Kontener

Syryjczycy w Jordanii, a szerzej szara codzienność uchodźczego obozu, nie minutowa migawka do serwisu wiadomości, tylko skondensowane realia w niesłodzonym reportażu. Nie jest to gra "do jednej bramki", nie wszystkie postawy mieszczą się w europejskich głowach, autorzy jednak powstrzymali się od komentarza, przedstawiając zjawiska takie jakie są. Mimo, że to krótka forma długo i na raty czytane i nie ze względu na trudną tematykę.

Syryjczycy w Jordanii, a szerzej szara codzienność uchodźczego obozu, nie minutowa migawka do serwisu wiadomości, tylko skondensowane realia w niesłodzonym reportażu. Nie jest to gra "do jednej bramki", nie wszystkie postawy mieszczą się w europejskich głowach, autorzy jednak powstrzymali się od komentarza, przedstawiając zjawiska takie jakie są. Mimo, że to krótka forma...

Przerażający obraz tego, co dzieje się w równoległej rzeczywistości kilka tysięcy kilometrów od naszych ciepłych domów. W miejscu, gdzie posiadanie blaszanego kontenera to luksus.

Przerażający obraz tego, co dzieje się w równoległej rzeczywistości kilka tysięcy kilometrów od naszych ciepłych domów. W miejscu, gdzie posiadanie blaszanego kontenera to luksus.

Ładnie wydana, krótka i treściwa – w małym formacie – duży plus. Ciekawy i ważny temat przedstawiony dobrze pod względem literackim. Polecam!

Ładnie wydana, krótka i treściwa – w małym formacie – duży plus. Ciekawy i ważny temat przedstawiony dobrze pod względem literackim. Polecam!

Nawet nie wiem jak tę pozycję skomentować. Przerażające jest to, że świat i ludzie są tacy straszni. Jak można zniszczyć życie setek tysięcy ludzi, całe państwo, dziedzictwo kulturowe w imię... no właśnie czego? Polityki i chorej ambicji jednego człowieka? Schemat tak smutny, a jednak ciągle aktualny.

Nawet nie wiem jak tę pozycję skomentować. Przerażające jest to, że świat i ludzie są tacy straszni. Jak można zniszczyć życie setek tysięcy ludzi, całe państwo, dziedzictwo kulturowe w imię... no właśnie czego? Polityki i chorej ambicji jednego człowieka? Schemat tak smutny, a jednak ciągle aktualny.

Ciężko jest coś napisać. Każdy inaczej to odbierze. Ja mam w pracy kumpla Syryjczyka więc słyszę o innych sprawach, o których tutaj tylko wspomniano.

Ciężko jest coś napisać. Każdy inaczej to odbierze. Ja mam w pracy kumpla Syryjczyka więc słyszę o innych sprawach, o których tutaj tylko wspomniano.

Książka jest reportażem kryzysu humanitarnego wywołanym działaniami wojennymi w Syrii. " W drodze powrotnej od Aidy
i Zahida na przedmieściach burego i biednego miasta Ramta mijamy Cyber City. To znaczy trzeba wiedzieć, ze mijamy , bo z drogi na Amman niczego takiego nie widać...." (str. 31)

Książka jest reportażem kryzysu humanitarnego wywołanym działaniami wojennymi w Syrii. " W drodze powrotnej od Aidy
i Zahida na przedmieściach burego i biednego miasta Ramta mijamy Cyber City. To znaczy trzeba wiedzieć, ze mijamy , bo z drogi na Amman niczego takiego nie widać...." (str. 31)

