Bardzo ciekawa książka, przyjemny styl pisania, choć pewne błędy (pisownia) pojawiały się bardzo konsekwentnie i troszkę to raziło. Cieszę się, że powstało coś, co odczarowuje idealne biografie - choć nie miałam pojęcia, jak mocno były i są ciągle retuszowane. Pan Koper pisze lekko i humorystycznie, ale mierzą sformułowanie typu "jak typowa kobieta" albo "życie z alkoholikiem nie należy do NAJŁATWIEJSZYCH". I jeśli kobieta i mężczyzna zachowują się tak samo, kobietę krytykuje, o mężczyźnie pisze z "większym zrozumieniem" lub po prostu ironicznie.

Bardzo ciekawa książka, przyjemny styl pisania, choć pewne błędy (pisownia) pojawiały się bardzo konsekwentnie i troszkę to raziło. Cieszę się, że powstało coś, co odczarowuje idealne biografie - choć nie miałam pojęcia, jak mocno były i są ciągle retuszowane. Pan Koper pisze lekko i humorystycznie, ale mierzą sformułowanie typu "jak typowa kobieta" albo "życie z...

Książka zawiera osiemnaście portretów polskich literatów tworzących w okresie od epoki romantyzmu do czasów PRL-u. Można w niej zobaczyć inne, niż w oficjalnych biografiach, wizerunki twórców naszej literatury, poznać ich grzechy i grzeszki, dziwactwa, fobie, choroby, nałogi, skandale, zdrady oraz ekscesy seksualne.
Zwłaszcza o tych ostatnich jest tu całkiem sporo wiadomości.
Książka zawiera tak wiele informacji, że musiałam robić przerwy pomiędzy kolejnymi biografiami.
Sporo wiadomości mnie zaskoczyło.
Nie przypuszczałam, na przykład, że ulubiony poeta komunistów Konstanty Ildefons Gałczyński w 1950 r. (przez przypadek lub może z premedytacją) naraził się władzy reportażami z Kraju Rad, które napisał będąc tam w delegacji. Owe reportaże były tak entuzjastyczne, że poetę posądzono o kpinę. I wtedy zaczęła się ogólnokrajowa nagonka na "drobnomieszczańską" twórczość Gałczyńskiego. Następnie na zjeździe ZLP wszechwładny Adam Ważyk zażądał, aby Gałczyński "ukręcił łeb temu rozwydrzonemu kanarkowi, który zagnieździł się w jego wierszach". Gałczyński się odciął, że może tak z owym kanarkiem zrobić, ale klatka i tak pozostanie. I w ten sposób dopracował się kilkumiesięcznego zakazu publikacji, co przyspieszyło jego śmierć. Zmarł w wieku 48 lat na skutek pęknięcia aorty.
Oprócz tego zaskoczyły mnie informacje o szaleństwie Tetmajera, fobiach Prusa, hipochondrii Gombrowicza, kolaboracji Szklarskiego w czasie okupacji.
Wydawało mi się, że o erotomańskich ekscesach Mickiewicza wiem już wszystko, ale okazało się, że jestem w błędzie, gdyż o "Księżniczce izraelskiej" (Ksawera Deybel) nie miałam wiedzy. A mieszkała ona w domu wieszcza, który płodził dzieci raz jej, innym razem swojej własnej żonie.
Jak widać nasz wieszcz miał duże osiągnięcia nie tylko w dziedzinie literatury.
A może był to jego pomysł na realizację słynnych słów zawartych w "Odzie do młodości":
"Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga,
Łam, czego rozum nie złamie!"?

Książka zawiera osiemnaście portretów polskich literatów tworzących w okresie od epoki romantyzmu do czasów PRL-u. Można w niej zobaczyć inne, niż w oficjalnych biografiach, wizerunki twórców naszej literatury, poznać ich grzechy i grzeszki, dziwactwa, fobie, choroby, nałogi, skandale, zdrady oraz ekscesy seksualne.
Zwłaszcza o tych ostatnich jest tu całkiem sporo...

Książka niezbyt odkrywcza, ale całkiem nieźle napisana. Skondensowana wiedza.

Książka niezbyt odkrywcza, ale całkiem nieźle napisana. Skondensowana wiedza.

Bardzo ciekawa seria o pisarzach, którzy tylko na lekcjach języka polskiego byli idealni.

Bardzo ciekawa seria o pisarzach, którzy tylko na lekcjach języka polskiego byli idealni.

"Sekretne życie autorów lektur szkolnych" Sławomira Kopera to książka idealna dla tych, którzy nie lubią czytać grubych biografii oraz dla tych, których nudzą suche fakty. Osiemnaście rozdziałów to osiemnastu twórców literatury, z których życiorysów autor wydobył nie tylko ciekawostki, ale również epizody pomijane lub świadomie przemilczane.

