Historia zatoczyła swój krąg i wróciła do początku. Bardzo podobał mi się ten pomysł na fabułę, niestety w tym tomie miałam zgrzyt z Pippą. Irytowały mnie jej wybory. Muszę przyznać, Holly Jackson potrafi wciągnąć czytelnika i trzymać go w napięciu.

Historia zatoczyła swój krąg i wróciła do początku. Bardzo podobał mi się ten pomysł na fabułę, niestety w tym tomie miałam zgrzyt z Pippą. Irytowały mnie jej wybory. Muszę przyznać, Holly Jackson potrafi wciągnąć czytelnika i trzymać go w napięciu.

Pippa Fitz - Amobi gdy coś sobie zaplanuje nie ma żadnej siły, która by ją odwiodła od tego. Andie Bell pięć lat temu została zamordowana przez swojego chłopaka Sala Singha. Ona to TA dziewczyna, lubiana ładna i popularna. On złoty chłopak z wielką przyszłością. Jednak gdy chłopak popełnia samobójstwo, wszyscy uznają to za przyznanie się do winy, a fakt że dowody wskazują na niego, sprawa wydaje się jasna.

Jednak Pippa pięć lat po tych wydarzeniach wciąż jest zdania, że coś się w tej historii nie zgadza i postanawia, że rozwiąże sprawę śmierci Andie Bell jako szkolny projekt końcowy.

Tak poznaje Raviego młodszego brata Sala, który towarzyszy jej na kartach całej trylogii, jako wsparcie i kompan we wszystkim co się jej od tamtej pory wydarzy. Pokochałam tych dwoje razem i szczerze mówiąc oni razem byli jednym z powodów dlaczego tak bardzo pokochałam te książki.

Oczywiście tym co było najlepsze to historia kryminalna. To jak wszystko się łączy, w spójną całość to jest po prostu istny geniusz. Napięcie momentami nawet strach to był wierny towarzysz tej historii, bo wow autorka wie co robi, a ja w wielu momentach zbierałam szczękę z podłogi z tego jak wiele tropów mieliśmy od początku a wydawały się mało potrzebnymi faktami.

Konstrukcje tych książek były świetne, bohaterowie genialni a motyw z podkastem strzałem w dziesiątkę. Za drugim razem ta historia była jeszcze lepsza bo widziałam więcej znaków i tego co nadchodzi, czyli duże zmiany charakterów i postrzegania moralności bohaterów.

Świetna historia i niestety tak wybitna, że żaden kryminał młodzieży nie dorasta jej do pięt, bo przecież napisała to cudo Holly Jackson, której pióro pokochałam.

Pippa Fitz - Amobi gdy coś sobie zaplanuje nie ma żadnej siły, która by ją odwiodła od tego. Andie Bell pięć lat temu została zamordowana przez swojego chłopaka Sala Singha. Ona to TA dziewczyna, lubiana ładna i popularna. On złoty chłopak z wielką przyszłością. Jednak gdy chłopak popełnia samobójstwo, wszyscy uznają to za przyznanie się do winy, a fakt że dowody wskazują...

Uważam, że najmocniejsza ze wszystkich części, zdecydowanie lepsza od drugiego tomu. Przy zakończeniu prawie miałam łzy w oczach. Bardzo polecam

Uważam, że najmocniejsza ze wszystkich części, zdecydowanie lepsza od drugiego tomu. Przy zakończeniu prawie miałam łzy w oczach. Bardzo polecam

Cudowna trylogia, cudowna książka. Dowody i poszlaki zebrane podczas śledztwa w sprawie śmierci Andie Bell stają się kluczowe w prowadzeniu dochodzenia z tego tomu. Jestem zachwycona!

Cudowna trylogia, cudowna książka. Dowody i poszlaki zebrane podczas śledztwa w sprawie śmierci Andie Bell stają się kluczowe w prowadzeniu dochodzenia z tego tomu. Jestem zachwycona!

Chcąc odnaleźć spokój po poprzednim, traumatycznym śledztwie, Pippa Fitz-Amobi wkręca się w kolejne. Porzuca je jednak, gdy coś innego przyciąga jej uwagę: niepokojące wiadomości, kredowe rysunki pod domem, głuche telefony. Ktoś prześladuje Pip.
Ktoś, kto może być bardzo niebezpieczny.
Pip szybko powiązuje metody działania swojego prześladowcy z seryjnym mordercą, który grasował w okolicy i polował na młode kobiety. Sęk w tym, że został on już przed laty skazany.
Ale co, jeśli w więzieniu siedzi niewłaściwa osoba?
Tajemnica Little Kilton zatacza koło i nadszedł dla Pip czas ostatniego śledztwa.
Śledztwa, które albo ją uratuje, albo pogrzebie na dobre.

Po przeczytaniu poprzedniego tomu, "Grzecznej dziewczynki, zepsutej krwi", bardzo długo nie czułam się gotowa na finał tej serii. Czułam, że muszę przepracować to, co do tej pory się w niej zadziało (mam tutaj na myśli przede wszystkim końcówkę drugiego tomu) i wierzyłam, że będę miała okazję przepracować to razem z Pip. Ojej... Naiwna ja.