Mała książka i pod względem ilości stron, jak i wizualnej wielkości. Rozmiarowo trochę jak czytanka dla najmłodszych, swoją drogą przypomniałem właśnie sobie, że poprzednia książka Tochmana też wyglądała nietypowo, mowa o Eli, Eli, która na pierwszy rzut oka wydawała się albumem ze zdjęciami. Niech jednak was nie zmyli książka po okładce. I Eli i Eli i Kontener choć obojętnościowo niewielkie, to drzemie w nich Wielka moc. Zupełnie jakby Tochman odrzucił cała ceregiele związane ze wstępem, rozwinięciem, itd. Tu od razu dostajemy mięso. Od razu konkret. Lubię go za to. Wie że możnaby napisać te książki dwa, trzy razy dłuższe, tylko po co? Zupełnie jak Smarzowski wyrzucający ze swoich obrazów niepotrzebne kadry. Zostaje tylko to, co chce nam przekazać bez didaskali i marginesów. Ok, jest wstęp o wojnie w Syrii, ale zajmuje 2-3 strony... stroniczki właściwie i dowiedziałem się z nich więcej, niż jakiegokolwiek innego źródła. Tochman nie płacze jak nauczyciel, któremu z 45 minut dyrektor zabrał 10 i on teraz nie wie jak wyrobić się z materiałem, dla niego krótka forma to atut. On bierze Ciebie za gębę i nie puszcza, bo wie że może, przy dajmy na to 300 stronach nie jestem pewien czy by też tak mocno wyszło. Świetna okładka, która raz rzuca się w oczy z daleka (ja wypatrzyłem ją wśród wielu książek polecanych przez lokalną bibliotekę na dużym stole),dwa dobrze się do niej wraca, ogląda ponownie, próbując dostrzec coś nowego za każdym razem. Super. I treść. Tochman ma rację, nas Europejczyków nie obchodzi to co dzieje się na przykład w Syrii. To daleko, ich cyrk, ich małpy. Gdyby powstał 12 odcinkowy serial o tej tematyce, pewnie bym nie obejrzał, ale godziny dokument już tak, książkę nawet nagrodzoną i chwaloną, ale dwutomową nie bardzo, a taką zgrabną czemu nie. Jeżeli zależało, by ktoś nie z kręgu zainteresowanych sięgną po taką pozycję, to ta sztuka udała mu się doskonale. Swoją drogą, my wiemy, że tam giną ludzie , głodują, że bieda, że uciekają, ale dokąd, czym to przypłacają i jak wygląda taki obóz od środka, który rozrasta się bez kontroli i już jest 4 największym miastem Jordanii, nie wiemy, a zapewniam, że warto poznać to na własnej skórze. Miejscami włos się jeży!

Mała książka i pod względem ilości stron, jak i wizualnej wielkości. Rozmiarowo trochę jak czytanka dla najmłodszych, swoją drogą przypomniałem właśnie sobie, że poprzednia książka Tochmana też wyglądała nietypowo, mowa o Eli, Eli, która na pierwszy rzut oka wydawała się albumem ze zdjęciami. Niech jednak was nie zmyli książka po okładce. I Eli i Eli i Kontener choć...

Jak się żyje w obozie dla uchodźców? Strasznie. A pomoc międzynarodowa to kropla w morzu potrzeb albo po prostu
jedna wielka fikcja. Uwielbiam reportaże Wojciecha Tochmana.

Jak się żyje w obozie dla uchodźców? Strasznie. A pomoc międzynarodowa to kropla w morzu potrzeb albo po prostu
jedna wielka fikcja. Uwielbiam reportaże Wojciecha Tochmana.

Jakby to strasznie nie brzmiało - rzeczywistość jednego z największych obozów dla uchodźców z Syrii znajdującego się w Jordanii przestaje już kompletnie poruszać. Autorzy nie pozostawiają złudzeń - świat zmęczył się tym tematem. Nie chcemy już nic widzieć, słyszeć, nie chcemy liczyć zabitych, zaginionych, zamkniętych w obozach, pozbawionych dostępu do normalnego życia: godnych warunków snu i wypoczynku, wody i żywności, możliwości nauki i pracy. Może jeszcze drżymy na myśl, że co dziesiąty uchodźca to dziecko. Ale czy na pewno?

Planując wakacje i zakup nowego samochodu, nie myślimy raczej o tych, którym zawalił się świat elementarnych wartości, w którym było miejsce na czułość, miłość, opiekę nad słabszymi. Którzy zostają pozbawienie tożsamości, rodziny, trwałości i przyszłości. Straszliwe poczucie wyobcowania i tymczasowości to codzienność, która być może nie opuści tych ludzi do końca życia.

W obliczu poczynań polskiego rządu wobec uchodźców z Afganistanu ta książka nabiera nowego, gorzkiego wyrazu...

Jakby to strasznie nie brzmiało - rzeczywistość jednego z największych obozów dla uchodźców z Syrii znajdującego się w Jordanii przestaje już kompletnie poruszać. Autorzy nie pozostawiają złudzeń - świat zmęczył się tym tematem. Nie chcemy już nic widzieć, słyszeć, nie chcemy liczyć zabitych, zaginionych, zamkniętych w obozach, pozbawionych dostępu do normalnego życia:...

Nie da się mieć lepszego pióra niż Tochman

Nie da się mieć lepszego pióra niż Tochman