Elena wie/Twoja

Dwie opowieści w jednym tomie. Ponieważ wcześniej przeczytałam "Czas much" najpierw zabrałam się za "Twoją", by poznać historię Ines Pereyry, która "przez wiele lat skupiała się na Erneście (...) roztrwoniła energię, humor i czas, poświęciła na tę obsesję całe lata swojej młodości".
To zdanie z "Czasu much", bo w "Twojej" Ines wydaje się zadowolona ze swojej pozycji żony przy mężu, mieszkającej w dzielnicy rezydencjalnej, która wie, że ma "fantastyczną rodzinę".
Gdy ją bliżej poznamy, okazuje się, że wcale nie jest fantastycznie, mąż ją zdradza, a z córką licealistką nie potrafi, a może nie chce, porozumieć się.
Napięcie rośnie, Ines prowadzi swoje śledztwo, absorbuje ją to bez reszty, nie zauważa, co dzieje się z córką. Ta zaś o swoich bardzo poważnych problemach rozmawia tylko z przyjaciółką.
Ines rozpisuje swój plan działania. Gdy zmienia piaskowy żakiecik na czarną skórzaną kurtkę, wkłada dżinsy i perukę, widzimy kogoś, kto chce zmienić swoje życie.
Ponieważ poznałam najpierw Ines Expereyrę, wolę właśnie ją, a nie potulną żonę podkradającą pieniądze mężowi, naiwnie wierzącą we wszystko, co jej mówi.
Równolegle z wątkiem Ines, Ernesta i Charo rozgrywa się wątek Laury pokazany głównie przez rozmowy dziewczyny z przyjaciółką Paulą i przygodnym znajomym.
W Lali (tak nazywają ją rodzice) też dokona się przemiana w Laurę, dziewczynę, którą można polubić.
Teraz, gdy cała historia rodziny ułożyła mi się w głowie, wiem już dokładnie, jak się sprawy miały. Myślę, że przeczytanie w odwrotnej kolejności nie zaburzyło mojego postrzegania tej opowieści, a może nawet je wzbogaciło...
"Elena wie" to z kolei historia wdowy Eleny i jej córki Rity. Matka choruje na parkinsona, córka musi się nią opiekować.
Mają tylko siebie, nie bardzo mogły się porozumieć przed chorobą, najczęściej "chłostały się słowami"; teraz jest jeszcze gorzej.
Rita jest już po czterdziestce, ma swojego Roberto Almadę, ale wie, że nie uwolni się od matki. Jej choroba ją przeraża, brzydzi, nie radzi sobie z roszczeniowym usposobieniem matki. I tak próbują żyć obok siebie do czasu...
Temat choroby parkinsona dominuje, śledzimy podróż Eleny, ważną dla niej, podejmuje ją samodzielnie, mimo wielu ograniczeń. Dowie się rzeczy dla niej zaskakujących, czy je zrozumie?
W tej opowieści padają ważne pytania: o wybór, o zmuszanie do podjęcia decyzji wbrew czyjejś woli, o prawo do decydowania o sobie, o aborcję, o poczucie obowiązku wobec drugiego człowieka, o konieczność podporządkowania swojego życia drugiemu, rezygnację ze swoich potrzeb, z siebie.
To smutna i raczej przygnębiająca historia. Elena i Rita jakoś nie budzą mojej sympatii, chyba tak właśnie zostały pokazane. Nawet cierpienie Eleny, jej zmagania z chorobą niekoniecznie budzą współczucie, wydaje się ona nastawiona egoistycznie. Nie okazuje córce miłości, a więc i ta tego nie potrafi.
Claudia Pineiro opisała właściwie jeden dzień, odmierzany pigułkami, sięgający w głąb życia Eleny, Rity oraz Isabel.
Kolejna świetna powieść argentyńskiej pisarki, a właściwie dwie, choć krótkie, jednak dające tak wiele czytelniczych przeżyć.

Dwie opowieści w jednym tomie. Ponieważ wcześniej przeczytałam "Czas much" najpierw zabrałam się za "Twoją", by poznać historię Ines Pereyry, która "przez wiele lat skupiała się na Erneście (...) roztrwoniła energię, humor i czas, poświęciła na tę obsesję całe lata swojej młodości".
To zdanie z "Czasu much", bo w "Twojej" Ines wydaje się zadowolona ze swojej pozycji żony...

