Zbawienie na Sand Mountain. Nabożeństwa z wężami w południowych Appalachach

Historia wężowników wydaje się być fascynująca, jednak autorow zabrakło dystansu obserwatora, przez co lektura ma wymiar osobisty - co zaburzało mi jej odbiór.
Reportaż jest krótki i w sam raz na jednen wieczór, niestety równie szybko się o nim zapomina,

Historia wężowników wydaje się być fascynująca, jednak autorow zabrakło dystansu obserwatora, przez co lektura ma wymiar osobisty - co zaburzało mi jej odbiór.
Reportaż jest krótki i w sam raz na jednen wieczór, niestety równie szybko się o nim zapomina,

Bardzo długo trwało, zanim temat i narracja wciągnęły. Potrzebowałem prawie połowy książki, aby uznać ją za ciekawą. Częściowo zadecydował o tym sam temat: nie czuję się dobrze przy czytaniu o fanatyzmach i nie potrafię przeżywać stanów uniesienia religijnego, więc przeszedłem pewnego rodzaju drogę przez mękę. Ale warto było, bo a) Covington pokazuje pewien bardzo specyficzny wycinek USA, o którym dotychczas nie miałem bladego pojęcia i b) robi to z własnego doświadczenia, co jeszcze bardziej potęguje wrażenie autentyczności.

Bardzo długo trwało, zanim temat i narracja wciągnęły. Potrzebowałem prawie połowy książki, aby uznać ją za ciekawą. Częściowo zadecydował o tym sam temat: nie czuję się dobrze przy czytaniu o fanatyzmach i nie potrafię przeżywać stanów uniesienia religijnego, więc przeszedłem pewnego rodzaju drogę przez mękę. Ale warto było, bo a) Covington pokazuje pewien bardzo...

Można momentami poczuć się niekomfortowo, ale temat bardzo ciekawy. Na duży minus dla wydania, że nie zamieszczono zdjęć, o których autor sam wspomina w podziękowaniach. Myślę, że każdy reportaż zyskuje na ilustracjach.

Można momentami poczuć się niekomfortowo, ale temat bardzo ciekawy. Na duży minus dla wydania, że nie zamieszczono zdjęć, o których autor sam wspomina w podziękowaniach. Myślę, że każdy reportaż zyskuje na ilustracjach.

Ujmując najogólniej jest to dobry reportaż, jednak brakło mi w nim większej ilości faktów dotyczących kościołów wężowników, historii osób do niego należących, za to za dużo w nim było osobistej relacji dotyczącej drogi do wiary jaką przechodził sam autor, jak i jego nazbyt subiektywnych wypowiedzi, które nieco mi tam nie pasowały. Książka w odbiorze bardziej przypomina biografię niż reportaż, jednak nadal można z niej wyciągnąć wiele interesujących informacji w tym temacie.

Ujmując najogólniej jest to dobry reportaż, jednak brakło mi w nim większej ilości faktów dotyczących kościołów wężowników, historii osób do niego należących, za to za dużo w nim było osobistej relacji dotyczącej drogi do wiary jaką przechodził sam autor, jak i jego nazbyt subiektywnych wypowiedzi, które nieco mi tam nie pasowały. Książka w odbiorze bardziej przypomina...

Książka lekka i przyjemna do czytania, jednak zamiast studium nad kościołami wężowników otrzymujemy historię osobistego doświadczenia autora w tej wspólnocie. Pozycja traci przez to nieco na obiektywności i z czystego reportażu przesuwa się w stronę biografii. Stosunkowo niska ocena jest przede wszystkim za wypadnięcie z kierunku i brak konsekwencji (autor twierdzi w pewnym momencie, że nie lubi pisać o sobie).

Książka lekka i przyjemna do czytania, jednak zamiast studium nad kościołami wężowników otrzymujemy historię osobistego doświadczenia autora w tej wspólnocie. Pozycja traci przez to nieco na obiektywności i z czystego reportażu przesuwa się w stronę biografii. Stosunkowo niska ocena jest przede wszystkim za wypadnięcie z kierunku i brak konsekwencji (autor twierdzi w pewnym...

„Zbawienie na Sand Mountain. Nabożeństwa z wężami w południowych Appalachach” historia fascynacji ruchem „wężowników” - chrześcijańskiej sekty z Południa Stanów Zjednoczonych, której członkowie podczas nabożeństw biorą w ręce jadowite węże i piją strychninę. Dla autora Dennisa Covingtona początkowe zainteresowanie przeradza się w fascynację i wejście w rolę jednego z wyznawców, co więcej odnajduje on swoje rodzinne powiązania z początkiem kultu. Świetny reportaż przybliżający czytelnikowi ten zamknięty i niepokojący świat.

https://www.instagram.com/p/CLjAMsrohfO/

„Zbawienie na Sand Mountain. Nabożeństwa z wężami w południowych Appalachach” historia fascynacji ruchem „wężowników” - chrześcijańskiej sekty z Południa Stanów Zjednoczonych, której członkowie podczas nabożeństw biorą w ręce jadowite węże i piją strychninę. Dla autora Dennisa Covingtona początkowe zainteresowanie przeradza się w fascynację i wejście...

