Zamieć

Niby blisko, a jednak tak daleko.

Niby blisko, a jednak tak daleko.

Czytałam ją kilka razy i trudno powiedzieć, dlaczego tak bardzo siedzi w pamięci.
Właściwie to wiem, "występuje" tam pewien narkotyk, dzięki któremu, po ustaniu jego działania, człowiek cieszy się rzeczywistym życiem.

Czytałam ją kilka razy i trudno powiedzieć, dlaczego tak bardzo siedzi w pamięci.
Właściwie to wiem, "występuje" tam pewien narkotyk, dzięki któremu, po ustaniu jego działania, człowiek cieszy się rzeczywistym życiem.

Bardzo interesujący świat, dużo magii, można zmarznąć.

Bardzo interesujący świat, dużo magii, można zmarznąć.

Powieść osadzona w zasypanej śniegiem Rosji, z elementami fantastycznymi, które są tu naprawdę interesującym zabiegiem. Zanurzając się w tej historii, niczym nasi bohaterowie w zaspach śnieżnych, odkrywamy, że coś tu nie gra, a jednocześnie łączy się w spójną całość dając nam krótką, lecz niebanalną powieść o podróży która trwa i trwa...

Powieść osadzona w zasypanej śniegiem Rosji, z elementami fantastycznymi, które są tu naprawdę interesującym zabiegiem. Zanurzając się w tej historii, niczym nasi bohaterowie w zaspach śnieżnych, odkrywamy, że coś tu nie gra, a jednocześnie łączy się w spójną całość dając nam krótką, lecz niebanalną powieść o podróży która trwa i trwa...

Rosja rozszarpana przez Chiny. Paraboliczne powieści Sorokina bardziej realna teraz niż wtedy gdy została napisana.

Rosja rozszarpana przez Chiny. Paraboliczne powieści Sorokina bardziej realna teraz niż wtedy gdy została napisana.

Zaczyna się zwyczajnie. Zima. Zadymka. Rosja. I stacja pocztowa, na którą zajeżdża lekarz. Chce zmienić konie, aby jak najszybciej dotrzeć do miejscowości Dołgie. Wiezie szczepionkę, żeby uchronić ludzi przed zarazą. Okazuje się, że koni nie ma, ale jest samopęd. Na małe koniki. I tak strona po stronie robi się dziwniej. Spotykamy dużych ludzi, witaminderów, pociągi jezdne ciągnięte przez konie wielkości dwupiętrowego domu. Bajka? Rzeczywistość? Sen? Na pewno zamieć. Aż zimnem bije z kart książki. Polecam. Tylko ciepłej herbaty sobie zróbcie.

Zaczyna się zwyczajnie. Zima. Zadymka. Rosja. I stacja pocztowa, na którą zajeżdża lekarz. Chce zmienić konie, aby jak najszybciej dotrzeć do miejscowości Dołgie. Wiezie szczepionkę, żeby uchronić ludzi przed zarazą. Okazuje się, że koni nie ma, ale jest samopęd. Na małe koniki. I tak strona po stronie robi się dziwniej. Spotykamy dużych ludzi, witaminderów, pociągi jezdne...

Historia w klimacie post-apokaliptycznym z wyczuwalnym wpływem prozy Dostojewskiego. Powieść drogi, której dziwność przykuwa uwagę. Ciekawe doświadczenie i zachęta do dalszej przygody z prozą Sorokina.

Historia w klimacie post-apokaliptycznym z wyczuwalnym wpływem prozy Dostojewskiego. Powieść drogi, której dziwność przykuwa uwagę. Ciekawe doświadczenie i zachęta do dalszej przygody z prozą Sorokina.

Doktor jechał, śnieg padał, a po drodze dochodziło do wszelkich nieszczęść. Autor z wielkim talentem literackim, którego w ogóle nie wykorzystał. Fabuła żadna. Świat porąbany. Momentami nie wiedziałam co się dzieje i tak w ogóle to po co?

Do tego nasz główny bohater był jakiś obleśny. Nastawiłam się na lekarza z poczuciem misji. Takiego, co za wszelką cenę niesie pomoc ludziom (w końcu wyruszył w zamieć!). Zamiast tego mamy niesmacznego erotomana uzależnionego od dragów. Bardzo słaba pozycja.

Doktor jechał, śnieg padał, a po drodze dochodziło do wszelkich nieszczęść. Autor z wielkim talentem literackim, którego w ogóle nie wykorzystał. Fabuła żadna. Świat porąbany. Momentami nie wiedziałam co się dzieje i tak w ogóle to po co?

Do tego nasz główny bohater był jakiś obleśny. Nastawiłam się na lekarza z poczuciem misji. Takiego, co za wszelką cenę niesie pomoc...

Sięgnęłam po tę książkę w ramach poznawania nowych rosyjskich autorów. Niestety raczej zniechęciła mnie do twórczości Sorokina. Językowo jest niezła, ale fabuła... Istny sen wariata, jak zresztą autor sam się wyraził. W dodatku otwarte zakończenie, nie wiadomo, co Chińczycy zrobią z doktorem (nie zdziwiłabym się, gdyby go zjedli ^_^). Pomysł z "narkotyczną piramidą" idiotyczny, nikt by nie zapłacił ani kopiejki za takie doznania, choćby nie wiadomo jak dobrze miał się potem czuć. Za to epidemia wywołana przez tajemniczy wirus przywleczony z Boliwii okazała się zaskakująco trafnym proroctwem (książka została napisana w 2010 roku). Natomiast rosyjskiego folkloru obiecywanego w opisie na okładce, który zachęcił mnie do wyboru tej właśnie książki, jest tutaj jak na lekarstwo. Tylko śniegu naprawdę dużo.

Sięgnęłam po tę książkę w ramach poznawania nowych rosyjskich autorów. Niestety raczej zniechęciła mnie do twórczości Sorokina. Językowo jest niezła, ale fabuła... Istny sen wariata, jak zresztą autor sam się wyraził. W dodatku otwarte zakończenie, nie wiadomo, co Chińczycy zrobią z doktorem (nie zdziwiłabym się, gdyby go zjedli ^_^). Pomysł z "narkotyczną piramidą"...

To jest taka książka że na początku myślałam sobie, nie ze mną te numery Sorokin, jestem łasa na ten rosyjski sznyt, na tego Bułhakowa, Czechowa w tobie. Irytowało mnie to, że pisząc tak dobrze można pisać takie pierdoły, jakby wprawkę pisarską - ale coś z tej książki zostaje. Fajna jest ta fantastyczna szata, zabawna. Nie wiem w sumie ostatecznie co napisać. Podobało mi się, ale jakbym już gdzieś to czytała.

To jest taka książka że na początku myślałam sobie, nie ze mną te numery Sorokin, jestem łasa na ten rosyjski sznyt, na tego Bułhakowa, Czechowa w tobie. Irytowało mnie to, że pisząc tak dobrze można pisać takie pierdoły, jakby wprawkę pisarską - ale coś z tej książki zostaje. Fajna jest ta fantastyczna szata, zabawna. Nie wiem w sumie ostatecznie co napisać. Podobało mi...