Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Paląca obsesja” to trzeci tom cyklu „Tajemnice Abby Mullen”. Nie czytałam wcześniej żadnej powieści z dorobku literackiego Mike’a Omera, nawet dwóch poprzedzających „Palącą obsesję” tomów. Jednak nie zepsuło mi to przyjemności z czytania i poznawania tej historii. Myślę, że nikt się w niej nie pogubi, bo autor zadbał o to, aby każdy, kto sięgnie po te książkę otrzymał chociaż szczątkowe informacje o tym, co wydarzyło się w dwóch wcześniejszych. Nie zmienia to faktu, że zaostrza to tylko apetyt na dogłębniejsze ich poznanie i oczywiście zamierzam w najbliższym możliwym czasie nadrobić, bo „Paląca obsesja” naprawdę była dobra.

Abby Muller jest niezmiernie interesującą bohaterką. Teraz pracuje w NYPD i szkoli policyjnych negocjatorów. Zawsze przygotowana na najgorsze i chyba nic nie jest w stanie jej zdziwić i zaskoczyć. W dzieciństwie była w sekcie Wilcox, ale uciekła, gdy jej siedziba spłonęła. Chciałaby zapomnieć o kulcie, którego częścią byli jej rodzice oraz o szalonym mężczyźnie – przywódcy sekty, Mosesie Wilcoxie.

Abby łączy siły ze specjalistką ds. profilowania kryminalnego z FBI, Zoe Bentley. Obie kobiety są zdeterminowane, odnoszą sukcesy i nie znoszą przegrywać. Jednak Zoe ma tendencje do konfliktów. Mówi, co myśli, a nie co można i wypada powiedzieć.
Polowanie, które rozpoczynają, prowadzi je przez cały kraj do serii pożarów w małych miasteczkach, gdzie ofiary płoną żywcem, a w pobliżu znikają kobiety. Rozpoczyna się wyścig z czasem.

Bardzo dobrze prowadzona akcja i częste zwroty sprawiają, że jest to jedna z tych książek, których nie ma się ochoty odkładać podczas czytania. Świetnie rozpisana konfrontacja między Abby i Mosesem. Lektura, która trzyma czytelnika w napięciu do ostatniej strony, ale niestety uważam, że nie jest dla każdego, przez nagromadzone w niej zło i kilka momentów drastycznych.

Przed przeczytaniem „Palącej obsesji” dobrze zapoznać się z wcześniej napisanymi częściami – tom I „Zgubny wpływ”; tom II „Fałszywe intencje”.

„Paląca obsesja” to trzeci tom cyklu „Tajemnice Abby Mullen”. Nie czytałam wcześniej żadnej powieści z dorobku literackiego Mike’a Omera, nawet dwóch poprzedzających „Palącą obsesję” tomów. Jednak nie zepsuło mi to przyjemności z czytania i poznawania tej historii. Myślę, że nikt się w nie...

Rozwiń

Zwiń

Słowiańszczyzna ma w mojej biblioteczce specjalną półkę, która rozrosła się i zaczyna przenosić się na kolejną. Niezmiernie ucieszyłam się z kolejnego głosu w tym klimacie. „Boginie słowiańskich szeptów” autorstwa Joanny Laprus-Mikulskiej to kontynuacja „Słowiańskich Bogiń Ziół”, wspaniałego zielnika, który oprócz ziół przedstawiał również ich patronki. Każda Bogini miała poświęcone sobie zioła z wyjątkowymi właściwościami. Warto zwrócić uwagę, że portrety Bogiń oraz inne ilustracje do pierwszej książki wykonała artystka z Jasielskiej Pracowni Ikon Marta Jamróg.
Tym razem, wraz z „Boginiami słowiańskich szeptów” wkraczamy dalej i głębiej w magiczny świat mocy słowa. A o tym, że słowa posiadają ogromną siłę, która potrafi przywracać dobre i odwracać złe będą mogli się przekonać Ci z Was, którzy sięgną po tę wyjątkową pozycję. Dodam, że autorka Joanna Laprus-Mikulska jest wspaniałą gawędziarką i z ogromną przyjemnością poznaje się to, co ma nam do przekazania. Prawdę mówiąc nie ma się tej jej gawędy dosyć. Ta książka mogłaby mieć nawet sześćset stron i nadal by nie nudziła i czytałoby się ją z rosnącą ciekawością.
Autorka w poradniku przytacza zamowy, modlitwy, zaklęcia oraz szepty i zwraca uwagę na fakt, że kiedy są mądrze używane to potrafią naprawdę zdziałać wiele dobrego, np.: uzdrawiać czy chronić przed ogniem. Jeżeli ktoś będzie bardzo potrzebować to pomogą w zdobyciu upragnionej miłości. Niestety w nieodpowiednich rękach, niewłaściwie użyte – zaszkodzą. „Boginie słowiańskich szeptów” to książka, która zachwyca jeszcze w jeden sposób. Jest przepięknie zilustrowana przez Katarzynę Keymi i możecie mi wierzyć, że cieszy nie tylko tekst pisany, ale również oko czytelnika.
Książka/poradnik odbija fascynację autorki słowiańszczyzną z tym niepowtarzalnym klimatem. Udało jej się dotrzeć do takich źródeł, dzięki którym teraz my możemy poznać słowiański folklor i ludową magię. Przygotujcie się na wspaniałe doznania.

