Glutenowe kłamstwo. I inne mity o tym, co jemy

Rozprawianie się z mitami z zakresu dietetyki i żywienia to naprawdę syzyfowa praca, bo choć czasem wydaje się, że już pewna moda i przekonania mijają- wtem zastępują je kolejne, być może jeszcze bardziej absurdalne.
Jak więc sobie z nimi poradzić?

Książka ta miała obalić najpopularniejsze mity żywieniowe, rozświetlić je autentycznymi badaniami i podważyć plotki, które zawładnęły światem. Czy jednak autorowi udało się tego dokonać?

I tu pojawia się zgrzyt. Faktycznie ujęte zostały najbardziej kontrowersyjne kwestie- cukru, soli, glutenu... Jednak autor zamiast skupić się na konkretnych, rzeczowych badaniach, przedstawieniu ich wyników, powołaniu się na konkretne autorytety, po prostu opisuje wszystko jako jedną wielką bujdę, "BO PAN XY WYMYŚLIŁ SOBIE I CZY WY W TO WIERZYCIE, NO PRZECIEŻ TO ABSURD" (tak mniej więcej to wygląda, choć oczywiście cyt. niedosłowne).

Przeczytałam, że mit o soli to absurd, mit o cukrze to absurd, mit o glutenie to absurd, bo pan x powiedział, że to jest złe, a pan y, że nie, więc w przekonaniu autora trzeba wierzyć panu y albo w ogóle samemu autorowi. Czy to mnie przekonuje? Bynajmniej.

Książka porusza ważny, ciekawy problem. Niestety nijak go nie rozwiązuje, nie odkrywa przed czytelnikiem absolutnie żadnej prawdy, nie obnaża postawionych tez jako mitów w świetle nauki, a jedynie gdybania.

Spodziewałam się nieco więcej, jestem zawiedziona.
Czyta się ciężko, szczególnie, że czuć po stylu pisania, że jest nam narzucone z góry zdanie i opinia autora, de facto bezpodstawnie.

Nie polecam.

Rozprawianie się z mitami z zakresu dietetyki i żywienia to naprawdę syzyfowa praca, bo choć czasem wydaje się, że już pewna moda i przekonania mijają- wtem zastępują je kolejne, być może jeszcze bardziej absurdalne.
Jak więc sobie z nimi poradzić?

Książka ta miała obalić najpopularniejsze mity żywieniowe, rozświetlić je autentycznymi badaniami i podważyć plotki, które...

Przeczytanie tej książki przypomina, że do wszystkiego trzeba mieć zdrowe podejście, nie ulegać wpływom medii i otoczenia oraz nie popadać w nadmierną obsesję. Tak na prawdę wszystko w nadmiarze szkodzi, a o to czy coś jest trucizną zależy od dawki. Nie należy więc popadać w paranoje na punkcie jedzenia, unikając chorobliwie jakiegoś produktu lub jego składnika, a bardziej cieszyć się życiem i czerpać z niego jak najwięcej.

PS: Długa Manipulacja autora pod koniec książki (Dieta UNpacked od strony 201) jest tylko jej przykładem, aby pokazać na co jesteśmy narażeni, z czym mamy styczność na co dzień i jak łatwo możemy temu ulec. Dieta UNpacked nie istnieje, jest tylko wymyślona przez autora.

Przeczytanie tej książki przypomina, że do wszystkiego trzeba mieć zdrowe podejście, nie ulegać wpływom medii i otoczenia oraz nie popadać w nadmierną obsesję. Tak na prawdę wszystko w nadmiarze szkodzi, a o to czy coś jest trucizną zależy od dawki. Nie należy więc popadać w paranoje na punkcie jedzenia, unikając chorobliwie jakiegoś produktu lub jego składnika, a bardziej...

