Klub idiotek

Kilka tygodni temu opisywałem tu Jędrne kaktusy, zbiór najzabawniejszych wpisów gorzowskiego blogera Wawrzyńca Pruskiego. Zabawne teksty opowiadające o zwykłym, codziennym życiu bohatera, jego małżonki oraz potomstwa cieszyły się w pierwszej dekadzie XXI wieku sporą popularnością. Nawet dziś bawią, bo są napisane lekkim, humorystycznym językiem i dotyczą spraw ponadczasowych. Ot, choćby spaceru z synem na łąkę za miastem.

Nie przez przypadek wspominam o tej pozycji przy okazji recenzji Klubu idiotek. To w pewnym sensie amerykański odpowiednik Jędrnych kaktusów, zbiór felietonów zebranych w niewielką książeczkę i opublikowanych niemalże na całym świecie. Teksty powstały pod koniec XX wieku, a jego autorka – Laurie Notaro – publikowała je w we własnej, autorskiej rubryce w dzienniku Arizona Republic. Opisywała w niej swoje mocno podkręcone przygody z czasów, gdy była nastolatką, później zaś ryczącą dwudziestką. Oczywiście patrzyła na świat z odpowiednią dozą ironii oraz to i owo podkoloryzowała….

(ciach)

https://zdalaodpolityki.pl/2018/08/11/klub-idiotek/

Kilka tygodni temu opisywałem tu Jędrne kaktusy, zbiór najzabawniejszych wpisów gorzowskiego blogera Wawrzyńca Pruskiego. Zabawne teksty opowiadające o zwykłym, codziennym życiu bohatera, jego małżonki oraz potomstwa cieszyły się w pierwszej dekadzie XXI wieku sporą popularnością. Nawet dziś bawią, bo są napisane lekkim, humorystycznym językiem i dotyczą spraw...

Wysoka ocena tylko i wyłącznie dlatego, że niektóre rzeczy mnie rozbawiły. Tytuł dobrze pasuje do treści - bohaterka to rzeczywiście idiotka. Czyta się szybko i lekko, idealna, gdy człowiek potrzebuje czegoś odmóżdżającego.

Wysoka ocena tylko i wyłącznie dlatego, że niektóre rzeczy mnie rozbawiły. Tytuł dobrze pasuje do treści - bohaterka to rzeczywiście idiotka. Czyta się szybko i lekko, idealna, gdy człowiek potrzebuje czegoś odmóżdżającego.

Fakt, że nie jest to najmądrzejsza książka, która zdarzyło mi się przeczytać. Potrzebuję jednak takich przeskoków gatunkowych. Każdy potrzebuje czasem czegoś na odmóżdżenie, czegoś co czyta się bez większego wysiłku. Czytałam, śmiałam się czasem na głos. Mimo że pewnie nie zapamiętam jej na długo, to nie żałuję.

Fakt, że nie jest to najmądrzejsza książka, która zdarzyło mi się przeczytać. Potrzebuję jednak takich przeskoków gatunkowych. Każdy potrzebuje czasem czegoś na odmóżdżenie, czegoś co czyta się bez większego wysiłku. Czytałam, śmiałam się czasem na głos. Mimo że pewnie nie zapamiętam jej na długo, to nie żałuję.

Ocena "bardzo dobra" tu oznacza "bardzo zabawna :) Lubię i polecam. Idealna do autobusu i tramwaju na krótkie odległości. Bardzo sympatyczna, pisana w formie krótkich felietonów które momentami śmieszą tak, że istnieje groźba parsknięcia i oplucia pasażerów :)
Relaksuje lepiej niż niejedno pseudo babskie czytadło

Ocena "bardzo dobra" tu oznacza "bardzo zabawna :) Lubię i polecam. Idealna do autobusu i tramwaju na krótkie odległości. Bardzo sympatyczna, pisana w formie krótkich felietonów które momentami śmieszą tak, że istnieje groźba parsknięcia i oplucia pasażerów :)
Relaksuje lepiej niż niejedno pseudo babskie czytadło

Dawno nie miałam w rękach takiego gniotu. Opis mówiący, że rzekomo w tej książce przedstawiony jest odbrązowiony, prawdziwy obraz kobiecości poczytuję sobie jako obrazę dla kobiet. No chyba, że takie są przeciętne Amerykanki, co tylko utwierdza mnie w postanowieniu by nigdy tam nie zamieszkać.
Książka jest głupia, czasem tylko przebije się jakaś kształtna metafora, ale nie poleciłabym tego nawet wrogowi.

Dawno nie miałam w rękach takiego gniotu. Opis mówiący, że rzekomo w tej książce przedstawiony jest odbrązowiony, prawdziwy obraz kobiecości poczytuję sobie jako obrazę dla kobiet. No chyba, że takie są przeciętne Amerykanki, co tylko utwierdza mnie w postanowieniu by nigdy tam nie zamieszkać.
Książka jest głupia, czasem tylko przebije się jakaś kształtna metafora, ale nie...

Nic specjalnego.

Nic specjalnego.

Się uśmiałam! Skończyłam ją czytać dziś gdy wracałam z pracy. Ludzie na mnie patrzyli jakby widzieli wampira wrzeszczącego na słońcu ;D Naprawdę polecam, nie tylko na chandrę czy poprawę nastroju, ale tak w ogóle.

Się uśmiałam! Skończyłam ją czytać dziś gdy wracałam z pracy. Ludzie na mnie patrzyli jakby widzieli wampira wrzeszczącego na słońcu ;D Naprawdę polecam, nie tylko na chandrę czy poprawę nastroju, ale tak w ogóle.

nic nie zyskałam po przeczytaniu, nic bym nie straciła nie czytając ...

nic nie zyskałam po przeczytaniu, nic bym nie straciła nie czytając ...

czytałam ją już wcześniej jak miałam chandrę i sięgnęłam po nią znowu. Za pierwszym razem podobała mi się bardziej lecz za kolejnym razem nie zawiodła mnie. Czyta się szalenie szybko co jest ogromnym plusem i jest bardzo zabawna. Oczywiście polecam

czytałam ją już wcześniej jak miałam chandrę i sięgnęłam po nią znowu. Za pierwszym razem podobała mi się bardziej lecz za kolejnym razem nie zawiodła mnie. Czyta się szalenie szybko co jest ogromnym plusem i jest bardzo zabawna. Oczywiście polecam

Nie jest to typowa powieść lecz zbiór humorystycznych felietonów. Generalnie odpowiada mi zaprezentowany przez autorkę rodzaj bezkompromisowego humoru, jednak... jakie to wszystko było cholernie nudne! Nie poradziłam sobie z przeczytaniem całości.

Nie jest to typowa powieść lecz zbiór humorystycznych felietonów. Generalnie odpowiada mi zaprezentowany przez autorkę rodzaj bezkompromisowego humoru, jednak... jakie to wszystko było cholernie nudne! Nie poradziłam sobie z przeczytaniem całości.