Tysiąc dni w Wenecji

Najpierw przeczytałam drugą część, czyli Tysiąc dni w Toskanii, która mnie zachwyciła. Potem sięgnęłam po Tysiąc dni w Wenecji, która jest pierwszą częścią trylogii i się rozczarowałam. Powieść czyta się dobrze, ale w pewnym momencie miałam wrażenie, że pisarka, która jest główną bohaterką powieści, cały czas tylko je. Pisze co zjadła, kiedy zjadła, ile zjadła - a ja zaczęłam się zastanawiać, kto normalnie zjadł by takie ilości jedzenia... opowieść o emocjach i pięknie Wenecji jest zdecydowanie na dalszym planie. Aczkolwiek nie zniechęca mnie to do sięgnięcia po trzecią część powieści.

Najpierw przeczytałam drugą część, czyli Tysiąc dni w Toskanii, która mnie zachwyciła. Potem sięgnęłam po Tysiąc dni w Wenecji, która jest pierwszą częścią trylogii i się rozczarowałam. Powieść czyta się dobrze, ale w pewnym momencie miałam wrażenie, że pisarka, która jest główną bohaterką powieści, cały czas tylko je. Pisze co zjadła, kiedy zjadła, ile zjadła - a ja...

Cudowna książka, ale nie dla każdego. Jeśli interesują cię Włochy, zwłaszcza Wenecja, jeśli lubisz/uczysz się włoskiego, chcesz zrozumieć choć trochę ten piękny, twardy, zamknięty i skomplikowany świat, allora capirete, to zrozumiesz.
Mnie chwyciła za serce, zarówno przez mało prawdopodobną historię miłosną dojrzałych ludzi, która przytrafiła się trochę i mnie, jak i przez Włochy. Kilka momentów, zwłaszcza jeden, było dla mnie wstrząsających, zupełnie się ich nie spodziewałam w takiej książce i źle je zniosłam. Zupełnie mi nie pasowały do tej książki, ale zrozumiałam potem, że jeśli potraktujemy to jako swego rodzaju pamiętnik, to pewne traumatyczne przeżycia muszą w niej wybrzmieć.

Cudowna książka, ale nie dla każdego. Jeśli interesują cię Włochy, zwłaszcza Wenecja, jeśli lubisz/uczysz się włoskiego, chcesz zrozumieć choć trochę ten piękny, twardy, zamknięty i skomplikowany świat, allora capirete, to zrozumiesz.
Mnie chwyciła za serce, zarówno przez mało prawdopodobną historię miłosną dojrzałych ludzi, która przytrafiła się trochę i mnie, jak i przez...

Skusiłam się...okładką! To, co czekało na mnie w środku przerosło moje oczekiwania i zapoczątkowało miłością do Marleny de Blasi i jej przygód. Nikt nie potrafi tak opisywać smaków, zapachów i krajobrazów jak ona. Prawdziwa czarodziejka, która zabiera nas w podróż. Podczas pierwszego pobytu w Wenecji miałam wrażenie, że już wcześniej tam byłam. Oczywiście za sprawą tej magicznej książki. Uwielbiam historię o ludziach z krwi i kości, tym bardziej tych, którzy decydują się zmienić swoje życie całkowicie. Z wygodnego życia w Stanach, do ciasnego mieszkanka na Lido? Tylko za sprawą prawdziwej miłosci. Kocham Marlenę i jej wszystkie powieści. Ta jest tylko wstępem do prawdziwej uczty we włoski, niebanalnym stylu!

Skusiłam się...okładką! To, co czekało na mnie w środku przerosło moje oczekiwania i zapoczątkowało miłością do Marleny de Blasi i jej przygód. Nikt nie potrafi tak opisywać smaków, zapachów i krajobrazów jak ona. Prawdziwa czarodziejka, która zabiera nas w podróż. Podczas pierwszego pobytu w Wenecji miałam wrażenie, że już wcześniej tam byłam. Oczywiście za sprawą tej...

Książkę wypatrzyłam na stoisku cross booku. Zainteresowała mnie, ponieważ jestem od lat pod wrażeniem pobytu w Wenecji.
No, to mam, co chciałam.
To zakamuflowana opowieść o zauroczeniu Wenecją, stąd mnóstwo w niej nazw topograficznych, za czym jednak niewiele stoi. Są też wymieniane niezliczone włoskie potrawy i produkty spożywcze, bowiem autorka jest krytykiem kulinarnym. Jest oczywiście zapowiadany na okładce romans - cieniutki, jak makaron na spaghetti.
Najciekawsze w tej ni to powieści, ni przewodniku osobistym są - mimo, że nieco rozwlekłe - dywagacje autorki na temat różnic kulturowych. Ta książka może być przestrogą albo tylko namową do przygotowania się dla osób, które chcą zmienić miejsce zamieszkania, zmienić kraj. Nie tylko Włosi i nie tylko Wenecjanie są nieufni wobec cudzoziemców. A trzeba przyznać, że Marlena jest pyszałkowata, co jej zarzuca nawet zakochany Fernando. Z drugiej strony pyszałkowaci są i Wenecjanie, nie dopuszczając możliwości innego sposobu życia, niż ich. Różnice kulturowe potrafią być niezwykle subtelne a mocno dokuczliwe.
Pomysł chyba chwycił, więc w kolejnych tom ach para będzie się "uroczyć" Toskanią i Orvieto. Ale beze mnie.