"Sekretne życie autorów lektur szkolnych" Sławomira Kopera to książka idealna dla tych, którzy nie lubią czytać grubych biografii oraz dla tych, których nudzą suche fakty. Osiemnaście rozdziałów to osiemnastu twórców literatury, z których życiorysów autor wydobył nie tylko ciekawostki, ale również epizody pomijane lub świadomie przemilczane.

Nigdy nie posądziłabym siebie o tak karygodne wścibstwo, ale jeśli chodzi o "niewyretuszowane" biografie polskich autorów lektur szkolnych - wplątałam się po same uszy i jak opętana pochłonęłam "Sekretne życie... " na jednym tchu!

Z czasów szkolnych mam przed oczami poważne, surowe, odarte z uczuć i emocji, posągowe portrety naszych rodzimych pisarzy i poetów. Tymczasem historyk Sławomir Koper przytacza liczne słabości, nieskromne namiętności, podłe nałogi, działania bez opamiętania i życiowe problemy niosących kaganek oświaty Polaków.

Niektóre "rewelacje" znałam, ale zdecydowana większość była dla mnie nowa, zdumiewająca i uzmysławiająca jedną ważną rzecz - pisarze to osoby z krwi i kości, z ludzkimi uczuciami, pełni wewnętrznych rozterek i dylematów moralnych, szukający szczęścia, popełniający życiowe błędy.

(Uwaga! Spoilery. Jeśli chcecie pozostać w błogiej nieświadomości, radzę poniższy akapit pominąć).

Z publikacji dowiemy się, że Adam Mickiewicz był wierny pewnej sekcie. Fanatycznie zaślepiony, uległy i posłuszny, o twórcy sekty - Towiańskim - wyrażał się "mój Pan i Mistrz". Ponadto żył pod jednym dachem z żoną i kochanką. Aleksandrze Fredro daleko było do pruderyjności. Ten "świeżo upieczony" hrabia słynął z takich utworów jak np. "Sztuka jebania jako Sztuka obłapiania".
Eliza Orzeszkowa była kochliwa ponad miarę, a Maria Konopnicka zbyt niezależna na ówczesne czasy, co niosło ze sobą niebywałe konsekwencje.
Stanisław Wyspiański miał kiłę i był pracoholikiem. Alkoholikiem zaś był Konstanty Ildefons Gałczyński. Edward Stachura, cierpiący na cyklofrenię (patologiczna zmiana nastrojów),uzależniony był od hazardu. Maria Dąbrowska była biseksualna. W życiu Henryka Sienkiewicza istotną rolę odegrało pięć Marii. Bolesław Prus miał agorafobię, gefyrofobię (panicznie bał się przekraczać mosty) oraz brontofobię (lęk przed burzą i piorunami). Zbigniew Nienacki współpracował z SB jako kontakt operacyjny o pseudonimie "Eremita"...

Można by tak jeszcze i wciąż, bo liczba interesujących faktów i ciekawostek z życia sławnych pisarzy jest ogromna. Ja jednak na tym poprzestanę, za to zachęcam Was do lektury. Gwarantuję Wam, że w szkole się tego nie dowiecie!

Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej:
https://www.instagram.com/anemonenemorose/

Nigdy nie posądziłabym siebie o tak karygodne wścibstwo, ale jeśli chodzi o "niewyretuszowane" biografie polskich autorów lektur szkolnych - wplątałam się po same uszy i jak opętana pochłonęłam "Sekretne życie... " na jednym tchu!

Z czasów szkolnych mam przed oczami poważne, surowe, odarte z uczuć i emocji, posągowe portrety naszych rodzimych pisarzy i poetów. Tymczasem...

Ta książka tylko udowadnia, że znani czy lubiani są takimi samymi ludźmi jak my. Ze swoimi grzeszkami, namiętnościami, tajemnicami, chorobami, nałogami, nieślubnymi dziećmi itd. I przeciętny Kowalski zaraz lepiej się czuje uzbrojony w tę wiedzę 😁

Ta książka tylko udowadnia, że znani czy lubiani są takimi samymi ludźmi jak my. Ze swoimi grzeszkami, namiętnościami, tajemnicami, chorobami, nałogami, nieślubnymi dziećmi itd. I przeciętny Kowalski zaraz lepiej się czuje uzbrojony w tę wiedzę 😁