Holly Jackson proponuje tu czytelnikom ciekawe doświadczenie – wejście w umysł kogoś zmagającego się z zespołem stresu pourazowego; kogoś, to ma wrażenie, że popada w paranoję; kogoś, kto przekracza niebezpieczną granicę, na której od dawna balansował. Czytając pierwszy tom, nie podejrzewałabym Pip o coś takiego. A jednak. Holly Jackson jak nikt potrafi zwodzić i zaskakiwać, a przy tym logicznie poprowadzić fabułę.

Czy podobał mi się ostateczny kierunek, w którym poprowadziła ją tym razem? Cóż... Była niepokojąca, zmuszająca do przepuszczenia zbrodni przez filtr moralności. Jeszcze przed przeczytaniem "Grzeczna dziewczynka musi zginąć", miałam świadomość, jak bardzo mieszane recenzje otrzymała (i wciąż otrzymuje). Teraz już wiem, skąd się one wzięły, ale nie wiem, co sama myśleć o treści: czy nieprzewidywalność działa na jej korzyść? Może wręcz przeciwnie?

Na pewno muszę pochwalić autorkę za ogrom pracy, jaką (jak podejrzewam) włożyła w napisanie tej opowieści. Przemyślenie dosłownie każdego szczegółu zabójstwa, żeby później poprowadzić przez nie i nas jako czytelników, i Pip jako główną bohaterkę... Wszystko było jasne i klarowne, a jednocześnie tak bardzo niepojęte.

Mój ulubiony wątek, wątek Duetu Ravi i Pip, który urzekł mnie w pierwszym tomie, w drugim wydał mi się pominięty, w tomie trzecim rozwalił mnie na łopatki. Ale nawet on figuruje w mojej ocenie jako wątek wpisany jednocześnie w rubryki "podoba mi się" i "nie podoba mi się". Bo właściwie każdy element tej książki budzi we mnie mieszane uczucia. Jednak niewystarczająco, by zmienić moją ogólną opinię o całej serii, i którą pokochałam, i którą naprawdę szczerze polecam.

Chcąc odnaleźć spokój po poprzednim, traumatycznym śledztwie, Pippa Fitz-Amobi wkręca się w kolejne. Porzuca je jednak, gdy coś innego przyciąga jej uwagę: niepokojące wiadomości, kredowe rysunki pod domem, głuche telefony. Ktoś prześladuje Pip.
Ktoś, kto może być bardzo niebezpieczny.
Pip szybko powiązuje metody działania swojego prześladowcy z seryjnym mordercą, który...

Mimo wielu niepochlebnych opinii, że książka jest niewiarygodna, poszła w złym kierunku, że to do Pipp niepodobne itp uważam, że wszystko jak najbardziej się dobrze składa w całość. Przez dwie pierwsze części dążyła do prawdy i sprawiedliwości. Prawda owszem, wyszła na jaw ale jeden złoczyńca nie zapłacił za swoje przestępstwa, natomiast z drugim z tego co sama Pipp kilkukrotnie wspominała, istnieje wiele wspólnych cech między nimi. Stąd druga połowa książki była dla mnie zaskoczeniem, ale nie uważam jej za nieprawdopodobną (i tu mam na myśli w kontekście tego co się do tej pory w książce wydarzyło i jak się zachowywali bohaterowie - a nie w kontekście prawdopodobieństwa w prawdziwym życiu).
Więc dla mnie książka jest dobrym zakończeniem trylogii i jak najbardziej polecam.

Mimo wielu niepochlebnych opinii, że książka jest niewiarygodna, poszła w złym kierunku, że to do Pipp niepodobne itp uważam, że wszystko jak najbardziej się dobrze składa w całość. Przez dwie pierwsze części dążyła do prawdy i sprawiedliwości. Prawda owszem, wyszła na jaw ale jeden złoczyńca nie zapłacił za swoje przestępstwa, natomiast z drugim z tego co sama Pipp...

Czuje się rozwalona. Tyle mam do powiedzenia.

Czuje się rozwalona. Tyle mam do powiedzenia.

Zaskakujący finał cyklu książek, którego bohaterką jest Pippa Fitz-Amobi. Można je podsumować słowami, które napisał Nietzsche "Kiedy spoglądasz w otchłań, ona również patrzy na ciebie".

Zaskakujący finał cyklu książek, którego bohaterką jest Pippa Fitz-Amobi. Można je podsumować słowami, które napisał Nietzsche "Kiedy spoglądasz w otchłań, ona również patrzy na ciebie".

Fajna choć nie do końca realistyczna książka. Według mnie Pippa mogła inaczej się zachować w tej części.

Fajna choć nie do końca realistyczna książka. Według mnie Pippa mogła inaczej się zachować w tej części.

cała to książka jest trochę absurdalna, również zakończenie. ostatni rozdział był najlepszy

cała to książka jest trochę absurdalna, również zakończenie. ostatni rozdział był najlepszy