Kolor purpury

my fav

my fav

Książka na pewno ważna, potrzebna i poruszająca ważne tematy ale sposób w jaki została napisana sprawił że czytanie było bardzo męczące. Z tego względu sporą część opuściłem ale nie byłem w stanie czytać listów Celii. Listy Nettie już łatwiej się czytało, niemniej jednak wolę klasyczny styl narracji.
Wielu osobom książka ta się spodoba, mnie nie.

Książka na pewno ważna, potrzebna i poruszająca ważne tematy ale sposób w jaki została napisana sprawił że czytanie było bardzo męczące. Z tego względu sporą część opuściłem ale nie byłem w stanie czytać listów Celii. Listy Nettie już łatwiej się czytało, niemniej jednak wolę klasyczny styl narracji.
Wielu osobom książka ta się spodoba, mnie nie.

Los niektórych kobiet rzeczywiście bywa bardzo trudny. Bez lukru ale z dużą dozą miłości i współczucia.

Los niektórych kobiet rzeczywiście bywa bardzo trudny. Bez lukru ale z dużą dozą miłości i współczucia.

Akcja książki to lata 30-ste XX wieku, gotyk południa.
Powieść dobrze ukazuje problemy rasizmu, niewolnictwa, przemocy domowej.

Z listów do Boga poznajemy życie Celii i problemy jakim musiała stawić czoło. Bohaterka jest zepchnięta na margines społeczny ze względu na kolor skóry i płeć; jednak nie poddaje się i odmienia swoje życie na lepsze. Może to być wskazówką, że każda kobieta ma w sobie siłę do zmian.

Książka jest napisana językiem prostym, często słowa są zapisane tak jak się słyszy (co uzupełnia klimat powieści, a na początku trochę utrudnia lekturę).

Akcja książki to lata 30-ste XX wieku, gotyk południa.
Powieść dobrze ukazuje problemy rasizmu, niewolnictwa, przemocy domowej.

Z listów do Boga poznajemy życie Celii i problemy jakim musiała stawić czoło. Bohaterka jest zepchnięta na margines społeczny ze względu na kolor skóry i płeć; jednak nie poddaje się i odmienia swoje życie na lepsze. Może to być wskazówką, że...

Nie pamiętam ile miałem lat, kiedy po raz pierwszy obejrzałem film w reżyserii Stevena Spielberga zatytułowany „Kolor purpury”, ale wiem że byłem wówczas dzieckiem, które na pewno nie było przygotowane na niektóre ukazane w nim sceny. Potem widziałem film jeszcze kilka razy, z wiekiem zrozumiałem jego przekaz, a fabuła aż tak bardzo mnie nie bulwersowała.

Kiedy wydawnictwo Replika zdecydowało się na wydanie książki Alice Walker będącej literackim pierwowzorem dla filmu Spielberga, wiedziałem że prędzej czy później będzie ona musiała wpaść w moje ręce. Byłem bardzo ciekaw tego czy ekranizacja jest wierna oryginałowi.

Historia życia czarnoskórej kobiety, która w młodości była wielokrotnie gwałcona przez ojca, a potem maltretowana przez męża to droga przez mękę. Celia – główna bohaterka z całych sił stara się posłusznie wykonywać obowiązki przykładnej żony. Jest przy tym wykorzystywana przez czwórkę dzieci swojego męża z pierwszego małżeństwa, a jej status społeczny od lat pozostaje na niskim poziomie. Jedyna bliska jej osoba zostaje przegnana, a okrutny świat wokół niej przez najbliższe lata dołoży jej kolejnych zmartwień.

Książka została napisana w formie pamiętnika/listów w sposób bardzo chaotyczny. Zawiera mnóstwo celowych błędów językowych, ponieważ Celia była półanalfabetką. Odbiór tego dzieła może być negatywny, ponieważ błędy te niekiedy przeszkadzają w odbiorze i odwracają czytelnika od fabuły.

„Kolor purpury” to bez dwóch zdań ponadczasowa opowieść o życiu, miłości i woli przetrwania w trudnym świecie. Czytając ją w mojej głowie kłębiły się myśli o tym, jak bardzo życie potrafi być niesprawiedliwe, a ludzie zamiast pomagać sobie nawzajem, dokonują jeden drugiemu potwornych krzywd.

Czy pomimo licznych trudności Celie odnajdzie siłę i nadzieję w więzach siostrzanej solidarności? O tym musicie przekonać się sami sięgając po książkę. Polecam!