Słowiańszczyzna ma w mojej biblioteczce specjalną półkę, która rozrosła się i zaczyna przenosić się na kolejną. Niezmiernie ucieszyłam się z kolejnego głosu w tym klimacie. „Boginie słowiańskich szeptów” autorstwa Joanny Laprus-Mikulskiej to kontynuacja „Słowiańskich Bogiń Ziół”, wspaniałe...

Rozwiń

Zwiń

Nie mogłam sobie odmówić przyjemności lektury biografii Agathy Christie, ponieważ bardzo lubię biografie i jeszcze z jednego powodu. Agatha stworzyła bohatera, którego uwielbiam i z którym (gdyby było to możliwe) chciałabym się spotkać, porozmawiać i może rozwiązać jakąś zagadkę żeby móc obserwować z bliska jak pracuje. Bohatera o tak genialnym umyśle, że myślę iż sama Agatha musiała być co podobnie genialną osobą. Oczywiście mowa o detektywie wszech czasów - Małym Belgu - Helculesie Poirot.
Wszystko jedno czy wiecie dużo o Agathcie czy mało, ta biografia powinna Wam się spodobać, bo jest szczera i na tyle szczegółowa, że zadowoli (chyba) każdego. Lucy Worsley pisząc tę biografia posiłkowała się wieloma wcześniejszymi tekstami, które wyszły na temat niekwestionowanej Królowej Kryminału oraz z jej własnych, prywatnych dokumentów. Wspaniałą wiadomością dla każdego wielbiciela twórczości Christie będzie to, że książka obejmuje całe osiemdziesiąt pięć lat życia wielkiej pisarki oraz trochę po jej śmierci, dotyczące majątku.
Książka jest bogata w szczegóły, ale niestety - dla tych, którzy mają braki w lekturze jej książek - zawiera sporo spoilerów dotyczących kilku z nich (o czym uprzedza na początku autorka biografii). I może w ogóle bym o tym nie pisała, uważając za nieistotne, lecz spoilerowanie sięga nawet rozwiązania zagadek, więc może zepsuć przyjemność ewentualnego poznawania tychże.
Życie Agathy było bardzo interesujące i teraz możecie się o tym przekonać, sięgając po tę biografię. Choć urodziła się w luksusie (epoka wiktoriańska), to jej rodzina dosyć szybko wszystko straciła. Agatha więc musiała sama zarabiać na życie. Osiem dekad jej życia, to dwie wojny światowe, upadek Imperium Brytyjskiego oraz gwałtowne zmiany społeczne i ekonomiczne. Wszystko to, co wydarzyło się na świecie i w kraju zostało trwale zarejestrowane w jej książkach i ma w nich odbicie.
Lucy Worsley podzieliła biografię Christie na dziesięć części, nie omijając żadnego okresu jej życia:
wiktoriańska dziewczynka – lata 90. XX wieku
edwardiańska debiutantka – pierwsza dekada XX wieku
wojenna pielęgniarka – 1914-1918
błyskotliwa młoda autorka – lata 20. XX wieku
rok 1926
okres plutokratyczny – lata 30. XX wieku
pracownica wojenna – lata 40. XX wieku
pora przypływu – lata 50. XX wieku
nieswingująca – lata 60. XX wieku
kurtyna – lata 70. XX wieku
Lucy Worsley oddała w pełni życie Agathy. Przedstawiła jej czasy i pracę nie skupiając się na tematach drażliwych i sensacyjnych, wyciąganych przez innych biografów - antysemityzm, stosunek do macierzyństwa czy słabsza jakość późniejszych powieści Królowej Kryminału.
Ta książka, ta biografia w pewien sposób zmusza mnie do ponownego zanurzenia się w powieści Agathy Christie i zupełnie inne spojrzenie na nie. Teraz nie będą, li tylko rozrywką i zagadką kryminalną. Teraz będę szukać również powiązań do tego, co w tym okresie działo się na świecie i myślę, że to może okazać się jeszcze bardziej fascynujące.
Warto jeszcze dodać, że Agatha była osobą wyjątkową i znajduje się na podium najlepiej sprzedających się książek wszech czasów. Wyprzedzają ją tylko Biblia i William Shakespeare.
Warto poznać biografię takiej osoby, kobiety, pisarki.

