Chmury sztormowe

Druga cześć przygód o stadzie nocy to książką ciekawą i szybką. Fabułą tutaj leci do przodu nie ma dłużyzn, ale nie ma też aż takiego gonienia z wątkami.
Troszkę za mało dla mnie pogłębione postacie, ale to może tylko moje takie odczucie. Ciekawie się śledzi losy czwórki głównych bohaterów i chciało by się ciut więcej czegoś o nich dowiedzieć bardziej ich poznać.
Mam jeszcze jeden zarzut do książki i tu SPOILER Misha za łatwo daje się rozbroić pojmać w dwóch momentach., co mi przeszkadzało trochę wiedząc że to jednak jedna ze stada Nocy.
Są tu jeszcze dwie postacie, nie do końca jednoznaczne i bardzo ciekawe. Pomysł na nie zasługuje na plus.
Siadając do tej książki oczekiwałem, fajnej przygodowej fantastyki i dokładnie to otrzymałem.

Druga cześć przygód o stadzie nocy to książką ciekawą i szybką. Fabułą tutaj leci do przodu nie ma dłużyzn, ale nie ma też aż takiego gonienia z wątkami.
Troszkę za mało dla mnie pogłębione postacie, ale to może tylko moje takie odczucie. Ciekawie się śledzi losy czwórki głównych bohaterów i chciało by się ciut więcej czegoś o nich dowiedzieć bardziej ich poznać.
Mam...

Jak na stado wpływa chory Alfa?

Po ostatnich wydarzeniach wśród Wilków nie dzieje się najlepiej. Burzowy Gniew balansuje na granicy obłędu, to zapadając w majaki, to znów na chwilę odzyskując przytomność umysłu. Nad chorym mężczyzną czuwa reszta Klanu Nocy. Ukryci w lesie Avael starają się zniknąć z oczu swoim nieprzyjaciołom.

Taki stan rzeczy nie może jednak trwać wiecznie.

Mimo że serce Alfy wciąż krwawi na myśl o śmierci, do której przyłożył rękę, w końcu dociera do niego oczywista prawda. Przeszłość jest przeszłością i obojętnie od tego, jak bardzo boli spoglądanie w nią, musi zacząć żyć i zadbać o swoje stado. Do tej pory Klan Nocy wszystkie siły wkładał w opiekę nad rannym mężczyzną, teraz gdy jego stan uległ znacznej poprawie nareszcie mogą odpocząć i zająć się sobą.

Dawne pragnienia stopniowo wychodzą na wierzch.

Po zasłużonym odpoczynku stado wyrusza na poszukiwanie księgi. Bury wierzy, że znajdzie w niej sposób na zerwanie paktu z diabłem. Wciąż muszą jednak pilnować swoich pleców. Ich tropem wyruszył potężny łotr z zadaniem wyznaczonym mu przez inkwizytora. Wkrótce Wilcy staną w obliczu zagrożenia, które nie pozwoli się łatwo stłamsić.

By przeżyć zmuszeni będą walczyć.

Książka „Chmury sztormowe” to moje drugie spotkanie z Martyną Szkołyk i jej twórczością. I tak jak po pierwszym tomie tak i teraz uważam, że to było naprawdę udane spotkanie!

Autorka rozpoczyna historię w miejscu, w którym zakończyła się ostatnio. Emocje targające każdą z postaci zostały przedstawione w naprawdę szczery i rzeczywisty sposób- czasem ciężko było pozbyć się wrażenia, że uczucia zaczynają przeciekać z kartek powieści na Czytelnika. Sama historia została przemyślanie skonstruowana, a relacje między postaciami pogłębiły się. Coraz lepiej możemy zrozumieć powody, dla których niektórzy wilcy zachowują się w ten swój szczególny sposób.

Liczę na kolejne spotkanie z Burzowym Gniewem i jego Klanem Nocy!

Jak na stado wpływa chory Alfa?

Po ostatnich wydarzeniach wśród Wilków nie dzieje się najlepiej. Burzowy Gniew balansuje na granicy obłędu, to zapadając w majaki, to znów na chwilę odzyskując przytomność umysłu. Nad chorym mężczyzną czuwa reszta Klanu Nocy. Ukryci w lesie Avael starają się zniknąć z oczu swoim nieprzyjaciołom.

