Jesteśmy społecznością, która kocha książki

pretensjonalnie stoicka paplanina o martwych, zatrzymanych w czasie spotkaniach z kobietami zestarzała się już jakiś czas temu, a mimo to dalej działa. szkoda, że murakami w swojej eksploracji małych obszarów ma do powiedzenia trzy rzeczy na krzyż, ale miło o tych rzeczach dziadziuś gada to se posłucham.

pretensjonalnie stoicka paplanina o martwych, zatrzymanych w czasie spotkaniach z kobietami zestarzała się już jakiś czas temu, a mimo to dalej działa. szkoda, że murakami w swojej eksploracji małych obszarów ma do powiedzenia trzy rzeczy na krzyż, ale miło o tych rzeczach dziadziuś gada to se posłucham.

urocza, konceptualna powieść, której zawartość znasz na pamięć już po pierwszych dwóch stronach. cudnie działa jako meta narracja, ale kiedy na serio wchodzi w bagno eseistycznej, semi-fatalistycznej paplaniny, to słyszysz to, co słyszałeś już ciekawiej podane sto razy w sajfaju.

urocza, konceptualna powieść, której zawartość znasz na pamięć już po pierwszych dwóch stronach. cudnie działa jako meta narracja, ale kiedy na serio wchodzi w bagno eseistycznej, semi-fatalistycznej paplaniny, to słyszysz to, co słyszałeś już ciekawiej podane sto razy w sajfaju.

czytałem w dyptyku z Orwellem i Huxley kompletnie nie dogania kolegi w kwestii emocjonujących narracji i głębokich konfliktów, ale za to z nieco pulpowym sznytem, skrupulatnie buduje głęboki, pulsujący, odrażająco-pociągający świat, w którym chce się przebywać, a to już niemało.

czytałem w dyptyku z Orwellem i Huxley kompletnie nie dogania kolegi w kwestii emocjonujących narracji i głębokich konfliktów, ale za to z nieco pulpowym sznytem, skrupulatnie buduje głęboki, pulsujący, odrażająco-pociągający świat, w którym chce się przebywać, a to już niemało.

łatwo wchłanialna, krótka, ale i niezwykle wyrazista historia, bardziej skupiająca się na giętkiej poetyce narracji, niż kreowaniu mrocznych dystopii i dobrze. mały, skromny i całkiem ożywczy powiew świeżości w gatunku.

łatwo wchłanialna, krótka, ale i niezwykle wyrazista historia, bardziej skupiająca się na giętkiej poetyce narracji, niż kreowaniu mrocznych dystopii i dobrze. mały, skromny i całkiem ożywczy powiew świeżości w gatunku.

ultra-przystępna lektura wprowadzająca w świat bycia uważnym, ale mnie kompletnie nie przytrzymała. to bardziej nudne, generyczne, powierzchowne rady z magazynu niż głębsze, eseistyczne rozmyślania, no ale pochłania się na raz.

ultra-przystępna lektura wprowadzająca w świat bycia uważnym, ale mnie kompletnie nie przytrzymała. to bardziej nudne, generyczne, powierzchowne rady z magazynu niż głębsze, eseistyczne rozmyślania, no ale pochłania się na raz.

odrysowane od linijki, kingowskie nudziarstwo z paletą standardowych zagrywek, które czyta się z jednoczesnym zaangażowaniem i znudzeniem. świetnie radzi sobie w epistolarnych retrospekcjach i zupełnie średnio w przewidywalnej teraźniejszości. dobre do zasypiania w połowie rozdziału

odrysowane od linijki, kingowskie nudziarstwo z paletą standardowych zagrywek, które czyta się z jednoczesnym zaangażowaniem i znudzeniem. świetnie radzi sobie w epistolarnych retrospekcjach i zupełnie średnio w przewidywalnej teraźniejszości. dobre do zasypiania w połowie rozdziału

niezwykle ważna, wymagająca, trudna i zmuszająca do bolesnych, wewnętrznych batalii, formująca lektura, będące praktycznie emocjonalnym dostrajaczem i absolutnie niezbędną lekcją empatii, a przy okazji przebieżką przez wielopiętrowość przygniatającego rasizmu. instant klasyk

