Oj dawno mnie żadna książka tak nie wciągneła ! :) chyba po prostu odnalazłam w niej mnóstwo wątków z własnego życia. Mega komfortowe czytanie. Bardzo polecam opowieść o tej 3 przyjaciół ! Plus za niebanalne zakończenie (życiowe).

Oj dawno mnie żadna książka tak nie wciągneła ! :) chyba po prostu odnalazłam w niej mnóstwo wątków z własnego życia. Mega komfortowe czytanie. Bardzo polecam opowieść o tej 3 przyjaciół ! Plus za niebanalne zakończenie (życiowe).

Pierwsza książka Marcisza zrobiła na mnie ogromne wrażenie, byłam ciekawa, czy kolejna powtórzy to osiągnięcie. Trochę tak, trochę nie.

Czytało mi się ją wspaniale. Była to czysta przyjemność i miałam syndrom, "no dobra, to jeszcze jeden rozdział". Lubię ten język, bezpretensjonalny, prosty, ale nie prostacki. Cieszę się, że ją przeczytałam, jednak nie zostanę fanką.

Dlaczego? Nazwanie swoich uczuć znalazłam w samej książce, gdy pewna pisarka daje radę - nie pisze się dla siebie, pisze się, żeby wzbudzić określone emocje u czytelnika. I przy lekturze tej książki czułam brak pewnej szczerości, jakby autor zebrał "pokoleniowe" doświadczenia i wrzucił do książki z celem - no to teraz poczują nostalgię. Nie wierzyłam w bohaterów - dla mnie byli bardziej nośnikami wydarzeń, myśli, przeżyć, które autor chciał przywołać w swojej książce, niż prawdziwymi ludźmi. Nie wierzyłam w tę przyjaźń, nawet, gdy miała być ona u swojego szczytu rozkwitu - nie czułam miłości, zachwytu, szacunku między tymi ludźmi. Rozumiem, co miało pokazać zakończenie, ale ono również było dla mnie bardziej "pod tezę", niż naturalną konkluzją wcześniejszych zdarzeń/emocji.

Nie jestem rozczarowana, cieszę się, że tę książkę przeczytałam, ale jednak nie kupiła mnie ona pod względem emocjonalnym. I tak bywa.

Pierwsza książka Marcisza zrobiła na mnie ogromne wrażenie, byłam ciekawa, czy kolejna powtórzy to osiągnięcie. Trochę tak, trochę nie.

Czytało mi się ją wspaniale. Była to czysta przyjemność i miałam syndrom, "no dobra, to jeszcze jeden rozdział". Lubię ten język, bezpretensjonalny, prosty, ale nie prostacki. Cieszę się, że ją przeczytałam, jednak nie zostanę...

Wydawać by się mogło, że przyjaźń jest w literaturze tematem mocno wyeksploatowanym. Któż z nas nie umiałby wymienić duetów, trio czy tercetów znajomych, którzy dla siebie nawzajem gotowi byli do największych poświęceń. Frodo i Sam, Gimli i Legolas, Hermiona, Harry i Ron, Listy Bennet i Charlotte Lucas. Każda przyjaźń jest inna i Każdą na swój sposób wyjątkowa i niepowtarzalna. Maciej Marcisz napisał książkę o kolejnej i uczynił to w niezwykle udany sposób.

Tym razem otrzymujemy powieść, której fabuła albo rozgrywa się we współczesności, albo cofa się lekko w czasie I sięga lat dziewięćdziesiątych. Ukazany został cały proces kształtowania się przyjaźni trójki młodych ludzi: Michała, Kasi i Doroty. Poznajemy ich w momencie, gdy między nimi zaczyna się coś psuć, a następnie cofamy się w przeszłość, by prześledzić, co dokładnie doprowadziło ich do takiego momentu i jakie wspólne momenty leżą u podstawy ich aktualnej znajomości.

To książka, w tytule której zawiera się cała jej istota. Historia trójki przyjaciół: Michała, Kasi i Doroty, którzy poznają się w liceum i idą przez życie, próbując pielęgnować zawartą wówczas przyjaźń. Przyjaźni scalającej ludzi totalnie różnych, którzy jednak odnajdują wspólny język I przez kawałek życia są nierozłączni. Paradoksalnie jednak nie jest to jedynie książka o związkach, ale też poruszająca opowieść o samotności i wykluczeniu. O wcale nie takim łatwym wchodzeniu w dorosłość, o bolesnych wyborach, nietrafionych decyzjach, popełnianych błędach, mierzeniu się ze stereotypami i krzywdzącymi powierzchownymi opiniami.