Taki stan rzeczy nie może jednak trwać...

Dalsze przygody Klanu Nocy. Mishy, Sztormowi i Ostatniemu Szeptowi udaje się uwolnić z więzienia Burego, który jest bardzo osłabion. Musi zebrać siły aby ponownie stanąć na czele Klanu. Zaszywają się w lasach Avael. Ojciec Sztorma posiada dużą bibliotekę, wśród książek w niej zgromadzonych są również zakazane księgi. W jednej z nich Burzowy Gniew chce znaleźć sposób na zerwanie paktu z diabłem. Dlatego wspólnie postanawiają ją zdobyć. Ale to nie koniec muszą jeszcze stawić czoła pewnemu łotrowi, który został wysłany przez Inkwizytora oraz diabłu pojawiającemu się znienacka od czasu do czasu.
Zdecydowanie lepiej czytało mi się tą część serii Wilcy. Już akcja przyśpieszyła, już magia zaczęła działać a Nocni stali się jednością. Z zaciekłością walczą z przeciwnikami oraz przeciwnościami losu. Miałam wrażenie, że autorka uczyniła swoich bohaterów bardziej dojrzalszymi, którzy wyciągnęli ze swojej przeszłości lekcję na teraźniejszość i przyszłość.
Bardzo dziękuje Czytania czas za udział w Book Tourze.

Dalsze przygody Klanu Nocy. Mishy, Sztormowi i Ostatniemu Szeptowi udaje się uwolnić z więzienia Burego, który jest bardzo osłabion. Musi zebrać siły aby ponownie stanąć na czele Klanu. Zaszywają się w lasach Avael. Ojciec Sztorma posiada dużą bibliotekę, wśród książek w niej zgromadzonych są również zakazane księgi. W jednej z nich Burzowy Gniew chce znaleźć sposób na...

Pamiętając pierwszą część, tu już od początku oczekiwałam gradobicia. Ogromnie mnie ujmuje język pisania tego cyklu, wrażenie malowania nastroju słowami, które pięknie zgrywają się z całością fabuły. Tym razem przeżycia Wilków to jak próba przemknięcia całej grupy przez środek lasu, tuż przed nadchodzącą burzą. Można się poddać atmosferze tej historii, milczeniu lub niesłyszalnym dialogom, które istnieją tylko w głowie. Można biec na przełaj przez ich przeżycia tak, by spróbować dogonić własne wspomnienia o minionym życiu. A nagle okazuje się, że gdzieś obok, cały czas i Wilkom i czytającemu zza pleców przygląda się sam sprawca wielu zawirowań w wilczych przygodach.
Czekam z niecierpliwością na kontynuację, ż nadzieją, że Diabeł za bardzo nie namiesza.

Pamiętając pierwszą część, tu już od początku oczekiwałam gradobicia. Ogromnie mnie ujmuje język pisania tego cyklu, wrażenie malowania nastroju słowami, które pięknie zgrywają się z całością fabuły. Tym razem przeżycia Wilków to jak próba przemknięcia całej grupy przez środek lasu, tuż przed nadchodzącą burzą. Można się poddać atmosferze tej historii, milczeniu lub...

Wilki pokazują kły, a raczej noże, miecze i toporek. Burzowy Gniew, Sztorm, Ostatni Szept i Misza zwana Puentą przez większość czasu, niestety, przebywają w ludzkiej postaci. Zamiast pazurów używają broni białej, lecz przeciwników zabijają bez skrupułów.

Pierwszy tom był bardziej sentymentalną podróżą do początków tworzenia stada. Główną rolę grały wspomnienia Burego. W tym ma szansę na zemstę, z której skwapliwie korzysta.

Po wydobyciu przez kompanów z lochu inkwizycji Bury wciąż jest słabego zdrowia. Osłabiają go wyrzuty sumienia z powodu bezsensownej śmierci Akwareli. Sztorm też ma do niego pretensje. Jeśli nastawienie psychiczne na wpływ na tempo zdrowienia człowieka, u wilkołaków widać to podwójnie.