Nie mogłam sobie odmówić przyjemności lektury biografii Agathy Christie, ponieważ bardzo lubię biografie i jeszcze z jednego powodu. Agatha stworzyła bohatera, którego uwielbiam i z którym (gdyby było to możliwe) chciałabym się spotkać, porozmawiać i może rozwiązać jakąś zagadkę żeby móc o...

Rozwiń

Zwiń

Czasami się zdarza, że sięgam po literaturę dla dzieci. Uwielbiam to, bo przypominają mi się czasy beztroski. Wiem, że nie zawsze świetnie jest być dzieckiem, ale z reguły tak.

Przygody Liściaka, którego poniosło to pierwsza część z serii o wrażliwym liściu, który poszukuje prawdy o sobie i o swoich emocjach. Nie jest to byle jaka opowieść o niczym. To mądra książka, która owszem dostarcza rozrywki i cieszy oczy pięknymi ilustracjami autorstwa Aleksandry Grzesiak, ale przede wszystkim uczy i nie jest pozbawiona głębszych emocji. Dostarcza także tematu do rozmowy i dyskusji tak z rodzicami, jak np.: w klasie.

Niejednokrotnie młodemu czytelnikowi z jego małymi czy większymi problemami pomagali różni bohaterowie książkowi. Bardzo często autorzy sięgali po postaci ze świata zwierząt, bo dzieci je lubią. Chyba do tej pory nie spotkałam się aby pisarz przeniósł ludzkie emocje na rośliny, a konkretnie na liście.
Bohaterem książki, a właściwie powieści dla dzieci, Marcina Malca, którego po prostu uwielbia się od początku tej historii jest młody liść, Lucjan Liściak czyli Lucek. Wiadomo, że jak wiele dzieci Lucek także boryka się z ogromnym problemem. Lucek jest inny. Lucek się wyróżnia. Niby nic takiego, ale bardzo trudna jest inność w grupie czy tłumie. Wszystkie liście na magicznym drzewie mienią się różnymi kolorami i skoro magiczne, to potrafią te kolory zmieniać. Lucek natomiast zwraca uwagę wszystkich bo jest... biały.

Odmienność, nie tylko w przypadku Liściaka, bywa uciążliwa i męcząca. Może dlatego tyle wiary pokłada w opowieściach wiatru Oszołoma, które przynosi z odległego świata. A potrafi mamić pięknymi historyjkami. I wówczas w głowie młodego liścia zaczyna kształtować się plan i chyba już wiecie co z tego wykiełkowało?

Lucek wyruszył w nieznane. Sami sprawdźcie ile miały wspólnego gawędy wiatru z faktycznymi przygodami, które spotkały naszego bohatera. Przeczytajcie o tym, co przydarzyło się Liściakowi, co robił i kogo poznał. I najważniejsze – czy udało mu się poznać samego siebie.

Daj się ponieść przygodzie z Liściakiem.

