Rymy życia i śmierci

Bardzo mnie zawiódł Amos Oz. Bardzo. Ta powieść doskonale, niestety, koresponduje z zapisem rozmów Oza z redaktorką wydań dwóch ostatnich książek „Z czego powstaje jabłko” (2019). Tam też wyłożył zasady tworzenia literatury i swojego warsztatu.
Odniosłam przykre wrażenie, że autor nie bardzo już wiedział, co chce napisać, ale czuł taką potrzebę. To napisał ćwiczenia z tworzenia literatury, z obserwacji pisarza oraz ćwiczenia z budowania fabuł, historii bohaterów, itp. Gorzej z ich wzajemnym powiązaniem, toteż książka nie ma w zasadzie akcji, tempa. Ot, snuje swoje ćwiczenia przez około 100 stron, a mógłby tak i dłużej.
A dobił mnie zamieszczony nie wiadomo po co i pełen powtórzeń, nic nie wnoszący do i tak nikłej akcji spis postaci.
Wrócę chyba do wcześniejszych powieści…

Bardzo mnie zawiódł Amos Oz. Bardzo. Ta powieść doskonale, niestety, koresponduje z zapisem rozmów Oza z redaktorką wydań dwóch ostatnich książek „Z czego powstaje jabłko” (2019). Tam też wyłożył zasady tworzenia literatury i swojego warsztatu.
Odniosłam przykre wrażenie, że autor nie bardzo już wiedział, co chce napisać, ale czuł taką potrzebę. To napisał ćwiczenia z...

Dość niepozorna książka. Historia o tym jak powstaje książka, autor pokazuje nam proces twórczy, odkrywa rąbek tajemnicy, zaprasza nas do swojej wyobraźni i do swojego niezwykłego świata!

Dość niepozorna książka. Historia o tym jak powstaje książka, autor pokazuje nam proces twórczy, odkrywa rąbek tajemnicy, zaprasza nas do swojej wyobraźni i do swojego niezwykłego świata!

Książka, która ma swoje wzloty i upadki. Są tam momenty potrzebne, są takie, które nie wiadomo, do czego prowadzą. Amos Oz to podobno taki współczesny klasyk - dość trudno znaleźć akurat w tej książce fragmenty, które by to pokazywały. Co jest zaletą tej książki - ukazanie toku myślowego pisarza, który układa spotykanych w życiu ludzi w historię książkową, którą potem może napisać i opublikować lub zostawić po prostu w swoich myślach. Niesłychane, jak spotkany człowiek może stać się dla pisarza "narzędziem", które potem w bezwstydny sposób zostanie wykorzystane. Poza tym jednak, nie jest to jakaś wielka literatura.

Książka, która ma swoje wzloty i upadki. Są tam momenty potrzebne, są takie, które nie wiadomo, do czego prowadzą. Amos Oz to podobno taki współczesny klasyk - dość trudno znaleźć akurat w tej książce fragmenty, które by to pokazywały. Co jest zaletą tej książki - ukazanie toku myślowego pisarza, który układa spotykanych w życiu ludzi w historię książkową, którą potem może...

Sztuka dla sztuki. Fascynujące studium tworzenia i inspiracje, które choć w skrawkach, wciągają jak niejedna solidna powieść.

Sztuka dla sztuki. Fascynujące studium tworzenia i inspiracje, które choć w skrawkach, wciągają jak niejedna solidna powieść.

Sposób operowania słowem przez Amosa Oza jest niesamowity, ale nawet on nie jest w stanie uratować tej książki.

Sposób operowania słowem przez Amosa Oza jest niesamowity, ale nawet on nie jest w stanie uratować tej książki.

Kawałek znakomitej prozy, świetna lektura na jeden wieczór. Pod pozorem wspólnego spaceru z "autorem" poznajemy warsztat tworzenia historii. Wbrew pozorom opowieści nie są banalne, wciągają bez reszty i uwodzą.

Kawałek znakomitej prozy, świetna lektura na jeden wieczór. Pod pozorem wspólnego spaceru z "autorem" poznajemy warsztat tworzenia historii. Wbrew pozorom opowieści nie są banalne, wciągają bez reszty i uwodzą.

Dość niepostrzeżenie przesunął się Oz z pozycji tak cenionego przeze mnie przed laty pisarza na stanowisko jednego z wielu. Być może ja z upływem czasu bardzo się zmieniłem, a może właśnie twórczość Oza zmieniła się za mało. Obcując z nią, mam bowiem wrażenie, iż dostaję kolejne tomy tej samej powieści, a jej zalety kryją się powoli za ścianą monotonii. Choć bowiem nie sposób odmówić autorowi warsztatu czy znajomości duszy ludzkiej, obsesyjne wałkowanie tych samych tematów - przemijania, samotności, seksu i losów narodu żydowskiego - jest w stanie znużyć nawet wytrwałego czytelnika.
"Rymy życia i śmierci" usiłują przybrać maskę nowości jako swoisty wykład o procesie twórczym, ale to tylko kolejna wersja dobrze już znanej pieśni.

Dość niepostrzeżenie przesunął się Oz z pozycji tak cenionego przeze mnie przed laty pisarza na stanowisko jednego z wielu. Być może ja z upływem czasu bardzo się zmieniłem, a może właśnie twórczość Oza zmieniła się za mało. Obcując z nią, mam bowiem wrażenie, iż dostaję kolejne tomy tej samej powieści, a jej zalety kryją się powoli za ścianą monotonii. Choć bowiem nie...