Gdy Klan Nocy po szczerej rozmowie dochodzi do porozumienia, staje się groźnym przeciwnikiem. Nocni obmyślają plan zdobycia księgi, z, której mogą się dowiedzieć jak zerwać pakt z diabłem. Egzorcysta wysyła za nimi pościg a sam demon pojawia się kilkakrotnie. Akcja mknie z watahą.

Wilcy okrutnie mordują każdego kto wejdzie im w drogę, bez sumienia i honoru. Jeśli wcześniej można było się zachwycać ich lojalnością wobec stada, teraz robią wrażenie siejąc grozę. Alfą jest Bury, lecz Misha ciągle próbuje wchodzić w jego kompetencje. Dziewczyna wszystko chce robić po swojemu.

Bury odkrywa źródło swojego gniewu, Sztorm rozprawia się z przeszłością. Wilki nie zawsze są silne, można je schwytać, osłabić. Szczególnie po szamanie widać skutki używania mocy. Szarpią nimi całkiem ludzkie emocje. Misha traci całą butę w konfrontacji z człowiekiem, który ją skrzywdził.

W epilogu pojawia się nowa postać, która zapowiada kolejną osobę, związaną z Burym. Czekam na trzeci tom.

Wilki pokazują kły, a raczej noże, miecze i toporek. Burzowy Gniew, Sztorm, Ostatni Szept i Misza zwana Puentą przez większość czasu, niestety, przebywają w ludzkiej postaci. Zamiast pazurów używają broni białej, lecz przeciwników zabijają bez skrupułów.

Pierwszy tom był bardziej sentymentalną podróżą do początków tworzenia stada. Główną rolę grały wspomnienia Burego. W...

Chmury Sztormowe to druga część serii. I to wyraźnie widać fabuła szybko rozwija się staje się bardziej fantasy. Mamy tu więcej magii więcej walk. Nadal jednak przeżycia wewnętrzne bohaterów są bardzo ważne.
Pojawia się wiele ciekawych postaci a te które poznaliśmy wcześniej stają się jeszcze bardziej skomplikowane prawdziwe (mimo że są wilkami). Książka stawia przed nami wiele pytań. O to co w życiu jest najważniejsze czym jest lojalność miłość. Jedną z postaci która mnie najbardziej zaintrygowała jest Diabeł. Poznaliśmy go co prawda w pierwszej części ale dopiero w drugiej staje się postacią nieoczywistą. Bo niby Sztorm za wszelką cenę stara się zerwać pakt z Diabłem ale mam wrażenie że Diabeł traktuje go raczej jak podopiecznego niż ofiarę. Ciekawym i nieoczywistym jak dla mnie połączeniem jest też występowanie w jednej książce występowanie diabła który jest występuje w religii chrześcijan jego wroga inkwizytora jak i postać z wierzeń rodzimowierców czyli Leszego, przy czym Leszy bardziej pasuje mi charakterologicznie do znanego mi pierwowzoru.

Książkę czyta się lekko i przyjemnie chociaż czasami trzeba się skupić żeby połapać co która postać robi mamy lekkie wspomnienia epizodycznych choć ważnych bohaterów.

Polecam wszystkim którzy lubią lekka lekturę bez hektolitrów krwi, gdzie walki są raczej potyczkami. Bez scen erotycznych, Ale z postaciami które zastanawiają się nad tym czy kobiecość to siła czy słabość. Powieść z postaciami które nie są do końca czarno białe. Jedną z największych wad książki jest jej zakończenie no tak się nie robi. Historia urwana w ciekawym monecie i znowu muszę czekać na kolejną część.

Chmury Sztormowe to druga część serii. I to wyraźnie widać fabuła szybko rozwija się staje się bardziej fantasy. Mamy tu więcej magii więcej walk. Nadal jednak przeżycia wewnętrzne bohaterów są bardzo ważne.
Pojawia się wiele ciekawych postaci a te które poznaliśmy wcześniej stają się jeszcze bardziej skomplikowane prawdziwe (mimo że są wilkami). Książka...

