Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Z jednej strony świeże spojrzenie na znane i mniej znane dzieła sztuki i lekko i przystępnie napisane interpretacje z rysem historycznym epoki. Z drugiej strony, chciałoby się, żeby autorka przy tym pozostała, zamiast łopatologicznie odnosić postaci mitologiczne albo biblijne do MeToo albo zjawiska Gender Pay Gap. Książka ciekawa i napisana ze swadą, ale jednak zbyt dosłowna, niepozostawiająca miejsca na samodzielne refleksje dla czytelnika. Brakło subtelności.

Z jednej strony świeże spojrzenie na znane i mniej znane dzieła sztuki i lekko i przystępnie napisane interpretacje z rysem historycznym epoki. Z drugiej strony, chciałoby się, żeby autorka przy tym pozostała, zamiast łopatologicznie odnosić postaci mitologiczne albo biblijne do MeToo albo zjawiska Gender Pay Gap. Książka ciekawa i napisana ze swadą, ale jednak zbyt...

Sympatyczna powieść przygodowa z elementami romansu. Główni bohaterowie to młode rodzeństwo Johanna i Karl zmuszone opuścić dom rodzinny po śmierci ojca i udać się do kraju matki - Rzeczpospolitej rządzonej przez Jana III Sobieskiego. W tym celu dziewczyna przebiera się za chłopca. Książka bardzo zgrabnie opisuje ich perypetie i tło historyczne. Aż szkoda, że nie ma więcej polskich pisarzy, którzy opisaliby te malownicze czasy.

Sympatyczna powieść przygodowa z elementami romansu. Główni bohaterowie to młode rodzeństwo Johanna i Karl zmuszone opuścić dom rodzinny po śmierci ojca i udać się do kraju matki - Rzeczpospolitej rządzonej przez Jana III Sobieskiego. W tym celu dziewczyna przebiera się za chłopca. Książka bardzo zgrabnie opisuje ich perypetie i tło historyczne. Aż szkoda, że nie ma więcej...

Spodziewałam się pełnokrwistej opowieści o zakazanym uczuciu, a dostałam beletryzowany przewodnik po zwyczajach chasydów na kresach. Wiedza autorki jest imponująca, opisy zwyczajów bardzo malownicze, ale sama historia i jej bohaterowie nie angażują czytelnika.

Spodziewałam się pełnokrwistej opowieści o zakazanym uczuciu, a dostałam beletryzowany przewodnik po zwyczajach chasydów na kresach. Wiedza autorki jest imponująca, opisy zwyczajów bardzo malownicze, ale sama historia i jej bohaterowie nie angażują czytelnika.

Udana kontynuacja debiutu autorki. Historia opisana w "Zaklętym zwierciadle" umiejętnie przeplata się z akcją "Srebrnego wrzeciona", by potem przerodzić się w kontynuację losów bohaterów. Opowieść o przeszłości która może być obciążeniem, o przebaczeniu i o nadziei. Warto.

Udana kontynuacja debiutu autorki. Historia opisana w "Zaklętym zwierciadle" umiejętnie przeplata się z akcją "Srebrnego wrzeciona", by potem przerodzić się w kontynuację losów bohaterów. Opowieść o przeszłości która może być obciążeniem, o przebaczeniu i o nadziei. Warto.

Ciąg dalszy sagi rodziny Tyszkowskich wciąga już od pierwszych stron. Śledzimy dalsze losy Antoniego, Józefa, Katji i innych w obliczu częstej w tamtych czasach epidemii cholery. Autorka przenosi czytelnika w głąb górskich ostępów, do Zawozu - posiadłości babki młodych Tyszkowskich - Rozalii Giebułtowskiej, gdzie pomoc Jekateryny jest pilnie potrzebna, chociaż - jak zwykle - przyjmowana z nieufnością. Czyli rzucamy wszystko i jedziemy w Bieszczady. Jak zwykle dostajemy tutaj od autorki szczyptę historii regionu, garść wiedzy zielarskiej, dużo humoru (wspaniałe, smakowite dialogi), więcej niż zazwyczaj dramatu no i wgląd w mroczną jak usmolony kocioł duszę mojego ulubieńca - Toniego. I mamusi Toniego, a tutaj niedaleko pada jabłko od jabłoni... Czy Katja wyleczy niedomagających włościan i oficjalistów? Czy Toni okaże pannie aptecznej swoje ludzkie oblicze i uczucie, z którym tak usilnie próbuje walczyć za pomocą gorzałki? Czy dziewczyna w końcu ulegnie "zalotom" jaśnie pana? Kogo dopadnie tytułowa klątwa? Najlepiej przekonajcie się sami. Ja już wiem i (oczywiście) czekam na więcej.