Głowa umie łączyć niebo z szyją
Niebo w szyję wpada poprzez głowę
Głowa często lubi być niczyją
I dlatego ciągle jest jak jest

Głowa mówi lubię kiedy mówię
Lubię głowić się i lubię lubić
Lubię łudzić się i łudzę ludzi
Że odcinam się by ich nie nudzić

Głowa...centralny punkt wszechświata...Autor pozwala zajrzeć nam do własnej.W jej wnętrzu,w natłoku myśli,uczuć i emocji odnajdujemy całkowicie zmyślone i całkowicie prawdziwe człowieczeństwo.Przypadkowo spotkani ludzie otrzymują nowe imiona,cechy charakteru,życiorysy...a potem wystarczy tylko połączyć ich ze sobą by powstała opowieść.Swobodnie można stawiać przed nimi kolejne problemy i wyzwania i obserwować jak szamocą się próbując jakoś je przezwyciężyć...Mało tego...niektórzy chcieliby by jeszcze zrozumieć..dlaczego? w jakim celu?...najbardziej bezczelni roją jeszcze o jakiejś miłości,akceptacji i czymś co pozwoliło by im wystawić choć czubek głowy,choć na sekundę ponad szarość i płaskość codzienności.
I jeszcze...niesamowita scena miłosna,a w zasadzie cały łańcuch zachowań
dwojga dorosłych ludzi mający ich zaprowadzić do sypialni.Jej strach,wstyd,świadomość niedoskonałości własnego ciała,jego niepewność czy naprawdę tego chce...
Polecam..

Głowa umie łączyć niebo z szyją
Niebo w szyję wpada poprzez głowę
Głowa często lubi być niczyją
I dlatego ciągle jest jak jest

Głowa mówi lubię kiedy mówię
Lubię głowić się i lubię lubić
Lubię łudzić się i łudzę ludzi
Że odcinam się by ich nie nudzić

Głowa...centralny punkt wszechświata...Autor pozwala zajrzeć nam do własnej.W jej wnętrzu,w natłoku myśli,uczuć i emocji...

I ZNOWU AMOS OZ ZACHWYCA. Od wielu lat twierdzę, że Komitet Noblowski permanentnie wykazuje złą wolę wobec KUNDERY i OZA, dezawuując ich, przy jednoczesnej promocji miernot.

Kilka dni temu odczuwałem dyskomfort recenzując Vargasa Llosy protekcjonalne „Listy do młodego pisarza”, których przemądrzałość, w przedstawianiu warsztatu pracy pisarza, budziła we mnie najpierw protest, potem żenadę, aż po kpinę. Póżniej przypomniałem sobie Kunderę, który w „Księdze śmiechu i zapomnienia” pisał:

„....powieść jest wymysłem ludzkiej iluzji, że możemy zrozumieć drugiego człowieka.. Jedyne, co możemy zrobić, to zdać sprawozdanie ze swojego życia..”

A teraz OZ, który aprobując, zasadniczo, pogląd Kundery, proponuje nam WARSZTATY dla potencjalnych twórców literatury, które w praktyce przemieniają się w znakomitą zabawę. Świat otaczający autora w trakcie wieczorku autorskiego oraz kilkugodzinnego wałęsania się po mieście jest INSPIRACJĄ, ZACZYNEM do stworzenia ALTERNATYWNYCH wizji planowanego utworu literackiego. Zostajemy zaangażowani w wartką akcję, zaczynamy przejmować się takim detalami jak wygląd mocno zużytego nocnika, zapominając, że to tylko jedno z alternatywnych rozwiązań. Ulegamy czarodziejowi /OZ-owi/ i utożsamiamy konkretnych, żywych ludzi z wizerunkiem wyimaginowanym, zrodzonym w wybujałej fantazji autora. Jeszcze parę stron i Oz zaprosiłby nas do czynnego udziału w eksperymencie.. A może zaprosi nas w następnej książce?

Oryginalna FORMA UAKTYWNIA CZYTELNIKA, który odkłada książkę i w ramach narzuconego szkicu postaci i okoliczności, zaczyna „główkować” nad alternatywnym własnym rozwiązaniem. WYŚMIENITA ZABAWA I PRZYGODA Z WŁASNĄ WYOBRAŻNIĄ.

I ZNOWU AMOS OZ ZACHWYCA. Od wielu lat twierdzę, że Komitet Noblowski permanentnie wykazuje złą wolę wobec KUNDERY i OZA, dezawuując ich, przy jednoczesnej promocji miernot.

Kilka dni temu odczuwałem dyskomfort recenzując Vargasa Llosy protekcjonalne „Listy do młodego pisarza”, których przemądrzałość, w przedstawianiu ...

Pisarz-niczym stwórca bawi się tkaniem na żywo -"rysując na brudno" przed oczami czytelnika groteskowo, cynicznie, krytycznie poszczególne postaci jak i samego siebie--temu damy rubaszny głos, i wąsy Dalego, tamtemu zamaszyste gesty i łysinę, onej gęstorude włosy, zadarty nos i czarnego kota --- kreśli ludzi, którzy są odbiorcami jego twórczości na spotkaniu autorskim, patrząc na nich, ich twarze i przeróżne powierzchowności niczym jasnowidz odkrywa ich życia, rodzinne powiązania i obowiązki,problemy i myśli, które zaprzątają ich głowy.

Pisarz-niczym stwórca bawi się tkaniem na żywo -"rysując na brudno" przed oczami czytelnika groteskowo, cynicznie, krytycznie poszczególne postaci jak i samego siebie--temu damy rubaszny głos, i wąsy Dalego, tamtemu zamaszyste gesty i łysinę, onej gęstorude włosy, zadarty nos i czarnego kota --- kreśli ludzi, którzy są odbiorcami jego twórczości na spotkaniu autorskim,...