Alan Levinovitz jest wyraźnym zwolennikiem teorii, że wiele problemów zdrowotnych oraz rzekomych na nie remediów w postaci jakiejś diety jest tylko wytworem naszego umysłu. Oraz kultury w jakiej żyjemy – to jest ciekawe, gdyż pokazuje on nam mity żywieniowe, jakie pokutowały w przeszłości, dowodząc, że ludzkość zawsze była podatna na tego typu argumentację, zwłaszcza odwoływanie się do natury i raju utraconego, w którym to jedliśmy to i to. Co więcej, przekonanie co do jakiejś diety dla wielu osób przybiera wymiar prawie religijny. Dziś lansowanie różnych diet i obsesyjne zwracanie uwagi na sposób odżywiania się, może często prowadzić do zaburzeń odżywiania i problemów związanych z samymi dietami, jeśli zaczniemy nierozważnie zbyt mocno ingerować w swój jadłospis. W dużej mierze jest to rozsądne, ale też zastanawiałam się, czy autor nie przesadza w drugą stronę, wszelkie diety podciągając pod niepotrzebną szarlatanerię i przekonując, że nie ma sensu się nimi przejmować. Jest to tym dziwniejsze, że Levinovitz nie jest bynajmniej dietetykiem, a...religioznawcą (stąd wiele ciekawych nawiązań do dawnych kultów i starych ksiąg). Mimo to, z pasją rozprawia o glutenie, tłuszczu, czy cukrze, pokazując brak jednoznacznych, twardych danych wskazujących na ich szkodliwość (bądź nie) dla naszego zdrowia. Faktem jest, że uzyskanie prostych, jednoznacznych wyników rzeczywiście jest niezwykle trudne, jeśli nie niemożliwe, na tym polu panuje chaos i samowolka. Jeszcze dziwniejszy jest ostatni rozdział, w którym autor prezentuje własną "cudowną dietę" - i znowu, zapewne jest w tym sporo prawdy, ale sposób przedstawienia tych informacji każe nie traktować ich poważnie w kontekście tego, co autor pisze uprzednio. Gdyby ten ostatni rozdział był napisany inaczej byłoby to bardziej wiarygodne (a widać, że wiele osób nie załapało o co chodzi). Po przeczytaniu tej książki mam mętlik w głowie i tym mocniej zadaję sobie pytanie: gdzie leży prawda?

Alan Levinovitz jest wyraźnym zwolennikiem teorii, że wiele problemów zdrowotnych oraz rzekomych na nie remediów w postaci jakiejś diety jest tylko wytworem naszego umysłu. Oraz kultury w jakiej żyjemy – to jest ciekawe, gdyż pokazuje on nam mity żywieniowe, jakie pokutowały w przeszłości, dowodząc, że ludzkość zawsze była podatna na tego typu argumentację, zwłaszcza...

Jest jeden ważny powód, dla którego warto przeczytać tę książkę, jako powiew świeżości w dyskusji na temat diet - autor jest RELIGIOZNAWCĄ (czego nie kryje) i wartość dodana tej książki to właśnie spojrzenie na kwestię diet i restrykcji żywieniowych przez pryzmat mitów, które się za nimi kryją.

Tak, autor przytacza mnóstwo badań i historii, by zasiać w czytelniku ziarno wątpliwości odnośnie szkodliwości glutaminianu sodu, glutenu, soli, tłuszczu, cukru. Tę część książki można potraktować jako kolejną "wrzutkę" w dyskusji na powyższe tematy (czyli: wybierz jedną z 6345 książek gloryfikujących gluten oraz 8477 zwalczających gluten i wyrób sobie zdanie).

Ale najciekawsze są zdecydowanie te fragmenty, na których autor zna się z racji posiadanego wykształcenia. Spojrzenie na kwestię nawyków żywieniowych z punktu widzenia mitów, które te nawyki wdrażają, pozwala naprawdę przewietrzyć głowę. Powrót do natury, mit raju utraconego? Proszę bardzo. Jedz jak jaskiniowiec. Jedzenie czyste i nieczyste? Walka dobra ze złem? Zapraszamy do świata diet eliminacyjnych. I tak dalej.

Aha, i w zakończeniu książki autor nic nie sprzedaje. Google nie boli.

Bardzo się cieszę, że nie uwierzyłem negatywnym opiniom i dałem szansę tej książce.

Jest jeden ważny powód, dla którego warto przeczytać tę książkę, jako powiew świeżości w dyskusji na temat diet - autor jest RELIGIOZNAWCĄ (czego nie kryje) i wartość dodana tej książki to właśnie spojrzenie na kwestię diet i restrykcji żywieniowych przez pryzmat mitów, które się za nimi kryją.

Tak, autor przytacza mnóstwo badań i historii, by zasiać w czytelniku ziarno...

Byłoby świetne, gdyby nie fakt, że przy końcówce zamieszczono jakieś brednie i próbę sprzedaży jakichś gowien

Byłoby świetne, gdyby nie fakt, że przy końcówce zamieszczono jakieś brednie i próbę sprzedaży jakichś gowien

Nie jest to arcydzieło, niemniej warto przeczytać, by złapać trochę dystansu do świata.

Nie jest to arcydzieło, niemniej warto przeczytać, by złapać trochę dystansu do świata.

Ta książka to rozprawa nad innymi ksiąźkami ...
Ja rozumiem napisać coś swojego, swój punkt widzenia poparty jakimiś badaniami, ale nie - autor tylko podważa treści innych publikacji twierdząc, że badania nie potwierdzają ich tez (ale też ich nie wykluczają, czego autor wprost już nie pisze).