Jestem zachwycony książką, postawą i warsztatem dziennikarskim autora, zasmucony niską oceną. Myślałem, że niewiele może mnie jeszcze zaskoczyć na amerykańskim Południu, ale temat kościołów wężowników mnie poruszył. Polecam!

Jestem zachwycony książką, postawą i warsztatem dziennikarskim autora, zasmucony niską oceną. Myślałem, że niewiele może mnie jeszcze zaskoczyć na amerykańskim Południu, ale temat kościołów wężowników mnie poruszył. Polecam!

Książka, która okazała się wielkim zaskoczeniem. Gdy ją zamawiałam, oczekiwałam opisu nieznanej mi dotąd religii z rysem historycznym.

Jakże wielki było moje zaskoczenie, gdy zaczęłam ją czytać. Reportaż! Fabuła wlekła się niemiłosiernie - toporna, pełna osobistych odniesień autora - katastrofa.

Mniej więcej w połowie zaczęłam się wciągać. A gdy przeczytałam do końca - uznałam ją za wybitną. Przeszłam wraz z autorem jego drogę do duchowego objawienia. Miałam możliwość zajrzeć do świata, który dotąd był dla mnie zamknięty.

Książkę uważam za magiczną. Z przyjemnością prześledziłam tą historię cudzymi oczami.

Książka, która okazała się wielkim zaskoczeniem. Gdy ją zamawiałam, oczekiwałam opisu nieznanej mi dotąd religii z rysem historycznym.

Jakże wielki było moje zaskoczenie, gdy zaczęłam ją czytać. Reportaż! Fabuła wlekła się niemiłosiernie - toporna, pełna osobistych odniesień autora - katastrofa.

Mniej więcej w połowie zaczęłam się wciągać. A gdy przeczytałam do końca -...

Zbawienie na Sand Mountain, Dennisa Covingtona, to opis jednej z najmniej znanych i mocno intrygujących historii amerykańskiego Południa, opis kościoła wężowników. Grupa szaleńców od ponad 100 lat organizuje msze w kościołach lub na wolnym powietrzu gdzie pod „wpływem ducha świetego” i biorąc do rąk grzechotniki chwalą swego Pana. Całymi rodzinami zbierają się by w pląsach, w rytm głośnej muzyki pić strychninę, wypędzać demony i mówić językami.

„Przez dwadzieścia minut tańczyliśmy i śpiewaliśmy, a muzyka przeszła w szalone, narkotyczne zawodzenie. Głos siostry Lidii brzmiał jak trzask rozdzieranego materiału. Nagle Dewey Chafin zebrał wszystkie sześć grzechotników i jedną ręką je uniósł. Następnie grzechotniki wziął brat Carl i położył je sobie na głowie, a potem rozdał je innym mężczyznom. Wszystko działo się tak szybko i było tak niesamowite, że straciłam rozeznanie, gdzie są węże i kto je trzyma. W ogóle mnie to nie obchodziło. Brat Timmy nachylił się w moją stronę i zobaczyłem węża tuż przed sobą”.

Sam autor, jak dowiadujemy się w późniejszych rozdziałach, pochodzi z rodziny wężowników. Sceny, które opisuje są wiarygodne gdyż sam w nich partycypował. Covington jednak wyciąga wnioski z zachowania sekty i finalnie przechodzi na stronę światła po tym kiedy jako dziennikarz wraca na Południe by opisać historię jednego z kaznodziejów wężowników skazanych za próbę zabójstwa swej żony. Księdzu węże nie tylko rozświetlały umysł podczas nabożeństwa, dawały również wielką dozę ekscytacji kiedy pijany od dużej ilości amerykańskiego bimbru znęcał się nad swoją żoną, nakazując jej wkładanie rąk do skrzynek z grzechotnikami.
Oh well, only in America.

Nie jest to praca na miarę Pulitzera aczkolwiek z zaciekawieniem przeczytałam.

Zbawienie na Sand Mountain, Dennisa Covingtona, to opis jednej z najmniej znanych i mocno intrygujących historii amerykańskiego Południa, opis kościoła wężowników. Grupa szaleńców od ponad 100 lat organizuje msze w kościołach lub na wolnym powietrzu gdzie pod „wpływem ducha świetego” i biorąc do rąk grzechotniki chwalą swego Pana. Całymi rodzinami zbierają się by w pląsach,...

Dennis Covington "Zbawienie na Sand Mountain"

No i co ja mam powiedzieć? Ładny, spójny początek, przysłowiowa kawa na ławę wyłożona. Zapewne stąd złudne poczucie, że będzie tylko jak z górki. O nie, moi drodzy. Natykałam się co rusz na potknięcia. Autor strasznie nierówno rozkładał temat, więc stąd też chaos w głowie, multum pytań i ogromne zaskoczenie. Książka nie ma nawet 200 stron, a ja ją czytałam dłużej niż 3 dni. Niemożliwe? A jednak! Nie było mi z nią łatwo, ale skończyłam ją i na pewno nie żałuję.

