Podoba mi się ta forma spisania. Historia mnie jednak nie porwała, trochę na granicy obsesji.

Podoba mi się ta forma spisania. Historia mnie jednak nie porwała, trochę na granicy obsesji.

Zaskoczenie. W zasadzie do wszystkiego - do fabuły, do formy tekstu, specyfiki zakończenia... Zamiast oczekiwanej powieści z komplikacjami w tle, otrzymałam coś na kształt opowieści, wspomnienia, pamiętnika? Historia opowiedziana przez główną bohaterkę w formie wiersza, z cytatami, żadnych dialogów, mnóstwo emocji, próba zrozumienia swoich uczuć... Krótkie, rzeczowe zdania, które mimo nietypowej formy wprowadzają bardzo dobrze w całą historię... Na początku myślałam, że taki sposób pisania przez autorkę mnie zmęczy, ale o dziwo czytało się całkiem nieźle. Treść historii w zasadzie też jest zrozumiała. Ukazuje rozterki "kochanki" po śmierci ukochanego... Żal za straconą miłością, który popycha ją do dziwnych kroków... Które w jakiś niezrozumiały sposób przynoszą pewną ulgę... Coś innego, ale ciekawego. Polecam :-)

Zaskoczenie. W zasadzie do wszystkiego - do fabuły, do formy tekstu, specyfiki zakończenia... Zamiast oczekiwanej powieści z komplikacjami w tle, otrzymałam coś na kształt opowieści, wspomnienia, pamiętnika? Historia opowiedziana przez główną bohaterkę w formie wiersza, z cytatami, żadnych dialogów, mnóstwo emocji, próba zrozumienia swoich uczuć... Krótkie, rzeczowe zdania,...

Według mnie naprawdę dobra książka.
Przeczytalam kilka komentarzy i zdaję sobie sprawę,ze nie każdemu przypadnie do gustu. Prosta forma, akcji niewiele, przemyślenia głównej bohaterki.
Najbardziej podobał mi sie sposób przedstawienie bólu i samotności, pomimo ludzi dookola.
Mnie urzekla.

Według mnie naprawdę dobra książka.
Przeczytalam kilka komentarzy i zdaję sobie sprawę,ze nie każdemu przypadnie do gustu. Prosta forma, akcji niewiele, przemyślenia głównej bohaterki.
Najbardziej podobał mi sie sposób przedstawienie bólu i samotności, pomimo ludzi dookola.
Mnie urzekla.

Niestety, nie przekonałam się do tej książki i formy, w jakiej została napisana.

Niestety, nie przekonałam się do tej książki i formy, w jakiej została napisana.

"Musiałam uciec w momencie, gdy znikasz, znów objąć niewidzialne."
_
Jeśli szukacie idealnej książki na wieczór pełny nostalgii to zdecydowanie polecam Wam sięgnąć po "Obsesja i inne formy miłości". Czytając ją wręcz czułam smutek i ból głównej bohaterki. To jak wewnętrznie krzyczy podczas, gdy na zewnątrz nie ma nikogo z kim mogłaby podzielić się swoją stratą. Ana Kelly jest matką, żoną, prawniczką i właśnie siedząc w pracy odebrała telefon, który ją złamał. Rebecca Taylor poinformowała ją o śmierci męża - a jej kochanka...
_
Pierwszy raz miałam przyjemność czytania książki w tak nietypowym formacie. Krótkie akapity dają czytelnikowi złudzenie czytania wiersza. Taki zabieg wydał mi się bardziej intymny i potęgowało odczucia jakimi autorka chciała otulić książkę.
_
Nie jest to lekka książka ale i nie mogła by nią być. W końcu choć skrywana na kartkach może być częścią czyjeś duszy...

"Musiałam uciec w momencie, gdy znikasz, znów objąć niewidzialne."
_
Jeśli szukacie idealnej książki na wieczór pełny nostalgii to zdecydowanie polecam Wam sięgnąć po "Obsesja i inne formy miłości". Czytając ją wręcz czułam smutek i ból głównej bohaterki. To jak wewnętrznie krzyczy podczas, gdy na zewnątrz nie ma nikogo z kim mogłaby podzielić się swoją stratą. Ana Kelly...