Książka przeznaczona jest dla dzieci od lat 8 i myślę, że młodsze mogą mieć kłopoty ze zrozumieniem. Jednak to rodzic powinien podjąć decyzje, bo w końcu to on zna swoje dziecko najlepiej.

Czasami się zdarza, że sięgam po literaturę dla dzieci. Uwielbiam to, bo przypominają mi się czasy beztroski. Wiem, że nie zawsze świetnie jest być dzieckiem, ale z reguły tak.

Przygody Liściaka, którego poniosło to pierwsza część z serii o wrażliwym liściu, który poszukuje prawdy o sobi...

Rozwiń

Zwiń

Dzieje relacji prusko/niemiecko-rosyjskich/sowieckich.

Może nas nie interesować historia. Możemy mieć w nosie daty, władców czy wydarzenia. Jednak o tym, co dotyczy bezpośrednio naszego kraju powinniśmy wiedzieć choć trochę. Ale to moje zdanie.

Grzegorz Kucharczyk i Krzysztof Rak są historykami. Połączyli siły i powstała ta książka, w której zagadnienia zostały ujęte w szerszych niż do tej pory ramach chronologicznych. Być może niektórym otworzą się oczy ze zdziwienia.

Książka opowiada o tym, na czym podobno wszyscy najlepiej się znamy (zwłaszcza panowie w towarzystwie) o polityce. Lecz nie takiej małej, która tym dzisiejszym politykom wydaje się duża. Tylko o wielkiej. Dotyczy Rosji i Niemiec i ich polityce wobec Polski i Europy Środkowej. Publikacja jest na tyle ciekawa, bo Kucharczykowi i Rakowi udało się dotrzeć do takich źródeł, które dotąd nie były analizowane i wykorzystywane. Po lekturze wyłania się obraz, który jasno mówi, że lepiej w ogóle nie mieć sąsiadów, niż mieć takich jak my - sąsiadów z piekła rodem.
Przez bardzo długi czas Rosja i Niemcy panowały prawie ramię w ramię. Stosowały totalitarne, bezbożne, nieludzkie ideologie, które uzasadniały zbudowanie i funkcjonowanie aparatu państwowego czyniącego z ludobójstwa zwyczajny, niemal rutynowy instrument władzy.
Ich sojusz i militarna konfrontacja oznaczała tylko jedno - apokalipsę dla dziesiątków milionów ludzi na Starym Kontynencie.

Jeżeli nie interesuje Was historia i to, co już przeszło, to jednak warto sięgnąć po tę pozycję z jednego powodu. Geograficznie nic się nie zmieniło i choć przez lata sąsiadów nam przybyło, to Rosja i Niemcy nadal są wśród nich. Czy jak kiedyś stanowią dla nas niebezpieczeństwo? Proponuję żebyście przeczytali "Piekielnych sąsiadów" a później sami spróbowali odpowiedzieć sobie na to pytanie.
Ja ze swej strony polecam.

Dzieje relacji prusko/niemiecko-rosyjskich/sowieckich.

Może nas nie interesować historia. Możemy mieć w nosie daty, władców czy wydarzenia. Jednak o tym, co dotyczy bezpośrednio naszego kraju powinniśmy wiedzieć choć trochę. Ale to moje zdanie.

Grzegorz Kucharczyk i Krzysztof Rak są his...

Rozwiń

Zwiń

Kanadyjska artystka i rękodzielniczka Arounna Khounnoraj w 2002 roku wraz z mężem Johnem Boothem założyła bookhou, studio, gdzie ręcznie tworzą artykuły gospodarstwa domowego i tekstylia artystyczne.
Arounna: "Haft należy do moich ulubionych technik. W ten sposób można rysować nicią na tkaninie, tworzyć wzory i obrazy, nadawać im kolor i kształt."

Niewiele potrzeba na początku do tego hobby, chociaż w sumie nie tylko na początku. Igły, mulina lub jakieś inne nici, tamborek z naciągniętym na niego materiałem i otwarta głowa. Aha… zapomniałabym. Potrzeba jeszcze czegoś. Chęci i samozaparcia, bo przecież samo się nie zrobi. I trzeba ćwiczyć, bo od początku nikt nie jest mistrzem.