Po przeczytaniu pierwszego tomu, czarnej, czarnej toni byłem zadowolony, ale odnosiłem wrażenie, że historia jeszcze nie została skończona. Mimo, że drugi tom nie był zapowiedziany to nie myliłem się (całe szczęście) i na otrzymaliśmy Chmury Sztormowe.

W Chmurach Sztormowych otrzymujemy większą dynamikę, ale akcja nie wali do nas drzwiami i oknami. W dalszym ciągu jest utrzymany klimat mrocznego lasu, a na dodatek bohaterowie trochę "dojrzeli" i zacisnęli więzi. Nowo powstała wataha stała się dobrze działającym organizmem, chociaż nie bez problemów o czym się dowiadujemy z książki :)

Czytając książkę można odnieść wrażenie, że ktoś opowiada nam historię przy kominku, a tym kimś jest osoba która przeżyła tę historie. Ciekawe wrażenie :)

Reasumując. Książka utrzymała swój klimat, za co ukłony w stronę autorki. Bohaterowie nabrali więcej cech. Akcja jest dynamiczna i płynna, ale nie musimy zamykać książki aby od niej odpocząć.

Serdecznie polecam, w zasadzie wszystkim :)

Po przeczytaniu pierwszego tomu, czarnej, czarnej toni byłem zadowolony, ale odnosiłem wrażenie, że historia jeszcze nie została skończona. Mimo, że drugi tom nie był zapowiedziany to nie myliłem się (całe szczęście) i na otrzymaliśmy Chmury Sztormowe.

W Chmurach Sztormowych otrzymujemy większą dynamikę, ale akcja nie wali do nas drzwiami i oknami. W dalszym ciągu jest...

"Chmury sztormowe", kontynuacja dziejów bohaterów z książki "Czarna czarna toń". Tak samo jak pierwszą książkę i tą przeczytałam z satysfakcją. Nie zawiodłam się, opowieść o Klanie Nocnych naprawdę wciąga. Już po pierwszej części można zaprzyjaźnić się z bohaterami, ale w drugiej przeżywa się ich smutki i radości. Wilcze dzieło Pani Szkołyk, fanów fantastyki nie rozczaruje. Usiądźcie wygodnie w fotelu i dajcie się ponieść z Wilkami .......
Ukłony dla Autorki.
Magdalena

"Chmury sztormowe", kontynuacja dziejów bohaterów z książki "Czarna czarna toń". Tak samo jak pierwszą książkę i tą przeczytałam z satysfakcją. Nie zawiodłam się, opowieść o Klanie Nocnych naprawdę wciąga. Już po pierwszej części można zaprzyjaźnić się z bohaterami, ale w drugiej przeżywa się ich smutki i radości. Wilcze dzieło Pani Szkołyk, fanów fantastyki nie...

Moi drodzy, ależ to dobre jest! Fantasy najwyższej próby. Zachwyca mnie jak autorka operuje słowem. Jak oszczędnym opisem potrafi sprawić, że czujemy zapach, smak i fakturę tego dzikiego świata. Wśród nowości rzadko zdarza mi się trafić tak dobry poziom.
Drugi tom jest spokojniejszy od pierwszego. Ale ale to nie znaczy że nie ma akcji! jest jej bardzo dużo, ale równocześnie jest nieco lżej. Wzruszałam się i śmiałam na zmianę. Bury przechodzi zdumiewającą metamorfozę. Nie spodziewałam się takiego rozwoju tej postaci! Nie sądziłam, że umie wyciągać wnioski, haha. A w niektórych momentach staje się wręcz rozczulający i moje serduszko mięknie dla tego dzikusa. Reszta Wilków także się rozwija, a jakże. Po prostu Bury to mój ulubieniec :) Podobają mi się postępy Mishy, a Szept jak zawsze rozwala system!
Wątku romantycznego jest znacznie mniej niż w pierwszym tomie, ale jego delikatność, umiejętne oddanie ulotności spojrzeń i gestów porusza za serce. Jest po prostu uroczy, co stanowi bardzo ciekawy kontrast z bezpardonowa dzikością świata i Wilków.
Ciekawym zabiegiem, powtórzonym z pierwszego tomu są wstawki w narracji drugoosobowej. jak zazwyczaj marudzę na mieszanie typów narracji, to Martyna robi to mistrzowsko, nic nie zgrzyta, nie przeszkadza, a za to podkreśla specyfikę danych momentów.
Jestem oddaną fanką twórczości Martyny Szkołyk!
No a ta okładka... Czy ja tu musze coś dodawać, drogie panie? :D No mrrru po prostu :D