Temat jest charakterystyczny, można tę książkę przeczytać, ba - nawet z niektórymi twierdzeniami się zgodzić, ale sposób ujmowania treści - podważanie poglądów innych osób, jak dla mnie osobiście skreśla tę pozycję z publikacji godnych polecenia.

Ta książka to rozprawa nad innymi ksiąźkami ...
Ja rozumiem napisać coś swojego, swój punkt widzenia poparty jakimiś badaniami, ale nie - autor tylko podważa treści innych publikacji twierdząc, że badania nie potwierdzają ich tez (ale też ich nie wykluczają, czego autor wprost już nie pisze).

Temat jest charakterystyczny, można tę książkę przeczytać, ba - nawet z...

Tytuł ksiazki kontrowensyjny jak i jego treść. Początek sarkastyczny glownie ta ksiazka byla dla mnie męcząca,a w pewnym momencie zaczyna denerwować. (ale postanowilam ze przeczytam cala zeby jej totalnie nie skreslac) Moge dodac w skrocie ze wg autora wszystkie diety sa przesadzone i wyimaginowane. Pod koniec spodobal mi sie dzial o tym w czym przechowujemy nasza żywność z czym sie zgodzę z autorem, ale wtedy nasuwa sie pytanie jak mozna to zastapic? Na ktore nie ma odpowiedzi w książce. ah i paradoks ksiazki - autor poleca swoja diete! ba! no tak jego jest super inne be! Rozbawilo mnie to:)

Tytuł ksiazki kontrowensyjny jak i jego treść. Początek sarkastyczny glownie ta ksiazka byla dla mnie męcząca,a w pewnym momencie zaczyna denerwować. (ale postanowilam ze przeczytam cala zeby jej totalnie nie skreslac) Moge dodac w skrocie ze wg autora wszystkie diety sa przesadzone i wyimaginowane. Pod koniec spodobal mi sie dzial o tym w czym przechowujemy nasza...

Gdyby ta książka napisana była spokojnym, rzeczowym tonem - może dałabym jej ze 2 gwiazdki więcej. Niestety prześmiewczy i lekceważący ton dyskwalifikuje tę pozycję w moich oczach. Autor w głównej mierze nabija się z chorych na wszelkiego rodzaju nietolerancje (że dali sobie wmówić nietolerancję, albo, że naśladują jakąs modę lub diety "gwiazd") oraz miesza z błotem autorów innych książek (głównie autorów pozycji "Zbożowa głowa" oraz "Dieta bez pszenicy"). Odniosłam wrażenie, że celem napisania tej ksiązki było właśnie zdyskredytowanie autorów, a nie odkrycie przed czytelnikiem czegoś nowego, ważnego dotyczącego glutenu i jego wpływu na organizm.

Autor oprócz glutenu wspomina też o laktozie, orzeszkach i innych alergenach, beztrosko stwierdzając, że wszelkie dolegliwości pojawiające się po spożyciu tychże pokarmów "są w głowie chorego". Natomiast sama poprawa samopoczucia pojawia się nie z powodu odstawienia alergenu lecz związana jest ogólnie ze zmianą stylu odżywiania.

Pomimo bardzo obszernej bibliografii autor nie opiera się na badaniach naukowych lecz raczej na własnych spekulacjach i kilku sensacjach z przeszłości.

To pozycja pseudonaukowa, która może niepotrzebnie namieszać w głowie (oraz wzbudzić chęć niestosowana diety bezglutenowej pomimo wskazań lekarza) ponieważ autor wyraźnie i wielkrotnie powtarza, że "gluten jest zupełnie nieszkodliwy".

A o tym, że umiar w jedzeniu jest ważny - wiemy od dawna. Nie trzeba było pisać całej (wątpliwej jakości) rozprawy, by uczynić z tego główną myśl...

Gdyby ta książka napisana była spokojnym, rzeczowym tonem - może dałabym jej ze 2 gwiazdki więcej. Niestety prześmiewczy i lekceważący ton dyskwalifikuje tę pozycję w moich oczach. Autor w głównej mierze nabija się z chorych na wszelkiego rodzaju nietolerancje (że dali sobie wmówić nietolerancję, albo, że naśladują jakąs modę lub diety "gwiazd") oraz miesza z błotem autorów...

Absolutny niezbędnik dla każdego, kto jest zainteresowany zdrowym odżywianiem i czuje się przytloczony nadmiarem informacji o dietach.
Autor jest nie tylko rzetelny, ale również niebywale bystry i zabawny.
Groąco polecam!

Absolutny niezbędnik dla każdego, kto jest zainteresowany zdrowym odżywianiem i czuje się przytloczony nadmiarem informacji o dietach.
Autor jest nie tylko rzetelny, ale również niebywale bystry i zabawny.
Groąco polecam!