Książkę wypatrzyłam na stoisku cross booku. Zainteresowała mnie, ponieważ jestem od lat pod wrażeniem pobytu w Wenecji.
No, to mam, co chciałam.
To zakamuflowana opowieść o zauroczeniu Wenecją, stąd mnóstwo w niej nazw topograficznych, za czym jednak niewiele stoi. Są też wymieniane niezliczone włoskie potrawy i produkty spożywcze, bowiem autorka jest krytykiem kulinarnym....

To druga moja książka tej autorki i podobnie jak w tamtej części (bo jest to seria książek o Italii) problem stanowi tak zwane wejście w akcję. Pierwsze parędziesiąt stron mało komunikatywnych. Dopiero około 80 strony zaczynamy w pełni rozumieć losy bohaterki. Później idzie już gładko.

Subiektywny obraz Wenecji i Włoch. Jednak po raz kolejny wiele uwag autorki o tym kraju zniechęca mnie do wizyty. Jeśli rzeczywiście Włosi tak traktują przyjezdnych, turystów - to ja dziękuję.

Mogę poczytać na temat życia tam, ale żyć tam bym nie chciała. Zawał spotkałby mnie po paru dniach :). Sposób podejścia do życia zupełnie odmienny od mojego.
Książka dla koneserów.

To druga moja książka tej autorki i podobnie jak w tamtej części (bo jest to seria książek o Italii) problem stanowi tak zwane wejście w akcję. Pierwsze parędziesiąt stron mało komunikatywnych. Dopiero około 80 strony zaczynamy w pełni rozumieć losy bohaterki. Później idzie już gładko.

Subiektywny obraz Wenecji i Włoch. Jednak po raz kolejny wiele uwag autorki o tym kraju...

Urzekła mnie dopiero po około 90 stronach. Własnie wtedy gdy autorka przeprowadziła się do Wenecji, książka jest magiczna, można ją nawet traktować jak przewodnik po Wenecji, najlepsze streszczenie jest na samym końcu książki kiedy autorka radzi kiedy przyjechać, gdzie iść i co zjeść w tym cudownym mieście. Gdybym do tej pory nie odwiedziła Wenecji, na pewno zrobiłabym to po przeczytaniu tej książki. Takie książki powinno się pisać o Włoszech i nie tylko.

Urzekła mnie dopiero po około 90 stronach. Własnie wtedy gdy autorka przeprowadziła się do Wenecji, książka jest magiczna, można ją nawet traktować jak przewodnik po Wenecji, najlepsze streszczenie jest na samym końcu książki kiedy autorka radzi kiedy przyjechać, gdzie iść i co zjeść w tym cudownym mieście. Gdybym do tej pory nie odwiedziła Wenecji, na pewno zrobiłabym to...

Jakoś mi mie szło czytanie tej książki, więc ją zostawiłam...

Jakoś mi mie szło czytanie tej książki, więc ją zostawiłam...

Zaintrygował mnie tytuł.
Przeczytałam ... i trochę się rozczarowałam.
Banalna historia w pięknym tle (wplecionych troszkę "smaków", prostych przepisów potraw i tyle).

Zaintrygował mnie tytuł.
Przeczytałam ... i trochę się rozczarowałam.
Banalna historia w pięknym tle (wplecionych troszkę "smaków", prostych przepisów potraw i tyle).

Włoski romans w Wenecji... moim zdaniem nie jest to pusta powieść o niczym. Pomimo banalnej treści jest ciekawa, nie przesłodzona, oddaje klimat miasta i rozterki bohaterów. Zapamiętam i odwiedzę kilka miejsc z książki by poczuć ten klimat

Włoski romans w Wenecji... moim zdaniem nie jest to pusta powieść o niczym. Pomimo banalnej treści jest ciekawa, nie przesłodzona, oddaje klimat miasta i rozterki bohaterów. Zapamiętam i odwiedzę kilka miejsc z książki by poczuć ten klimat

Taki lekki romans

Taki lekki romans