Trylogia „Kres wieczności”, której pierwszą częścią jest „Łowca tygrysów”, zbiera w sieci skrajne opinie.
Jedyni czytelnicy bardzo ją krytykują, inni uwielbiają.
Do której grupy zaliczam się ja?
Zapraszam do zapoznania się z moją opinią….
https://taka-jest-agata.blogspot.com/2023/08/paullina-simons-owca-tygrysow.html

Trylogia „Kres wieczności”, której pierwszą częścią jest „Łowca tygrysów”, zbiera w sieci skrajne opinie.
Jedyni czytelnicy bardzo ją krytykują, inni uwielbiają.
Do której grupy zaliczam się ja?
Zapraszam do zapoznania się z moją opinią….
https://taka-jest-agata.blogspot.com/2023/08/paullina-simons-owca-tygrysow.html

Denerwująca, fabuła niby ciekawa ale nie wiadomo o co autorce chodzi. Fantasy????

Denerwująca, fabuła niby ciekawa ale nie wiadomo o co autorce chodzi. Fantasy????

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Absulutnie nie rozumiem opinii poniżej. Cała trylogia jest niesamowita! Wciągająca, intrygująca, pochłaniająca co do reszty. Jest w niej odrobina magii i tajemnicy, a dodatkowo piekna proza życia i śmierci oraz motyw przemijania. Jest smutek, żal a także duża dawka chumoru. I namiętność.... Niekończąca sie namiętność, na tle różnych epok.
Paullina Simons kolejny raz, po 10 latach, od przeczytania Jeżdżca Miedzianego - zaczarowała moje serce, przeniosła w inny wymiar. A chyba właśnie tego oczekujemy od dobrej powieści ☺️
Polecam z całego serca!

Absulutnie nie rozumiem opinii poniżej. Cała trylogia jest niesamowita! Wciągająca, intrygująca, pochłaniająca co do reszty. Jest w niej odrobina magii i tajemnicy, a dodatkowo piekna proza życia i śmierci oraz motyw przemijania. Jest smutek, żal a także duża dawka chumoru. I namiętność.... Niekończąca sie namiętność, na tle różnych epok.
Paullina Simons kolejny raz, po 10...

Pomimo słabych opinii zdecydowałam się sięgnąć po nią, szybko się czytało. Lekka i przyjemna, sięgnę po kolejne tomy, aby dowiedzieć się jak potoczą sie dalsze losy Juliana

Pomimo słabych opinii zdecydowałam się sięgnąć po nią, szybko się czytało. Lekka i przyjemna, sięgnę po kolejne tomy, aby dowiedzieć się jak potoczą sie dalsze losy Juliana

Kupiłem od razy całą trulogię i... no nie wiem. Niczego się nie spodziewałem ale jednak czegoś tu zabrakło. Niby fajna opowieść, czasami wciągająca a jednak nużąca i denerwująca. Przyznam się, że nie chce mi się czytać kolejnego tomu, ale pewnie rozłożę czytanie na parę tygodni i jakoś dam radę...

Kupiłem od razy całą trulogię i... no nie wiem. Niczego się nie spodziewałem ale jednak czegoś tu zabrakło. Niby fajna opowieść, czasami wciągająca a jednak nużąca i denerwująca. Przyznam się, że nie chce mi się czytać kolejnego tomu, ale pewnie rozłożę czytanie na parę tygodni i jakoś dam radę...

Nie wierzyłam że dotrwam do końca książki niestety... miłość sama w sobie może być magiczna, nie trzeba jej dorabiać nadprzyrodzonych elementów i ubarwiać historię rzeczami dosłownie nie z tej ziemii. I szczerze to już od początku nie kibicowałam bohaterom... autorka nie zbudowala sympatii dla glownych postaci a im dalej czytałem to tym bardziej naiwna historia mi się ukazywała. Nie jestem zainteresowana lekturą kolejnych części.

Nie wierzyłam że dotrwam do końca książki niestety... miłość sama w sobie może być magiczna, nie trzeba jej dorabiać nadprzyrodzonych elementów i ubarwiać historię rzeczami dosłownie nie z tej ziemii. I szczerze to już od początku nie kibicowałam bohaterom... autorka nie zbudowala sympatii dla glownych postaci a im dalej czytałem to tym bardziej naiwna historia mi się...

Jakoś przebrnęłam i z nadzieją przeszłam do II tomu, ale poddałam się w połowie. Niby pomysł na fabułę super, ale chyba styl pisania mi nie pasuje.

Jakoś przebrnęłam i z nadzieją przeszłam do II tomu, ale poddałam się w połowie. Niby pomysł na fabułę super, ale chyba styl pisania mi nie pasuje.

