O czym mówimy, kiedy mówimy o miłości

Książka, która wpadła do czytania zupełnie spoza mojego stosiku, okazała się całkiem ciekawą, choć niespodziewaną lekturą. To książka o miłości, która jest cierpieniem, smutkiem, nieszczęściem. Just zupełnie czymś innym niż to, o czym myślimy mówiąc miłość. To świetnie napisany zbiór krótkich opowiadań, przepełnionych bólem i strachem. Opowiadań minimalistycznych, które zaczynają się gdzieś i kończą gdzieś indziej, bez żadnego wprowadzenia czy zakończenia, jakby wyrwane z kontekstu. Bez konkluzji, bez zadbania o czytelnika, żeby wiedział o co chodzi. Trochę enigmatyczne, ale jednocześnie bardzo wyraziste. I pięknie opisana miłość, która jest trudna. Ta zdecydowanie warta uwagi ksiązka pełna jest nieoczywistości i to jest jej wielką wartością. Polecam.

Książka, która wpadła do czytania zupełnie spoza mojego stosiku, okazała się całkiem ciekawą, choć niespodziewaną lekturą. To książka o miłości, która jest cierpieniem, smutkiem, nieszczęściem. Just zupełnie czymś innym niż to, o czym myślimy mówiąc miłość. To świetnie napisany zbiór krótkich opowiadań, przepełnionych bólem i strachem. Opowiadań minimalistycznych, które...

O czym mówimy, kiedy mówimy o miłości

No właśnie? O czym? Ta książka porusza wiele skojarzeń, możliwych odpowiedzi na to pytanie. Nie zawsze mniej oznacza gorzej. Tutaj panuje zdecydowanie minimalizm. Myślę, że na pewno do niej wrócę.

O czym mówimy, kiedy mówimy o miłości

No właśnie? O czym? Ta książka porusza wiele skojarzeń, możliwych odpowiedzi na to pytanie. Nie zawsze mniej oznacza gorzej. Tutaj panuje zdecydowanie minimalizm. Myślę, że na pewno do niej wrócę.

Nosz kurde, trafny minimalizm powala. Czasami jedno słowo w dobrym miejscu nadaje sens całości.
No kurde niestety nie każde opowiadanie trzyma poziom.

Nosz kurde, trafny minimalizm powala. Czasami jedno słowo w dobrym miejscu nadaje sens całości.
No kurde niestety nie każde opowiadanie trzyma poziom.

Michael Keaton jako Riggan Thomson cytuje go w przejmujący sposób w "Birdmanie"...

Michael Keaton jako Riggan Thomson cytuje go w przejmujący sposób w "Birdmanie"...

Trudno mi było otrząsnąć się po lekturze opowiadań Carvera. Obraz szarzyzny życia przytłacza. Potęguje to beznamiętny styl pisarza. Lakoniczny, precyzyjny, pozbawiony ozdobników. Emanujący z nich smutek skojarzył mi się z wierszami Larkina i obrazami Hoppera.

Trudno mi było otrząsnąć się po lekturze opowiadań Carvera. Obraz szarzyzny życia przytłacza. Potęguje to beznamiętny styl pisarza. Lakoniczny, precyzyjny, pozbawiony ozdobników. Emanujący z nich smutek skojarzył mi się z wierszami Larkina i obrazami Hoppera.

Carver pisze w sposób osobliwy. Urywając opowieści, nie dopowiadając niewypowiedzialnego posługując się bohaterami jakby zza mgły.
To dzieło na doświadczenie. Wydaje mi się, że jego opowiadania się po prostu czuje, a każdy (zależnie od tego w jakim momencie życia się znajduje) interpretuje je w inny sposób.
Naturalnie największą falę frustracji wywołuje brak komunikacji oraz niedopasowanie głównych bohaterów. Właśnie przez to milczenie i nieodpowiedniość bardzo ciężko zbudować jakkolwiek zdrową i satysfakcjonującą relację.
Przez opowiadania autora przemawia ból, lęk i samotność. Czy można takie relacje nazwać więc miłością? Okraszone cierpieniem, niedopowiedzeniem i wątpliwościami?
Ludzie są różni, chwile w życiu też, a zmiana jest jedyne co w życiu pewnym, jednak czy Carver przedstawia obraz najpowszechniejszej miłości w ogólnym rozumieniu ludzi? Jeśli wysunąć taki wniosek, jest to niebywale przykre, widząc nieszczęśliwość i świadomie ją wybierając.
Zawsze mamy wybór.

Carver pisze w sposób osobliwy. Urywając opowieści, nie dopowiadając niewypowiedzialnego posługując się bohaterami jakby zza mgły.
To dzieło na doświadczenie. Wydaje mi się, że jego opowiadania się po prostu czuje, a każdy (zależnie od tego w jakim momencie życia się znajduje) interpretuje je w inny sposób.
Naturalnie największą falę frustracji wywołuje brak komunikacji...

Na wskroś amerykańska i potraktujmy to jako wadę.

Na wskroś amerykańska i potraktujmy to jako wadę.

Nie wszystko, co niewypowiedziane ma mniejszą wartość. Czasem coś wisi w powietrzu, wnioski, uczucia, emocje unoszą się obok nas i między nami. Symbole nie zawsze są do jednoznacznego odczytu. Carver to mistrz krótkiej formy. Tytuł "O czym mówimy, kiedy mówimy o miłości" sugeruje szybką odpowiedź, podręcznikową konstrukcję zbioru. Tymczasem autor daje tylko pole do manewru i kilka narzędzi. Odpowiedź musimy znaleźć sami.

Nie wszystko, co niewypowiedziane ma mniejszą wartość. Czasem coś wisi w powietrzu, wnioski, uczucia, emocje unoszą się obok nas i między nami. Symbole nie zawsze są do jednoznacznego odczytu. Carver to mistrz krótkiej formy. Tytuł "O czym mówimy, kiedy mówimy o miłości" sugeruje szybką odpowiedź, podręcznikową konstrukcję zbioru. Tymczasem autor daje tylko pole do manewru...

"Słoń "tego autora bardziej mnie zachwycił finezją tematyki, ale w tym przypadku to może nie być minusem. Bo zgodnie z tytułem tego zbiorku, opowiadania pokazują przeróżne zagubienia zwykłych ludzi w ich codziennym odczuwaniu miłości. Niektóre opowiadania aż tchną grozą w stylu "chciałem dobrze a wyszło fatalnie" . Lakoniczność stylu jeszcze bardziej podbija pewne poczucie tragizmu, które często dzieje się poza świadomością bohaterów . Carver nie ułatwia zrozumienia , ale pozostawia opowiadania otwarte. Myśl czytelniku dalej sam...

"Słoń "tego autora bardziej mnie zachwycił finezją tematyki, ale w tym przypadku to może nie być minusem. Bo zgodnie z tytułem tego zbiorku, opowiadania pokazują przeróżne zagubienia zwykłych ludzi w ich codziennym odczuwaniu miłości. Niektóre opowiadania aż tchną grozą w stylu "chciałem dobrze a wyszło fatalnie" . Lakoniczność stylu jeszcze bardziej podbija pewne...

Nic Carver nie ściemnia. Wszystko jest tak jak w tej książce.

To trochę smutne.

Nic Carver nie ściemnia. Wszystko jest tak jak w tej książce.

To trochę smutne.