Ludzie haftowali od zawsze. Podobno haft, jako rzemiosło narodził się w Chinach ok. 3500 lat przed Chrystusem. Przez ten czas miał swoje wzloty i upadki. Do Europy dotarł dzięki kościołowi ok. 1000 roku, a w XVIII wieku stał się rozrywką klasy wyższej, wówczas bardzo popularny we Francji i Anglii. Z powstaniem haftu maszynowego i katalogów wysyłkowych, trafił pod strzechy.

Do niedawna kojarzony z babciami i wsią; makatkami i serwetkami. Jednak pod koniec XX wieku po haft sięgają dyktatorzy mody i wraca on do łask.
W taki sposób dochodzimy do haftu artystycznego, który rozpowszechniły media społecznościowe w XXI wieku. I po tylu latach… wiekach mamy wielki powrót haftu. Tylko teraz, to prawie jak malowanie igłą.

Proponuję Wam, nie tylko na początek – pieknie wydaną i bogato ilustrowaną książkę "Haft botaniczny" Arounny Khounnoraj. Wiem, że na pierwszy rzut oka niektórym z Was może się wydać banalnie, wręcz dziecinnie prosty. Proponuję w takim razie jedno rozwiązanie. Weźcie igłę z nicią i spróbujcie sami odwzorować to, co na zdjęciu. Zobaczcie czy nadal będziecie zdania, że to takie proste.

Ta książka powstała z myślą o każdym. O osobach, które dopiero rozpoczynają swoją przygodę z haftowaniem – i tutaj świetnie można się przygotować, bo autorka pomyślała o wszystkim. Dlatego zwłaszcza te osoby powinny krok po kroku przeczytać całą książkę, nie omijając żadnego rozdziału. Bardzo ważne są rozdziały o materiałach, ściegach, technikach czy projektowaniu i to powinniśmy poznać przed przystąpieniem do pracy.
Później znalazło się miejsce dla dwudziestu szczegółowo opisanych i sfotografowanych projektów. Uważam, że jeśli przeczytacie książkę od początku, nie powinniście mieć trudności ze zrozumieniem później.
Oczywiście chyba nie muszę dodawać, że bohaterami haftów są wszelkiego rodzaju rośliny – wszak to jest haft botaniczny. A jeden projekt od drugiego różni się… Ciii. Coś dla Was też chyba muszę zostawić. Sami sprawdźcie jakie projekty przygotowała dla nas Arounna, na czym i czym będzie je wykonywać i skąd pochodzą.

Kanadyjska artystka i rękodzielniczka Arounna Khounnoraj w 2002 roku wraz z mężem Johnem Boothem założyła bookhou, studio, gdzie ręcznie tworzą artykuły gospodarstwa domowego i tekstylia artystyczne.
Arounna: "Haft należy do moich ulubionych technik. W ten sposób można rysować nicią na tk...

Rozwiń

Zwiń

Afghan narcos to nie jest moje pierwsze spotkanie z Marcinem Szymańskim. Błędnie założyłam, że będzie to zamknięcie trylogii ze wspomnieniami z misji w Afganistanie. Jak się jednak okazało, to jest zupełnie inna opowieść, choć generalnie jej akcja również rozgrywa się w tym kraju. Tym razem w ręce czytelników trafia książka z gatunku sensacja, a ja pokusiłabym się o dodanie, że trochę wkracza w obszary thrillera i z pewnością political fiction.

Już wiadomo – miejsce Afganistan, czas rozłożony na prawie półtora roku, od marca 2024 do sierpnia 2025. Ale nie jest to fantastyka. To same takty. Czas dostosowany został jedynie do tego, co się dzieje. A jeden z bohaterów – Polak, wraca po raz kolejny do tego niespokojnego kraju, by tym razem odbyć misję inną, bo już nie pod flagą NATO. Teraz dostarczają leki by ratować ludzi. Ale trzeba pamiętać i mieć z tyłu głowy, że to dziki Afganistan i że władzę sprawują Talibowie.

