Po pierwsze nie szkodzić

Miałem niestety nieco inne oczekiwania wobec tej książki, ponieważ spodziewałem się bardziej szczegółowych opisów operacji i technik, które dr Henry Marsh wykorzystywał w swojej codziennej pracy; oraz przystępnego, ale w miarę szczegółowego wyjaśnienia działania mózgu oraz układu nerwowego. Jeśli Czytelniku szukasz czegoś podobnego, to niestety musisz sięgnąć po inną lekturę, ale mimo wszystko zachęcam do podejścia do tej z trochę innym nastawieniem.

To tak naprawdę w największej mierze intymny testament doktora, pokazujący jak trudna emocjonalnie (i niekiedy moralnie) jest praca neurochirurga, oraz jak wielka precyzja i skupienie są niezbędne, ponieważ dosłownie najdrobniejsza pomyłka może rzutować potem na tragedię dla pacjenta i jego bliskich. Momentami przejmujący, trudny i wręcz przerażający dokument, przede wszystkim dający wgląd w to co dr Marsh czuł i myślał w trakcie wykonywanych zabiegów, rozmów z pacjentami oraz ich rodzinami. "Po pierwsze nie szkodzić" okazuje się być więc nie tyle podręcznikiem medycznym, co osobistą relacją z pierwszej linii frontu w walce o zdrowie i życie ludzkie. Jest to opowieść o ciężarze decyzji, które niosą za sobą daleko idące konsekwencje, i o ludzkim aspekcie medycyny, który często umyka w cieniu klinicznych procedur.

Miałem niestety nieco inne oczekiwania wobec tej książki, ponieważ spodziewałem się bardziej szczegółowych opisów operacji i technik, które dr Henry Marsh wykorzystywał w swojej codziennej pracy; oraz przystępnego, ale w miarę szczegółowego wyjaśnienia działania mózgu oraz układu nerwowego. Jeśli Czytelniku szukasz czegoś podobnego, to niestety musisz sięgnąć po inną...

Drugie czytanie po 7 latach ( jak ten czas leci...) i ciągle wielka przyjemność , wielokrotne wzruszenie oraz dające do myślenia wypowiedzi autora, który potrafi się przyznać do błędu, a to naprawdę wielka sztuka.
GORĄCO POLECAM !!!

Drugie czytanie po 7 latach ( jak ten czas leci...) i ciągle wielka przyjemność , wielokrotne wzruszenie oraz dające do myślenia wypowiedzi autora, który potrafi się przyznać do błędu, a to naprawdę wielka sztuka.
GORĄCO POLECAM !!!

Czytając książkę czułem się jakbym oglądał dr House. Z tą wielką różnicą, że dr Marsh to naprawdę empatyczny człowiek. Książka przede wszystkim o odpowiedzialności lekarskiej lekarza wobec pacjenta.

Czytając książkę czułem się jakbym oglądał dr House. Z tą wielką różnicą, że dr Marsh to naprawdę empatyczny człowiek. Książka przede wszystkim o odpowiedzialności lekarskiej lekarza wobec pacjenta.

Bardzo dobra książka, z rodzaju tych, które chyba lubię najbardziej! ;) Bardzo mi przypomina "Niewyjaśnione okoliczności" Richarda Shepherda ale nie dlatego że treść jest podobna tylko raczej styl, koncepcja. Też bym zaryzykował stwierdzenie, że spodoba się każdemu, nie tylko tym zainteresowanym medycyną/neurochirurgią. No może nie każdemu ale prawie ;) To są takie książki pisane trochę na wzór popularnonaukowych - tzn. jest jakiś temat niby trudny i poważny ale jest opisany w sposób przystępny i "dla mas" (w pozytywnym znaczeniu). Do tego odrobinka humoru, ale nie za dużo - idealnie!
Co jeszcze ją wyróżnia, to jest szczerość autora, który przyznaje się do swoich błędów (a nie musiałby, bo jak sam stwierdza w pewnym momencie - łatwo by było się od nich wykręcić),także takich które kosztowały jego pacjentów nieuleczalne kalectwo. Jest przez to bardziej ludzki i moją sympatię wzbudził. To też pokazuje, że lekarz nie jest Bogiem i nie jest nieomylny, ale stara się jak może...
Przy okazji poznajemy też różne guzy mózgu (wiele rozdziałów jest właśnie nimi nazwanych),nie wszystkie są śmiertelne i groźne ale zwłaszcza mocne były dla mnie fragmenty o pacjentach, którym albo trzeba było powiedzieć albo sami się już zorientowali, że ich guza nie da się usunąć (i np. będzie wciąż rósł...) albo za maksymalnie kilka miesięcy odrośnie (i będzie odrastał co raz szybciej, co którąś z kolei operację uczyni bezsensowną)...

