Utracony obraz

Rasizm i uprzedzenia kryć mogą się pod płaszczykiem wymuszonej uprzejmości. Sama taki rasizm w sobie dostrzegłam, gdy zastanawiałam się jak opisać tę powieść na spotkaniu klubu książki. Chciałam otworzyć usta i wyrzec zgrabne: "Palestyńska autorka napisała głęboką powieść nie tylko o terrorze jakiego zaznała na osiedlu czarnych w Gazie, ale również w Europie. Mierzy się z koniecznością znalezienia dla siebie miejsca w świecie, który widzi w niej tylko i wyłącznie ofiarę znacznie ją przewyższających sił". Ale tego nie powiedziałam.

Utracony obraz to bardzo trafny tytuł, przetłumaczony dosłownie z arabskiego oryginału, gdyż autorka w beletryzowanej biografii ewidentnie obraz tego, co chciała pokazać traci. Niebagatelnie bohaterka (Asma) dysponuje bogatym wachlarzem wartościowych doświadczeń oznaczających człowieka na całe życie. Świadek wojny, ubóstwa i śmierci sprowadzony jest jednak do płaszczyzny raportu, mnie osobiście przypominającego komendy wpisywane w grę i beznamiętnie wykonywane. Bohaterka idzie umyć twarz w wiadrze, rozgania kury, jest bita przez ojca, porzuca mężczyznę który ją uratował i w końcu staje nad grobem swojego przyjaciela z dzieciństwa. Narracja nie ugina się, nie zmienia tempa pod wpływem tych wydarzeń, Pozostaje niezmącona i beznamiętna. Warstwa literacka tekstu jest niestaranna, niepogłębiona.

Autorka nie chce być widziana jako Palestynka, w porządku, zatem po co jest ta książka? Mam wrażenie, że przez 200 stron (ewidentnie drukowanych tak aby książka wydawała się grubsza) jedynie ślizgamy się po powierzchni: wojny, życia autorki, losów uchodźców, historii bohaterki. Wszystko zlewa się w niestrawną całość.

W posłowiu wspomniana jest metafora czerni, którą faktycznie, można znaleźć natomiast bardziej przypisuję to umiejętności autora tej części książki niż intencji pisarki. Ta pozycja, zabrzmi to ignorancko, nic we mnie nie zmieniła. Zawdzięczam jej jedynie możliwość ujrzenia mieszkańców Gazy okiem bardziej obiektywnym. Nie mam tu na myśli postaw przemocowych rodziców albo zdemoralizowanych nastolatków a bardziej zwyczajnych ludzi próbujących po prostu żyć w spokoju, pijących 7up i jedzących słodycze. Dzieci z marzeniami i prostymi rozterkami sercowymi.
Asma (bohaterka) wzbudza podziw wytrwałością w dążeniu do celu - wyrwania się ze szponów trudnej przeszłości. Kobieta walkę tę wygrywa z takim samym zapałem z jakim niszczy majątek dziadków w dniu rytualnego ślubu jej siostry. Jeżeli kiedyś rozważycie przeczytanie tej pozycji to zalecam jedynie ten zaledwie kilku stronicowy fragment.

Rasizm i uprzedzenia kryć mogą się pod płaszczykiem wymuszonej uprzejmości. Sama taki rasizm w sobie dostrzegłam, gdy zastanawiałam się jak opisać tę powieść na spotkaniu klubu książki. Chciałam otworzyć usta i wyrzec zgrabne: "Palestyńska autorka napisała głęboką powieść nie tylko o terrorze jakiego zaznała na osiedlu czarnych w Gazie, ale również w Europie. Mierzy się z...

Troszkę poplątania z pomieszaniem, ale warto przeczytać, biorąc pod uwagę aktualną sytuację Palestyny…
Momentami poruszająca i momentami wstrząsająca.
Do tej książki pasuje cytat z Medalionów Zofii Nałkowskiej „Ludzie ludziom zgotowali ten los”.