Zasadnicze pytanie jawi się nam od pierwszych stron. O czym jest ta książka? Covington nie skupił się tylko na jednym temacie i ich rozpiętość jest znaczącą. Mamy tu wszystkiego po trochu – o samym Południu które okalają Appalachy, o kościołach wężowników, o głębokiej wierze, o szaleństwie i fascynacji groźnymi gadami jakimi są węże, oraz o ludziach i ich życiu – które w pewien sposób odbiega od normy.

Pierwotnie Dennis Covinngton w 1992 roku postanowił napisać dla New York Timesa reportaż, o toczącym się wtedy procesie kaznodziei Glenna Summerforda, który został oskarżony i uznany winnego za próbę zamordowania swojej żony. Temat jakich wiele, bo niestety przemoc domowa (a już szczególnie pod przykrywką religijności) cały czas ma się dobrze. Niestety. Obłąkani, chorzy, źli i cynicznie podli ludzie pokroju wspomnianego kaznodziei to też nie mały odsetek ludzkości, nie tylko w Stanach.

Jednak nie do końca sama postać Summerforda, tak interesowała autora, ale jego nabożeństwa religijne. Tak, tu też można powiedzieć – nabożeństwa, msze – normalność. No chyba nie do końca, skoro podczas nich, swój udział miały węże a dokładnie to że biorący udział, swobodnie je sobie zakładali, choćby na ręce, czy owijając je wokół głowy i ochoczo pito strychninę (!) Nie, ja nie żartuję. Takie coś naprawdę miało i ma miejsce.
Amerykański dziennikarz zabiera nas w podróż na Południe Stanów Zjednoczonych, i jak sam przyznaje „Obawiałem się, że artykuł na ten temat mógłby wzmocnić stereotyp mieszkańców Południa jako ludzi zaściankowych i śmiesznych.” Tak też w jakimś stopniu się dzieje. Ktoś powie, że nie można ulegać stereotypom, ale społeczność przedstawiona w tej książce to żywe ich odzwierciedlenie. Prości ludzie – kierowcy, górnicy, pracownicy fizyczni . Fundamentalizm, radykalizm i zaściankowość zachowań tradycyjnych rodzin (tylko małżeństwa, samotne kobiety traktowane jako dziwadła i zło najgorsze) bije po oczach. Tutaj panem i władcą jest mąż, kobieta jest zmęczona życiem i posłuszna mu ślepo. Z resztą, tam dla samotnych kobiet (jak i rozwódek) nie ma opcji zaakceptowania. Mizoginia pełną gębą i obrzydliwe i cyniczne traktowanie kobiet jako maszyny do rodzenia dzieci.

Covington, który był obecny podczas rozprawy sądowej kaznodziei, postanawia przyłączyć się do ich zgromadzenia, by móc zrozumieć ich postępowanie i motywy, które nimi kierują. Dziennikarz jest dobrym i czujnym obserwatorem, który wyłapuje wydawałoby się nieistotne niuanse, które sprawiają że jego odbiór nabożeństw, jest w pewnym momencie taki a nie inny. Nie powinien specjalnie zdziwić fakt, że się nimi zauroczył i brał czynny udział. Dlaczego ludzie dobrowolnie przychodzą i biorą udział w tych nabożeństwach?

Pytanie nie bez powodu, bowiem sam autor przytoczył wiele przykładów śmiertelnych zgonów wskutek ukąszeń, czy też po wypiciu strychniny. Końcówka nie zaskoczyła mnie, bo po cichu na takie zakończenie liczyłam, ale to nie odbiera walorów tego reportażu.
Utwierdziłam się w przekonaniu, że najczęściej za zasłoną świątobliwości i sztucznej religijności kryją się ludzie, którzy są świetnymi manipulatorami (jak choćby interpretowanie, podług własnego widzimisię tekstów z Biblii),kłamcami i despotami którzy nierzadko żyją mentalnie w czasach ludzi pierwotnych (pan jest władcą, a kobieta najlepiej niech siedzi w jaskini). Fundamentalizm jest tu widoczny tak mocno, że aż mnie chwilami odrzucało. I ta cholerna złość, że cały czas takie myślenie ma miejsce. .
Bez wątpienia ta książka to mocny obuch w głowę. Szaleństwo i groteska wydarzeń, które naprawdę nie pasują do współczesnego pojęcia świata, a już na pewno nie Stanów Zjednoczonych. Ale to jest faktem.

To nie jest literatura dla wrażliwych osób. Można się naprawdę chwilami wściekać. Czy polecam? Tak, jak najbardziej. Od mnie mocne 9/10.

Dennis Covington "Zbawienie na Sand Mountain"

No i co ja mam powiedzieć? Ładny, spójny początek, przysłowiowa kawa na ławę wyłożona. Zapewne stąd złudne poczucie, że będzie tylko jak z górki. O nie, moi drodzy. Natykałam się co rusz na potknięcia. Autor strasznie nierówno rozkładał temat, więc stąd też chaos w głowie, multum pytań i ogromne zaskoczenie. Książka nie ma...