Łowcy kości

Zastanawiam się czy Erikson robi to specjalnie - oto bowiem mamy powrót do bohaterów z tomu czwartego. Nawet jak czytam tę serię w miarę szybko, to w międzyczasie przeczytawszy tom piąty, zdążyłem już pozapominać kto, co i dlaczego robił w „Domu łańcuchów”. Mam nadzieję, że to już ostatni taki raz i że pozostałe tomy będą w miarę ciągłą kontynuacją.
Znów jest chaotycznie, znów prowadzone jest zbyt dużo wątków na raz, więc jeśli starci się na chwilę koncentrację to trudno się odnaleźć, kto jest z kim i właściwie gdzie. Na tym etapie wciąż najlepszy był dla mnie tom poprzedni, być może ze względu na nieco mniejszą skalę.
W tym tomie znowu mocno odezwało się poczucie nadmiernej przypadkowości. Miałem wrażenie jakby autor zapisywał swoją sesję RPG i niektóre wydarzenia pojawiały się nie dlatego, że miały jakiś głębszy sens fabularny tylko dlatego, że tak akurat wypadło na kostkach. Ta maniera (biegunka wydarzeń) nadmiernie komplikuje już i tak skomplikowaną opowieść. Moim zdaniem na plus byłoby odchudzenie fabuły o te wtrącane nierzadko, tajemnicze wydarzenia, lub wyjaśnianie ich na bieżąco, w sposób dość bezpośredni, a nie ukryty pomiędzy liniami dialogowymi pobocznych bohaterów.

Zastanawiam się czy Erikson robi to specjalnie - oto bowiem mamy powrót do bohaterów z tomu czwartego. Nawet jak czytam tę serię w miarę szybko, to w międzyczasie przeczytawszy tom piąty, zdążyłem już pozapominać kto, co i dlaczego robił w „Domu łańcuchów”. Mam nadzieję, że to już ostatni taki raz i że pozostałe tomy będą w miarę ciągłą kontynuacją.
Znów jest chaotycznie,...

Jak do tej pory druga najlepsza z serii po wspomnieniach lodu. Bardzo dynamiczna, dużo wątków z poprzednich części się ze sobą splata (w końcu!). Lecimy dalej ;)

Jak do tej pory druga najlepsza z serii po wspomnieniach lodu. Bardzo dynamiczna, dużo wątków z poprzednich części się ze sobą splata (w końcu!). Lecimy dalej ;)

Świetny tom, niezwykle dynamiczny z dwiema genialnymi sekwencjami bitew i w końcu z łączeniem się wątków które przez tyle tomów były ze sobą niezwiązane. Jednym słowem chcę tego więcej.

Świetny tom, niezwykle dynamiczny z dwiema genialnymi sekwencjami bitew i w końcu z łączeniem się wątków które przez tyle tomów były ze sobą niezwiązane. Jednym słowem chcę tego więcej.

Z uwagi na mnogość wątków i postaci nie jest to książka dla każdego. Autorowi udało się stworzyć najbardziej rozbudowany i skomplikowany świat, z jakim miałem okazję zetknąć się w jakimkolwiek cyklu książek. Jeśli czytelnik przebije się przez ten gąszcz, zostanie sowicie wynagrodzony, gdyż bohaterowie tej historii są z krwi i kości (w większości w każdym razie) i bardzo łatwo się do nich przywiązać, a historia tu opowiedziana potrafi wycisnąć łzę nawet u największych twardzieli. Tak jak wspomniało już kilka osób, w tym tomie coraz więcej wątków zaczyna się ze sobą splatać i mamy okazję ponownie spotkać większość bohaterów poznanych we wcześniejszych tomach MKP.

Z uwagi na mnogość wątków i postaci nie jest to książka dla każdego. Autorowi udało się stworzyć najbardziej rozbudowany i skomplikowany świat, z jakim miałem okazję zetknąć się w jakimkolwiek cyklu książek. Jeśli czytelnik przebije się przez ten gąszcz, zostanie sowicie wynagrodzony, gdyż bohaterowie tej historii są z krwi i kości (w większości w każdym razie) i bardzo...

Mam mieszane odczucia. "Łowcy kości" mają naprawdę niesamowite momenty (Yghatan, finałowa batalia, gra Skrzypka, Heboric itd.),ale są też sytuacje, gdzie chwilę musiałem się zastanowić, czy akcja się składa w logiczną całość, i prawdę mówiąc, nie wszędzie tę logikę widziałem. Niemniej to zarzut raczej w stronę mojej osoby, niż autora. Erikson podjął się tutaj bardzo trudnego zadania - połączył losy wielu postaci w całość i odrobinę zmodyfikował kierunek, w jakim podąża cały cykl. Wyszło bardzo dobrze, ale do rewelacji odrobinę zabrakło. Moim zdaniem.