(czytana/słuchana: 28.02-1.03.2023)
5-/5 [8/10]

Bardzo dobra książka, z rodzaju tych, które chyba lubię najbardziej! ;) Bardzo mi przypomina "Niewyjaśnione okoliczności" Richarda Shepherda ale nie dlatego że treść jest podobna tylko raczej styl, koncepcja. Też bym zaryzykował stwierdzenie, że spodoba się każdemu, nie tylko tym zainteresowanym medycyną/neurochirurgią. No może nie każdemu ale prawie ;) To są takie książki...

"Myśl, że mój ssak wchodzi w samo centrum cudzych myśli, emocji i rozumu, że ludzkie wspomnienia, marzenia i refleksje mieszczą się właśnie w tej galarecie, zawsze budzi we mnie zdziwienie podszyte zgrozą"

Jak bym miała określić jednym słowem, jaka jest ta książka, powiedziałabym, że...bardzo ludzka. Nie ma w niej lekarzy, mieniących się cudotwórczymi herosami, czy pacjentów sprowadzonych do pojęcia rzeczy, czy przedmiotu, który trzeba naprawić.

Są za to lekarze pełni wątpliwości, niepewności i strachu i ludzie, których los zmusił do bycia pacjentami, bo ich mózgi, te siedliska sedna człowieczeństwa, nagle zaczynały działać, nie tak jak powinny, czego najczęstszą przyczyną były przeszkody, w postaci guzów uciskających na ważne arterie nerwowe. Właśnie o tym jest ta książka, o ludziach i ich człowieczeństwie, niezależnie od tego, po której bywa się stronie, pacjenta, czy lekarza...

Doktor Marsh, autor tej książki, w bardzo osobisty sposób opowiada o swojej pracy, o trudnych decyzjach i jeszcze trudniejszych rozmowach z pacjentami, lub ich bliskimi, kiedy już naprawdę nic nie można zrobić... O wiecznym problemie publicznej służby zdrowia w wielu krajach, czyli niedostatku łóżek i ciągłych budżetowych cięciach, tudzież bzdurnych zarządzeniach, które nie przynoszą niczego prócz dodatkowej zbędnej papierologii.

Książka podzielona jest na rozdziały, z których większość nosi nazwę jakiegoś guza mózgu np.: "Szyszyniak"; "Tętniak"; "Glejak wielopostaciowy" itp. Jednak nie samą pracą przecież człowiek żyje. Sporo jest też w tej książce prywaty z życia Pana Doktora, chociaż głównie około zdrowotnej. Na przykład dokładnie autor opowiada o swojej matce, która umierała na raka, do końca będąc w pełni świadomą co się z nią dzieje. Czy o swoim synku, maleńkim dziecku, który musiał mieć operowany mózg. Ale też o sobie samym kiedy z lekarza zmuszony był przeistoczyć się w pacjenta. Z właściwym sobie poczuciem humoru komentuje to w taki sposób:

"Im bliżej celu, tym bardziej chciało mi się śmieć: oto ja, ważny chirurg, pan i władca bloku operacyjnego, wchodzę nań teraz jako pacjent, w stroju podobnym do wora pokutnego i papierowych majtkach"

Nie omieszkawszy przy tej okazji opowiedzieć, może niezbyt nachalnie, ale jednak, o tym jak bardzo i w czym różni się służba zdrowia, tak zwana publiczna od tej prywatnej.