Ciąg dalszy sagi rodziny Tyszkowskich wciąga już od pierwszych stron. Śledzimy dalsze losy Antoniego, Józefa, Katji i innych w obliczu częstej w tamtych czasach epidemii cholery. Autorka przenosi czytelnika w głąb górskich ostępów, do Zawozu - posiadłości babki młodych Tyszkowskich - Rozalii Giebułtowskiej, gdzie pomoc Jekateryny jest pilnie potrzebna, chociaż - jak zwykle...

Ida Żmiejewska jak zwykle zajmująco prowadzi historię rodziny Kellerów i wojennej zawieruchy. Szczypta romansu, garść faktów historycznych, wszystko opisane świetnym stylem autorki, razem mamy przepis na lekturę, od której nie można się oderwać. Polecam i czekam na więcej.

Ida Żmiejewska jak zwykle zajmująco prowadzi historię rodziny Kellerów i wojennej zawieruchy. Szczypta romansu, garść faktów historycznych, wszystko opisane świetnym stylem autorki, razem mamy przepis na lekturę, od której nie można się oderwać. Polecam i czekam na więcej.

Autor opisuje życie i odkrycia fizyków, chemików i matematyków, których praca ukształtowała wiek XX i współczesność. Jest to opowieść luźna, dygresyjna, która na równi z teoriami zajmuje się burzliwym życiem osobistym bohaterów. Ich odkrycia doskonaliły technikę masowych mordów, ale i produkcji nawozów, które umożliwiły wyżywienie rosnącej populacji Ziemi. Całkowicie pochłonięci przez swoją pracę i odkrycia ludzie, niekiedy nieuznający zasad moralnych ułożyli nam, współczesnym życie. I o tym jest ta książka.

Autor opisuje życie i odkrycia fizyków, chemików i matematyków, których praca ukształtowała wiek XX i współczesność. Jest to opowieść luźna, dygresyjna, która na równi z teoriami zajmuje się burzliwym życiem osobistym bohaterów. Ich odkrycia doskonaliły technikę masowych mordów, ale i produkcji nawozów, które umożliwiły wyżywienie rosnącej populacji Ziemi. Całkowicie...

Dobrze wyważone proporcje powieści historycznej i wątków obyczajowych sprawiają, że czyta się szybko i ma się ochotę sięgnąć po więcej. Brawa dla autorki za to, że odważyła się stworzyć romans między postaciami nieidealnymi, niekiedy irytującymi i trudnymi.

Dobrze wyważone proporcje powieści historycznej i wątków obyczajowych sprawiają, że czyta się szybko i ma się ochotę sięgnąć po więcej. Brawa dla autorki za to, że odważyła się stworzyć romans między postaciami nieidealnymi, niekiedy irytującymi i trudnymi.

Ależ to jest literatura! Wspaniała, niemal epicka historia życia jednej wiejskiej akuszerki spod Bochni, w której łączą się losy mężczyzn, kobiet, regionu i kraju i przede wszystkim niezliczone ilości dzieci przychodzących na świat przez lata wojen, zarazy i przemarszów wojsk. Z dużym talentem autorka snuje historię małopolskiej wsi Jadowniki i fikcyjnej akuszerki Franciszki Diabelec, gdzie splata się mała, średnia i wielka historia w latach 1885-1950. Jest to przede wszystkim historia wiejskich kobiet, ale nie tylko. Książka, która wciąga w swój świat i nie chce puścić. Warta polecenia.

Ależ to jest literatura! Wspaniała, niemal epicka historia życia jednej wiejskiej akuszerki spod Bochni, w której łączą się losy mężczyzn, kobiet, regionu i kraju i przede wszystkim niezliczone ilości dzieci przychodzących na świat przez lata wojen, zarazy i przemarszów wojsk. Z dużym talentem autorka snuje historię małopolskiej wsi Jadowniki i fikcyjnej akuszerki...