Mam mieszane odczucia. "Łowcy kości" mają naprawdę niesamowite momenty (Yghatan, finałowa batalia, gra Skrzypka, Heboric itd.),ale są też sytuacje, gdzie chwilę musiałem się zastanowić, czy akcja się składa w logiczną całość, i prawdę mówiąc, nie wszędzie tę logikę widziałem. Niemniej to zarzut raczej w stronę mojej osoby, niż autora. Erikson podjął się tutaj bardzo...

Coś pięknego! Tom wciągający i czytany jednym tchem.

W końcu (aż dziwnie brzmi to przy 6 tomie) łączą się nam historie i postacie. Jako czytelnicy dostajemy "kierunki", którymi zmierzają główni bohaterzy. Tempo akcji, moim zdaniem, jest tak szybkie, że aż nie Erikson'owskie. Przez tyle tomów (może oprócz 5) autor przyzwyczaił nas do neutralnego budowania akcji, iż ma się wrażenie w "Łowcy Kości" jakby leciało się "na łeb, na szyję". Finałowa walka...ciarki przechodzą na samą myśl, a włosy stają dęba. Jeżeli ktoś w piątym tomie "zajadał" się finałem, podobnie jak ja, to muszę rzecz, iż wtedy to było tylko aperitif...tutaj dostajemy "mięsiste" danie główne.

Coś pięknego! Tom wciągający i czytany jednym tchem.

W końcu (aż dziwnie brzmi to przy 6 tomie) łączą się nam historie i postacie. Jako czytelnicy dostajemy "kierunki", którymi zmierzają główni bohaterzy. Tempo akcji, moim zdaniem, jest tak szybkie, że aż nie Erikson'owskie. Przez tyle tomów (może oprócz 5) autor przyzwyczaił nas do neutralnego budowania akcji, iż ma się...

zajebiste

zajebiste

Hmhmhm, od czego by tu zacząć...

Kontynuacja wątków z wszystkich poprzednich tomów, chociaż w szczególności tych z tomów 3 i 4.

Autor po prostu w fenomenalny sposób prowadzi stworzone przez siebie postaci, jak na przykład Nożownik, albo Apsalar, których chyba najbardziej szkoda przez całą tą powieść.

Jedyne do czego mogę się przyczepić to zbyt rozwlekle opisane próby wydostania się spod Y'Ghatanu mniej więcej w środku książki. Poza tym? Jest super. No, nie licząc literówek, które znalazłem. ;p

Mógłbym tu napisać naprawdę bardzo wiele, ale wszystko co dla mnie najważniejsze zawarłem w materiale podlinkowanym poniżej. Zachęcam do zajrzenia. :)

Hmhmhm, od czego by tu zacząć...

Kontynuacja wątków z wszystkich poprzednich tomów, chociaż w szczególności tych z tomów 3 i 4.

Autor po prostu w fenomenalny sposób prowadzi stworzone przez siebie postaci, jak na przykład Nożownik, albo Apsalar, których chyba najbardziej szkoda przez całą tą powieść.

Jedyne do czego mogę się przyczepić to zbyt rozwlekle opisane próby...

Być może najlepsza z dotychczasowych części sagi, choć "Wspomnienie Lodu" mocno się stawia. W odróżnieniu od niektórych poprzedniczek, akcja nie wlecze się przez 900 stron, by przyspieszyć w trakcie ostatnich 100. Mam wrażenie, że Autor po pięciu tomach wreszcie skończył ustawiać pionki na szachownicy i zaczęła się gra.

I tylko jednego z nich szkoda - Dujeka Jednorękiego. Nawet nie tyle tego, że zginął, lecz sposobu, w jaki został przez Autora uśmiercony. Myślę, że postać tak ważna dla fabuły poprzednich części zasłużyła na coś więcej, niż śmierć na zarazę gdzieś na zadupiu. Można było się chociaż pokusić o bezpośrednią relację z walki z Poliel.
Sójeczka dostał swój pojedynek z Kallorem. Szkoda, że jego przyjaciel już nie...


Ale poza tym - rzeź w Y'Ghatanie, obrona Pustego Tronu, jak zawsze genialne sceny z Szybkim Benem, a także obrzydliwa intryga wymierzona przeciw Wickanom - top. Także wątek Icariuma nabrał wreszcie rumieńców, a on sam i jego tragedia jest jedną z bardziej poruszających w całej sadze. Jestem mega zadowolony po lekturze i czekam na więcej.

Być może najlepsza z dotychczasowych części sagi, choć "Wspomnienie Lodu" mocno się stawia. W odróżnieniu od niektórych poprzedniczek, akcja nie wlecze się przez 900 stron, by przyspieszyć w trakcie ostatnich 100. Mam wrażenie, że Autor po pięciu tomach wreszcie skończył ustawiać pionki na szachownicy i zaczęła się gra.

I tylko jednego z nich szkoda - Dujeka Jednorękiego....

Dużo się tu dzieje.. tu pchnięcie, tam pociągnięcie i bach sielki finał. Jak dotąd najlepsza książka z cyklu

Dużo się tu dzieje.. tu pchnięcie, tam pociągnięcie i bach sielki finał. Jak dotąd najlepsza książka z cyklu