Nasze rozstania

Opowieść na jedno przyjemne popołudnie.
Niezobowiązujące spotkanie, po którym ciepło się uśmiechasz.
Zauroczenie, tylko chwilowe, bo szybko losy Alice i Fritza ulatują z pamięci.

Opowieść na jedno przyjemne popołudnie.
Niezobowiązujące spotkanie, po którym ciepło się uśmiechasz.
Zauroczenie, tylko chwilowe, bo szybko losy Alice i Fritza ulatują z pamięci.

Przyjemna, ale nie równa się nawet z najlepszą tego Autora - Delikatnością.

Przyjemna, ale nie równa się nawet z najlepszą tego Autora - Delikatnością.

Narratorem jest tu główny bohater, Fritz.
Fritz, którego, kilka razy, miałam ochotę porządnie potelepać (czyli, książka wzbudza emocje 🤣).
I nie wiem co napisać dalej (żeby nie spojlerować)🙈 bo to, że to książka o miłości, to wiecie...to, że jest napisana w niesamowicie wciągający sposób - dopiero się dowiecie...
Kogo, oprócz Fritza i Alice, spotkacie - jeszcze nie wiecie...
Gwarantuję, nie raz się uśmiechniecie...

Narratorem jest tu główny bohater, Fritz.
Fritz, którego, kilka razy, miałam ochotę porządnie potelepać (czyli, książka wzbudza emocje 🤣).
I nie wiem co napisać dalej (żeby nie spojlerować)🙈 bo to, że to książka o miłości, to wiecie...to, że jest napisana w niesamowicie wciągający sposób - dopiero się dowiecie...
Kogo, oprócz Fritza i Alice, spotkacie - jeszcze nie...

Rzadko lekturę książki ograniczam do jednego posiedzenia, czyli tuż po zabraniu z półki czytam ją od przysłowiowej deski do deski. Wychodzę z założenia, że powieść to nie czasopismo i lubię się z nią zżyć, wydzielać sobie jej fragmenty, delektować się poszczególnymi rozdziałami. Ale „Nasze rozstania” Davida Foenkinosa to przykład pozycji, z którą przygodę ograniczyłam do jednego wieczoru – nie dlatego, że zawarta w niej historia jest na tyle porywająca, że niemożliwe było się od niej oderwać, ale dlatego, że zdaje się ona posiadać własny wewnętrzny rytm, jakieś fabularne legato, którego nie chciałam zaburzać.
Alice i Fritz to niezbyt dobrana para. Raz – że różnią się od siebie w zasadniczych kwestiach, dwa – życiowe okoliczności też niezbyt im sprzyjają. Ale to, co składa się na ich niemożność bycia razem, to przede wszystkim rzeczy banalne, zwykłe ludzkie ułomności, pospolicie napotykane: nieumiejętność komunikowania własnych potrzeb, brak zdolności do kompromisu, nielojalność, zdrada. Siłą, dzięki której wierzy się w tę historię miłosną, jest jej zwyczajność. Język, jakim posługuje się Foenkinos, zauroczył mnie już w „Delikatności”, a nie zawiódł i tym razem. Jego opowieść jest kameralna, czuła, intymna, a bohaterowie, jakich stworzył, bardzo swojscy, realni – może właśnie przez tę ich niedoskonałość?
„Nasze rozstania” to romans pozbawiony tych cech, które najbardziej drażnią mnie w tym gatunku: patosu i nadmiernej czułostkowości. Choć to powieść na wskroś francuska (czujesz ten paryski szyk i bretońską magię),rzeczywiście zdają się nad nią unosić konotacje, o których wspomina wydawniczy blurb. Jeśli zechcesz, odnajdziesz w sposobie, w jaki scharakteryzowani są bohaterowie, echo prozy Murakamiego, a nieco neurotyczny, ironiczny humor powieści może przywieść Ci na myśl filmy Allena.
Nie jest to natomiast historia, o której wypada wiedzieć dużo jeszcze przed lekturą. I nie jest to powieść, o której będziesz myśleć latami. Prawdopodobnie Alice i Fritz zagoszczą w Twoim życiu tylko na jeden wieczór. Ale może być to wieczór uroczy; trochę słodki – jak to miłość, trochę gorzki – jak rozstanie.

Rzadko lekturę książki ograniczam do jednego posiedzenia, czyli tuż po zabraniu z półki czytam ją od przysłowiowej deski do deski. Wychodzę z założenia, że powieść to nie czasopismo i lubię się z nią zżyć, wydzielać sobie jej fragmenty, delektować się poszczególnymi rozdziałami. Ale „Nasze rozstania” Davida Foenkinosa to przykład pozycji, z którą przygodę ograniczyłam do...

