Wszystkie kolory moich wspomnień

CAWPILE rating: 2.29/10
Naprawdę chciałam polubić tę książkę. Słyszałam o niej wiele pozytywnych opinii, także podeszłam do niej z dość wysokimi oczekiwaniami. Niestety, zmuszałam się do czytania jej przez cały czas, dlatego też przeczytanie jej zajęło mi aż 8 dni.
Książkę mogłabym opisać słowami alegoryczna, apatyczna. Autorka nie spieszy się z opowiadaniem historii. Rozumiem, że trzeba zbudować atmosferę, ale czytanie 450 stron, gdzie porównuje się kolory do emocji, rozciąga się jakieś dziwne scenariusze, potrafi zmęczyć człowieka.
Au contraire, "Wszystkie kolory" są książką bardzo chaotyczną. Rozdziały mają niekiedy kilka linijek, co powinno sprawiać, iż bardzo łatwo się ją przyswaja. W praktyce autorka skacze pomiędzy teraźniejszością, przeszłością i wspomnieniami tak, że głowa od tego potem boli.
Pseudo-filozoferski styl pisanie też niezbyt mi podpasował. Zaznaczyłam sobie najkrótszy rozdział jaki jest w całej książce:
"Kolory migoczą jak obietnice, czerń prószy jak śnieg, jak wspomnienia, wszystko spada, spada, przypominanie,
spadanie,
przypominanie,
te dwa słowa są synonimami".
Kiedy czyta się n-te takie filozofowanie, to idzie się zanudzić. Czułam się jakbym czytała wiersze Rupi Kaur (tak, dalej mam z tą panią na pieńku),które wyglądają ładnie, ale zawartości merytorycznej nie mają.
DALEJ SPOILER!!


Pogadajmy o plot-twiście, który czuję, że miał być najważniejszym punktem książki. A mianowicie, że Feng nie istniała na prawdę, a jedynie w wyobraźni bohaterki. No proszę, domyślałam się już tego od połowy, nie wiem czy ja wykazałam się jakimiś nadprzeciętnymi zdolnościami dedukcji (nie!),czy to było tak słabo przemyślane.
Chcę jednak podkreślić, że absolutnie nie uważam, iż ta książka nie powinna powstać. Traktuje w końcu poważnie temat żałoby po tragicznej stracie, jaką jest samobójstwo członka rodziny. Uważam jednak, że ta powieść jest bardzo specyficzna i trafi tylko do konkretnej grupy osób, którzy lubią taki styl pisania.
Tak jak napisała autorka, mówmy o samobójstwie, oraz zaburzeniach i chorobach umysłowych. Nie doszukujmy się "powodów", czemu ktoś zachorował na depresję. Jest to w końcu choroba, czasami po prostu się na nią zapada, a naszym zadaniem jako osób bliskich jest zapewnić wsparcie, nie zobojętnienie czy wyrzuty.

CAWPILE rating: 2.29/10
Naprawdę chciałam polubić tę książkę. Słyszałam o niej wiele pozytywnych opinii, także podeszłam do niej z dość wysokimi oczekiwaniami. Niestety, zmuszałam się do czytania jej przez cały czas, dlatego też przeczytanie jej zajęło mi aż 8 dni.
Książkę mogłabym opisać słowami alegoryczna, apatyczna. Autorka nie spieszy się z opowiadaniem historii....

Wzięłam tę książkę, aby trochę odskoczyć od fantastyki i nie żałuję. Akcja dzieje się powoli, historia jest trudna, tak bym ją określiła. W trakcie czytanie często robiłam przerwy, ale to dlatego, że emocje mnie przerastały. To była jedna z nieiwielu książek przy których płakałam

Wzięłam tę książkę, aby trochę odskoczyć od fantastyki i nie żałuję. Akcja dzieje się powoli, historia jest trudna, tak bym ją określiła. W trakcie czytanie często robiłam przerwy, ale to dlatego, że emocje mnie przerastały. To była jedna z nieiwielu książek przy których płakałam

„Ból ma w sobie niepamięć;
Powiedzieć nie zdoła,
kiedy się zaczął – ani czy istniał
dzień, gdy go nie było."
Emily Dickinson

Ten fragment wiersza znalazłam w książce Emily X.R.Pan "Wszystkie kolory moich wspomnień" Czyż słowa poetki nie są swoistą definicją depresji?