Po książce, która dostała paszport Polityki spodziewałam się jednak czegoś więcej niż nawała faktów, dat i liczb. Ogromna wiedza autora przytłoczyła mnie i wynudziła.

Po książce, która dostała paszport Polityki spodziewałam się jednak czegoś więcej niż nawała faktów, dat i liczb. Ogromna wiedza autora przytłoczyła mnie i wynudziła.

Trochę się bałam, że książka jest przereklamowana i że dostaniemy kolejną opowieść o silnej kobiecie oskarżonej o czary. Nic z tych rzeczy. Książka Elżbiety Cherezińskiej to wspaniały i, jak zwykle, świetnie napisany fresk historyczny przedstawiający lata świetności pomorskiego księstwa Gryfitów na równi z historią życia Sydonii von Bork, która, a jakże, była silną i niezależną kobietą, ale też daleką od ideału. Autorka prowadzi bohaterkę i czytelnika po korytarzach zamkowych, dworach, klasztorach, ulicach Szczecina i, wreszcie, po salach sądowych budując fascynujący obraz księstwa pomorskiego przełomu XVI i XVII w., ale przede wszystkim tworząc świetnych bohaterów, którym chce się towarzyszyć w ich drodze.

Trochę się bałam, że książka jest przereklamowana i że dostaniemy kolejną opowieść o silnej kobiecie oskarżonej o czary. Nic z tych rzeczy. Książka Elżbiety Cherezińskiej to wspaniały i, jak zwykle, świetnie napisany fresk historyczny przedstawiający lata świetności pomorskiego księstwa Gryfitów na równi z historią życia Sydonii von Bork, która, a jakże, była silną i...

Byłam bardzo ciekawa romansu historycznego pisanego przez mężczyznę, ale książka nie do końca spełniła moje oczekiwania. Zaczyna się od sceny zmysłowego walca w wykonaniu debiutującej w płockim towarzystwie, młodziutkiej Emilii i rosyjskiego pułkownika, hrabiego Gołujebowa. Taki początek sugeruje, że między tą dwójką będzie rozgrywała się akcja, jednak sprawy się nieco komplikują, zainteresowanie rosyjskiego żołnierza budzi strach u rodziców Emilii, którzy postanawiają wysłać córkę do Paryża na dalsze nauki, a towarzyszką jej podróży zostaje przyjaciółka rodziny i śpiewaczka Luiza Boretti. Książka jest lekko napisana, a równocześnie przekazuje dużo wiedzy na temat ówczesnej Europy, bowiem oczami Emilii czytelnik będzie miał okazję poznać kilka miast (jakich, nie zdradzę), to na plus. Z minusów: podróż nieco się dłuży, poznajemy kolejne nowe postaci, a każda z nich jest w jakiś sposób niesympatyczna lub po prostu nieciekawa. A najmniej ciekawy i sympatyczny jest, niestety, główny protagonista Gołubojew, którego główną cechą jest to, ze umie tańczyć walca oraz gustuje we wdziękach 16 -letnich dziewcząt. Zestawienie kompletnie niewinnej Emilii z tak nieprzyjemnym typem to dość ryzykowna decyzja autora, bo owszem, w XIX wieku była to panna na wydaniu, ale czytelnik już jest współczesny i przefiltruje to sobie przez swoją świadomość. Ogółem: czyta się raczej bezproblemowo, ale jest to pozycja dla miłośników XIX-wiecznych przewodników po miastach Europy, a nie romansów.

Byłam bardzo ciekawa romansu historycznego pisanego przez mężczyznę, ale książka nie do końca spełniła moje oczekiwania. Zaczyna się od sceny zmysłowego walca w wykonaniu debiutującej w płockim towarzystwie, młodziutkiej Emilii i rosyjskiego pułkownika, hrabiego Gołujebowa. Taki początek sugeruje, że między tą dwójką będzie rozgrywała się akcja, jednak sprawy się nieco...

List miłosny Ziemowita Szczerka do Lwowa i CK Galicji. Pisanie z nieco mniejszym pazurem niż jego poprzednie pozycje, ale za to bardziej emocjonalnie i ze szczyptą historii. Bardzo warto.