Nie pamiętam ile miałem lat, kiedy po raz pierwszy obejrzałem film w reżyserii Stevena Spielberga zatytułowany „Kolor purpury”, ale wiem że byłem wówczas dzieckiem, które na pewno nie było przygotowane na niektóre ukazane w nim sceny. Potem widziałem film jeszcze kilka razy, z wiekiem zrozumiałem jego przekaz, a fabuła aż tak bardzo mnie nie bulwersowała.

Kiedy wydawnictwo...

Przepiękna i poruszająca, batdzo polecam💜dużo mam innych do czytania i nie miałam kiedy się za nią zabrać, , jednak jak już zaczęłam dzisiaj od rana, to nie mogłam się oderwać. Cytat: " Ale widzę teraz świat w ja­śniej­szych ko­lo­rach, bo mam kogoś, kto mnie kocha i gotów jest wszyst­ko ze mną dzie­lić." tak też czekam , aby znowu zobaczyć świat realny w nowych jasnych kolorach., na razie odnalazłam w książkach. Lepsze to niż smutek i ciemność, depresja....wiem, że Bóg mnie kocha i wie co dla mnie najlepsze.💜📚🙏🔮

Przepiękna i poruszająca, batdzo polecam💜dużo mam innych do czytania i nie miałam kiedy się za nią zabrać, , jednak jak już zaczęłam dzisiaj od rana, to nie mogłam się oderwać. Cytat: " Ale widzę teraz świat w ja­śniej­szych ko­lo­rach, bo mam kogoś, kto mnie kocha i gotów jest wszyst­ko ze mną dzie­lić." tak też czekam , aby znowu zobaczyć świat realny w nowych...

„Pamiętam, jak raz powiedziałaś, że tak Ci wstyd własnego życia, że nie możesz o nim nawet porozmawiać z Panem Bogiem, tylko musisz do Niego pisać, chociaż Ci się wydaje, że ledwo umiesz.”

W listach adresowanych do Boga, poznajemy życie Celii – Afroamerykanki oraz innych jej podobnych kobiet na początku lat 30-tych w południowych Stanach Zjednoczonych. W oczy od razu rzuca się ich pozycja społeczna, zepchnięta na margines z racji czarnego koloru skóry oraz płci. Książka, która wyciąga na wierzch domową przemoc, gwałty, których Celia doświadczała już od lat dziecięcych, pierw od strony ojca a następnie męża. Pokorna, oddana i posłuszna, przyjmująca wszystko bez sprzeciwu, wiedzie ciężkie życie pełne bólu i cierpienia. Któregoś dnia mąż do ich domu sprowadza swoją kochankę, a między kobietami zawiązuje się nić przyjaźni. Niedługo później Celia odnajduje listy od swojej siostry Nettie, którą uważała za zmarłą, z powodu braku informacji o niej. Te dwa zdarzenia są początkiem zmian jakie zajdą w głównej bohaterce. Nie tylko widać to w mniejszej ilości błędów ortograficznych oraz pisowni, ale także w jej poglądzie na życie, w którym kobieta zaczyna zauważać siebie i poznawać swoją wartość.

Listy pisane na przestrzeni wielu lat uświadamiają wielką miłość oraz siostrzaną solidarność, a także ciężką, szczerą i dramatyczną relację, obnażając, bez ubarwiania, sytuację kobiet, takich jak Celia. Z pewnością jest to odważne wyznanie, w którym nie szczędzono brutalnych fragmentów.

Początkowo ciężko było mi się w nią wczytać ze względu na pisownię, która zdradza umiejętność pisania bohaterki, która przez sytuację nie mogła kontynuować swojej edukacji. Błędy nadają listom realistycznej formy, budząc niesamowitą ciekawość, a ich treść i bomba emocjonalna, która zostaje zrzucona na czytelnika już na samym początku, nie pozwala się rozstać z tą powieścią.

Historia przedstawiona przez Alice Walker zaskakuje, wzrusza, oburza. Naprawdę warto ją poznać!

Książka nagrodzona National Book Award w 1983 roku, a także Nagrodą Pulitzera w kategorii fikcji literackiej, która doczekała się licznych adaptacji filmowych, między innymi w reżyserii Stevena Spielberga nominowaną do Oscara w 11 kategoriach. Niebawem pojawić ma się najnowsza adaptacja powieści, której przyznaję jestem niesamowicie ciekawa.

„Pamiętam, jak raz powiedziałaś, że tak Ci wstyd własnego życia, że nie możesz o nim nawet porozmawiać z Panem Bogiem, tylko musisz do Niego pisać, chociaż Ci się wydaje, że ledwo umiesz.”

W listach adresowanych do Boga, poznajemy życie Celii – Afroamerykanki oraz innych jej podobnych kobiet na początku lat 30-tych w południowych Stanach Zjednoczonych. W oczy od razu rzuca...