Troszkę poplątania z pomieszaniem, ale warto przeczytać, biorąc pod uwagę aktualną sytuację Palestyny…
Momentami poruszająca i momentami wstrząsająca.
Do tej książki pasuje cytat z Medalionów Zofii Nałkowskiej „Ludzie ludziom zgotowali ten los”.

Miałam dać tej książce niższą ocenę, bo nie porwała mnie zupełnie. Ale uświadomiłam sobie, że apel, żeby w uchodźcy zobaczyć człowieka, zobaczyć nie przedstawiciela tej czy innej strony, tej czy tamtej wojny, ale osobę, która chce znaleźć miejsce, w którym może postawić swój stół i łóżko włożony w usta kobiety, której perypetie śledzimy zostanie we mnie na dłużej.

Miałam dać tej książce niższą ocenę, bo nie porwała mnie zupełnie. Ale uświadomiłam sobie, że apel, żeby w uchodźcy zobaczyć człowieka, zobaczyć nie przedstawiciela tej czy innej strony, tej czy tamtej wojny, ale osobę, która chce znaleźć miejsce, w którym może postawić swój stół i łóżko włożony w usta kobiety, której perypetie śledzimy zostanie we mnie na dłużej.

Po książkę sięgnęłam w ramach akcji #czytamPalestynę bo zdecydowanie zbyt mało znana jest to literatura, a w kontekście obecnej sytuacji, każde wsparcie Palestynczyków jest moim zdaniem ważne.
Sama książka wywarła we mnie mieszane uczucia. Autorka w bezpośredni sposób formułuje narrację. Wydarzenia następują po sobie z zwrotną prędkością. Pokazuje życie i dorastanie pod okupacją i ucisk Izraela z jednej strony a z drugiej patriarchalny system własnego narodu. Bohaterka reprezentuje sobą feministyczne postawy.
Jednocześnie muszę przyznać, że tempo wydarzeń było dla mnie zbyt szybkie i zbyt chaotyczne. Nie czuję, żebym poznała bohaterów, wczuła się w ich sytuację, poznała sposób myślenia. To mi przeszkadzało w ogólnym odbiorze.
Jednak jest to dla mnie nowa forma literatury i z pewnością warta poznania.

Po książkę sięgnęłam w ramach akcji #czytamPalestynę bo zdecydowanie zbyt mało znana jest to literatura, a w kontekście obecnej sytuacji, każde wsparcie Palestynczyków jest moim zdaniem ważne.
Sama książka wywarła we mnie mieszane uczucia. Autorka w bezpośredni sposób formułuje narrację. Wydarzenia następują po sobie z zwrotną prędkością. Pokazuje życie i dorastanie pod...

Pełna chaosu opowieść palestyńskiej młodej kobiety, która odważyła się sprzeciwić zasadom obowiązującym w jej świecie.

Pełna chaosu opowieść palestyńskiej młodej kobiety, która odważyła się sprzeciwić zasadom obowiązującym w jej świecie.

Historie interesujące a zarazem przerażające kiedy pomyśli się że nie jest to fikcją literacką. Minusem jest końcówka bo akcja urywa się nagle a na spokojnie mogłaby być jeszcze kontynuowana.

Historie interesujące a zarazem przerażające kiedy pomyśli się że nie jest to fikcją literacką. Minusem jest końcówka bo akcja urywa się nagle a na spokojnie mogłaby być jeszcze kontynuowana.

Historia jakich wiele. Jakos dziwnie, nagle sie skonczyla.

Historia jakich wiele. Jakos dziwnie, nagle sie skonczyla.

Straszne życie kobiet, niewyobrażalne.

Straszne życie kobiet, niewyobrażalne.

Ucieczka nie zawsze oznacza wolność.


Asma Al- Atauna przenosi nas w świat bliski, aczkolwiek daleki w świadomości białego Europejczyka. Życie w Strefie Gazy to niezwykle przejmująca, przygnębiająca i wręcz niewyobrażalna walka o kolejny dzień. Autorka osobiście doświadczała przemocy i cała historia nawiązuje właśnie do jej wspomnień z dzieciństwa.