Mam dla doktora autora sporo podziwu za odwagę przyznania się do własnych błędów, do zrobienia niektórym pacjentom krzywdy, nie zwalając tego na pomyłkę, przepracowanie, czy co tam jeszcze innego, za to przyznając się do zwyczajnej arogancji, zwłaszcza kiedy był jeszcze młodym lekarzem, a nie weteranem tuż przed emeryturą. Z rozbrajającą szczerością mówi:

"Każdy wie, że mylić się jest rzeczą ludzką. Zawód lekarza ma niestety tę specyfikę, że za nasze błędy płacą pacjenci. [...] Lekarzom trudno jest przyznać się do błędów, więc uruchamiają się wtedy przeróżne mechanizmy obronne: kamuflaż, wyparcie, przerzucenie odpowiedzialności na innych"

Bardzo ciekawe są też fragmenty, w których pan Marsh opowiada o swoich podróżach na Ukrainę. Jeździł tam pan doktor cykliczne w latach 90. ubiegłego wieku, kiedy to Ukraina uzyskała niepodległość. Niestety nie wspomina tego dobrze. Gorzko konstatuje:

"Mimo rozpadu imperium świeżo niepodległa Ukraina miała nadal tych samych przywódców, społeczeństwo wychowane w tym samym duchu, te same stare problemy i mnóstwo nowych, typowych dla okresu transformacji. A jednocześnie wdzierał się tu świat zewnętrzny, boleśnie uświadamiając Ukraińcom przepaść, jaka dzieli ich od Zachodu we wszystkich dziedzinach życia, włącznie z medycyną i neurochirurgią"

Polecam lekturę tej książki, czyta się ją szybko i ciekawie, a spędzony przy niej czas, na pewno nie okaże się stracony, wręcz odwrotnie.

"Myśl, że mój ssak wchodzi w samo centrum cudzych myśli, emocji i rozumu, że ludzkie wspomnienia, marzenia i refleksje mieszczą się właśnie w tej galarecie, zawsze budzi we mnie zdziwienie podszyte zgrozą"

Jak bym miała określić jednym słowem, jaka jest ta książka, powiedziałabym, że...bardzo ludzka. Nie ma w niej lekarzy, mieniących się cudotwórczymi herosami, czy...

Książka zdecydowanie godna polecenia, jedna z najlepszych w tym gatunku. Otrzymałam to czego oczekiwałam - opisy ciekawych przypadków medycznych z zakresu neurochirurgii, sporą dawkę emocji. Praktycznie od początku obdarzyłam sporą sympatią autora, który zachwycił mnie swoim podejściem, pokorą i poczuciem humoru. Ode mnie 10/10.

Książka zdecydowanie godna polecenia, jedna z najlepszych w tym gatunku. Otrzymałam to czego oczekiwałam - opisy ciekawych przypadków medycznych z zakresu neurochirurgii, sporą dawkę emocji. Praktycznie od początku obdarzyłam sporą sympatią autora, który zachwycił mnie swoim podejściem, pokorą i poczuciem humoru. Ode mnie 10/10.

Przeczytałem sporo książek z pogranicza medycyny, ale ta wywarła na mnie chyba największe wrażenie. Świetnie zarysowane historie pacjentów. Wydaje się, że właściwie oddane rozsterki chirurga. Niezwykłego zresztą. Bo grzebiącego w mózgach.

Przeczytałem sporo książek z pogranicza medycyny, ale ta wywarła na mnie chyba największe wrażenie. Świetnie zarysowane historie pacjentów. Wydaje się, że właściwie oddane rozsterki chirurga. Niezwykłego zresztą. Bo grzebiącego w mózgach.

Autor prowadzi nas przez meandry nowoczesnej neurochirurgii, pokazując jak technologia i wiedza może pomagać w walce o zdrowie i życie pacjentów. Mamy tu głównie operacje mózgu i rdzenia kręgowego. Bardzo interesujące, nawet dla takich laików jak ja. Polecam

Autor prowadzi nas przez meandry nowoczesnej neurochirurgii, pokazując jak technologia i wiedza może pomagać w walce o zdrowie i życie pacjentów. Mamy tu głównie operacje mózgu i rdzenia kręgowego. Bardzo interesujące, nawet dla takich laików jak ja. Polecam

Bardzo dobra książka, która nie opisuje śmiesznych rzeczy, ale sukcesy i porażki.

Bardzo dobra książka, która nie opisuje śmiesznych rzeczy, ale sukcesy i porażki.

Bardzo dobra pozycja, przystępna i tak zwany "page-turner".

Bardzo dobra pozycja, przystępna i tak zwany "page-turner".