Czy zdarza się Wam czasami nie polubić książki, którą wiele osób zchwala?
*
Mnie zdarza się to bardzo rzadko, może dlatego, że poza recenzjami innych kieruję się również własną czytelniczą intuicją.
*
Wszakże gust nie podlega dyskuscji i różne rzeczy mogą nam się podobać 🙃
*
Niestety w przypadku "Obsesji" mój nos czytelnika zwiódł i to przez jedno skojarzenie...
*
Współczesna Anna Karenina!
*
No przecież ta książka musiała się znaleźć w mojej domowej biblioteczce. A tu taki klops...
*
Nijak główna bohaterka nie przypominała mi Anny z powieści Lwa Tołstoja, a forma tej książki daleka była od mojego ukochanego realizmu.
*
I ja wiem, że to był celowy zabieg, żeby tymi urywanymi zdaniami wzmocnić emocje, które targały sercem Ann Kelly, ale jednak nie zagrało to z moją wrażliwością.
*
Ba ja naprawdę rozumiem zachwyty nad tą książką, ale to reklamowe skojarzenie jej z jedną z moich ukochanych powieści nie zrobiło jej dobrze.
*
Po prostu spodziewałam się czegoś innego i chyba tak do końca nie dałam "Obsesji" szansy na to, żeby rozgościła się w moim sercu.
*
A Wy czytaliście już ten tytuł, a może macie go dopiero w planach?

Czy zdarza się Wam czasami nie polubić książki, którą wiele osób zchwala?
*
Mnie zdarza się to bardzo rzadko, może dlatego, że poza recenzjami innych kieruję się również własną czytelniczą intuicją.
*
Wszakże gust nie podlega dyskuscji i różne rzeczy mogą nam się podobać 🙃
*
Niestety w przypadku "Obsesji" mój nos czytelnika zwiódł i to przez jedno...

po przeczytaniu, zostałam z myślą że : jestem nienormalna przez to że jestem taka normalna :)))

po przeczytaniu, zostałam z myślą że : jestem nienormalna przez to że jestem taka normalna :)))

Irlandzka autorka Sarah Crossan jest znana z powieści dla młodzieży, a tu tymczasem „popełniła” książkę dla dorosłych i to jeszcze jaką. Jestem urzeczona tą opowieścią, jej prostym i wydawałoby się już wiele razy poruszanym tematem: miłość, przerwany romans, emocje, zdrada męża, zdradzona żona. A jednak ten scenariusz, ten pomysł na powieść uważam za ciekawy i oryginalny.
Ogrom emocji i forma narracji sprawiły, że odleciałam przy tej powieści. Wprowadziła mnie w inny świat i może to właśnie poprzez tę szczerą do bólu snutą opowieść na moment poczułam się jakbym była jej częścią.
Czytało mi się ją wyjątkowo dobrze i jakoś tak szczególnie inaczej. Nie wiem czy sprawiła to właśnie forma pisania wierszem, która mnie osobiście bardzo przypadła do gustu, w wydaniu tej autorki, czy sprawiło to upalne lato, bo wtedy ja delektowałam się właśnie tą opowieścią.
Bohaterowie kreśleni powoli, ale bardzo namacalnie, z którymi ja zżyłam się bardzo mocno.
Nietuzinkowa fabuła i zaskakujące zwroty akcji, na dodatek tempo trzymające w napięciu, ale takie niespieszne, wręcz niekiedy powolne, aby dać Czytelnikowi czas do przemyślenia.
Wkraczając krok po kroku w ich świat, dwóch kobiet, z których jedna wbrew całej tej sytuacji dodaje siły tej drugiej i mężczyzny będącego w ich życiu tym wyjątkowym, tym jedynym.
Jak bardzo można się mylić.
Zapraszam Was serdecznie do przeczytania i mogę jedynie polecić. Zobaczycie, to będzie niezwykłe przeżycie. Coś innego, coś czego z pewnością warto spróbować.
Dziękuję Wydawnictwu ZNAK za egzemplarz do recenzji.

Irlandzka autorka Sarah Crossan jest znana z powieści dla młodzieży, a tu tymczasem „popełniła” książkę dla dorosłych i to jeszcze jaką. Jestem urzeczona tą opowieścią, jej prostym i wydawałoby się już wiele razy poruszanym tematem: miłość, przerwany romans, emocje, zdrada męża, zdradzona żona. A jednak ten scenariusz, ten pomysł na powieść uważam za ciekawy i...