Na kanwie w gruncie w rzeczy dość banalnej przyjaźni udało się autorowi przedstawić historię współczesnych trzydziestokilkulatków, wątpiących, poszukujących, poddając w wątpliwość tradycyjne wartości własnych rodziców. Szukających spełnienia indywidualistów, bezbronnych wobec niepowodzeń, łaknących bliskości z drugim człowiekiem, w towarzystwie którego nie trzeba udawać, a wręcz przeciwnie, można być sobą, ze wszystkimi swoimi zaletami i wadami.

Wydawać by się mogło, że przyjaźń jest w literaturze tematem mocno wyeksploatowanym. Któż z nas nie umiałby wymienić duetów, trio czy tercetów znajomych, którzy dla siebie nawzajem gotowi byli do największych poświęceń. Frodo i Sam, Gimli i Legolas, Hermiona, Harry i Ron, Listy Bennet i Charlotte Lucas. Każda przyjaźń jest inna i Każdą na swój sposób wyjątkowa i...

Dawno nie czytałam tak życiowej powieści, w której fabularnie niby nie dzieje się nic niezwykłego, a jednak na poziome emocji i refleksji dzieje się bardzo, bardzo dużo. Pan Marcisz potrafi pisać jednocześnie prosto i oryginalnie. Dobry obraz dorastania, rozczarowań jakie często przynosi i oczywiście relacji przyjacielskiej. Polecam.

Dawno nie czytałam tak życiowej powieści, w której fabularnie niby nie dzieje się nic niezwykłego, a jednak na poziome emocji i refleksji dzieje się bardzo, bardzo dużo. Pan Marcisz potrafi pisać jednocześnie prosto i oryginalnie. Dobry obraz dorastania, rozczarowań jakie często przynosi i oczywiście relacji przyjacielskiej. Polecam.

Ehh... Szkoda. Niewiele mam do powiedzenia. Widocznie to nie moja książka. Owszem czytało się ją szybko, jest sporo interesujących wątków i dobrze zarysowane postacie. Jednak w mojej opinii nic szczególnego. Niektóre wątki nie do końca rozwinięte i zakończone. Nie umiem też odeprzeć od siebie myśli, że miała być to książka o przyjaźni, ale nie czułam jej między bohaterami. Owszem, ta przyjaźń jest często w książce podkreślana i wciąż czyta się o tym jacy to nie są super przyjaciele. Jednak nie widać tego między nimi, ani w dialogach ani w czynach. Chyba to na tyle.

Ehh... Szkoda. Niewiele mam do powiedzenia. Widocznie to nie moja książka. Owszem czytało się ją szybko, jest sporo interesujących wątków i dobrze zarysowane postacie. Jednak w mojej opinii nic szczególnego. Niektóre wątki nie do końca rozwinięte i zakończone. Nie umiem też odeprzeć od siebie myśli, że miała być to książka o przyjaźni, ale nie czułam jej między bohaterami....

Fajne obserwacje, ale trochę takie chodzenie dookoła bez większego sensu. I nie poczułem puenty.

Fajne obserwacje, ale trochę takie chodzenie dookoła bez większego sensu. I nie poczułem puenty.

Powieść bardzo do mnie trafiła, podoba mi się jak autor nie boi się wątków i tematów bardzo współczesnych. Dodatkowo, tak emocjonalnie, też przeżyłam przyjacielskie rozstanie. Muszę sprawdzić debiutanckie "Taśmy" i czekam na trzecią powieść.

Powieść bardzo do mnie trafiła, podoba mi się jak autor nie boi się wątków i tematów bardzo współczesnych. Dodatkowo, tak emocjonalnie, też przeżyłam przyjacielskie rozstanie. Muszę sprawdzić debiutanckie "Taśmy" i czekam na trzecią powieść.

Bardzo słaba. Wręcz nudna. Problematyka LGBT niby jest, a jakby jej nie było. Postacie płytkie.

Bardzo słaba. Wręcz nudna. Problematyka LGBT niby jest, a jakby jej nie było. Postacie płytkie.

Po bardzo dobrych 'Taśmach rodzinnych' spodziewałam się czegoś lepszego. A tu taka polska Sally Rooney, dla mnie niestety, bo to nie mój klimat :)

Po bardzo dobrych 'Taśmach rodzinnych' spodziewałam się czegoś lepszego. A tu taka polska Sally Rooney, dla mnie niestety, bo to nie mój klimat :)

Książka trafiła do mnie idealnie, jestem w tym samym wielu co główni bohaterowie. Celnie opisana rzeczywistość, bez nadmuchanych haseł, czy niepotrzebnych wycieczek narzekających na "obecne czasy", bez stereotypów wobec pokolenia X, y czy Z
Kolejna bardzo dobra pozycja tego autora.

Książka trafiła do mnie idealnie, jestem w tym samym wielu co główni bohaterowie. Celnie opisana rzeczywistość, bez nadmuchanych haseł, czy niepotrzebnych wycieczek narzekających na "obecne czasy", bez stereotypów wobec pokolenia X, y czy Z
Kolejna bardzo dobra pozycja tego autora.