"Kolor purpury" to jedna z tych książek, które pozostawiły u mnie głęboko poruszone serce i wedle mojego zdania, jak najbardziej zasłużyła na nagrodę Pulitzera. Walker stworzyła niezwykłą historię opowiadającą o życiu Celi, Afroamerykanki, która w rodzinnych okolicznościach zmuszona jest do znoszenia wielu cierpień i krzywd.
Celie, mimo swojej trudnej a momentami i dramatycznej sytuacji, odkrywa w sobie siłę, aby przetrwać i osiągnąć wolność. Jej perspektywa daje nam wgląd w trudną pozycję czarnych kobiet w południowych Stanach Zjednoczonych.
Jednym z największych atutów książki jest jej język. Walker potrafi w sposób niezwykle barwny i plastyczny opisywać emocje i uczucia bohaterów, sprawiając że czytelnik od pierwszych stron jest wciągnięty w świat Celi i jej losów.
Autorka nie boi się podejmować trudnych tematów i skupia się na opisaniu dramatycznych wydarzeń w sposób szczery i autentyczny. Mimo że powieść porusza ciężkie tematy, takie jak niewolnictwo, rasizm czy kolonializm, to jest to też książka o przyjaźni, miłości i nadziei.
Można ją też odczytać jako historię o sile jaką nosi w sobie każda kobieta, także ta współczesna niezależnie od okoliczności w jakich się znajduje. "Kolor purpury" to lektura, która zostaje w pamięci długo po przeczytaniu

"Kolor purpury" to jedna z tych książek, które pozostawiły u mnie głęboko poruszone serce i wedle mojego zdania, jak najbardziej zasłużyła na nagrodę Pulitzera. Walker stworzyła niezwykłą historię opowiadającą o życiu Celi, Afroamerykanki, która w rodzinnych okolicznościach zmuszona jest do znoszenia wielu cierpień i krzywd.
Celie, mimo swojej trudnej a momentami i...