Nie mamy dolarów, ale mamy heroinę, dużo heroiny, której Allah, dla nas nie chce. Chcą jej inni, synu, chcą jej tak bardzo, że w zamian za nią zrobią dla nas wszystko. Ameryka ma dolary, Putin – gaz, Arabowie – ropę, my mamy heroinę. To przekleństwo i szansa zarazem.
Tymi słowami Bashid Noorzai nazywany „afgańskim Pablo” zaprosił do współpracy jednego z głównych bohaterów książki. To on jest baronem narkotykowym i to on rozdaje karty. I to on prowadzi nas przez świat, w którym heroina jest narzędziem w zmianach na poziomie geopolitycznym i wpływach międzynarodowych.

Mamy możliwość poznać biznes narkotykowy „od podszewki”, Szymański przytacza dane historyczne, ale również dzieli się z nami własnymi doświadczeniami nabytymi podczas dwóch misji w Afganistanie.
Narkotykowe kartele, rosyjscy oligarchowie, grupa Wagnera, Talibowie, oczywiście nieustające działanie wojenne w tle. Brud, niebezpieczeństwo, strach… można by tak wyliczać. Prawdę mówiąc ogólnie jest źle, brutalnie, na wszystko i wszystkich trzeba uważać.

Marcin Szymański po raz drugi przekonał mnie do swojej twórczości, bo jest szczera i merytoryczna, a jej siła tkwi w faktach. To mądra książka i mimo przyciężkiej tematyki czyta się zadziwiająco dobrze i płynnie. Bardzo aktualna i zdecydowanie godna polecenia, nie tylko osobom interesującym się polityką i przemysłem narkotykowym.

Afghan narcos to nie jest moje pierwsze spotkanie z Marcinem Szymańskim. Błędnie założyłam, że będzie to zamknięcie trylogii ze wspomnieniami z misji w Afganistanie. Jak się jednak okazało, to jest zupełnie inna opowieść, choć generalnie jej akcja również rozgrywa się w tym kraju. Tym raze...

Rozwiń

Zwiń

Jeżeli sądzicie, że o historii można tylko poważnie, to chyba jesteście w błędzie. Do tej pory też tak myślałam, ale wpadła mi w ręce książka dziennikarza Krzysztofa Pyzi (chociaż po jej przeczytaniu, to chyba powinnam pisać Krzyśka, bo czuję jakbyśmy się już znali).

"Wyszło jak zwykle… Rozbrajająca historia Polski", ten pierwszy człon pasuje w sumie do wszystkiego. Gdy coś nam się nie udaje, to z reguły właśnie po niego sięgamy. W tym momencie muszę zacytować słowa samego autora ze wstępu książki, bo one najlepiej przemówią o tym, co w niej znajdziemy.
"Gdy przyjrzymy się polskiej historii, szybko dojdziemy do wniosku, że nic jej lepiej nie opisuje niż słowa „Nic się nie stało, Polacy, nic się nie stało!”. I nie chodzi wcale tylko o przeszłość polskich piłkarzy czy w ogóle naszych sportowców. Chcąc nie chcąc, w naszej przeszłości znajdziemy mnóstwo wydarzeń, które najzwyczajniej w świecie nie powinny mieć miejsca. Bowiem poza piękną kartą historii nasz naród posiada również opowieść alternatywną, żywcem wyjętą z krzywego zwierciadła albo wyglądającą tak, jakby to był film Stanisława Barei."

Zdaję sobie sprawę, że znajdą się osoby oburzone takim stylem i taką formą „sprzedania” nam historii. Ale w sumie dlaczego nie? Mamy wersję dla koneserów, dla wielbicieli. Mamy wersję tzw. szkolną. Miejmy też wersję humorystyczną, dla tych, których historia mierzi. Może akurat polubią?
Owszem, trzeba mieć spore poczucie humoru, by na pewne sprawy i wydarzenia, które do tej pory braliśmy bardzo poważnie, zacząć patrzeć przez palce. Krzysztof Pyzia w doskonały i wyważony sposób połączył z sobą wiedzę historyczną, nieprawdopodobny wręcz humor i garść absurdu; wymieszał to wszystko i powstała świetna książka, która bawi ucząc lub uczy bawiąc.

