno wrażeniowe i nie pozwalają wejść głębiej w świat stworzony przez autora. Tu jest podobnie, chciałoby się poznać dalsze lub wcześniejsze losy bohaterów i dowiedzieć się o nich czegoś więcej. Mylnie oczekiwałam też, że kolor skóry będzie miał jakieś znaczenie, tymczasem bohaterowie borykali się z podobnymi problemami co...

Jak na młodą debiutantkę to bardzo dobry zbiór opowiadań. Zapadają w pamięć, skłaniają do rozmyślań. Mają potencjał do ekranizacji.

Jak na młodą debiutantkę to bardzo dobry zbiór opowiadań. Zapadają w pamięć, skłaniają do rozmyślań. Mają potencjał do ekranizacji.

Czy nie jest tak, że większość z nas ma problem z czytaniem opowiadań? Wolimy dłuższe formy, żeby dłużej pobyć z bohaterami, z miejscami, z atmosferą. Ze mną tak jest. Wydaje mi się, że żeby czytać opowiadania, trzeba się tego nauczyć, przywyknąć, rozsmakować się i pokochać. To jest do zrobienia.

A jak jest z tomem „Mleko krew żar”? To zbiór opowiadań, których akcja dzieje się na Florydzie, gdzie mieszka autorka Dantiel W. Moniz. Głównym motywem są relacje, ale też utraty. W każdym z tych opowiadań ktoś coś traci. Miłość, dziecko, przyjaźń, niewinność, ideały. Utrata w różnych odsłonach.

Dla mnie miarą dobrej książki jest to, że nie mogę po pięciu minutach sięgnąć po następną. Ze zbiorem „Mleko krew żar” było tak, że po skończeniu opowiadania musiała być przerwa i zastanowienie się nad tym, że tak właśnie jest. Takie jest życie i tacy jesteśmy my. Są na tyle dobrze spuentowane, że zatrzymujemy się i jesteśmy zaskoczeni, bo autorka postawiła nas w obliczu niejednoznaczności, otwartości zakończenia.

Tak, właśnie takie mają być dobre opowiadania. Nie bójmy się ich.

Czy nie jest tak, że większość z nas ma problem z czytaniem opowiadań? Wolimy dłuższe formy, żeby dłużej pobyć z bohaterami, z miejscami, z atmosferą. Ze mną tak jest. Wydaje mi się, że żeby czytać opowiadania, trzeba się tego nauczyć, przywyknąć, rozsmakować się i pokochać. To jest do zrobienia.

A jak jest z tomem „Mleko krew żar”? To zbiór opowiadań, których akcja dzieje...

Czułam się trochę jakbym przerzucała kanały TV, na każdym oglądając urywek filmu i rezygnowała z obejrzenia całości, gdyż zwyczajnie ten urywek niczym ciekawym mnie przy sobie nie zatrzymał. Opowiadania bez wyraźnego początku a często też bez inspirującego zakończenia. Ot urywek florydzkiej rzeczywistości.

Czułam się trochę jakbym przerzucała kanały TV, na każdym oglądając urywek filmu i rezygnowała z obejrzenia całości, gdyż zwyczajnie ten urywek niczym ciekawym mnie przy sobie nie zatrzymał. Opowiadania bez wyraźnego początku a często też bez inspirującego zakończenia. Ot urywek florydzkiej rzeczywistości.

Eklektyczne emocje kobiet, cóż że z Florydy. Przemawia.

Eklektyczne emocje kobiet, cóż że z Florydy. Przemawia.

Trudna i dziwna - na pewno nie dla każdego. Mi podobały się pojedyncze testy, ale jako całość niewiele z tego pamiętam.

Trudna i dziwna - na pewno nie dla każdego. Mi podobały się pojedyncze testy, ale jako całość niewiele z tego pamiętam.

dość nierówne, niektóre porywające, inne nijakie

dość nierówne, niektóre porywające, inne nijakie