Moi drodzy, ależ to dobre jest! Fantasy najwyższej próby. Zachwyca mnie jak autorka operuje słowem. Jak oszczędnym opisem potrafi sprawić, że czujemy zapach, smak i fakturę tego dzikiego świata. Wśród nowości rzadko zdarza mi się trafić tak dobry poziom.
Drugi tom jest spokojniejszy od pierwszego. Ale ale to nie znaczy że nie ma akcji! jest jej bardzo dużo, ale równocześnie...

"Chmury sztormowe" były książką, na którą bardzo czekałam i ani trochę się na niej nie zawiodłam.
Ten tom, w przeciwieństwie do wcześniejszej "Czarnej, czarnej toni" odchodzi nieco od wewnętrznych dylematów i przemian bohaterów. Na pierwszy plan mocniej wysuwa się akcja oraz żywe interakcje z postaciami pobocznymi, co jest dla mnie ogromnym plusem. Pierwsza część była pod tym względem dość hermetyczna, co, owszem, pozwalało na lepsze poznanie Burego i jego Klanu Nocy, ale nie dawało nam pełniejszego spojrzenia na świat. Tu wreszcie się to zmieniło, a historie zwykłych ludzi, jakie dzięki temu splatają się z losami Wilków, nadają Nocnym bardziej ludzkich cech i czynią całą opowieść bardziej rzeczywistą.
Jak wspomniałam wcześniej, pod względem fabuły sporo się tu dzieje. Bohaterowie odkrywają przed czytelnikami swoje kolejne słabości i tylko na tym zyskują. Daleko im do ideałów i chwała Bogom, bo dzięki temu nie są kalkami widywanymi w wielu innych książkach. Tajemnice otaczające członków Klanu Nocy zdają się narastać, ale nie przytłaczają, zachęcając do sięgnięcia po następne tomy, gdy te się w końcu ukażą.
Niezmiennie pałam olbrzymią sympatią do Ostatniego Szepta i niewymuszonego, niby rzuconego w przelocie humoru sytuacyjnego oraz wynikającego (najczęściej) z wypowiedzi wilczego szamana. Idealnie równoważy on miejscami ciężkie rozterki psychiczne pozostałych bohaterów.
Wydaje mi się, że w tej części proza Martyny Szkołyk zyskała też w warstwie językowej: niejednokrotnie zatrzymywałam się przy co zgrabniejszych, sprytnych, czy po prostu przyjemnie napisanych zdaniach. Nie twierdzę przy tym, że pierwszy tom był pod tym względem gorszy, ale tutaj rzeczywiście poczułam, że opowieść przyjemnie płynie, że sunie ocierając się o lekką poetyckość, i bylo to bardzo przyjemne doświadczenie.
Podsumowując: "Chmury sztormowe" to bardzo dobra kontynuacja, trzymająca poziom i pokazująca potencjał autorki. Pięknie wydana, dość krótka, może stanowić miły dodatek podczas podróży czy jesiennego wygrzewania się pod kocem. Co też warto zaznaczyć, tak naprawdę dopiero ten tom stanowi zapowiedź dłuższej, biegnącej krętymi ścieżkami podróży, w której towarzyszyć nam będzie stukot łap i szybkie bicie wzburzonych, wilczych serc.

"Chmury sztormowe" były książką, na którą bardzo czekałam i ani trochę się na niej nie zawiodłam.
Ten tom, w przeciwieństwie do wcześniejszej "Czarnej, czarnej toni" odchodzi nieco od wewnętrznych dylematów i przemian bohaterów. Na pierwszy plan mocniej wysuwa się akcja oraz żywe interakcje z postaciami pobocznymi, co jest dla mnie ogromnym plusem. Pierwsza część była pod...