"Wyszło jak zwykle…" to książka, która „przemówi” do wszystkich, bez względu na to, czy lubią historię. Do tego styl pisania Pyzi jest przyjemny w odbiorze i lekki, a za komentarze autora do opisywanych zdarzeń, gdybym oceniała, dodałabym gwiazdkę.

Jeżeli sądzicie, że o historii można tylko poważnie, to chyba jesteście w błędzie. Do tej pory też tak myślałam, ale wpadła mi w ręce książka dziennikarza Krzysztofa Pyzi (chociaż po jej przeczytaniu, to chyba powinnam pisać Krzyśka, bo czuję jakbyśmy się już znali).

"Wyszło jak zwykle… R...

Rozwiń

Zwiń

„Powieść o trwałej miłości i niszczycielskich tajemnicach, która rozgrywa się w Anglii podczas drugiej wojny światowej, aż po Australię pięćdziesiąt lat później. Oparta na prawdziwej historii.
Rupert obiecał, że wróci. Florence miała tylko czekać.”

W krótkim czasie to moje drugie spotkanie z twórczością Santy Montefiore. O ile pierwsza książka zabrała mnie w „podróż” niezbyt odległą, bo tylko po Europie (Anglia, Włochy), teraz autorka zafundowała trzy linie czasowe: Kornwalia 1944, Londyn 1988, Melbourne 1995.

W sumie to powinnam zadać tylko jedno pytanie i zostawić Was z rozwikłaniem tej szalenie trudnej zagadki: co może łączyć obietnicę złożoną ukochanej ze snami pięćdziesiąt lat później i tajemniczym listem?
Powiem szczerze, że gdybym ja przeczytała taką zagadkę, zachodziłabym w głowę, ale chyba nic sensownego raczej bym nie wymyśliła. Troszeczkę ujawnię rąbka tajemnicy, ale to w trakcie pisania, tak więc bądźcie czujni.
Zacznę od tego, że „Czekaj na mnie” to powieść, która została oparta na wątkach z życia przyjaciela autorki. Jednak nie jest to biografia, a tylko fikcja zbudowana na prawdziwych wydarzeniach.

Santa Montefiore zabiera nas w podróż; w podróż w trzy miejsca na mapie świata – Kornwalia, Londyn i Melbourne, ale także w podróż w czasie: 1944, 1988, 1995. Każde z tych miejsc to inna historia, choć od razu wiadomo, że łączą się poprzez pewne zdarzenia. Ale tak naprawdę zrozumiemy to zjawisko dopiero na sam koniec, gdy wszystkie karty zostaną odkryte.

W powieści „Czekaj na mnie” króluje miłość, jednak sądzę, że dla każdego czytelnika na pierwszy plan wybije się zupełnie co innego. Sądzę, że w tym przypadku o palmę pierwszeństwa będzie walczyć temat, którym jednym może wydać się trochę fantastyczny, a niektórym być może idiotyczny – reinkarnacja. I to jest ten motyw faktycznie z życia wzięty.

W różnych liniach czasowych obserwujemy: Florence i Ruperta; Maxa; Florence – pięćdziesiąt jeden lat później. Wojna rozdzieliła dwójkę ludzi, Florence i Ruperta. Florence miała czekać, ale niestety doczekała informacji, że Rupert zginął podczas bitwy o Arnhem; Ponad czterdzieści lat później Maxa nawiedzają sny – koszmary, o wojnie. Jest przekonany, że musi wykonać misję w sprawie Ruperta Dasha. W ten sposób trafia do Florence; Tajemniczy list z drugiego końca świata. Nieznajomy pamiętający życie Florence i Ruperta. Kim jest? Czy to możliwe żeby… Po takim czasie…
Wzruszająca historia i zdecydowanie przyciąga nas fakt, że jest to opowieść prawdziwa, choć dobrze, że na potrzeby książki zmieniona i autorka popuściła wodze fantazji. A trzeba przyznać, że tego Montefiori nie brakuje. „Czekaj na mnie” jest powieścią ciekawą, barwną i dobrze napisaną. Mogę ją polecać ze spokojnym sumieniem.
I jeszcze jedno – wrażliwe osoby będą z pewnością potrzebowały chusteczki.