Porzuca swoje dotychczasowe życie i ucieka od rodziny. Jednak wyobrażenie krajów mlekiem i miodem płynących zderza się z rzeczywistością czyli rasizmem, złym traktowaniem mniejszości i odrzuceniem przez społeczeństwo.


Historia ukazuje również patriarchat, który jest potęgą. Podporządkowywanie kobiet mężczyznom jest w naszym społeczeństwie czymś tak powszechnym, że trudno je zauważyć - jak powietrze. Nie jest to tylko problem Bliskiego Wschodu, a również wielce „ucywilizowanej” Europy, a także Stanów Zjednoczonych, czy każdego innego zakątka na świecie.


Książka zmusza nad refleksją nad własnym życiem. Doceniajmy to co mamy i szanujemy innych bo za każdym człowiekiem stoi jakaś historia, a każdy chce się czuć szczęśliwy i bezpieczny.

Ucieczka nie zawsze oznacza wolność.


Asma Al- Atauna przenosi nas w świat bliski, aczkolwiek daleki w świadomości białego Europejczyka. Życie w Strefie Gazy to niezwykle przejmująca, przygnębiająca i wręcz niewyobrażalna walka o kolejny dzień. Autorka osobiście doświadczała przemocy i cała historia nawiązuje właśnie do jej wspomnień z dzieciństwa.

Porzuca swoje...

"Utracony obraz" to poruszająca historia palestyńskiej dziewczyny wywodzącej się z samych dołów społecznych, z wioski Czarnych, jak sama mówi. Od najmłodszych lat doznawała ona wielu krzywd i upokorzeń od swych rodaków, a nawet rodziny. Ojciec ją bił, wyciągał z łóżka za włosy, ośmieszał przed całą wioską z nadzieją, że naprowadzi krnąbrną dziewczynę na odpowiednią drogę, aby nie przynosiła mu wstydu swoim zachowaniem i niezgodą na wszechobecny patriarchalizm. Dzięki swej sile i niezłomności udało się jej uciec do lepszego, "bardziej zielonego" świata.
Warto przeczytać tę pozycję, aby lepiej zrozumieć z czym muszą się mierzyć kobiety, które miały "garbate szczęście" jak nasza bohaterka i urodziły się w tym rejonie świata, w strefie Gazy.
Wraz z Asmą pokonujemy drogę do wolności, śledzimy jej losy w Hiszpanii i Francji, a także zanurzamy się we wspomniena o latach dziecięcych naznaczonych traumą i smutkiem.

Poruszyła mnie ilość krzywdy doznanej przez Asmę od własnej rodziny. Wiem czym pachnie patriarchalizm, ale nie miałam pojęcia, że kobiety są równie okrutne względem siebie i że doskonale się w ten rys wpisują gnębiąc swe siostry, córki, wnuczki. Ta książka trochę poszerzyła moje spojrzenie na tę kwestię i inne stosunki społeczne, a także obraz polityczno-historyczny tego rejonu.

Książka nie jest obszerna, napisana w pierwszej osobie łatwo pozwala nam na utożsamienie się z bohaterką i intensywne przeżywanie tego, co ją po drodze spotkało. Autorka Asma al-Atuna wie o czym pisze, gdyż doświadczyła podobnego losu i, choć nie jest to wprost napisane, myślę, że w dużej mierze powieść opiera się na jej biografii.

"Utracony obraz" to poruszająca historia palestyńskiej dziewczyny wywodzącej się z samych dołów społecznych, z wioski Czarnych, jak sama mówi. Od najmłodszych lat doznawała ona wielu krzywd i upokorzeń od swych rodaków, a nawet rodziny. Ojciec ją bił, wyciągał z łóżka za włosy, ośmieszał przed całą wioską z nadzieją, że naprowadzi krnąbrną dziewczynę na odpowiednią drogę,...