niezwykle ważna, wymagająca, trudna i zmuszająca do bolesnych, wewnętrznych batalii, formująca lektura, będące praktycznie emocjonalnym dostrajaczem i absolutnie niezbędną lekcją empatii, a przy okazji przebieżką przez wielopiętrowość przygniatającego rasizmu. instant klasyk

niesamowite, że "pierwsi ludzie" po latach nie tracą ani grama z namacalności. ta napisana archaiczno-kronikarskim stylem powieść, jeszcze sprzed epoki "podboju" kosmosu, to paradoksalnie abstrakcyjnie wiarygodny wgląd w niestarzejącą się, absolutną, ludzką arogancję i obłęd izolacji, a przy okazji odbicie kapitalistycznych dążeń w krzywym zwierciadle. nie da się czytać bez zapartego tchu.

niesamowite, że "pierwsi ludzie" po latach nie tracą ani grama z namacalności. ta napisana archaiczno-kronikarskim stylem powieść, jeszcze sprzed epoki "podboju" kosmosu, to paradoksalnie abstrakcyjnie wiarygodny wgląd w niestarzejącą się, absolutną, ludzką arogancję i obłęd izolacji, a przy okazji odbicie kapitalistycznych dążeń w krzywym zwierciadle. nie da się czytać bez...

szkoda, że za tak fascynującym światem idzie tylko sucha opisówa bez namacalnego ducha przygody, w której chciałoby się siedzieć. to 150 stron, które tak samo przyciąga światotwórczym szkieletem, jak odpycha narracyjnym kośćcem. czytadło z kategorii tych do komunikacji miejskiej.

szkoda, że za tak fascynującym światem idzie tylko sucha opisówa bez namacalnego ducha przygody, w której chciałoby się siedzieć. to 150 stron, które tak samo przyciąga światotwórczym szkieletem, jak odpycha narracyjnym kośćcem. czytadło z kategorii tych do komunikacji miejskiej.

spodziewałem się spleśniałego, drętwego, przereklamowanego klasyka, a dostałem niezwykle ożywczego, nasyconego emocją, semi-akcyjniaka o lęku przed technokradzctwem i paradoksalnej potrzebie zerwania z tabu.

spodziewałem się spleśniałego, drętwego, przereklamowanego klasyka, a dostałem niezwykle ożywczego, nasyconego emocją, semi-akcyjniaka o lęku przed technokradzctwem i paradoksalnej potrzebie zerwania z tabu.

och boy, pierwszy Lovecraft i już jestem zakochany. co za lepkie, śliske, ciemne i przegniłe wejście w sam środek samotniczego bagna rozdwojenia jaźni. nie mogę się doczekać dokładki.

och boy, pierwszy Lovecraft i już jestem zakochany. co za lepkie, śliske, ciemne i przegniłe wejście w sam środek samotniczego bagna rozdwojenia jaźni. nie mogę się doczekać dokładki.

fajnie, że prorocza i w połowie celna, ale mimo wszystko śmierdzi zdziadzieniem. niektóre pomysły trochę już podgniły, inne refleksje straciły na aktualności (choćby te dotyczące modernizmu nie uwzględniają postinternetowych, ani postironicznych czasów), ale sam kapitalistyczno-społeczny korzeń to coś z czego można czerpać. szkoda, że nie jest to przystępniej napisane, bo tak to może poleciłbym z czystszym sumieniem.

fajnie, że prorocza i w połowie celna, ale mimo wszystko śmierdzi zdziadzieniem. niektóre pomysły trochę już podgniły, inne refleksje straciły na aktualności (choćby te dotyczące modernizmu nie uwzględniają postinternetowych, ani postironicznych czasów), ale sam kapitalistyczno-społeczny korzeń to coś z czego można czerpać. szkoda, że nie jest to przystępniej napisane, bo...

głęboka przebieżka przez wspaniały kawałek kina z kontekstami na boku. chciałbym, żeby stały bardziej w centrum i bardziej zaskakiwały różnorodnością albo głębiej wplątywały się w filozofię, ale to i tak całkiem gęsta książeczka.

głęboka przebieżka przez wspaniały kawałek kina z kontekstami na boku. chciałbym, żeby stały bardziej w centrum i bardziej zaskakiwały różnorodnością albo głębiej wplątywały się w filozofię, ale to i tak całkiem gęsta książeczka.