List miłosny Ziemowita Szczerka do Lwowa i CK Galicji. Pisanie z nieco mniejszym pazurem niż jego poprzednie pozycje, ale za to bardziej emocjonalnie i ze szczyptą historii. Bardzo warto.

Sprytna gra z czytelnikiem, która prowadzi nas przez XV-wieczną Europę i uliczkami Krakowa. Autor często mruga okiem do czytelnika, książka jest napisana lekko i dobrze się ją czyta z przyjemnością odnajdując nawiązania do czasów współczesnych. Jest to powieść epistolarna, której głównym bohaterem nie jest ani nadawca, ani adresat, a renesansowy poeta Kallimach, którego sekretarzem jest Gredechin ukrywająca się pod imieniem Georg. Może przez ten zabieg bohaterów oglądamy jakby przez szybę i ciężko się z nimi zżyć, dlatego bardziej niż prawdziwą powieść traktuję tę pozycję jako literacką zabawę, w której w zależności od erudycji czytelnika znajdujemy więcej lub mniej smaczków. No i widać, że książkę pisał mężczyzna, bo kwestia miesięcznych krwawień osoby podającej się za mężczyznę w XV-wiecznym mieście została odhaczona na połowie strony i generalnie ten wątek (sprytnie poprowadzony - bez zdradzania szczegółów) wymaga mocnego zawieszenia niewiary. Ogólnie książkę polecam, jednak mam nieodparte wrażenie, że świetne recenzje są pochodną nazwiska autora, czytałam ostatnio kilka równie dobrych, jeśli nie lepszych pozycji.

Sprytna gra z czytelnikiem, która prowadzi nas przez XV-wieczną Europę i uliczkami Krakowa. Autor często mruga okiem do czytelnika, książka jest napisana lekko i dobrze się ją czyta z przyjemnością odnajdując nawiązania do czasów współczesnych. Jest to powieść epistolarna, której głównym bohaterem nie jest ani nadawca, ani adresat, a renesansowy poeta Kallimach, którego...

Czego tu nie ma, nawiązania do Józefa Hena, nawiązania do Sienkiewicza, siwowłosy bohater, którego życie nie oszczędzało, pojedynki ucieczki i zagadka kryminalna do rozwiązania. Barwny i emocjonujący obraz XVII-wiecznej ziemi sanockiej, gdzie po latach wojaczki wraca nasz główny bohater Żegota Nadolski, wraca, chociaż nie ma do czego wrócić, bo jego majątek został zagrabiony, a rodzina wymordowana. Czy odbuduje majątek? Czy odnajdzie spokój? Bardzo wciągająca książka. Jedyne zastrzeżenie, to to, że jeśli już autor zdecydował się wpleść wątek miłosny w historię, to jednak należałoby poświęcić mu więcej niż pół strony, bo widać, że w scenach fechtunku pan Maciej czuje się jak ryba w wodzie, a w scenach, gdzie grają uczucia już niekoniecznie :) Ogólnie świetna powieść o okrutnych czasach.

Czego tu nie ma, nawiązania do Józefa Hena, nawiązania do Sienkiewicza, siwowłosy bohater, którego życie nie oszczędzało, pojedynki ucieczki i zagadka kryminalna do rozwiązania. Barwny i emocjonujący obraz XVII-wiecznej ziemi sanockiej, gdzie po latach wojaczki wraca nasz główny bohater Żegota Nadolski, wraca, chociaż nie ma do czego wrócić, bo jego majątek został...

To książka o tym, dlaczego nie możemy dalej żyć jak dawniej, o tym, co musimy zmienić, żeby uratować Ziemię dla naszych dzieci i wnuków, ale też o tym, że kapitalizm nie zawsze był jedynym, oczywistym wyborem. Dużo przystępnie podanej wiedzy, trochę historii, trochę przerażających danych ekologicznych i recepty na przyszłość. Warto!

To książka o tym, dlaczego nie możemy dalej żyć jak dawniej, o tym, co musimy zmienić, żeby uratować Ziemię dla naszych dzieci i wnuków, ale też o tym, że kapitalizm nie zawsze był jedynym, oczywistym wyborem. Dużo przystępnie podanej wiedzy, trochę historii, trochę przerażających danych ekologicznych i recepty na przyszłość. Warto!

