Znam kilka książek Vargi, lubię jego prozę. Kiedyś regularnie czytałam jego felietony w GW, teraz rzadziej w Newsweeku.
Postanowiłam sięgnąć do wcześniejszych pozycji, "Bildungsroman" jest drugi w jego dorobku. Najpierw sprawdziłam słowo, którego nie kojarzyłam. Zatem jest to powieść o formowaniu się, dorastaniu. Książka ma niewielkie rozmiary (103 strony),jednak gęsto tu od słów. Narrator snuje swoją barwną opowieść w 1. osobie, by czasem przechodzić w 2. i 3.
Kim jest Kristof? Ma polsko - węgierskie pochodzenie, więc naturalną koleją rzeczy będzie upatrywanie tu wątków autobiograficznych typowych zresztą u Vargi. Dodatkowym tropem jest tu imię, poza tym drugi bohater, a może to ten sam tylko starszy, to Bela (to imię ojca Vargi).
To tak na marginesie, bo naprawdę to skupiłam się na melancholijnej i nostalgicznej opowieści z licznymi dygresjami. Dotyczy głównie zdarzeń z przeszłości, z lat dzieciństwa spędzanego gdzieś między ulicami Dąbrowskiego i Racławickiej. "Twoja pamięć jest wybiórcza Kristof, wybiórcza i obsesyjna. Beatyfikujesz miejsca zwyczajne..." Cóż, typowe idealizowanie czasu minionego, wszyscy tak mamy.
U Vargi na te wspomnieniowe opowieści nakłada się bardzo dużo refleksji związanych z przemijaniem, z poczuciem niespełnienia, ze śmiercią. Żebracy, cmentarze, samobójstwa, ale i piękne zakątki Budapesztu, które przemierza bohater. To miasto w pełni zaistnieje w najlepszej dla mnie powieści Vargi, "Sonnenberg".
W rozmyślania egzystencjalne wplatane są sprawy codzienne, przyziemne, bo trzeba przecież jakoś oswoić śmierć i poszukać sensu życia w różnych przyjemnościach, stąd wiele tu i o jedzeniu, piciu; jest "Traubisoda", którą można popijać "pączki, szarlotki, serniki, babeczki śmietankowe, czekoladowe trumienki eklerek".
Cała zaś ta historia "zaczyna się nigdzie i tam też się kończy". A co jest w niej ważne? Tu już każdy czytelnik musi sam poszukać odpowiedzi. Polecam książki Vargi.

Znam kilka książek Vargi, lubię jego prozę. Kiedyś regularnie czytałam jego felietony w GW, teraz rzadziej w Newsweeku.
Postanowiłam sięgnąć do wcześniejszych pozycji, "Bildungsroman" jest drugi w jego dorobku. Najpierw sprawdziłam słowo, którego nie kojarzyłam. Zatem jest to powieść o formowaniu się, dorastaniu. Książka ma niewielkie rozmiary (103 strony),jednak gęsto tu...

Kontrast z poprzednią książką Vargi (Chłopaki nie płaczą) skłania wręcz do jeszcze wyższej noty. Słowem, tak jak się tego spodziewałem, tak potwierdzam po przeczytaniu - od Bildungsroman zaczyna się Varga i od tej książki naprawdę warto go poznawać. Jest to rzecz wybitnie gawędziarska, na sposób, który spotykamy w historii literatury u wielu cenionych pisarzy. Chodzi oczywiście nie o ciąg zdarzeń, ile ciąg myśli, wspomnień, przemyśleń. Dwie rzeczy zapadają w pamięć najmocniej - nostalgia (Varga uwielbia wspominać),nakierunkowana jednak na odczucie przemijania oraz (konsekwentnie, trzeba przyznać) fascynacja śmiercią. Lektura dla preferujących dyskretne wartości literackie, może nawet smakoszy. Czytałbym w ciszy i spokoju, żeby w pełni poczuć klimat.

Kontrast z poprzednią książką Vargi (Chłopaki nie płaczą) skłania wręcz do jeszcze wyższej noty. Słowem, tak jak się tego spodziewałem, tak potwierdzam po przeczytaniu - od Bildungsroman zaczyna się Varga i od tej książki naprawdę warto go poznawać. Jest to rzecz wybitnie gawędziarska, na sposób, który spotykamy w historii literatury u wielu cenionych pisarzy. Chodzi...

Na pewno nie jest to najlepsza książka Vargi. Jak dla mnie to trzeba mieć do niej cierpliwość. Zdecydowanie nie polecam komuś, kto jeszcze nie miał do czynienia z Vargą, bo się może zniechęcić.

Na pewno nie jest to najlepsza książka Vargi. Jak dla mnie to trzeba mieć do niej cierpliwość. Zdecydowanie nie polecam komuś, kto jeszcze nie miał do czynienia z Vargą, bo się może zniechęcić.