psychotyczna gonitwa myśli uchwycona niemal postmodernicznie w swojej namacalności. ciężko odkleić się od tego słowotoku, szczególnie, że racje rozłożone są niesamowicie równo.

psychotyczna gonitwa myśli uchwycona niemal postmodernicznie w swojej namacalności. ciężko odkleić się od tego słowotoku, szczególnie, że racje rozłożone są niesamowicie równo.

porządna, razowa Yiyun Li z rozchwianym, niejednoznacznym, ukojonym egzystencjalizmem, który płynie sobie jak rzeczka, a Ty się w nim tylko spokojnie zanurzasz. super rzecz o macierzyństwie jako surrealistycznym doświadczeniu.

porządna, razowa Yiyun Li z rozchwianym, niejednoznacznym, ukojonym egzystencjalizmem, który płynie sobie jak rzeczka, a Ty się w nim tylko spokojnie zanurzasz. super rzecz o macierzyństwie jako surrealistycznym doświadczeniu.

nie wiem czy dało się napisać to lepiej. osobista, emocjonalna przebieżka przez najgłębsze zakamarki kulisów i i analiz. bez pustych, logicznych interpretacji, a z potężnym bagażem często nawet wykluczających się tropów zamiast tego.

nie wiem czy dało się napisać to lepiej. osobista, emocjonalna przebieżka przez najgłębsze zakamarki kulisów i i analiz. bez pustych, logicznych interpretacji, a z potężnym bagażem często nawet wykluczających się tropów zamiast tego.

zaskakująco poetycki zbiór impresji na temat kina Tsaia z wnikliwym, osobistym, niesamowicie lekko przeprowadzonym wywiadem na koniec. szkoda, że brakuje temu kontekstu nowych filmów, ale z pierwszych reżyserskich prób Ming-Lianga wyciśnięto ile się da. wiwisekcja kinowej pustki, anty-sensów i wspaniałe zdefiniowanie filmowej przestrzeni.

zaskakująco poetycki zbiór impresji na temat kina Tsaia z wnikliwym, osobistym, niesamowicie lekko przeprowadzonym wywiadem na koniec. szkoda, że brakuje temu kontekstu nowych filmów, ale z pierwszych reżyserskich prób Ming-Lianga wyciśnięto ile się da. wiwisekcja kinowej pustki, anty-sensów i wspaniałe zdefiniowanie filmowej przestrzeni.

czyta się to bardziej jak serię artykulików na blogu niż szeroki esej, ale to może nawet dobrze. przystępna, nie zawsze celna, ale zawsze bystra seria anty-kapitalistycznych refleksji, obaw i nadziei. przydałoby się pewnie temu więcej poważnego riserczu, ale w bezpretensjonalnej formie luźnego monologu również nie brakuje temu uroku.

czyta się to bardziej jak serię artykulików na blogu niż szeroki esej, ale to może nawet dobrze. przystępna, nie zawsze celna, ale zawsze bystra seria anty-kapitalistycznych refleksji, obaw i nadziei. przydałoby się pewnie temu więcej poważnego riserczu, ale w bezpretensjonalnej formie luźnego monologu również nie brakuje temu uroku.

esencja egzystencjalnej derealizacji. świat budowany tylko z wiotkich tropów, rozpaczliwie maskulinistyczny i jednocześnie delikatny, pociągający bohater, a przede wszystkim swoiste, skromne, mini-uniwersum realnie oddychające w ramach tej krótkiej książeczki.

esencja egzystencjalnej derealizacji. świat budowany tylko z wiotkich tropów, rozpaczliwie maskulinistyczny i jednocześnie delikatny, pociągający bohater, a przede wszystkim swoiste, skromne, mini-uniwersum realnie oddychające w ramach tej krótkiej książeczki.

w większości chwyta delikatnością i wspaniałym oddaniem głębokości i wszechobecności nieobecności. pod koniec coś tam się łamie i melodramat zbyt przybiera na sile, ale o wiele lepiej pamiętam tu wszystko co dobre. zimowym wieczorkiem naprawdę wchodzi.

w większości chwyta delikatnością i wspaniałym oddaniem głębokości i wszechobecności nieobecności. pod koniec coś tam się łamie i melodramat zbyt przybiera na sile, ale o wiele lepiej pamiętam tu wszystko co dobre. zimowym wieczorkiem naprawdę wchodzi.