Ta książka jest kolejnym niezbitym dowodem na to jak
genialną i błyskotliwą pisarką jest Sarah Crossan.
Na kartach powieści mamy przedstawioną dość prostą historię, ale za to opowiedzianą w przepiękny sposób, bardzo rezolutny, ciekawy i intrygujący.
Niby zwykła opowieść o niespełninej kobiecie z problami rodzinnymi i nieszczęśliwym, przerwanym romansie. Niby nic niezwykłego, ale równocześnio coś genialnego. Pod warstwą
fabularną kryje się frustrująca historia o bólu, niezrozumieniu, samotności, miłości, rodzinie, naiwności, dylematach moralnych i niespołneiniu. Do tego perspektywa bardzo niestandardowa.
Główna bohaterka jest okrutnym człowiekiem, nie da się jej lubić, ale przez to, że to z jej punktu widzenia mamy przedstawioną historię to jesteśmy w stanie zrozumieć jej zachowanie. Książka, która może uwrażliwić i bardzo dużo nauczyć pomimo braku moraliztorskiego wydźwięku..

Pozycja idealna dla fanów twórczości Marie Aubert, Therese Bohnam czy Sally Rooney i dla każdego kto chcę poznać niesamowitą historię, która skłania do wielu przemyśleń.

Ta książka jest kolejnym niezbitym dowodem na to jak
genialną i błyskotliwą pisarką jest Sarah Crossan.
Na kartach powieści mamy przedstawioną dość prostą historię, ale za to opowiedzianą w przepiękny sposób, bardzo rezolutny, ciekawy i intrygujący.
Niby zwykła opowieść o niespełninej kobiecie z problami rodzinnymi i nieszczęśliwym, przerwanym romansie. Niby nic...

Nie można jej winić. Po prostu się zakochała. Ale czy ma prawo odczuwać większą stratę niż jego żona?

Nie oceniam tego. Ale trochę ze swojej winy znowu czytam o zdradzie, chociaż nie znoszę tego motywu nigdzie – ani w życiu, ani w sztuce. Powraca za to również moje ulubione zagadnienie literackie 2021 – żałoba.

Przewinęła mi się ta książka kilka razy w okolicy swojej premiery. Potem bezwiednie wyrzuciłam ją z pamięci. Aż tu nagle trafiam na nią na bibliotecznym stole i – przyciągnięta poetycką formą zapisu i osobistą narracją – zabieram ją do domu.

Opisywane doświadczenia są niełatwe do przełknięcia – główna bohaterka, Ana, zakochuje się w Connorze, cudzym mężu, z którym zdradza swojego. O śmierci cudzego męża dowiadujemy się na samym początku, a dalej... wspomnienia z przeszłości mieszają się teraźniejszością. Ana niezbyt dobrze radzi sobie ze stratą i wikła się w pachnące toksycznością relacje (na przykład z żoną zmarłego? ale ćśś).

Bawi mnie fakt, że w zaciszu swojej głowy nazwałam 𝘖𝘣𝘴𝘦𝘴𝘫𝘦̨ dojrzałą wersją 𝘈𝘬𝘵𝘰́𝘸 𝘥𝘦𝘴𝘱𝘦𝘳𝘢𝘤𝘫𝘪. Czytałam te książki od razu po sobie i nie mogę się nadziwić, jak bardzo są do siebie podobne! Bohaterka powieści Megan Nolan spokojnie mogłaby za jakieś dziesięć lat być Aną – te doświadczenia bardzo do niej pasują (ale znowuż Ana nie mogłaby być w przeszłości bohaterką 𝘈𝘬𝘵𝘰́𝘸).

Forma na plus. Zwroty do nadawcy (zmarłego),zapis w poetyckich wersach, pewne fragmenty bardzo liryczne – a z drugiej strony niestety zdarzające się chamskie określenia aktów seksualnych (brzmi znajomo? 🙃),na szczęście nie tak często jak u Nolan. Znając Sarę Crossan jako autorkę powieści dla młodszej młodzieży, można być nieco zaskoczonym (mi się akurat udało od tego faktu odkleić i zapomniałam o tym).

Myślę, że mogę polecić. To ładny opis głębokich uczuć, zamieszania emocjonalnego i moralnego, radzenia sobie (lub nie) z żałobą, ciężarem decyzji i rodzinnymi obowiązkami. Ładny, a do tego w intrygującej formie.

Nie można jej winić. Po prostu się zakochała. Ale czy ma prawo odczuwać większą stratę niż jego żona?

Nie oceniam tego. Ale trochę ze swojej winy znowu czytam o zdradzie, chociaż nie znoszę tego motywu nigdzie – ani w życiu, ani w sztuce. Powraca za to również moje ulubione zagadnienie literackie 2021 – żałoba.

Przewinęła mi się ta książka kilka razy w okolicy swojej...