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki, dawno nie miałam w rękach reportażu, który czytałoby się jak najlepszy thriller. Dawid Iwaniec godzina po godzinie rekonstruuje przebieg zdarzeń i konsekwencje największego pożaru lasu w powojennej historii Europy Środkowej, czyli pożar w Kuźni Raciborskiej w 1992 roku. Żywioł kontra niedofinansowane służby rodzącej się demokratycznej Polski. Niesamowicie wciągająca historia, która pozwala niemal poczuć żar szalejącego ognia na własnej twarzy, a może to tylko wypieki z emocji?

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej książki, dawno nie miałam w rękach reportażu, który czytałoby się jak najlepszy thriller. Dawid Iwaniec godzina po godzinie rekonstruuje przebieg zdarzeń i konsekwencje największego pożaru lasu w powojennej historii Europy Środkowej, czyli pożar w Kuźni Raciborskiej w 1992 roku. Żywioł kontra niedofinansowane służby rodzącej się...

Wspaniałe zwieńczenie cyklu. Być może najlepsza ze wszystkich części. Oczami jezuity, Franciszka Ksawerego Narwojsza patrzymy na losy jego rodziny, Litwy, Rzeczpospolitej i na dużą część Europy. Kilka wątków z poprzednich książek otrzymuje piękne domknięcie. Nieco melancholijna ale piękna powieść o schyłku.

Wspaniałe zwieńczenie cyklu. Być może najlepsza ze wszystkich części. Oczami jezuity, Franciszka Ksawerego Narwojsza patrzymy na losy jego rodziny, Litwy, Rzeczpospolitej i na dużą część Europy. Kilka wątków z poprzednich książek otrzymuje piękne domknięcie. Nieco melancholijna ale piękna powieść o schyłku.

Gdybym była Francuzką, to pewnie ta książka zachwyciłaby mnie bez reszty, autorka ma potoczysty styl i umiejętność syntezowania przeżyć bohaterki/ra w coś większego, niestety ilość przypisów, które są niezbędne dla polskiego czytelnika, żeby zrozumiał o czym pisze autorka (wspomina polityków, dziennikarzy i całą masę zjawisk z życia publicznego Francji od lat 40 do 2006) sprawia, że tekst nie płynie w głowie tak, jak powinien. Refleksje na temat konsumpcjonizmu albo pozycji kobiet w społeczeństwie są bardzo cele i pokiwałam sobie wewnętrznie głową nad robieniem świątecznych zakupów w listopadzie, jednak od noblistki wymagałabym czegoś więcej.
Autorka pisze o Francji i tylko o Francji, inne kraje pojawiają się w pojedynczych zdaniach. Co ciekawe, postaci takie jak Jan Paweł II, Lech Wałęsa, ruch Solidarności są wspominane częściej niż na przykład Hiszpania, która leży za miedzą, a która też przecież przeszłą transformację od dyktatury do demokracji. Moim zdaniem: można, ale niekoniecznie.

Gdybym była Francuzką, to pewnie ta książka zachwyciłaby mnie bez reszty, autorka ma potoczysty styl i umiejętność syntezowania przeżyć bohaterki/ra w coś większego, niestety ilość przypisów, które są niezbędne dla polskiego czytelnika, żeby zrozumiał o czym pisze autorka (wspomina polityków, dziennikarzy i całą masę zjawisk z życia publicznego Francji od lat 40 do 2006)...

Bardzo przyjemna niespodzianka wyszperana przez przypadek w Internecie. Książkę pochłonęłam w jeden pochmurny dzień, a historie bohaterek wciągnęły mnie bez reszty. Autorka ma lekkie pióro i talent do budowanie postaci, którym się kibicuje, efektem jest zgrabnie napisana saga rodzinna XIX w z odniesieniami do XVII w. Czekam na kolejne pozycje tej autorki.

Bardzo przyjemna niespodzianka wyszperana przez przypadek w Internecie. Książkę pochłonęłam w jeden pochmurny dzień, a historie bohaterek wciągnęły mnie bez reszty. Autorka ma lekkie pióro i talent do budowanie postaci, którym się kibicuje, efektem jest zgrabnie napisana saga rodzinna XIX w z odniesieniami do XVII w. Czekam na kolejne pozycje tej autorki.