Nie przepadam za tematyką aktorstwa i Hollywood w książkach i filmach (tak tak La la land też mi się nie podobał :)) jednak ze względu na opis historii bardzo byłam ciekawa losów bohaterów. Czytając czekałam aż skończy się nudny początek i rozwinie się akcja. Tak przez chwilę było, gdy główny bohater przeniósł się w czasie, lecz poza tym nic za bardzo się nie dzieje. Całość się dłuży i nudzi, a główny bohater wydaje się zauroczonym nastolatkiem, który nie zauważył, że "miłość jego życia" w sumie to miała go gdzieś i ją idealizuje. Powieść z niewykorzystanym potencjałem.
Bardzo rzadko mi się to zdarza, ale nie zamierzam kontynuować serii w tym przypadku.

Nie przepadam za tematyką aktorstwa i Hollywood w książkach i filmach (tak tak La la land też mi się nie podobał :)) jednak ze względu na opis historii bardzo byłam ciekawa losów bohaterów. Czytając czekałam aż skończy się nudny początek i rozwinie się akcja. Tak przez chwilę było, gdy główny bohater przeniósł się w czasie, lecz poza tym nic za bardzo się nie dzieje. Całość...

Niektórzy ludzie wydają się sobie przeznaczeni. Już przy pierwszym spotkaniu widać, że całe życie czekali właśnie na siebie. Dokładnie to czuje Julian, kiedy widzi po raz pierwszy Josephine. Jest to przelotne spotkanie, ona jest aktorką i gra w sztuce, on jest widzem. A jednak w sercu Juliana od razu rodzi się miłość. Kiedy spotyka dziewczynę kilka miesięcy później w swoim mieście, postanawia przeorganizować całe swoje życie, byle tylko z nią być.



Związek Juliana i Josephine miał być wielką, tragiczną historią miłosną. Ja tam jednak widziałam wielkie uczucie tylko ze strony mężczyzny. Tak wielkie, że momentami graniczące wręcz z obsesją. Jego bliscy wykazali się ogromnym zrozumieniem tolerując jego zachowanie i wiernie przy nim trwając. Josephine to za to podła bestyjka, pasożyt wysysający energię i radość z otaczających ją ludzi. Kobieta żyje w swoim świecie, gdzie liczą się tylko jej potrzeby, jej marzenia. Ustawia innych jak pionki w grze, każąc im dbać o siebie, momentami wręcz służyć. Od samego początku widać, że Julian jest dla niej użyteczny, zapewnia jej rozrywkę. Że nie traktuje go poważnie, nie tak jak on ją. Mimo że ślepota Juliana mnie irytowała, współczułam mu tego, że kiedykolwiek poznał Josephine.


Gdyby ta historia ograniczyła się tylko do tego, do nieszczęśliwego związku pełnego kłamstw i zawiedzionych nadziei, "Łowca tygrysów" nie byłby taką złą książkę. Niestety, autorka postawiła na maksimum dramatyzmu a następni z Juliana uczyniła postać nie do zniesienia. Ogarniętego swoim szaleństwem, raniącego i lekceważącego wszystkich naokoło, popełniającego same błędy. Kogoś, kogo szybko spisałam na straty. A potem, kiedy myślałam, że już gorzej być nie może, doszedł wątek podróży w czasie. I to tak koszmarnie zrealizowany, że mi ręce opadły. Zero konsekwencji, żadnego dostosowania akcji i dialogów do czasów, o których się pisze. A najgorsze było to, że autorka wiedziała, że myli fakty. I wiecie co? W posłowiu napisała, że jej to nie obchodzi. Aha.


Historia napisana jest w tak koszmarnie wybujałym stylu, że czyta się ją strasznie, strasznie ciężko. Nie ma żadnej różnicy między fragmentami, kiedy Julian jest zdrowy i tymi, kiedy jest ćpunem na głodzie - wszystko brzmi jednakowo jak halucynacje próbujące udawać jakąś dziwną filozofię. Bardzo ciężka do skończenia była ta książka. Już nawet nie pamiętam jak długi czas się z nią męczyłam. Za nic nie sięgnę po kolejny tom.

Niektórzy ludzie wydają się sobie przeznaczeni. Już przy pierwszym spotkaniu widać, że całe życie czekali właśnie na siebie. Dokładnie to czuje Julian, kiedy widzi po raz pierwszy Josephine. Jest to przelotne spotkanie, ona jest aktorką i gra w sztuce, on jest widzem. A jednak w sercu Juliana od razu rodzi się miłość. Kiedy spotyka dziewczynę kilka miesięcy później w swoim...