Praca i dom

Wiersze o codzienności. O tym wszystkim, co wciąż jest wokół nas i o co się potykamy, a mimo to widzimy to tylko kątem oka. Autor patrzy na to wprost. Według niego jesteśmy zasypani codziennością, i możemy zadawać pytanie, czy to jest temat dla poezji? Czy to zbyt zwykłe, żeby stać się budulcem wiersza?
"Miotły i motyki
stały się nagle tak osamotnione,
że aż wołają o dotyk.
A co dopiero łopata do odgarniania śniegu..."

Część tekstów (może większość w tym zbiorze) zdaje się być bardzo hermetyczna, nawiązująca do pytań filozoficznych, zahaczająca o tę terminologię. Łatwo się tego nie czyta. Autor, wiedząc o tym, zaopatrzył czytelników w "Instrukcję obsługi" swojej poezji:
"Uważaj na odstępy między wersami.
Powiększ, wyczytaj, co jest między literami."
Ten wiersz to i autoironia, i faktycznie rodzaj porady co do sposobu odbioru tych tekstów.
Np. jak w "Czas i pieniądz", gdzie nie znaczenia są bohaterami, lecz język sam, słowa, ich strumienie, zatem:
"Trochę czasu trzeba poświęcić,
usiąść z tyłu i puścić się w dół."
Czasem poeta mówi do nas otwartym tekstem ("Czarne scenariusze"),czasem szyfruje. Wydaje się, że w tekstach otwartych otwarta jest też autora osobista puszka Pandory, jego ponure widzenie świata (w "Bułgarskim kazaniu" wciąż widzimy ciemne słowa - bezcienność, bezpłciowe, bezwietrzne).
"Nieważne kto.
Nie ma nikogo..."

A jeśli erotyk, to o tytule "Nowe kłopoty". Ale jednak piękny.

Możliwe, że cały tom to wiersze o niepewności. Co do świata, co do ludzi i relacji między nimi, co do poezji wreszcie. Także jego, autora, własnej.

Wiersze o codzienności. O tym wszystkim, co wciąż jest wokół nas i o co się potykamy, a mimo to widzimy to tylko kątem oka. Autor patrzy na to wprost. Według niego jesteśmy zasypani codziennością, i możemy zadawać pytanie, czy to jest temat dla poezji? Czy to zbyt zwykłe, żeby stać się budulcem wiersza?
"Miotły i motyki
stały się nagle tak osamotnione,
że aż wołają o...

Macie dobrą rękę do książek? Chodzi mi o to, czy wybierając kolejne tytuły jesteście zazwyczaj zadowoleni z lektur, po które sięgnęliście. Zauważyłem, że mam tak ostatnio z książkami poetyckimi - trafiają mi się zbiory intrygujące, pobudzające do myślenia i zmuszające do treningu językowego ucha i wrażliwości. Nie inaczej było w przypadku tomu Primoža Čučnika Praca i dom wydanego w serii poetyckiej Europejski Poeta Wolności.

Wiersze Čučnika są próbą ratowania fragmentów świata przed całkowitym zapomnieniem, żeby nie wszystek umarły, kiedy już przepadną zniszczone przez czas i użytkowanie. W krótkim podsumowaniu tomu Maciej Gierszewski słusznie zauważa, że poeta stara się ocalić wszystko, co tylko mu się napatoczy, nie zwracając uwagi, czy coś jest ważne, czy może niekoniecznie. No bo jak dokonać takiego wyboru i zdecydować, co ma jeszcze trwać choćby w drobnej części, a co bezpowrotnie przepaść. Čučnik chodzi dookoła domu, po uliczkach, placach targowych i przygląda się starociom, które nikomu nie wydają się już potrzebne. Z tych odpadów twórca stara się ułożyć coś, co nie będzie więcej zbiorem niczego. I jak pisze w tytułowym wierszu tomu, “praca, ach, praca – nigdy się nie kończy”.

Łykałem utwór za utworem i chłonąłem piękną, spokojną frazę utrudzonego poety, pełną smutku. I zasługa ogromna w tym obu tłumaczy, czyli Macieja Olszewskiego i Adama Wiedemanna – ten drugi zresztą świetnym jest poetą. Szkoda tylko, że to nadal jedyny tom poetycki Čučnika przełożony na polski.

Macie dobrą rękę do książek? Chodzi mi o to, czy wybierając kolejne tytuły jesteście zazwyczaj zadowoleni z lektur, po które sięgnęliście. Zauważyłem, że mam tak ostatnio z książkami poetyckimi - trafiają mi się zbiory intrygujące, pobudzające do myślenia i zmuszające do treningu językowego ucha i wrażliwości. Nie inaczej było w przypadku tomu Primoža Čučnika Praca i dom...

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2015/03/praca-i-dom-primoz-cucnik.html

http://dajprzeczytac.blogspot.com/2015/03/praca-i-dom-primoz-cucnik.html