Życie głównej bohaterki książki, Leigh, przesiąknięte jest traumą. Mama dziewczyny, która od wielu lat choruje na depresję, popełnia samobójstwo. Po jej śmierci nastolatka jest pewna, że kobieta zamieniła się w wielkiego, pięknego czerwonego ptaka który podsyła jej wskazówki, aby Leigh mogła odnaleźć odpowiedzi na dręczące ją pytania. Pogrążona w żałobie i rozpaczy Leigh, kierowana tajemniczymi znakami od ptaka, wyrusza do kraju swoich przodków – Tajwanu, na spotkanie z nieznanymi dotąd dziadkami.

W podróż Leigh zabrała także i mnie. Podobnie jak ona szukałam śladów we wspomnieniach, nie tylko jej, ale i innych bohaterów książki. Podobnie jak bohaterka chciałam się dowiedzieć dlaczego? Jednak czy da się odnaleźć odpowiedź na to pytanie?

Powieść przesiąknięta jest symboliką, magią, balansowaniem na granicy jawy i snu. Emily X.R.Pan odsłania kolejne sekrety rodziny Leigh w bardzo subtelny sposób. Zachwycił mnie ten poetycki, oniryczny styl snucia opowieści o odbudowywaniu rodzinnych więzi, o procesie żałoby, o szukaniu własnego ja.
Moją uwagę przykuł też podział książki na części: „Dym i wspomnienia”; te oznaczone klepsydrą; oraz te z symbolem piórka. Fragmenty te przeplatały się ze sobą, tworząc spójną całość. Dla mnie zabieg ten porządkuje książkę, wprowadza ład do pełnej tajemnic fabuły.

Kolejną warstwą książki, która bardzo przypadła mi do gustu, jest pokazywanie kultury Tajwanu. W powieści można znaleźć wiele smaczków związanych z tradycją tej wyspy.

„Wszystkie kolory moich wspomnień” to świetny debiut literacki. Bardzo polecam!

„Ból ma w sobie niepamięć;
Powiedzieć nie zdoła,
kiedy się zaczął – ani czy istniał
dzień, gdy go nie było."
Emily Dickinson

Ten fragment wiersza znalazłam w książce Emily X.R.Pan "Wszystkie kolory moich wspomnień" Czyż słowa poetki nie są swoistą definicją depresji?

Życie głównej bohaterki książki, Leigh, przesiąknięte jest traumą. Mama dziewczyny, która od wielu lat...

Niestety pomimo całkiem ciekawej koncepcji nie wciągnęła mnie ta książka, chwilami myślałam, ze już zaczyna się coś dziać.

Niestety pomimo całkiem ciekawej koncepcji nie wciągnęła mnie ta książka, chwilami myślałam, ze już zaczyna się coś dziać.

Książka powyżej moich oczekiwań i takie właśnie lubię najbardziej. Które zaskoczą i sprawią, że chcę więcej i więcej.

Książka powyżej moich oczekiwań i takie właśnie lubię najbardziej. Które zaskoczą i sprawią, że chcę więcej i więcej.

Leigh jest przekonana, że jej mama zamieniła się w ptaka po tym, jak odebrała sobie życie. Kobieta chorowała na depresję od dłuższego czasu, każda terapia okazywała się nieskuteczna. Leigh, w poszukiwaniu własnych korzeni, chcąca odkryć rodzinne sekrety, wyrusza na Tajwan, skąd pochodziła jej mama.

Świat widziany kolorami. Świat nastolatki, która doświadczyła tragedii, której żadna młoda osoba doświadczyć nie powinna. Ból, żal, cierpienie, żałoba, poczucie straty. Wyrzuty sumienia i mnóstwo pytań - czy tej tragedii można było zapobiec? Depresja to straszna, niebezpieczna i podstępna choroba. Zbiera ogromne żniwo, dotyka coraz większą ilość osób. Nie patrzy na wiek, płeć, pochodzenie, wykształcenie, status materialny czy status społeczny. Może dotknąć absolutnie każdego, nawet tych, którzy z pozoru "mają wszystko".

Wspomnienia z przeszłości mieszające się z wydarzeniami z teraźniejszości okraszone nutką magii. Mimo, że świat bolesny, to jednak nie spieszyło mi się do wychodzenia z niego. Język momentami wręcz poetycki, ciekawie przedstawiona kultura chińska, fascynujące relacje między bohaterami. Ta książka ma naprawdę wiele do zaoferowania.

Co jest prawdą, prawdziwą magią, a co urojeniem? Nie da się jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. I to jest fascynujące. Niektóre rzeczy pozostają w sferze naszych własnych domysłów.

Czuję się poruszona, oczarowana i wzruszona. Prawdziwa literacka uczta czytelnicza. Wspaniała, choć też bolesna podróż. Cieszę się, że miałam okazję ją odbyć, a otrzymana widokówka już na stałe zagości w mojej głowie.