Książka kompletnie nie dla mnie. Niektóre jej momenty były tak mozolne, że myślałam, że jej nie skończę.

Wszystko jest przerysowane do tego stopnia, że zdaje się być kompletnie oderwane od rzeczywistości.

Mimo, że książka krótka męczyłam ją trzy dni :/

Książka kompletnie nie dla mnie. Niektóre jej momenty były tak mozolne, że myślałam, że jej nie skończę.

Wszystko jest przerysowane do tego stopnia, że zdaje się być kompletnie oderwane od rzeczywistości.

Mimo, że książka krótka męczyłam ją trzy dni :/

Prosta,trochę banalna. Gdyby nie fakt,że w tym roku postanowiłam wrzucić tu wszystkie książki które przeczytam to nie napisałabym nic.
Historia mało prawdopodobna.Mysle,ze sprawy komplikują się na własne życzenie bohaterów. Taka na jeden wieczór.

Prosta,trochę banalna. Gdyby nie fakt,że w tym roku postanowiłam wrzucić tu wszystkie książki które przeczytam to nie napisałabym nic.
Historia mało prawdopodobna.Mysle,ze sprawy komplikują się na własne życzenie bohaterów. Taka na jeden wieczór.

Banalna historia opisana w niebanalny sposób. Piękny i subtelny. Delikatny i dowcipny. Niesamowicie podoba mi się styl autora. Iście magiczny....barwny i nostalgiczny. Już zamówiłam kolejną książkę. Chcę po raz kolejny ulec oczarowaniu grą słów, które opisują niby zwykle i codzienne zdarzenia.
Polecam

Banalna historia opisana w niebanalny sposób. Piękny i subtelny. Delikatny i dowcipny. Niesamowicie podoba mi się styl autora. Iście magiczny....barwny i nostalgiczny. Już zamówiłam kolejną książkę. Chcę po raz kolejny ulec oczarowaniu grą słów, które opisują niby zwykle i codzienne zdarzenia.
Polecam

Podczas czytania miałam nieodparte wrażenie, że to już było, to już znam. I rzeczywiście, historia wtórna i banalna: są zdrady, powroty, nowe początki... i wkurzający niezmiernie Fritz co to chce mieć ciasteczko i zjeść ciasteczko. Nawet scena na ślubie nie była dramatyczna, choć miała niewątpliwie poruszać serca czytelników. Nie podobały mi się też zbyt poetyckie opisy, mnóstwo metafor i porównań. Za dużo tego, autor mógłby się z tym nieco ograniczyć. Było kilka śmiesznych i ciekawych momentów, ale nie wpłynęły one zbytnio na ogólny odbiór książki, a tę mogę posumować krótko: przeczytane - zapomniane.

Powieść, mimo zaledwie 253 stron, czytało mi się dość wolno, niektóre fragmenty były męczące. Nie jest to książka, którą mogłabym polecić, ale myślę, że niektórym czytelnikom przypadnie do gustu.

http://kasta89.blogspot.com/2017/04/kochanie-kocha-czyli-recenzja-ksiazki.html?m=0

Podczas czytania miałam nieodparte wrażenie, że to już było, to już znam. I rzeczywiście, historia wtórna i banalna: są zdrady, powroty, nowe początki... i wkurzający niezmiernie Fritz co to chce mieć ciasteczko i zjeść ciasteczko. Nawet scena na ślubie nie była dramatyczna, choć miała niewątpliwie poruszać serca czytelników. Nie podobały mi się też zbyt poetyckie opisy,...

Ciekawe spojrzenie na milosc i relacje miedzy dwojgiem ludzi opisane w sposob groteskowy i zabawny. Mimo ze historia jest dosc przerysowana nie odbiega daleko od prawdy co ludzie czasem przezywaja w zyciu. Lekka lektura zeby sie posmiac a zarazem pomyslec o zyciu.

Ciekawe spojrzenie na milosc i relacje miedzy dwojgiem ludzi opisane w sposob groteskowy i zabawny. Mimo ze historia jest dosc przerysowana nie odbiega daleko od prawdy co ludzie czasem przezywaja w zyciu. Lekka lektura zeby sie posmiac a zarazem pomyslec o zyciu.

Średnia, trochę nierealistyczna.

Średnia, trochę nierealistyczna.