Czarna ikona. Biełomor. Kanał Białomorski – dzieje, ludzie, słowa

Żeby nie powtarzać po poprzednikach napiszę krótko:
Panie Marianie, jeśli przypadkiem zagląda Pan tutaj, chylę czoła i dziękuję, jak mogę najserdeczniej. Wspaniała i mądra książka. Potrzebna jak diabli w czasach, gdy zapominamy czy też chce się, byśmy zapomnieli, do czego prowadzi skrajna lewicowość.

Żeby nie powtarzać po poprzednikach napiszę krótko:
Panie Marianie, jeśli przypadkiem zagląda Pan tutaj, chylę czoła i dziękuję, jak mogę najserdeczniej. Wspaniała i mądra książka. Potrzebna jak diabli w czasach, gdy zapominamy czy też chce się, byśmy zapomnieli, do czego prowadzi skrajna lewicowość.

Napisać o „Czarnej ikonie”, że jest iście monumentalna to jakby nic nie napisać. Napisać o jej autorze, że wykonał kawał naprawdę znakomitej i imponującej roboty nie oddaje w pełni skali jego osiągnięcia. Ale tak z „Czarną ikoną” Marian Sworzenia jest – to naprawdę monumentalna książka a ogrom pracy autora wgniata czytelnika w fotel.

Pomimo, że głównym wątkiem „Czarnej ikony” wydaje się budowa Kanału Białomorskiego to tak naprawdę to tylko wierzchołek góry lodowej jeśli chodzi o tematy poruszone przez autora. Oprócz tego autor przygląda się Księdze jaką o Kanale napisało kilkudziesięciu czołowych i mniej znanych radzieckich pisarzy na zaproszenie/polecenie partii. Księgi o której sam Sołżenicyn pisał „haniebna książka o Kanale Białomorski, pierwsze w rosyjskiej literaturze dzieło, sławiące pracę niewolniczą”. Autor przybliża nam sylwetki twórców owej „haniebnej książki” a także opisuje postaci świata literackiego, które zaproszone zostały do inauguracyjnego i triumfalnego rejsu po Kanale.

Kolejnym wątkiem są pisarze „nieobecni” którzy z pewnych przyczyn nie wzięli udziału ani w tworzeniu Księgi czy rejsie. Albo którzy mogliby ten udział wziąć ale o zaproszeniu owych nikt nie pomyślał ani się o zaproszenie nie zatroszczył. Po czym dochodzimy do ostatniej części, która zrobiła na mnie największe wrażenie czyli tej o więźniach. O ile dotąd Sworzeń pokazał niebywałą klasę i talent reporterski o tyle w części o więźniach wspiął się jeszcze wyżej. Jest dużo bardziej subtelniejszy, wyważony, nie popada w patos, ckliwość i egzaltację, nie wyolbrzymia i nie popada w skrajności.

Włos na głowie jeży skala procederu czyli budowy kanału na polecenie Stalina. Kanału mającego wychwalać potęgę, zalety i zdolności Związku Radzieckiego. Przedsięwzięcia wręcz niemożliwego, którego miano dokonać w 20 miesięcy jak najtańszym kosztem. A kosztem tym była niewolnicza praca tysięcy ludzi skazanych na łagry i roboty przymusowe. W tym tysięcy, którzy tego po prostu nie przeżyło.

Bez dwóch zdań jedna z najlepszych książek ostatnich lat jakie czytałem. Jej się nie czyta, ją się wręcz zachłannie pochłania, autor wciąga od pierwszych stron a efekt jaki osiągnął „Czarną ikoną” dosłownie poraża i zachwyca.

Napisać o „Czarnej ikonie”, że jest iście monumentalna to jakby nic nie napisać. Napisać o jej autorze, że wykonał kawał naprawdę znakomitej i imponującej roboty nie oddaje w pełni skali jego osiągnięcia. Ale tak z „Czarną ikoną” Marian Sworzenia jest – to naprawdę monumentalna książka a ogrom pracy autora wgniata czytelnika w fotel.

Pomimo, że głównym wątkiem „Czarnej...

Sześciuset stronicowa "Czarna ikona. Biełomor" przeczytana została
heroicznie od deski do deski. To o pisarzach radzieckich, którzy popłynęli słynnym rejsem w roku 1933 na pokładzie Anochina, a potem wysławiali niewolniczą, chorą inwestycję Stalina w księdze Kanał Biełomorski. Ogólnie temat ciekawy, a już szczególnie dla pisarza, bo co by sam zrobił na ich miejscu, jakich dokonał wyborów w obliczu być albo nie być? Z niej dowiedziałam się między innymi o wielu inspiracjach Bułhakowa dot. Mistrza i Małgorzaty, a także o tym, skąd autor Człowieka, który był czwartkiem zaczerpnął wielką chochlą.
Ale prawdziwym dla mnie objawieniem byli husyci na Syberii, w mundurach uszytych na zamówienie w Japonii, którzy siali postrach wśród bolszewików...

Sześciuset stronicowa "Czarna ikona. Biełomor" przeczytana została
heroicznie od deski do deski. To o pisarzach radzieckich, którzy popłynęli słynnym rejsem w roku 1933 na pokładzie Anochina, a potem wysławiali niewolniczą, chorą inwestycję Stalina w księdze Kanał Biełomorski. Ogólnie temat ciekawy, a już szczególnie dla pisarza, bo co by sam zrobił na ich miejscu, jakich...

W czasach zapominania totalitarnych zbrodni, Sworzeń odkrywa kulisy haniebnego rejsu komunistycznych pisarzy, którzy przepłynęli luksusowym statkiem Kanał Białomorski, by potem wychwalać go w swoich pismach, jako wspaniałą inwestycję stalinowskiej Rosji. Ześwinienie artystów, którzy - czasem ze strachu, czasem dla wygody, pieniędzy, sławy - idą na daleki kompromis ze zbrodniami, przymykają oczy na śmierć tysięcy ludzi przy budowie bezsensownego Kanału, opiewają zasadność przedsięwzięcia, które okazało się fiaskiem. Czasem miernoty, czasem geniusze, a czasem pisarze, którzy by pewnie i na Zachodzie wyprodukowali niezgorsze czytadła, w świecie komunistów okazali się mieć gumowe kręgosłupy.
Autor opisał nie tylko mechanizm zakłamania ale i oprócz tego dał opis kilkudziesięciu sylwetek pisarzy rosyjskich i sowieckich. Solidna porcja erudycji w jednym woluminie.

W czasach zapominania totalitarnych zbrodni, Sworzeń odkrywa kulisy haniebnego rejsu komunistycznych pisarzy, którzy przepłynęli luksusowym statkiem Kanał Białomorski, by potem wychwalać go w swoich pismach, jako wspaniałą inwestycję stalinowskiej Rosji. Ześwinienie artystów, którzy - czasem ze strachu, czasem dla wygody, pieniędzy, sławy - idą na daleki kompromis ze...