Leigh jest przekonana, że jej mama zamieniła się w ptaka po tym, jak odebrała sobie życie. Kobieta chorowała na depresję od dłuższego czasu, każda terapia okazywała się nieskuteczna. Leigh, w poszukiwaniu własnych korzeni, chcąca odkryć rodzinne sekrety, wyrusza na Tajwan, skąd pochodziła jej mama.

Świat widziany kolorami. Świat nastolatki, która doświadczyła tragedii,...

Poruszająca, pełna wyrazistych kolorów książka. Choć w wielu miejscach ciężka za względu na opisy depresji czytało się dość sprawnie i "przyjemnie", z powodu krótkich, fajnie zredagowanych rozdziałów.

Poruszająca, pełna wyrazistych kolorów książka. Choć w wielu miejscach ciężka za względu na opisy depresji czytało się dość sprawnie i "przyjemnie", z powodu krótkich, fajnie zredagowanych rozdziałów.

Książka zdecydowanie nie należy do przyjemnych i relaksujących lektur. Poruszają w niej tematy dotyczące depresji, żałoby po śmierci bliskiej osoby, a przede wszystkim konfliktów w rodzinie. Styl pisania jest dość ciężki i ciągle akcja skakała w czasie jak szalona: pierwszy rozdział to samobójstwo matki Leigh, kolejne to wydarzenia sprzed tej tragedii, by znowu wrócić do głównej linii fabularnej. Mnie to bardzo przeszkadzało za co 6 nie 7 gwiazdek.
Do tego powieść ta zawiera bardzo ważne przesłanie, o którym często zapominamy: należy doceniać oraz pielęgnować każdą chwilę, gdyż one już nigdy się nie powtórzą. Bardzo polecam (⁠◍⁠•⁠ᴗ⁠•⁠◍⁠)

Książka zdecydowanie nie należy do przyjemnych i relaksujących lektur. Poruszają w niej tematy dotyczące depresji, żałoby po śmierci bliskiej osoby, a przede wszystkim konfliktów w rodzinie. Styl pisania jest dość ciężki i ciągle akcja skakała w czasie jak szalona: pierwszy rozdział to samobójstwo matki Leigh, kolejne to wydarzenia sprzed tej tragedii, by znowu wrócić do...

Duchy.
Smutek i ból.
Kolory i muzyka.
Miłość i przyjaźń.
Depresja i samobójstwo.
Teraźniejszość i wspomnienia.
Rzeczywistość i wizje / halucynacje / magia.

To wszystko Emily X.R. Pan zawarła w książce
"Wszystkie kolory moich wspomnień".

Niełatwa to lektura...
Zaczyna się samobójstwem matki 16-letniej Leigh.
Matka chorowała na depresję od dawna, raz było lepiej, raz gorzej.

Dziewczyna widzi świat, zdarzenia, ludzi i emocje w kolorach.
Wierzy, że w chwili śmierci matka zamieniła się w czerwonego ptaka.
Ptak dostarcza jej przesyłkę i przesłanie, które Leigh odbiera jako sugestię
odwiedzin u nigdy niepoznanych rodziców matki na Tajwanie.
Tam poznaje chińską przeszłość babci, odkrywa rodzinne tajemnice.
Jej wspomnienia splatają się z wizjami wspomnień innych członków rodziny.
Czy depresja matki miała z nimi coś wspólnego?
Czy jej śmierci można było uniknąć?

Czy powrót do korzeni pomoże Leigh przeżyć żałobę?
Czy odnowią się jej relacje z ojcem?



Opowieść jest pełna kolorów, ale dla mnie jest szaro-smutna;
przepełniona bólem, poczuciem winy, bezsilnością.

W tle przyjaźń z chłopakiem, który obrazy zmienia w dźwięki.
Niespełniona miłość, trochę zazdrości.


https://bajdocja.blogspot.com/2023/04/wszystkie-kolory-moich-wspomnien.html

Duchy.
Smutek i ból.
Kolory i muzyka.
Miłość i przyjaźń.
Depresja i samobójstwo.
Teraźniejszość i wspomnienia.
Rzeczywistość i wizje / halucynacje / magia.

To wszystko Emily X.R. Pan zawarła w książce
"Wszystkie kolory moich wspomnień".

Niełatwa to lektura...
Zaczyna się samobójstwem matki 16-letniej Leigh.
Matka chorowała na depresję od dawna, raz było lepiej, raz...

Bardzo wartościowa lektura. Dziękuję autorce za piękną literacką podróż.

Bardzo wartościowa lektura. Dziękuję autorce za piękną literacką podróż.