Dwie opowieści. Elena wie to historia matki chorej na Parkinsona, która chce znaleźć osobę winną śmierci jej córki. Prawda jest zupełnie inna, niż ta w którą wierzy bohaterka. Historia choroby, trudnych relacji w rodzinie i trudnych wyborów życiowych. Twoja to historia zbrodni wynikającej ze zdrady małżeńskiej. Małżeństwo, które nie tylko się okłamuje, ale też nie buduje więzi z nastoletnią córką.

Dwie opowieści. Elena wie to historia matki chorej na Parkinsona, która chce znaleźć osobę winną śmierci jej córki. Prawda jest zupełnie inna, niż ta w którą wierzy bohaterka. Historia choroby, trudnych relacji w rodzinie i trudnych wyborów życiowych. Twoja to historia zbrodni wynikającej ze zdrady małżeńskiej. Małżeństwo, które nie tylko się okłamuje, ale też nie buduje...

Daję osiem za "Twoja" - czytałam z niecierpliwością. Świetnie rozpisana hisotria. Za to "Elena wie" dla mnie nudna jak flaki z olejem i dałabym temu maksymalnie trzy gwiazdki.

Daję osiem za "Twoja" - czytałam z niecierpliwością. Świetnie rozpisana hisotria. Za to "Elena wie" dla mnie nudna jak flaki z olejem i dałabym temu maksymalnie trzy gwiazdki.

Wybitne dwa studia kobiecej psychiki (i osobowości) w sytuacji ekstremalnego wyzwania - u pierwszej zdrowotno-lokomocyjnego, u drugiej emocjonalno-związkowego.

Każde słowo ma tu swoją wagę, a każda pauza swój oddech.

Mocne rozpoczęcie roku.

PS Zabieram się za lekturę kontynuacji "Twojej", czyli "Czasu much".

Wybitne dwa studia kobiecej psychiki (i osobowości) w sytuacji ekstremalnego wyzwania - u pierwszej zdrowotno-lokomocyjnego, u drugiej emocjonalno-związkowego.

Każde słowo ma tu swoją wagę, a każda pauza swój oddech.

Mocne rozpoczęcie roku.

PS Zabieram się za lekturę kontynuacji "Twojej", czyli "Czasu much".

Ta książka to jakieś nieporozumienie. Bardzo źle się ją czytało. Pierwsza opowieść 'Elena wie' to całkowita strata czasu. Druga opowieść 'Twoja' trochę lepsza. Lepiej napisana. Bardziej intrygująca historia.

Ta książka to jakieś nieporozumienie. Bardzo źle się ją czytało. Pierwsza opowieść 'Elena wie' to całkowita strata czasu. Druga opowieść 'Twoja' trochę lepsza. Lepiej napisana. Bardziej intrygująca historia.

Nudne,ciężkie do czytania, bez porywów i większych emocji. Zdecydowanie przeważało tu znudzenie historia Eleny. Ten sposób narracji denerwujący ,trzeba się wczytać żeby przestać zauważać.

Nudne,ciężkie do czytania, bez porywów i większych emocji. Zdecydowanie przeważało tu znudzenie historia Eleny. Ten sposób narracji denerwujący ,trzeba się wczytać żeby przestać zauważać.

Dwa w jednym. Dwie historie, każda inna, obie wciągające na swój sposób. Nie znałam tej autorki, ale mnie zaintrygowała. Świetnie napisane, czytasz i chcesz więcej, na pewno po to "więcej" sięgnę.

Dwa w jednym. Dwie historie, każda inna, obie wciągające na swój sposób. Nie znałam tej autorki, ale mnie zaintrygowała. Świetnie napisane, czytasz i chcesz więcej, na pewno po to "więcej" sięgnę.

To nawet pomysłowe i ciekawe konstrukyjnie utwory. W tomie zmieściły się dwa, w tym jeden aktualnie nominowany do międzynarodowego Bookera. Nie zachwycił. Główna bohaterka choruje na chorobę parkinsona, ciężką jej postać i rytm jej życia, rytm powolnych, heroicznych wręcz kroków wyznacza tempo tej narracji. Pomysł jest taki, że dzięki temu poczujemy dramat jej i jej córki. Generalnie, oba utwory skupiają się na konfrontacji czegoś co można nazwać życiem tradycyjnym, konwencjonalnym, opartym na wyparciu, zakłamaniu w imię bezpieczeñstwa i porządku, a indywidualizmem i osobistymi pragnieniami i potrzebami żywej jendostki. W obu utworach pojawia się też problem posiadania lub rezygnacji z posiadania dzieci. W obu pojawiają się stadami złe matki, czy kobiety, które nie powinny nimi być. Wszystkie relacje są toksyczne. Coś mi się jednak zdaje że są to napięcia i dylematy społeczności trzeciego, no może drugiego świata (autorka pochodzi z Argentyny),zwłaszcza ludności zamieszkujących prowincje i małe miasteczka. Ciekawe konstrukcyjnie, zaskakujące i pomysłowe, ale temat dla mnie nudny. No nie zachwyciło, choć nie powiem, lekko zaintrygowało.