“Kolor Purpury” można już chyba uznać za klasyka literatury amerykańskiej. Książka była głośnym w swoim czasie dziełem, bo pokazywała życie ludności afroamerykańskiej z zupełnie innej perspektywy. Ponadto, tematy, które porusza są dosyć trudne nawet dla współczesnego czytelnika. Autorka została wyróżniona za tą pozycję nagrodą Pulitzera. Była to pierwsza nagroda Pulitzera przyznana afroamerykańskiej kobiecie. Jeszcze większą sławę przyniosła jej ekranizacja Stevena Spielberga z 1985 r. W minionym roku, miała także miejsce światowa premiera kolejnej ekranizacji, ale ta już nie była zbyt głośna.
Fabuła opowiada historię życia dwóch sióstr, Celii oraz Nettie. Pochodzą one z biednej afroamerykańskiej rodziny, w której jest pełno patologii i przemocy. Matka dziewczynek umiera, gdy te są jeszcze dziećmi i to na barkach Celii spoczywa rola jej zastąpienia. I niestety nie chodzi tu tylko o zajmowanie się rodzeństwem i domem… Ojciec dziewczynek okazuje się mieć silny popęd seksualny, a także upodobania do dużo młodszych od siebie. Z tej relacji, na świat przychodzi dwójka dzieci, ale by ukryć ten fakt, ojciec oddaje je do adopcji. Gdy Nettie, zaczyna dojrzewać i okazuje się ładniejsza od starszej siostry, Celia postanawia powziąć próbę ratowania siostry, znajdując jej jak najszybciej męża. Niestety, fortel ten się nie udaje, i to Celia zostaje zmuszona do małżeństwa i zostawienia młodszej siostry samej. Na szczęście, tej ostatniej niedługo udaje się uciec z domu i znaleźć schronienie u rodziny misjonarzy, którzy zabierają ją ze sobą na misję do Afryki. Losy obu kobiet śledzimy aż do starości. Sporo przeżyły, ale na szczęście, były też i chwile dobre.
Przyznam, że ta lektura była dla mnie trudna. Po pierwsze, tematyka jest naprawdę poważna. Patologie rodzinne, gwałty, agresja, rasizm… jest tego tu całkiem sporo i niełatwo się o tym czyta. Dodatkowo, jest to powieść epistolarna. Nie przepadam za tym gatunkiem, bo ciężko mi nadążyć za ciągłością wydarzeń, gdy przeskakujemy po różnych dniach z życia bohaterek. Poza tym, język też jest niełatwy w odbiorze. Ze względu na to, że Celia ma bardzo podstawowe wykształcenie, jej listy są przepełnione błędami ortograficznymi, bądź niewłaściwymi określeniami. O ile doceniam ten zabieg stylistyczny, by urealnić opowieść, tak zajęło mi sporo czasu, by się do niego przyzwyczaić.
Zgadzam się z opinią, że jest to ważna pozycja na liście światowej literatury. Rozpoczęła dyskusję na tematy tabu, które powinny być poruszane, by walczyć ze społeczną znieczulicą. Warto też wspomnieć, że Celia w dość późnym wieku odkrywa swoją seksualność. Nie tylko w takim znaczeniu, że doświadcza, że kobieta może także odczuwać przyjemność ze stosunku (co było dla niej nowością),ale także, że brak tej przyjemności wynikał nie tylko z traumy, ale także odmiennej orientacji seksualnej. Książka ta wspiera także ruch feministyczny. Pokazuje, że kobieta może być silna, nie musi chcieć wychodzić za mąż czy mieć dzieci czy pracować sama na siebie. Może mieć też własne cele i marzenia.
Kolejnym ważnym tematem, który jest tu poruszany, to kwestia wiary, wpływu zachodniej cywilizacji na natywną ludność afrykańską oraz pracy misjonarzy. Celia przez większą część książki adresuje swoje listy do Boga. Z wiekiem zaczyna kwestionować swoją wiarę, by pod koniec życia odnaleźć ją na nowo, ale rozumiejąc ją w inny sposób. Nettie zostaje misjonarką trochę z przypadku, ale odnajduje w tym swoje powołanie. Zauważa też, że ich praca nie zawsze jest doceniania przez ludność, której próbuje pomóc. Mimo usilnych starań misjonarze wciąż nie są traktowani na równi przez Afrykan. Patrzy się na nich z przymrużeniem oka, a nawet z wrogością. Sami Afrykanie są z kolei wciąż wykorzystywani przez kulturę Zachodnią. Ich ziemie są zagrabiane, domy burzone, a dobra niszczone. Nic dziwnego, że każdy obcy jest podejrzewany o najgorsze zamiary. Autorka w ten ciekawy sposób pokazuje różnice między życiem i kulturą Afroamerykanów a ludnością afrykańską.
Podsumowując, zgadzam się, że jest to książka warta przeczytania. Parę lat temu czytałem “Służące”, która także mówi o problemach Afroamerykanów, więc z tyłu głowy, porównywałem te dwie książki. Oczywiście, były pisane w innym czasie, Alice Walker należy do kręgu kulturowego, który opisuje, a Kathryn Stocket nie, więc i perspektywa jest inna. “Służące” mnie ujęły narracją i poczuciem humoru, mimo trudnej problematyki. “Kolorowi purpury” brakuje takiej lekkości pióra i dystansu. Z tego powodu przez niektóre fragmenty ciężko było przebrnąć, inne nużyły. Dlatego też moja ocena nie będzie tak wysoka. Choć przyznam, że moje postrzeganie jej zmieniało się niejednokrotnie w trakcie czytania, a nawet podczas pisania tej recenzji.

“Kolor Purpury” można już chyba uznać za klasyka literatury amerykańskiej. Książka była głośnym w swoim czasie dziełem, bo pokazywała życie ludności afroamerykańskiej z zupełnie innej perspektywy. Ponadto, tematy, które porusza są dosyć trudne nawet dla współczesnego czytelnika. Autorka została wyróżniona za tą pozycję nagrodą Pulitzera. Była to pierwsza nagroda Pulitzera...

Kolor purpury to ważna pozycja na półce, dobrze ukazująca problemy rasizmu, przemocy domowej czy nierówności kobiet w społeczeństwie. Jednak jest to również lektura, która udowodni nam, że wykazując się odpowiednią dozą determinacji oraz odwagi można odmienić swoje życie na lepsze. Wiele osób może powiedzieć, że Kolor purpury może i jest dobrą książką, jednak traktuje o nieaktualnych problemach zeszłego wieku. W tym momencie wypada się jednak zastanowić: czy tematyka tej książki doprawdy nie znajduje odbycia we współczesnym świecie?
Całą recenzje przeczytasz tutaj: https://popkulturowcy.pl/2024/02/29/kolor-purpury-recenzja-ksiazki-nie-mow-nikomu-najwyzej-bogu/

Kolor purpury to ważna pozycja na półce, dobrze ukazująca problemy rasizmu, przemocy domowej czy nierówności kobiet w społeczeństwie. Jednak jest to również lektura, która udowodni nam, że wykazując się odpowiednią dozą determinacji oraz odwagi można odmienić swoje życie na lepsze. Wiele osób może powiedzieć, że Kolor purpury może i jest dobrą książką, jednak traktuje o...