To nie jest podręcznik wróżenia z kart ani tom wiodący do jakichś ezoterycznych wtajemniczeń. Jan Witold Suliga, etnograf, antropolog, erudyta i gawędziarz, napisał wartościową i ciekawą książkę na dokładnie taki temat, jaki widnieje na okładce – o dziejach kart tarota i o tym, jak nieoczekiwane nieraz nawiązania do nich można odnaleźć w malarstwie, literaturze i biografiach różnych wielkich tego świata.
Chciałabym napisać, że przyjemnie się ją czyta, ale niestety – jest to chyba najstraszliwiej zmasakrowana wydawniczo książka, jaką w życiu miałam w ręku. Nie zamierzam się czepiać się literówek ani brakujących czy nadmiarowych przecinków, ale w tym tekście dzieją się rzeczy straszne, i to praktycznie na każdej stronie. Kiedy czytałam, w wyobraźni rysował mi się obraz jakiegoś ledwie piśmiennego Kopciuszka, który za miskę kaszy mozolnie odcyfrowuje słabo czytelny rękopis, słowo po słowie, nie zastanawiając się, czy kolejny odgadnięty wyraz ma w ogóle jakikolwiek sens w kontekście. „Egzoteryczna literatura” i „elektryczny system dywinacyjny”, „rozczepianie włosa na czworo”, „ prepetuum mobile”, „ poszedł na porcje okultyzmu”, „żagluje pojęciami” czy „Robert Steel przebyć wał w pałacu” to dopiero rozgrzewka. Mamelucy nazywani są, uparcie i konsekwentnie, Mamulekami, najsłynniejsza na świecie firma produkująca karty do gry - Piatnik, jest tu Piątnikiem (z Piątnicy, no bo skąd?),a jeden raz – Pątnikiem. Bardzo znany malarz Henryk Waniek nazywa się w tej książce Henryk Wańka, bohater „Rękopisu znalezionego w Saragossie” raz - van Warden, raz van Werden i raz, szczęśliwym trafem, van Worden (nigdy, na szczęście, van Wardejn). Księga Zohar jest Zaharem a książeczka Léviego parę stron dalej zmienia się w księżniczkę. Rekord bije „Jerozolima Anteny Aleksandra”. Domyślam się, że chodzi o trzy miasta.
Prawdziwa bomba czekała na mnie jednak na parę stron przed końcem. Okazało się, że to nowe wydanie książki, pierwsze jest z 1991 roku, czyli nie było to żadne deszyfrowanie rękopisu. Już się domyślam, jacy szatani byli tu czynni. To nie Kopciuszek, to pomysłowy Dobromir, któremu zlecono wklepanie tekstu do edytora, a on uznał, że znacznie wygodniej będzie tekst do edytora… podyktować, leżąc na kanapie. Albowiem ze wszystkich rzeczy strasznych na tym świecie ta książka najbardziej przypomina automatycznie generowane napisy do filmów. A później już nikt na ten tekst nawet nie spojrzał, trzy osoby wymienione z imienia i nazwiska jako redakcja i korekta najwyraźniej uznały, że są na świecie ciekawsze zajęcia.

To nie jest podręcznik wróżenia z kart ani tom wiodący do jakichś ezoterycznych wtajemniczeń. Jan Witold Suliga, etnograf, antropolog, erudyta i gawędziarz, napisał wartościową i ciekawą książkę na dokładnie taki temat, jaki widnieje na okładce – o dziejach kart tarota i o tym, jak nieoczekiwane nieraz nawiązania do nich można odnaleźć w malarstwie, literaturze i...

Byłaby bardzo dobra, gdyby nie redakcja tekstu (patrz 3. wydanie strona 123). Sama historia kart tarota wydaje się być wystarczająco opisana. Nie ma w niej opisanych metod dywinacyjnych, za co jestem bardzo wdzięczna, bo nie o tym jest ta książka.

Byłaby bardzo dobra, gdyby nie redakcja tekstu (patrz 3. wydanie strona 123). Sama historia kart tarota wydaje się być wystarczająco opisana. Nie ma w niej opisanych metod dywinacyjnych, za co jestem bardzo wdzięczna, bo nie o tym jest ta książka.

Doskonałe kompedium wiedzy o tarocie i wskazówki korzystania z tychże kart. Nawiązanie do kabały i medytacji.

Doskonałe kompedium wiedzy o tarocie i wskazówki korzystania z tychże kart. Nawiązanie do kabały i medytacji.

"Biblia Szatana" Suligi to bardzo dobra pozycja, jeśli chcemy w skrócie poznać dzieje kart tarota. Zawarte zostały różne spojrzenia na sprawę, różne hipotezy i zasłyszane teorie, dzięki czemu czytelnik otrzymuje całkiem zgrabny zbiór najistotniejszych kwestii.

Początkowe stronice dostarczają informacji o kartach, niestety im dalej, tym głębiej w rozwlekłe opowieści na temat legend, których wiarygodności zapewne już nigdy nie sprawdzimy. Co prawda jedna historia wydała mi się bardzo ciekawa, ale szukałam raczej faktów na temat tarota, toteż nie była ona zbyt przydatna.

"Biblia Szatana" Suligi to bardzo dobra pozycja, jeśli chcemy w skrócie poznać dzieje kart tarota. Zawarte zostały różne spojrzenia na sprawę, różne hipotezy i zasłyszane teorie, dzięki czemu czytelnik otrzymuje całkiem zgrabny zbiór najistotniejszych kwestii.

Początkowe stronice dostarczają informacji o kartach, niestety im dalej, tym głębiej w rozwlekłe opowieści na...