Książki słucha się świetnie, można nie tylko dowiedzieć się wielu faktów o znanych twórcach, ale i opoce w której żyli, ale także można wzbogacić swoją wiedzę psychologiczną. Bo jest to też książka o ludzkich uwikłaniach. Wielkim plusem jest też to, że całość napisana jest bardzo lekko, z dużym poczuciem humoru, bez moralizowania nawet przy opisach różnych niecnych postępków.
Przykładowo bardzo zabawny i pouczający jest rozdział o Fredrze, postaci pełnej paradoksów. Za sprawą miłości do kobiety w wieku dojrzałym zdradził swoje ideały i wartości, cenione w młodości. Ale w tym konkretnym przypadku można na to patrzeć z pewnym zrozumieniem, a nawet i pobłażliwością. I widać że jak zawsze, dawka wiedzy o motywach czyjegoś zachowania łagodzi radykalne oceny. W młodości Fredro był zaangażowany w działalność niepodległościową, walczył w armii Napoleona przeciwko Rosji, brał udział w wyprawie na Moskwę. Oprócz znanej twórczości pisał też utwory erotyczne, lub może nawet i porno, ze słownictwem, którego na salonach nie można usłyszeć. Zakochał się w mężatce, arystokratce. Nie odpuszczał i dążył do sfinalizowania związku, tyle tylko że wcześniej musiałoby dojść do unieważnienia małżeństwa ukochanej. Dla jej rodziców Fredro był parweniuszem, chociaż pochodził ze szlachty. Postanowił więc kupić tytuł, a w tamtym czasie można było na terenie Austrii zrobić to legalnie, niezbędnymi warunkami formalnymi było pochodzenie z rodziny szlacheckiej, wykazanie, że przodkowie pełnili kiedyś funkcje publiczne, no i kasa. Jeżeli nie dało się wykazać pełnienia funkcji publicznych, cena była wyższa. Osoba która uzyskała tytuł hrabiowski w taki sposób, nazywana była austriackim hrabią i nadal budziła pogardę w prawdziwej arystokracji. No ale dzięki temu Fredro mógł legalnie na wszystkich utworach podpisywać się jako Aleksander hr. Fredro. Miało to udobruchać przyszłych teściów. Po uzyskaniu tytułu nie mógł jednak nigdy więcej już angażować się w działalność niepodległościową, bo tytuł w takim wypadku bywał odbierany, a majątek ulegał konfiskacie.
całość
https://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2023/02/sawomir-koper-sekretne-zycie-autorow.html

Książki słucha się świetnie, można nie tylko dowiedzieć się wielu faktów o znanych twórcach, ale i opoce w której żyli, ale także można wzbogacić swoją wiedzę psychologiczną. Bo jest to też książka o ludzkich uwikłaniach. Wielkim plusem jest też to, że całość napisana jest bardzo lekko, z dużym poczuciem humoru, bez moralizowania nawet przy opisach różnych niecnych...

Pan Koper nie jest najlepszym pisarzem, i momentami monotonia czytelnika usypia, ale życiorysy naszych 'asów' pióra są na tyle soczyste, że można jednak pozostać z otwartymi oczyma i umysłem.
Miłą odskocznią dla oka i mozgu sa rysunki, a dokladnie karykatury Jana Tatura.
Mnie odrzuca jeszcze bardziej od grafomana Sienkiewicza i lekki wstręt nabyłam w odniesieniu do arcy hipokrytki Marii Konopnickiej, antymatki stulecia.
Smutek, że także K. I. Gałczyński był pijakiem, że tylu pisarzy podkoloryzowało swoje życiorysy... a dziecko Alfreda Szklarskiego twierdziło, że ojciec pisał do gadzinówki i in.gazet nazistowskich w okresie II wojny światowej w celach... sabotażu. Nie, był po prostu kolaborantem 😔

Polecam szczególnie zainteresowanym tematem.

Pan Koper nie jest najlepszym pisarzem, i momentami monotonia czytelnika usypia, ale życiorysy naszych 'asów' pióra są na tyle soczyste, że można jednak pozostać z otwartymi oczyma i umysłem.
Miłą odskocznią dla oka i mozgu sa rysunki, a dokladnie karykatury Jana Tatura.
Mnie odrzuca jeszcze bardziej od grafomana Sienkiewicza i lekki wstręt nabyłam w odniesieniu do arcy...

Niby o wielu sprawach wiedzialam... Kobieciarze i mężczyźniary. Agotafobia Prusa, kalwinizm Żeromskiego i inne ciekawostki. Fascynujaca lektura, Koper to w końcu marka.

Niby o wielu sprawach wiedzialam... Kobieciarze i mężczyźniary. Agotafobia Prusa, kalwinizm Żeromskiego i inne ciekawostki. Fascynujaca lektura, Koper to w końcu marka.