„Powieść o trwałej miłości i niszczycielskich tajemnicach, która rozgrywa się w Anglii podczas drugiej wojny światowej, aż po Australię pięćdziesiąt lat później. Oparta na prawdziwej historii.
Rupert obiecał, że wróci. Florence miała tylko czekać.”

W krótkim czasie to moje drugie spotkani...

Rozwiń

Zwiń

"Karol III – nietypowy król."

Można faktycznie tak powiedzieć. Karol III Windsor jest najstarszym w historii Anglii i Wielkiej Brytanii władcą, który wstąpił na tron – w chwili, gdy był koronowany miał siedemdziesiąt trzy lata. To dobry czas na emeryturę. Wielu „obserwatorów” było zdania, że powinien „odpuścić” i na tronie zamiast niego powinien zasiąść jego starszy syn, Wilhelm.

W chwili pisania tej książki i oddawania jej do druku nie można było nic zarzucić kondycji monarchy. Dzisiaj sprawa wygląda inaczej. Karol jest chory i być może kolejnym jego krokiem będzie abdykacja.

Tymczasem trzymamy w rękach najnowszą biografię poświęconą właśnie temu monarsze, który przez lata bardziej dzielił, niż łączył naród. Dzięki Iwonie Kienzler mamy okazję zagłębić się choć trochę w to, co ukształtowało Karola, przyszłego króla. Poznamy więc jego dzieciństwo, lata szkolne, młodzieńcze. Zajrzymy w pilnie strzeżone zakamarki serca następcy tronu i sprawdzimy, jak to jest żyć z brzemieniem – kiedyś będziesz królem!

Schowajmy swoje prywatne lubienia czy nielubienia głęboko do kieszeni i zatopmy się w lekturze. A warto poznać Karola dziecko, Karola młodzieńca, Karola dorastającego, Karola mężczyznę… Warto poznać Karola, by wyrobić sobie w końcu o nim zdanie, nie opierające się tylko na krótkich wzmiankach w prasie i newsach telewizyjnych. Zacznijmy od zera. Sprawdźmy jakim był dzieckiem i czy chcielibyśmy być na jego miejscu oblegani niezmierzonymi zastępami nianiek.

Miałam okazję przeczytać kilka książek o royalsach, nie unikam tego tematu. Biografie lubię, a dodatkowo pióro Iwony Kienzler jest lekkie. Czytałam wcześniej jedną biografię napisaną przez nią "Wszystkie żony Henryka VIII". Równie dobrze mi się ją poznawało, choć to epoka inna i klimat całkiem odmienny. Windsorowie są bardziej współcześni, żyją bliżej nas i można powiedzieć, że troszeczkę „żyjemy ich życiem” za sprawą mediów.

Zapewne mamy swoich ulubieńców i są wśród rodziny królewskiej takie osoby, których nie lubimy. Ale tak po prostu jest z wszystkimi ludźmi. I właśnie to chcę Wam przypomnieć przed sięgnięciem po tę biografię. Karol III czy po prostu Karol – człowiek, jak każdy inny, taki sam jak Ty. Nie ma aureoli nad głową czy trzeciego oka. Nie ma na stałe przyspawanej korony do głowy. Na pierwszy, a nawet drugi rzut oka nic go nie wyróżnia. Urodził się, ma rodzeństwo, żonę, dzieci. Skończył szkołę, ma zawód. Jak każdy inny. Oprócz tego, że przyszło mu się urodzić w takiej, a nie innej rodzinie, nic go od nas nie różni.

Być może będziecie uważać, że jest to pozycja obowiązkowa dla wielbicieli royalsów. Ja jednak uważam, że po tę książkę powinni sięgnąć ci, którzy szukają dobrze i rzetelnie napisanej biografii, która nie będzie laurką. Biografii, którą czyta się jak wciągającą powieść.

"Karol III – nietypowy król."

Można faktycznie tak powiedzieć. Karol III Windsor jest najstarszym w historii Anglii i Wielkiej Brytanii władcą, który wstąpił na tron – w chwili, gdy był koronowany miał siedemdziesiąt trzy lata. To dobry czas na emeryturę. Wielu „obserwatorów” było zdania...

Rozwiń

Zwiń