To nawet pomysłowe i ciekawe konstrukyjnie utwory. W tomie zmieściły się dwa, w tym jeden aktualnie nominowany do międzynarodowego Bookera. Nie zachwycił. Główna bohaterka choruje na chorobę parkinsona, ciężką jej postać i rytm jej życia, rytm powolnych, heroicznych wręcz kroków wyznacza tempo tej narracji. Pomysł jest taki, że dzięki temu poczujemy dramat jej i jej córki....

Elena choruje na Parkinsona, a każdy ruch stanowi dla niej ogromne wyzwanie. Przygarbiona postawa, ślinienie się, powłóczenie nogami, niewyraźna mowa, problemy z prostymi czynnościami. Z tym wszystkim każdego dnia musi mierzyć się Elena. Gdyby nie tabletki nie byłaby w stanie wykonać ruchu.

Ale Elena się nie poddaje i wyrusza w drogę (dla niej to właściwie bardzo trudna i mozolna przeprawa) do pewnej kobiety, która jako jedyna może dać jej odpowiedź na pytanie, kto zabił jej córkę. Bo Elena jest przekonana, że to nie mogło być samobójstwo.

"Elena wie" jest książką przeraźliwie smutną. Ale dla mnie była również uświadamiająca i otwierająca oczy. Nie miałam pojęcia jak przebiega ta choroba i jak jest straszna. Dla nas proste czynności, które robimy automatycznie, dla kogoś mogą być ogromnym wyzwaniem czy wręcz czymś niewykonalnym.

Bardzo długo czytałam tę książkę jak na raptem 180 stron, ale pisana jest ciągłym tekstem. Nawet dialogi nie są wyszczególnione, przez co momentami jest trochę chaotycznie. I jak normalnie taka powolność by mnie męczyła. Tak tutaj bardzo doceniam ten zabieg, ponieważ dzięki niemu jeszcze lepiej można wczuć się w rytm życia Eleny.

Ciężko nazwać tę książkę thrillerem. To studium choroby, utraty kontroli nad własnym ciałem, niesprawności ruchowej. To trudna lektura o chorobie, ale też o relacji z córką. Czuję, że długo nie wyjdzie mi z głowy. Bardzo polecam!

Ps. "Twoja" jeszcze przede mną

Elena choruje na Parkinsona, a każdy ruch stanowi dla niej ogromne wyzwanie. Przygarbiona postawa, ślinienie się, powłóczenie nogami, niewyraźna mowa, problemy z prostymi czynnościami. Z tym wszystkim każdego dnia musi mierzyć się Elena. Gdyby nie tabletki nie byłaby w stanie wykonać ruchu.

Ale Elena się nie poddaje i wyrusza w drogę (dla niej to właściwie bardzo trudna i...

"Elena wie" to bardzo czułe, empatyczne i wrażliwe opowiadanie o kobiecie borykającej się z chorobą Parkinsona. "Twoja" zaś to komediotragedia wypisz wymaluj argentyńska soap opera, jednak tak intrygująco-wciągająca, że "zniżyłam lot" i przeczytałam z ciekawością.
Claudia Pineiro mistrzowsko bawi się piórem. Wcale nie dziwi, że ujęła nim kapitułę Man Booker International Prize!

"Elena wie" to bardzo czułe, empatyczne i wrażliwe opowiadanie o kobiecie borykającej się z chorobą Parkinsona. "Twoja" zaś to komediotragedia wypisz wymaluj argentyńska soap opera, jednak tak intrygująco-wciągająca, że "zniżyłam lot" i przeczytałam z ciekawością.
Claudia Pineiro mistrzowsko bawi się piórem. Wcale nie dziwi, że ujęła nim kapitułę Man Booker International ...