Koń i pies w kulturze Indian Hidatsa

Fragmenty wstępu Clarka Wisslera.
Gilbert L. Wilson spędzał każdego roku od miesiąca do dwóch pośród Indian Hidatsa, zbierając wiadomości o ich kulturze. Treść tej rozprawy zawiera wyłącznie materiały związane z rolą psa i konia w kulturze plemienia. Za swą metodę przyjął jak najmniejsze kontrolowanie opowiadających, pozwalając im po prostu na zwierzanie się z przeżytych przez nich doświadczeń. W ten sposób uchwycił szczegółowo przekrój kultury Hidatsów. Niektóre z uzyskanych informacji cechuje idealna wprost dokładność. Należy zwrócić na to uwagę, w przeciwnym bowiem razie można by taki porządek rzeczy uznać za nieco mylący. Jeśli interesują kogoś tylko określone tematy jak psie travois czy bycze łodzie, wówczas spis treści oraz indeks na końcu książki doprowadzą go do nich.
Praca ta ma zatem na celu przedstawienie wszystkiego, co opowiadający mieli do powiedzenia na temat miejsca konia i psa w kulturze ich plemienia. Nie jest to jakaś rozprawa, ale opis wielu faz kulturowych ściśle związanych z używaniem tych zwierząt i opieką nad nimi. Tym samym siłą rzeczy wiele miejsca trzeba było poświęcić sposobom obozowania, utrzymywania porządku podczas wędrówki czy oswajania koni i psów.
Znaczenie tej pracy polega przede wszystkim na tym, że ponad to, co sobą wnosi, rzuca nowe światło na procesy kulturowe. Pies przybył do Hidatsów w czasach prehistorycznych wraz z bogatym kompleksem kulturowym. Później, wraz z przybyciem białych, plemieniu dostał się koń. Mamy możliwość omówić oba te kulturowe kompleksy szczegółowo i dzięki temu określić jak dalece koń wpasował się w starą kulturę psa i co z kolei przyniósł ze sobą ze Starego Świata. Kiedy powstanie takie dzieło i dokona się ponownego przeglądu danych pozyskanych od innych indiańskich plemion, poznamy wówczas historię jednego kompleksu kulturowego. W tym to celu autor przekazuje nam te opowieści.